บทที่3

แฉะๆ แฉะๆ

"มิสแพรวามองทางนี้หน่อยค่ะ/มิสแพรวามองทางนี้หน่อยครับ"เสียงรัวชัตเตอร์ของเหล่าบรรดานักข่าวดังระงมเมื่อเห็นนางแบบดังแถวหน้าของเมืองไทยมาปรากฏกายอยู่ที่เมืองคานส์ ประเทศฝรั่งเศสดินแดนแห่งแฟชั่นและน้ำหอมที่ทุกคนทั่วทุกมุมโลกต่างรู้จัก

ปากกระจับที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงเลือดนกฉีกยิ้มกว้างสายตาเรียวเฉียบคนจิกกล้องนับสิบที่อยู่ตรงหน้าอย่างเป็นมืออาชีพชุดสีแดงเพลิงที่เธอสวมอยู่มันช่างเหมาะสมกับเธอยิ่งนักเจ้าของแบรนด์ที่เชิญให้เธอมาเดินชุดฟินนาเล่ในงานนี้ชื่นชอบเป็นอย่างมากเมื่อชุดที่เขาเป็นคนดีไซร์ขึ้นมาเหมาะกับนางแบบที่เขาวางตัวไว้กับชุดนี้เหมาะเจาะอย่างพอดี

แพรวา นางสาวแพรวา อัครเดช สาวไทยแท้แม่เสียตั้งแต่ยังเด็กเธออยู่กับพ่อแค่เพียงสองคนจนเมื่อเรียนปีสองผู้เป็นพ่อก็จากเธอไปอีกคนด้วยความที่ทางบ้านมีฐานะอยู่บ้างมันไม่ได้ทำให้เธอต้องลำบากอะไรหนักหนาแต่ด้วยความที่เธอเป็นคนขยันจึงต้องหางานทำจนวันหนึ่งเธอทำงานอยู่เป็นเด็กเสิร์ฟในร้านคอฟฟี่ใกล้กับมหาลัยก็มีแมวมองมาชักชวนเธอให้ไปเป็นนางแบบตอนแรกเธอก็มีท่าทีลังเลแต่เมื่อได้เห็นเม็ดเงินที่เป็นค่าตอบแทนเธอก็รีบตกลงทันทีและนี้ก็คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้แพรวามาเป็นนางแบบดังจนถึงทุกวันนี้

พรึ่บ

ร่างระหงนั่งลงบนโซฟาภายในห้องขอโรงแรมที่พักความเหนื่อยล้าจากการเดินทางและทำงานมาอย่างหนักทำเอาร่างของแพรวานอนแผ่หลาอยู่บนโซฟาตัวหรูอย่างหมดสภาพเธอรู้สึกเหนื่อยไปทั่วทั้งร่างตอนนี้เธออยู่เมืองคานส์ประเทศฝรั่งเศสทางแบรนด์ห้องเสื้อชื่อดังติดต่อให้เธอมาเดินชุดฟินนาเล่ให้กับเขาซึ่งเธอก็ไม่ปฏิเสธเพราะการเดินแบบในครั้งนี้ทำให้เธอโด่งดังเป็นที่รู้จักกับผู้คนโดยมาก

"ยัยน้องหนูจบวันนี้จบงานเดินแบบแล้วพรุ่งนี้จะเอายังไงต่อดีจะอยู่ช้อปปิ้งต่อหรือจะกลับเลย"ปาร์ตี้ชายร่างใหญ่แต่ใจหญิงเดินนวยนาดตรงดิ่งเข้ามาถามเด็กในสังกัดของตนเองที่นอนหมดสภาพอยู่บนโซฟา

"มาถึงฝรั่งเศสทั้งทีแพรขออยู่ช้อปปิ้งสักวันสองวันนะคะแล้วค่อยกลับ"เพราะงานที่รัดตัวแน่นทำให้เธอไม่ค่อยจะมีเวลาเป็นการส่วนตัวเลยวันๆ เอาแต่ทำงานจนหัวหมุนบางวันไม่ได้กินข้าวก็ยังมีใครว่าชีวิตนางแบบดาวรุ่งนั้นจะดีอิแพรวาคนนี้ขอเถียงขาดใจ

"ก็ได้ค่ะแต่พี่ให้ได้แค่วันพรุ่งนี้วันเดียวนะคะ"ปาร์ตี้พูดกับเด็กในสังกัดของตัวเองเธอรักแพรวาเหมือนกับลูกสาวเพราะแพรวานั้นเป็นเด็กดีเชื่อฟังเธอทุกอย่างอีกทั้งยังคอยช่วยเหลือเธออีกหลายๆ อย่างถึงแม้ว่าแพรวาจะเป็นเด็กในสักกัดของเธอก็ตาม

"แค่นี้ก็เหลือเฟือสำหรับแพรแล้วล่ะค่ะพี่ปาร์ตี้"ปากกระจับฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจเพราะพรุ่งนี้จะเป็นวันที่เธอไม่ต้องทำงานตอนแรกเธออยากจะนอนให้เต็มอิ่มแต่เมื่อมาเยือนเมืองคานส์ประเทศฝรั่งเศสทั้งทีจะมัวนอนอยู่ได้ยังไงกัน

ติ้ง

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของผู้จัดการอย่างปาร์ตี้ดังขึ้นมือถือเครื่องหรูที่ไว้ใช้ติดต่องานถูกหยิบขึ้นมาดูปาร์ตี้ขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นข้อความในแชทที่ถูกส่งมา

'ทางเราต้องการที่จะให้มิสแพรวามาดินเนอร์กับเจ้านายของพวกเราโดยที่มีค่าตอบแทนให้เป็นเงินหนึ่งแสนดอลลาร์ครับ'

ปาร์ตี้เงยหน้าขึ้นจากข้อความที่ได้อ่านก่อนที่จะหันไปถามหญิงสาวคนที่เธอรักเปรียบเสมือนลูกอีกคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา

"ลูกหนูคะมีคนติดต่องานมาให้ลูกหนูไปดินเนอร์กับเขาลูกหนูจะว่ายังไงคะจะปล่อยผ่านหรือตอบตกลงดี"ทุกครั้งที่มีคนมาติดต่องานปาร์ตี้จะต้องถามความสมัครใจของเจ้าตัวด้วยไม่ใช่ว่าอยู่ก็รับงานเลยโดยที่ไม่ปรึกษาซึ่งนี่ก็เป็นข้อดีอีกอย่างของปาร์ตี้ที่มีต่อเด็กในสังกัด