11 อยากให้เป็นมากกว่าลูกสาว

ถึงตอนนี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่เธอคุยกับพ่อเลี้ยง หญิงสาวมองตารางงานของตนเองในโทรศัพท์ก่อนจะโทรไปหาพ่อเลี้ยงทิศเหนือเพื่อนัดทานอาหารเย็นตามที่ได้คุยกันไว้

“สวัสดีครับน้ำปิง” ปลายสายตอบรับเกือบจะทันทีที่เธอกดโทรออก

“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยง” มนสิชาทักทายไปก่อนแต่ยังไม่พูดถึงเรื่องทานอาหารเพราะถ้าเกิดเขาลืมขึ้นมาเธอก็กลัวจะหน้าแตก

“ที่โทรหาผมวันนี้แสดงว่าคุณมีเวลาไปทานข้าวกับผมแล้วใช่ไหมครับ”

“ค่ะ ฉันว่างเย็นวันจันทร์กับวันพุธ พ่อเลี้ยงสะดวกเวลาไหนคะ”

“เอาเป็นเย็นวันจันทร์ก็ได้ครับ”

“ค่ะ ส่วนจะไปทานร้านไหน ฉันคงต้องรบกวนพ่อเลี้ยงนะคะ เพราะฉันไม่รู้เลยว่าที่นี่ร้านไหนอาหารอร่อย” มนสิชามักจะฝากท้องกับร้านอาการตามสั่งเพราะเธอทำอาหารไม่ค่อยเป็น

“คุณอยากทานแบบไหนล่ะครับ ผมจะได้แนะนำถูก”

“ฉันเป็นคนกินง่ายค่ะ อะไรก็ได้”

“คุณกินอาหารเหนือไหมล่ะ”

“กินค่ะ”

“จะเป็นไรไหมถ้าผมจะชวนคุณมากินข้าวที่บ้านผม เพราะแม่ผมทำอาหารเหนืออร่อยมาก” พ่อเลี้ยงทิศเหนือไม่ได้พูดเกินจริงเพราะมารดาของนั้นทำอาหารเหนืออร่อยมาก แต่ก่อนท่านเคยเป็นแม่ครัวในร้านอาหารที่เชียงใหม่ แต่พอแต่งงานก็ลาออกและตามสามีมาอยู่ที่ลำพูน

“ดีเลยค่ะ ฉันไม่ได้เจอคุณป้านานแล้ว”

“งั้นเย็นวันจันทร์ผมไปรับนะครับ ว่าแต่จะให้ไปรับที่บ้านหรือที่ทำงาน”

“ฉันไปเองก็ได้ค่ะ คุณแค่ส่งโลเคชันมาก็พอ”

“ผมไปรับดีกว่าครับ ทางเข้าบ้านผมค่อนข้างเปลี่ยว”

“ก็ได้ค่ะ เจอ กันวันจันทร์นะคะ”

“เดี๋ยวสิน้ำปิง อย่าเพิ่งวางสาย”

“มีอะไรคะพ่อเลี้ยง”

“ผมอยากถามว่าตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้าง สบายดีใช่ไหม”

“สบายดีค่ะ พ่อเลี้ยงถามเหมือนกับว่าไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”

“ผมรู้ว่าสุขภาพคุณสบายดี แต่ที่ไม่รู้สภาพจิตใจของคุณตอนนี้”

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง”

รถMPV 7 ที่นั่งจอดหน้าบ้านไม้สักหลังใหญ่ที่บริเวณหน้าบ้านไม้สักหลังใหญ่มีแปลงดอกกุหลาบสีแดงสดขนาดใหญ่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณ

มนสิชารู้สึกสดชื่นขึ้นมากเมื่อเปิดประตูรถออกมาแล้วได้กลิ่นหอมของดอกไม้ที่ตนเองชอบ

“กุหลาบบ้านพ่อเลี้ยงทั้งหอมทั้งดอกใหญ่มากเลยนะคะ”

“แม่ผมชอบดอกกุหลาบครับ ท่านเป็นคนดูแลกุหลาบพวกนี้เอง

“ดีจังนะคะ ฉันเองก็ชอบกุหลาบมากๆ แต่ที่เคยเห็นตามร้านกลิ่นของมันไม่ค่อยจะหอมเท่าไหร่”

“แม่ผมท่านเลือกพันธุ์ที่จะมาปลูกเอง ถ้าคุณชอบจะเอาไปปลูกที่บ้านก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันคงไม่มีเวลาดูแลเท่าไหร่ ถ้ามันตายขึ้นมาก็น่าเสียดายแย่เลยค่ะ”

“ดูแลไม่ยากหรอกครับ ลองถามคุณแม่ดูสิครับ”

“ได้ค่ะ ฉันจะลองถามคุณป้าดูค่ะ”

“ครับ เข้าบ้านกันเถอะแม่คงแล้ว”

มนสิชาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเดินตามพ่อเลี้ยงทิศเหนือเข้าไปยังบ้านไม้สักซึ่งตอนนี้แม่เลี้ยงบุปผานั่นรออยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว

“สวัสดีค่ะคุณป้า”

“สวัสดีจ้ะหนูน้ำปิง ไม่เจอกันเกือบเดือนผอมไปหรือเปล่า”

“นิดหน่อยค่ะ คุณป้าล่ะคะสบายดีไหม”

“สบายดีจ้ะ ป้าดีใจนะที่วันนี้หนูมากินข้าวกับเรา”

“หนูต้องขอบคุณคุณป้านะคะ ที่กรุณาทำอาหารเหนือให้”

“ไม่เป็นไรเลย ป้าชอบทำอาหารอยู่แล้ว แต่บางครั้งทำแล้วกินกันสองคนก็เหงา ได้หนูมากินด้วยแบบนี้ป้าก็หายเหงาไปเลย”

แม่เลี้ยงบุปผาเดินนำทิศเหนือและมนสิชาไปยังห้องอาหารซึ่งตอนนี้มีอาหารแล้ววางอยู่บนโต๊ะหลายอย่างทั้งคั่วขนุน แกงฮังเลไส้อั่ว อีกทั้งยังมีผัดสดๆ กับน้ำพริกอ่องอีกด้วย

“อาหารเยอะมากๆ เลยค่ะคุณป้าทำคนเดียวเหรอคะ”

“ใช่จ้ะ เพราะป้ารู้ว่าหนูจะมาป้าก็เตรียมทำตั้งแต่บ่ายหนูชอบอาหารเหนือเหรอลูก”

“หนูชอบค่ะ ปกติยายจะเป็นคนทำให้ค่ะแต่ตอนนี้ยายไม่อยู่แล้ว” เสียงพูดนั้นเบาลงเพราะเธอยังคงคิดถึงยายของตนอยู่

“ป้าเข้าใจจ้ะว่าความรู้สึกนั้นมันเป็นยังไงเอาไว้หนูมาทานข้าวกับป้าที่นี่บ่อยๆ นะแล้วให้ป้าสอนทำดีไหมจะได้ทำไว้หัดทำไว้กินเอง”

“ได้ค่ะ เอาไว้หนูจะหาเวลา มาเรียนทำอาหารกับคุณป้านะคะ ว่าแต่หนูจะรบกวนคุณป้าเกินไปหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะป้าอยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำก็รู้สึกเหงาๆ ถ้าหนูมาหาป้าบ่อยๆ ก็คงจะดี” แม่เลี้ยงบุปผาเอ็นดูมนสิชามากกว่าทุกคนที่เคยรู้จัก

“แม่ครับน้ำปิงเขางานยุ่ง คงมาหาแม่บ่อยๆไม่ได้หรอก”

“ก็เธอเพิ่งบอกแม่นี่ว่าเธอจะหาเวลามาแล้วเราไปยุ่งอะไรกับเธอด้วยล่ะ”

“ผมก็แค่กลัวว่าแม่จะคอยเก้อ”

“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ถ้าฉันบอกว่าจะมาก็คือจะมาแล้วฉันสามารถบริหารเวลาของฉันได้” มนสิชารู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่กับแม่เลี้ยงบุปผา

“ถ้างั้นก็ดี แม่ผมจะได้ไม่เหงา”

“ต่อไปถ้าหนูน้ำปิงมาที่นี่บ่อยๆ แม่จะไม่สนใจเราเลยอยากไปทำอะไรที่ไหนก็ไป”

“โอ้โห พอได้น้ำปิงมาเป็นเพื่อนนี่ไม่สนใจผมเลยเหรอครับ มันน่าน้อยใจจริงๆ”

“เรากินข้าวกันดีกว่านะน้ำปิง อย่าไปสนเขาเลย”

“ค่ะ คุณป้า อาหารอร่อยมากๆ เลยค่ะ อร่อยทุกอย่างเลย มนสิชาเอ่ยชมไปตามจริง” รสชาติอาหารทุกอย่างคล้ายกับที่ยายเคยทำให้เธอทาน หญิงสาวน้ำตาซึมเมื่อได้ทานอาหารที่รสชาติติดอยู่ในความทรงจำ

“คิดถึงยายใช่ไหม” แม่เลี้ยงถามขึ้น

“ค่ะ”

“หนูคงคิดว่าตอนนี้ตัวเองไม่เหลือใครแล้ว แต่หนูอย่าลืมนะว่าหนูยังมีป้ากับทิศเหนืออยู่อีกสองคน ถ้าหนูไม่รังเกียจอะไร มาเป็นลูกสาวของป้าอีกคนดีไหม” แม่เลี้ยงบุปผาอยากจะพูดว่ามาเป็นลูกสะใภ้แทบใจจะขาดแต่เพราะอยากให้ทุกอย่างค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป เธอรู้ว่าลูกชายเริ่มจะมีใจให้กับมนสิชาเพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ติดต่อกับเธอนานเกือบครึ่งปีอย่างนี้แน่ๆ

“ขอบคุณนะคะที่เอ็นดูหนู”

“ขอบคุณแล้วตกลงไหมล่ะ”

มนสิชาลังเลเพราะเธอกับแม่เลี้ยงไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลยสักนิด แต่ความจริงใจของแม่เลี้ยงบุปผาและพ่อเลี้ยงทิศเหนือตลอดเวลาเกือบหกเดือนก็ทำให้เธอยากที่จะปฏิเสธได้

“ตกลงค่ะคุณป้า”

“ถ้าตกลงก็ต้องเรียกว่าแม่สิ”

“ค่ะแม่”

“ถ้าน้ำปิงเป็นลูกสาวของแม่เธอก็เป็นน้องของผมเพราะฉะนั้นก็ต้องเรียนผมว่าพี่ใช่ไหมครับแม่” เขาหันไปถามมารดาของตัวเอง

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวจ้ะ อยู่ที่น้ำปิงเลยลูก”

“หนูว่าเรียกพ่อเลี้ยงเหมือนเดิมดีกว่าค่ะ”

“อ้าว ก็นึกว่าจะเรียกพี่เหนือ”

“เสียใจค่ะ ฉันตกลงเป็นแค่ลูกของแม่เลี้ยง ไม่ได้ตกลงเป็นน้องคุณสักหน่อย”

“ไม่เป็นน้องก็ได้ครับ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” พ่อเลี้ยงหัวเราะก่อนจะก้มหน้าทานอาหารต่อ เขาไม่ได้อยากให้เธอมาเป็นน้องสักหน่อย แต่ถ้าให้เป็นอย่างอื่นมันก็ไม่แน่เพราะยิ่งได้ใกล้ชิด เขาก็ยิ่งถูกชะตากับมนสิชามากขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวไม่เหมือนคนอื่นที่เขาเคยเจอ มนสิชาไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนหวานหรือดูอ่อนแอจนอยากปกป้องแต่เธอเป็นตัวของตัวเองและเข้มแข็งมากจนเขาได้แต่แอบชื่นชม เพราะถ้าเป็นเขาที่ไม่เหลือใครอีกเลยในชีวิตก็ไม่รู้ว่าตนเองจะเข้มแข็งได้เหมือนกับมนสิชาหรือเปล่า

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้วทั้งสามคนก็ย้ายมานั่งคุยกันที่ห้องรับแขก พอแม่เลี้ยงบุปผารู้ว่าลูกสาวคนใหม่ของตนชอบดอกกุหลาบเหมือนกันก็ดีใจใหญ่และบอกว่าจะให้คนงานเอาไปปลูกที่บ้านของมนสิชาด้วย

“รดน้ำแค่วันละครั้งตอนเช้าเองดูแลไม่ยากหรอก”

“แล้วหนูต้องใส่ปุ๋ยด้วยไหมคะ”

“นานๆ ครั้งค่อยใส่ ถ้าถึงตอนนั้นแม่จะให้คนไปทำให้เอง”

“หนูทำเองก็ได้ค่ะ แค่แม่ให้ดอกไม่ไปลูกที่บ้านหนูก็เกรงใจมากแล้ว”

“จะเกรงใจทำไมกัน แม่มีตั้งหลายแปลง พรุ่งนี้หนูอยู่บ้านไหมล่ะ จะได้ให้คนเอาไปปลูกให้”

“อยู่ค่ะแม่ พรุ่งนี้หนูมีสอนบ่ายโมงค่ะ”

“งั้นแม่จะให้เขาเอาดอกไม้ไปลงแต่เช้านะ”

“ขอบคุณค่ะแม่”