ตอนที่ 8

รินที่กำลังอาบน้ำอยู่ก็นึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้หยิบเสื้อผ้าเข้ามาข้างใน เธอจึงตะโกนบอกให้เพียงหยิบเข้ามาให้

“ไอเพียง! มึงหยิบเสื้อผ้าที่อยู่ปลายเตียงมาให้กูหน่อยดิ กูไม่ได้เอาเข้ามา”

เงียบ..

ความเงียบที่อยู่ภายนอก ทำให้รินขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“หรือว่ามันจะออกไปข้างนอกวะ” รินพูดกับตัวเองด้วยความสงสัย เธอจึงรีบอาบน้ำและใส่เสื้อคลุมเพื่อออกไปใส่เสื้อผ้าข้างนอก

“เฮ้ย!เธอ!!” รินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นแพรนั่งอยู่บนเตียงของเธอ ซึ่งแพรนั่งอยู่ข้างเสื้อผ้าที่เธอวางเอาไว้

“ฉันคิดว่าคุณคงโวยวายแน่ถ้าฉันเอาชุดเข้าไปให้คุณในห้องน้ำ ฉันก็เลยรอให้คุณออกมาข้างนอกดีกว่า” แพรพูดอธิบาย เมื่อเห็นใบหน้าที่สงสัยของคนตรงหน้า

“เธอเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง! แล้วนี่ไอเพียงไปไหน” รินขมวดคิ้วมองแพรด้วยความไม่พอใจ

“คุณเพียงเธอออกไปพบคุณพ่อของคุณข้างล่าง ฉันเลยอาสาที่จะขึ้นมาดูคุณให้ เพราะถ้าให้คุณอยู่กับผู้ชายสองต่อสองข้างบนแบบนี้..มันคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่” แพรพูดบอก

“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ฉันไม่ได้ขอให้เธอมาจุ้นจ้านวุ่นวายกับฉัน วันหลังไม่ต้องมายุ่ง!เพื่อนของฉันอยู่ในห้อง ฉันสามารถให้มันจัดการได้” รินมองขวางแพรเล็กน้อย แล้วเดินไปกอดอกพิงตู้เสื้อผ้ามองหน้าใบหน้าหวานของแพรที่กำลังมองเธออยู่

“แต่ถึงยังไงคุณเพียงก็เป็นผู้ชายนะคะ คุณไม่ควรไว้ใจเขาขนาดนั้น” แพรเตือนด้วยความเป็นห่วง

“ไอเพียงมันเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ส่วนเธอคือคนนอก เธอคิดว่าฉันจะไว้ใจใครมากกว่ากัน” รินเลิกคิ้วมองแพรนิดๆ แพรลุกขึ้นแล้วมองหน้ารินตรงๆ

“แล้วคุณให้ฉันดูแลคุณไม่ได้หรอคะ..” เธอถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อย่ามาสะเออะ! คนนอกอย่างเธอจะมายุ่งวุ่นวายอะไรกับฉันนักหนา น่ารำคาญ!”

แพรถอนหายใจออกมานิดๆและไม่พูดต่อปากต่อคำอะไรกับรินต่อ รินจึงเดินไปที่เสื้อผ้าของตัวเองที่อยู่ปลายเตียงแล้วหยิบขึ้นมาเพื่อจะเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ แต่แพรจับแขนของเธอเอาไว้ก่อน

“นี่! มาจับแขนฉันทำไม” รินถลึงตามองแพรด้วยความไม่พอใจ

“คุณก็แต่งที่นี่สิคะ จะเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำทำไมให้เสียเวลา” แพรพูดบอก รินขมวดคิ้วมองหน้าแพรด้วยความไม่เข้าใจ

“แล้วเธอจะมายุ่งอะไรกับฉันด้วยไม่ทราบ ฉันจะแต่งตัวที่ไหนยังไงมันก็เรื่องของฉัน นี่บ้านฉันนะไม่ใช่บ้านเธอ! แถมที่นี่มันก็ยังเป็นห้องของฉันอีก อย่ายุ่งวุ่นวายให้มากได้มั้ย” รินถลึงตาใส่แพรดุดุ

“ที่คุณไม่อยากแต่งตัวต่อหน้าฉัน..เพราะคุณอายหรอคะ” แพรยิ้มมุมปากนิดๆ รินกระชากแขนตัวเองออกจากอีกฝ่ายทันที

“ทำไมฉันต้องอายคนอย่างเธอด้วยไม่ทราบ” รินเชิดหน้าตอบแพรอย่างหาเรื่อง

“ถ้าไม่อายก็แต่งตัวตรงนี้สิคะ” แพรเลิกคิ้วมองรินอย่างท้าทาย

“ได้!” รินยักคิ้วใส่แพรนิดๆ เธอวางเสื้อผ้าไปที่เตียงเหมือนเดิม พลางหันไปมองทางแพรนิดๆ แต่ด้วยความที่ศักดิ์ศรีมันค้ำคอ ทำให้เธอเผลอตกปากรับคำออกไปแบบนั้น รู้ตัวอีกทีก็ถอยหลังกลับไม่ทันเสียแล้ว

“เอาไงดีวะ..” รินคิดในใจอย่างเครียดๆ

“ยัยนี่คงไม่ชอบผู้หญิงหรอกมั้ง ก็นางเป็นเมียพ่อเรานี่ เพราะฉะนั้น…เอาก็เอาว่ะ!” รินสูดลมหายใจเข้าลึกๆและค่อยๆถอดสายเสื้อคลุมออก โดยมีสายตาของแพรมองไปที่รินไม่วางตา รินเงยหน้ามองแพรนิดๆ

“นี่..เธอจะมองอะไรฉันนักหนา หันหลังไปสิ” รินบอก เพราะเธอทนไม่ได้จริงๆที่จะต้องทำหน้านิ่งๆเวลาที่อีกคนเอาแต่จ้องมองเธอแบบนี้

“เดี๋ยวฉันช่วยค่ะ” แพรพูดจบก็เดินไปปลดสายเสื้อคลุมให้กับรินทันที โดยที่หญิงสาวไม่ทันได้ตั้งตัว

“เฮ้ยนี่เธอ! เดี๋ยวสิ!” รินพยายามที่จะจับเสื้อคลุมของตัวเองเอาไว้ แต่ไม่ทันแล้ว เพราะตอนนี้เสื้อคลุมของเธอตกไปอยู่ในมือของอีกฝ่ายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ทำบ้าอะไรของเธอเนี้ย!” รินยกมือปิดเนินอกของตัวเอง รวมไปถึงช่วงล่างที่ไม่มีอะไรปิดบังด้วย

“ก็ช่วยให้คุณจัดการตัวเองได้เร็วขึ้นไงคะ” แพรตอบกลับไปด้วยใบหน้าซื่อ

“เอาเสื้อคลุมของฉันมา!” รินมองแพรอย่างดุดุ

“แต่งตัวเลยค่ะ เดี๋ยวฉันช่วย” แพรไม่ได้ฟังในสิ่งที่รินพูด เธอเดินเอาเสื้อคลุมไปแขวนเก็บไว้ที่เดิม และเดินกลับมาหารินอีกครั้งพร้อมกับหยิบเสื้อชั้นในของรินขึ้นมา

“ลายน่ารักดีนะคะ” แพรพูดขึ้นยิ้มๆ พร้อมกับมองเสื้อชั้นในลายโดราเอม่อนสีชมพูที่เธอถืออยู่

“เอามา!” รินกระชากเสื้อในของตัวเองเอามาถือไว้และหันหลังให้อีกฝ่ายทันที ผมของรินถูกมัดรวบขึ้น ทำให้แพรเห็นแผ่นหลังเนียนอย่างชัดเจน ท้ายทอยขาวปรากฏขึ้นตรงหน้าของเธอ สายตาของแพรค่อยๆไล่มองไปเรื่อยๆจนเธอไปหยุดอยู่ที่บั้นท้ายกลมสวยของริน

อึก!

แพรเผลอกลืนน้ำลายลงคอนิดๆ เธอได้สติเมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายใส่เสื้อชั้นในกับกางเกงในของตัวเองเสร็จแล้ว และกำลังจะหยิบเสื้อมาใส่

“มาค่ะ เดี๋ยวฉันช่วย” แพรรีบเปลี่ยนสีหน้าให้นิ่งดังเดิมและไปหยิบเสื้อออกจากมือของรินทันที

“นี่! มันจะมากไปแล้วนะ ฉันโตแล้วไม่ใช่เด็กๆ” รินหันไปมองแพรด้วยความโมโห

“ค่ะ คุณโตแล้ว ฉันเชื่อ..เพราะดูจาก..” สายตาของแพรเผลอไปหยุดมองที่เนินอกของรินอย่างห้ามไม่ได้ จนรินต้องยกมือปิดหน้าอกของตัวเอง พร้อมกับเบิกตากว้างมองแพรดุดุ แพรกระแอมนิดๆพร้อมมกับพูดต่อ

“แต่นิสัยของคุณมันไม่ได้โตเหมือนอะไรๆของคุณเลยสักนิด”

“มันก็เรื่องของฉัน เธอไม่ต้องมายุ่ง!” รินเถียงกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้

แพรส่ายหน้าน้อยๆแล้วถอนหายใจออกมา

“มาค่ะ” แพรสวมเสื้อให้กับรินทันที ตอนแรกรินก็ขัดขืน แต่ด้วยความที่เธอเองก็ไม่อยากอยู่ในสภาพนี้นานนัก เธอจึงยอมให้แพรใส่เสื้อให้เธอจนสำเร็จ

“หันหลังมาค่ะ” แพรพูดบอก

“ไม่!” รินเชิดหน้าขึ้นนิดๆ

“แล้วจะเดินโป๊ลงไปข้างล่างหรอคะ” แพรมองหน้ารินแล้วเลิกคิ้วถามกลับไป รินจิ๊ปากด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ยอมหันหลังให้ตามที่อีกคนบอก

แพรยกยิ้มมุมปากนิดๆและจัดการผูกสายที่ติดอยู่กับเสื้อของรินให้เป็นโบว์

“เสร็จแล้วค่ะ” แพรพูดบอก และหันไปหยิบกางเกงขาสั้นเอวสูงขึ้นมา

“ฉันว่าคุณเปลี่ยนเป็นขายาวดีกว่านะคะ” แพรพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ฉันจะใส่อะไรมันก็เรื่องของฉัน อย่ายุ่งมากได้ปะ” รินขมวดคิ้วมองหน้าแพรดุดุ

“แต่มันโป๊ไปนะคะ ลูกน้องของพ่อคุณก็อยู่ตั้งเยอะแยะ คุณจะใส่แบบนี้ลงไปจริงๆน่ะหรอ” แพรพยายามอธิบายเหตุผลให้คนดื้อดึงฟัง แต่จากที่เธอเห็นใบหน้าที่เชิดขึ้นและสายตาที่อยากเอาชนะของอีกฝ่ายแล้ว เธอก็รู้ได้ทันทีว่าไม่มีทางเปลี่ยนใจรินได้แน่ๆ

“ถ้าคุณยอมเปลี่ยนกางเกงเป็นขายาวตามที่ฉันบอก..ฉันจะไม่ไปงานกับพ่อคุณคืนนี้ค่ะ” แพรพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

สีหน้าและแววตาของรินเปลี่ยนไปทันที

“เธอว่าอะไรนะ” รินเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ถ้าคุณยอมเปลี่ยนเป็นกางเกงขายาว ฉันจะไม่ไปงานกับพ่อคุณคืนนี้ค่ะ ได้ยินมั้ยคะ” แพรเอียงคอมองหน้ารินเป็นเชิงถาม

รินยิ้มออกมาทันที

“เธอพูดจริงหรอ” รินหรี่ตาถามแพรเพื่อความแน่ใจ

“ค่ะ แน่ใจ” แพรพยักหน้าเพื่อยืนยันในสิ่งที่เธอพูด รินยิ้มออกมาด้วยความพอใจและหยิบกางเกงขาสั้นออกมาจากมือของแพรทันที พร้อมกับเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบกางเกงขายาวเอามาใส่ ส่วนกางเกงขาสั้น รินก็จับโยนเข้าไปในตู้อย่างไม่สนใจอีกต่อไป

“ถ้าวันนี้ฉันเห็นเธอไปงานละก็..ฉันเอาเธอตายแน่” รินจ้องหน้าแพรเขม็ง

“คุณจะไม่มีทางเห็นฉันไปงานแน่นอนค่ะ..สบายใจได้” แพรยังคงยืนยันคำเดิมออกมา

“ก็ดี” รินยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ

แพรที่เห็นรอยยิ้มของรินแบบนั้น เธอเองก็ยิ้มออกมาบ้าง พร้อมกับเดินเข้าไปหารินที่หน้าตู้เสื้อผ้า

“จะทำอะไรอ่ะ!” รินเบิกตากว้างมองท่าทางของแพรด้วยความระแวงไม่น้อย

“เมื่อกี้คุณโยนกางเกงเข้าไปข้างใน ฉันจะเอามาพับให้ดีดี หลบค่ะ” แพรดันตัวของรินให้ออกห่างเบาๆ แล้วไปหยิบกางเกงขาสั้นที่วางอยู่ข้างในออกมาพับให้ดี รินได้แต่มองการกรทะของแพรด้วยความแปลกใจ แต่ก็พยายามไม่อยากคิดอะไรมากไปกว่านี้

“เสร็จแล้วก็ออกไปได้ละ ฉันจะพักผ่อน” รินพูดไล่

“อยากทานอะไรมั้ยคะ ฉันจะได้ทำให้” แพรถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ เก็บแรงไว้อ้อนพ่อฉันเถอะ รายนั้นน่ะเขาชอบคนขี้อ้อนนะ ไปฝึกเอาไว้เยอะๆล่ะ เวลาที่ฉันหาเมียใหม่ให้พ่อได้แล้ว เธอจะไม่ได้ตกกระป๋อง” รินแบะปากใส่แพรด้วยความเยาะเย้ย แพรเองก็ยิ้มแล้วส่ายหน้าน้อยๆ

“ฉันกับพ่อคุณมีอะไรมากกว่าที่คุณเห็นนะคะ เด็กน้อยอย่างคุณ..ไม่เข้าใจหรอก” แพรยิ้มมุมปากนิดๆ

“หมายความว่ายังไง” รินถามอย่างหาเรื่อง

“………….” แพรเอาแต่ยิ้มแล้วจ้องหน้ารินอยู่แบบนั้น

“ฉันถาม ทำไมไม่ตอบ เป็นใบ้รึไง!”

“ฉันลงไปข้างล่างก่อนนะคะ ให้ผู้ใหญ่รอข้างล่างนานๆ..มันไม่ดี” แพรพูดจบก็หันหลังแล้วเดินออกไปทันที

รินได้แต่มองไปที่แพรด้วยความเจ็บใจ

“ฝากไว้ก่อนเถอะยัยบ้า!! ถ้าฉันหาเมียใหม่มาแทนที่เธอได้เมื่อไหร่ วันนั้นเธอได้โดนไล่ออกจากบ้านแน่!”