07 ก็แค่หน้าที่

พะพิม Talk

ฉันนอนไม่หลับเพราะหัวสมองมันเอาแต่คิดเรื่องที่แม่บ้านคนนั้นพูด ฉันไม่เคยมีความคิดที่จะมาแทนที่ใครเลย ทำไมถึงต้องพากันคิดแบบนั้นด้วย เพียงเพราะว่าฉันหน้าตาคล้ายคลึงกันกับเจ้านายเก่าของพวกเขาเหรอพวกเขาถึงได้คิดว่าฉันจะมาแทนที่เจ้านายของพวกเขาแบบนี้

ฉันมาอยู่ที่นี่ยืนอยู่ตรงจุดนี้สิ่งเดียวที่ฉันต้องการก็คือทำหน้าที่ของตัวเอง ฉันเอ็นดูน้องเฌอก็จริงแต่ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะมาแทนที่แม่แท้ๆ ของแก ฉันรับงานนี้ก็เพราะว่าน้องๆ ของฉันยังต้องการให้ฉันดูแล

ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าได้เข้ามาอยู่ที่นี่แล้วฉันจะต้องเจอปัญหาแบบนี้ด้วย นึกว่ามันจะมีแต่ในละครทีวีซะอีก ครั้งแรกยังโดนคนพวกนั้นแกล้งเอาน้ำร้อนมาลวกมือขนาดนี้ แล้วครั้งหน้าจะเจอหนักขนาดไหน

แกร้ก!

"อ๊ะคุณ" ฉันรีบลุกขึ้นจากเตียงของน้องเฌอ หลังจากที่พาแกนอนหลับไปแล้วฉันก็ได้แต่นอนเล่นจนลืมไปว่ายังมีงานที่ตัวเองจะต้องทำอีก จนกระทั่งคุณชานนท์เปิดประตูเข้ามา ฉันถึงได้รู้ว่าฉันเผลอนอนเล่นไปนานมากจริงๆ

"น้องเฌอหลับไปแล้วหรอ"

"ค่ะ คุณจะมานอนกับแกหรอคะ"

"เปล่าๆ เมื่อกี้ผมไปหาคุณที่ห้องแต่ไม่เจอก็เลยคิดว่าคุณน่าจะอยู่ในนี้"

"ออกไปคุยกันข้างนอกเถอะค่ะเดี๋ยวน้องเฌอตื่น"

"ครับ"

เราสองคนพากันเดินออกไปข้างนอก เพราะถ้าคุยกันในห้องอาจจะทำให้น้องเฌอตื่นมาก่อนก็ได้

"คุณมีอะไรจะพูดกับฉันหรอคะ"

"มือไปโดนอะไรมา!"

"อะ โอ๊ย! เบาๆ สิคะ" จู่ๆ คุณชานนท์ก็ดึงมือของฉันไปดู สีหน้าเขาดูตกใจมากๆ ที่เห็นว่ามือของฉันมีผ้าพันแผลพันอยู่ แต่เพราะเขาดึงไปนั่นแหละมันเลยทำเอาฉันเจ็บจนต้องร้องโอดโอยออกมา

"มือคุณไปโดนอะไรมาทำไมถึงเป็นแบบนี้ครับ!?" เขามองหน้าฉันสีหน้าของเขามันดูตกใจจนฉันรู้สึกแปลก ทำไมเขาต้องมารู้สึกห่วงกับอีแค่แผลแค่นี้ด้วย อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่คนที่เขาจะต้องมาห่วงอะไรแบบนี้เลย

"พอดีว่าฉันซุ่มซ่ามทำน้ำร้อนหกใส่มือน่ะค่ะ" ฉันบอกเขาไม่ได้หรอกว่าฉันมีปัญหากับคนในบ้าน เพราะฉันยังต้องใช้เงินจากเขาจริงๆ ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อปอกลอกหรือหลอกเอาเงินเขา ฉันมาเพื่อทำงานต่างหากทำงานแลกกับเงิน มันก็แค่หน้าที่นึง ฉันไม่เคยคิดที่จะมาแทนที่ใคร

อีกอย่างถ้าเขารู้ว่าฉันมีปัญหากับคนในบ้าน ไม่ฉันก็คนในบ้านของเขาอาจจะโดนไล่ออกไปก็ได้ ทางที่ดีเลี่ยงที่จะเกิดปัญหาจะดีกว่า

"ไปหาหมอไหมเดี๋ยวผมพาไป"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่โดนน้ำร้อนลวกนิดเดียวเองฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ ทายาไปแล้วเดี๋ยวมันก็หาย"

"ครั้งหน้าก็ระวังหน่อยนะครับ"

"เอ่อ...." ฉันรีบดึงมือของตัวเองกลับมา ดูเขาเองก็ตกใจเหมือนกันที่เผลอจับมือของฉัน

"ขอโทษนะครับถ้าทำให้คุณตกใจ"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ"

"พรุ่งนี้ถ้าคุณเจ็บแผลก็นอนตื่นสายๆ ก็ได้ เดี๋ยวผมดูแลน้องเฌอให้เอง"

"แล้วคุณไม่ไปทำงานหรอคะ?"

"พรุ่งนี้วันหยุดคุณอย่าลืมสิ"

"จริงด้วยสิฉันลืมดูวันที่ไปเลย"

"ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปพักผ่อนเถอะดึกแล้ว"

"ค่ะ"

ฉันเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองส่วนคุณชานนท์ก็กลับไปที่ห้องนอนของเขาเหมือนกัน ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปนอน แต่ฉันเนี่ยสิคิดมากจนนอนไม่หลับ พยายามที่จะไม่คิดอะไรแล้ว แต่ก็ยังต้องอยู่ที่บ้านหลังนี้อีกนาน มันเลยทำให้ฉันทำเป็นไม่สนใจคำพูดของคนอื่นไม่ได้เนี่ยสิ อีกอย่างฉันก็เคยเห็นหน้าตาของคุณชะเอมแม่แท้ๆ ของน้องเฌอแล้วด้วย เธอมีหน้าตาที่คล้ายคลึงกับฉันจริงๆ แต่คุณชานนท์ก็เป็นคนบอกเองว่าถึงฉันจะหน้าตาคล้ายกับคุณชะเอม แต่นิสัยก็ไม่ได้เหมือนกัน เราสองคนคล้ายคลึงกันแค่หน้าตาเท่านั้น

เช้าวันต่อมา

"ตายจริงคุณพิม! นี่มือเป็นหนักเลยหรอคะเนี่ย"

"เอ่อ ป้ารู้ด้วยหรอคะ?"

"เมื่อวานป้าบังคับให้พวกนั้นสารภาพมาแล้วค่ะ ป้าต้องขอโทษด้วยนะคะที่อบรมคนของป้าไม่ดี"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ต่างคนต่างอยู่ก็พอแล้ว"

"ค่ะ ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ"

ฉันรู้ว่าป้าแกรู้สึกผิดที่คนของแกนั้นมาหาเรื่องฉัน ป้าแกเป็นคล้ายๆ กับหัวหน้าแม่บ้านทั้งหมดที่นี่ ซึ่งแม่บ้านพวกนั้นก็อยู่ในความดูแลของแก และนั่นก็แปลว่าแกต้องเป็นคนรับผิดชอบหากเกิดเรื่องอะไรขึ้น

แต่ฉันไม่ใช่คนคิดมากอะไร แค่อย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉันอีกก็พอแล้ว

"คุณแม่ขา...."

"อ้าว หายไปไหนมาคะน้องเฌอ"

"ไปซื้อของกับคุณพ่อมาค่ะ ซื้อขนมมาฝากคุณแม่ด้วย คุณพ่อบอกว่าคุณแม่เจ็บแผลเลยไปด้วยไม่ได้"

"ขอบคุณมากนะคะ"

"คุณแม่หายเจ็บยังคะ"

"ก็เจ็บน้อยกว่าเมื่อวานแล้วค่ะ อีกหน่อยเดี๋ยวก็หายดีแล้ว"

"ป้าครับ รบกวนเอาของกินไปจัดใส่จานให้หน่อยนะครับ"

"ค่ะ แล้วเดี๋ยวป้าจะให้คนยกไปให้นะคะ"

"ครับ"

"ไปนั่งตรงโต๊ะที่สวนกันเถอะครับ"

"ค่ะคุณพ่อ ไปกันค่ะคุณแม่"

"ค่ะ"

คุณชานนท์เขาเดินหายเข้าไปในบ้านหลังจากที่พาฉันกับน้องเฌอมานั่งที่ในสวนแล้ว ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับกล่องอุปกรณ์ทำแผล

"เปลี่ยนผ้าพันแผลหน่อยนะ จะได้หายเร็วๆ"

"เดี๋ยวฉันทำเองก็ได้ค่ะ"

"มือก็เจ็บแบบนี้ ทำข้างเดียวถนัดหรือไง"

"ไม่ค่ะ"

"งั้นผมจะทำให้ ยื่นมือมา"

"....." ฉันยื่นมือที่มีแผลให้กับเขา ก่อนที่คุณชานนท์จะค่อยๆ แกะออกอย่างระมัดระวัง

"แค่โดนน้ำร้อนลวก ทำไมถึงเป็นแผลได้ขนาดนี้?"

"....." แหงล่ะ หลังมือของฉันมันแดงทั่วเลย ความจริงฉันโดนเอาน้ำร้อนลวกนี่นา "ไม่รู้สิคะ"

"ผมว่าไปหาหมอดีกว่ามั้ง แผลแบบนี้ปล่อยเอาไว้นานอาจจะทำให้เกิดบาดทะยักได้เลยนะ"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แต่ก่อนฉันก็ซุ่มซ่ามทำน้ำร้อนหกใส่มืออยู่บ่อยๆ แต่แค่เอาว่านหางจระเข้ทาก็ทุเลาแล้วค่ะ"

"....." เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วตั้งใจทำแผลให้กับฉันจนเสร็จ พันแผลเอาไว้ให้กับฉันเหมือนเดิม

"ช่วงหัวค่ำผมต้องออกไปงานเลี้ยงนะคงไม่ได้พาน้องเฌอไปด้วยเพราะกลับดึกแถมคนเยอะวุ่นวาย ผมไม่อยากพาแกไป"

"แล้วปกติคุณพาน้องเฌอไปด้วยหรือเปล่าคะ"

"ก็เมื่อก่อนแกไม่ยอมอยู่กับใครผมก็เลยต้องพาแกไปด้วย แต่คิดว่าน้องเฌอน่าจะอยากอยู่กับคุณมากกว่า"

"อ๋อ..."

"ฝากคุณดูแลแกด้วยนะ"

"ค่ะ"