08 เมามา

ตอนเย็น...

"น้องเฌออยู่บ้านกับคุณแม่นะคะ พ่อขอออกไปงานเลี้ยงสักหน่อย" ชานนท์คุกเข่าพูดคุยกับลูกสาว

"ค่ะ คุณพ่อห้ามเมานะคะ"

"โอเคค่ะ นอนหลับนะคะ อย่าดื้อกับคุณแม่ด้วย แล้วก็...ราตรีสวัสดิ์นะคะ"

"ค่ะ"

"ผมไปก่อนนะ"

"ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ"

"อื้ม.."

พะพิมยืนมองชานนท์เดินออกไป เขามีคนขับรถให้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลเลยว่าถ้าเมาแล้วเขาจะขับรถกลับมาแบบนั้น

ชีวิตของเธอและเขามันแตกต่างกันมากจริงๆ ถึงเธอจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของน้องเฌอแล้ว แต่ความจริงยังไงก็คือความจริงอยู่ดี คนอย่างเธอคงไม่หวังไปทะเยอทะยานเทียบเคียงคนอย่างเขาหรอก

"คุณแม่ไปนอนกันนะคะ น้องเฌออยากอ่านการ์ตูนกับคุณแม่"

"ไปค่ะ แต่น้องเฌอต้องรอก่อนนะคะ แม่ขออาบน้ำก่อน"

"โอเคค่ะ"

ผ่านไปไม่นาน

พะพิมเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากจัดการธุระส่วนตัวของเธอเสร็จ ทว่าน้องเฌอกลับนอนหลับไปก่อนซะแล้ว น่าจะเล่นเหนื่อยเพราะวันนี้ชานนท์อยู่บ้านเล่นด้วยทั้งวัน

"หลับง่ายจริงๆ" ตั้งแต่ได้ย้ายมาอยู่ที่นี่ ได้ดูแลน้องเฌอ แกเป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายมากจริงๆ แถมยังเป็นเด็กที่เชื่อฟังผู้ใหญ่อีกต่างหาก กินง่ายอยู่ง่าย มีความคิดบางครั้งก็คล้ายกับผู้ใหญ่คนนึงเลย

"ถ้าแม่ได้เป็นแม่จริงๆ ก็คงจะดีสินะ" เธอรู้สึกผูกพันธ์กับน้องเฌอมากจริงๆ รู้สึกรักและเอ็นดู ต่อให้น้องเฌอจะเข้าใจว่าเธอคือแม่ แต่สักวันความจริงที่ว่าเธอก็แค่คนหน้าตาคล้ายกับแม่แท้ๆ ของแก ก็ต้องเปิดเผยอยู่ดีไม่ช้าก็เร็ว เธอไม่สามารถปกปิดเรื่องแบบนี้ไปได้ตลอดหรอก

แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกกับพ่อของน้องเฌอซะแล้วสิ รู้สึกว่าหัวใจมันเต้นแรงทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้กับเขา อยากเป็นคนที่ตื่นมาแล้วได้เจอหน้าเขาเป็นคนแรก อยากยืนเคียงข้าง อยากเป็นคนที่ชานนท์เลือก แต่นั่นก็คงเป็นเพียงฝัน เพราะความจริงคงไม่มีทางเป็นไปได้หรอก

สักวันเธอก็ต้องกลับไปอยู่ในที่ของเธออยู่ดี

"หลับฝันดีนะคะน้องเฌอ"

พะพิมไม่ได้นอนอยู่ห้องเดียวกันกับน้องเฌอ นอกจากน้องเฌอจะไปนอนอยู่ที่ห้องของเธอเท่านั้น

กลางดึกสงัด

ตึก! ตึก! ตึก!

พะพิมสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงเหมือนมีคนกำลังเคาะตามฝาผนังที่เป็นปูนจนเกิดเสียงดังตึก ตึก เป็นระยะๆ

จะว่าเป็นโจรขโมยเข้ามาขโมยของในบ้านก็คงจะไม่ใช่เพราะคงไม่สามารถเล็ดลอดสายตาของคนที่คอยเฝ้ายามอยู่ภัยในตัวบ้านได้หรอก

"เสียงอะไรกัน" เธอบ่นพึมพำก่อนจะลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมแล้วค่อยๆ เปิดประตูชะโงกหน้าออกไปมอง เพื่อที่จะดูว่ามันคือเสียงของอะไรกันแน่ แต่แล้วเธอก็ได้พบกับต้นตอของเสียง ชานนท์กำลังเดินเซไปซ้ายทีขวาที ซึ่งเสียงตึกตักที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ก็คงจะเป็นเสียงของเขาที่ร่างกายเซไปกระทบกับผนังเข้า

"คุณชานนท์!" หญิงสาวรีบเข้าไปประคองเพราะเขาทำท่าเหมือนจะล้มหน้าทิ่มลง

"อือ...บ้านหมุนจังเลย"

"ทำไมคุณดื่มหนักขนาดนี้คะ น้องเฌอก็บอกเอาไว้แล้วแท้ๆ"

"อืม...นิดหน่อยเอง"

"เดี๋ยวฉันประคองไปที่ห้องนะคะ" ว่าแล้วเธอก็เอาแขนของเขาพาดโอบไปบนบ่าของเธอแล้วประคองชายหนุ่มเดินกลับไปที่ห้องนอน เพราะถ้าเขาเดินกลับไปคนเดียวสภาพนี้คงไม่มีทางถึงห้องแน่ๆ เผลอๆ อาจจะทำให้น้องเฌอตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยอีกต่างหาก

"ค่อยๆ เดินนะคะ"

"อืมม ดึกแล้วทำไมถึงยังไม่นอน" ชานนท์ถามเสียงงัวเงีย ถึงจะเมาจนแทบจะประคองตัวเองให้มีสติไม่ได้ แต่เขาก็พอจะรับรู้ว่าคนที่ประคองเขากลับมาที่ห้องคือใคร

"ฉันตื่นเพราะเสียงของคุณนั่นแหละค่ะ ฉันนึกว่ามีขโมยเข้าบ้าน"

"อือ...ร้อนจังถอดเสื้อให้หน่อยสิ"

"...." พะพิมยืนชั่งใจอยู่นานก่อนจะค่อยๆ ปลดเนคไทของชานนท์ออก ตามด้วยถอดเสื้อสูทด้านนอกของเขาออกไป ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตลงมาเล็กน้อยเพื่อให้อีกเขาหายใจสะดวกขึ้น "เรียบร้อยแล้วค่ะ"

"พิม..."

หมับ!

"ว๊าย!" ร่างบางลูกชายหนุ่มดึงรั้งให้นอนทับตัวของเขา พร้อมกับโอบกอดเธอเอาไว้แน่นทำให้เธอไม่สามารถสะบัดตัวเองให้หลุดออกไปจากพันธนาการตรงนี้ได้เลย "คุณชานนท์ปล่อยก่อนค่ะ"

"....."

"ฉันไม่ใช่คุณชะเอมนะคะคุณตั้งสติก่อน" เธอพยายามพูดเพื่อเรียกสติของเขาและให้เขารู้ว่านี่คือเธอไม่ใช่หญิงสาวคนรักเก่าของเขา ถึงแม้จะมีหน้าตาที่คล้ายคลึงกันก็ตาม และเธอเองก็ไม่ได้อยากใช้โอกาสนี้เพื่อรวบรัดอะไรเขา นี่มันไม่ใช่หน้าที่ของเธอ

"อืม คุณไม่ใช่" ชานนท์ตอบกลับมา ทั้งๆ ที่เขาก็ดูจะรู้แท้ๆ ว่าคนที่กำลังโอบกอดอยู่ไม่ใช่คนรักของตัวเอง แต่ทำไมเขาถึงยังไม่ยอมปล่อยเธอไปสักที

"ถ้างั้นคุณก็ปล่อยฉันสิคะอย่าทำแบบนี้"

"คุณรู้ไหม ว่าคุณคือคนแรกที่ทำให้ผมหัวใจเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง"

"...."

"ดูคุณสิหัวใจเต้นแรงจนผมรู้สึกได้ด้วย"

แค่เธอได้พูดคุยกับเขาได้มองหน้าเขาหรือแค่สบตากับเขาก็ทำให้เธอรู้สึกใจสั่นแล้ว แถมหัวใจก็ยังเต้นแรงเอามากๆ อีกต่างหาก แล้วการที่เธอได้เข้ามาใกล้กับเขาขนาดนี้มันก็ไม่แปลกเลยที่ทำให้เธอหัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก

"งั้นคุณก็ปล่อยฉันสิคะ"

"ปล่อยไปคุณก็หนีสิ" ชานนท์เพิ่มแรงก่อนให้แน่นขึ้นเพราะกลัวว่าพะพิมจะหนีเขาไป

"แต่คุณกับฉันเราทำแบบนี้กันไม่ได้นะคะ มันดูไม่ดี"

"แล้วลองทำหรือยังล่ะ ถึงได้บอกว่ามันไม่ดี"

"...."

"อย่าตัดสินอะไรก่อนที่จะลงมือทำสิ"

"นี่คุณไม่ได้เมาหรอกหรอคะ?"

"เมา แต่พอได้เห็นหน้าแดงๆ ของคุณผมก็สร่างเมาแล้วล่ะ"

"...."

"เขินเหรอ?"

"ฉันว่าคุณคงเมามากแล้วนะคะ ถ้าอยากสั่งเมาก็ไปล้างหน้าล้างตาเถอะค่ะ หรือไม่คุณก็นอนหลับไปเลยฉันง่วงแล้วฉันอยากกลับห้อง"

"นอนกับผมที่นี่สิ"

"มะ ไม่เอา"

ชานนท์พลิกตัวเองให้เป็นฝ่ายอยู่ด้านบน ส่วนพะพิมก็นอนอยู่ใต้ร่างเขา คราวนี้เธอได้เห็นใบหน้าของชานนท์อย่างชัดเจน ซึ่งตอนนี้ไปได้ของเขามันเต็มไปด้วยเหงื่อทั้งๆ ที่อากาศก็ไม่ได้ร้อน

"คะ คุณเป็นอะไรคะ!?"

"ผมโดนวางยา"

"ห๊ะวางยา!" พะพิมร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ

"....."

"ไปหาหมอดีกว่านะคะ"

"หาหมอก็ไม่หายหรอก สิ่งเดียวที่ทำให้ผมหายได้ นั่นก็คือคุณต้องช่วย"

"ช่วย?"

"ช่วยให้ผมหายร้อนไง"

"....."