06 ไม่มีทางแทนได้

เช้าของอีกวัน

"อรุณสวัสดิ์ครับน้องเฌอ" ชานนท์ทักทายลูกสาวในตอนเช้าเหมือนอย่างเคย แต่สิ่งที่ได้รับคือความนิ่งเฉยไม่มีคำตอบรับใดๆ จากลูกสาว

"ยังไม่หายโกรธพ่ออีกหรอ?"

"...."

"เมื่อวานพ่อขอโทษ พ่อผิดไปแล้วจริงๆ น้องเฌอให้อภัยพ่อได้ไหมครับ เพราะสัญญาว่าพ่อจะไม่ทำแบบนี้อีก"

"ไม่ค่ะ"

"เมื่อคืนพ่อเป่าเค้กกับแม่แล้วนะ แม่บอกว่าน้องเฌอหลับไปแล้วพ่อก็เลยเป่าเค้กกับแม่สองคน เดี๋ยววันนี้เรามาตัดเค้กกินกันนะ"

"น้องเฌอไม่เชื่อหรอกค่ะ"

"นี่ไงมีรูปให้ดูด้วย" ชานนท์เปิดโทรศัพท์ของตัวเองให้ลูกสาวได้เห็นรูปถ่ายที่เขาถ่ายเอาไว้เมื่อคืน เพราะถ้าไม่มีหลักฐานแบบนี้น้องเธอก็คงไม่เชื่อจริงๆ นั่นแหละ

"เมื่อคืนพ่อขอโทษแม่แล้ว และแม่ก็ให้อภัยพ่อแล้วด้วย เหลือแต่น้องเฌอเนี่ยแหละไม่ให้อภัยพ่อจริงๆ หรอ?" ชานนท์พูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน เพราะน้องเฌอแพ้ทางการถูกอ้อนแบบนี้ เช่นเดียวกับเขาที่แพ้ทางให้กับการออดอ้อนของน้องเฌอ

"ทำไมคุณพ่อต้องดุเราสองคนด้วยคะ น้องเฌอกับแม่ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย"

"น้องเฌอกับแม่ไม่ผิดหรอกครับ พ่อผิดเอง พ่อขอโทษครับพ่อรู้สึกผิดจริงๆ นะ"

"...." น้องเฌอยืนนิ่ง มองหน้าผู้เป็นพ่อที่กำลังกล่าวคำขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า

"พ่อสัญญาว่าพ่อจะไม่ทำแบบนี้อีก น้องเฌอจะให้พ่อทำอะไรพ่อยอมหมดเลย"

"ก็ได้ค่ะ น้องเฌอไม่โกรธคุณพ่อแล้วก็ได้ ถ้าคุณพ่อทำแบบนี้อีกน้องเฌอจะพาแม่ไปอยู่ที่อื่นไม่อยากอยู่กับคุณพ่อแล้ว"

"อ่าว จะทิ้งพ่อลงจริงๆ หรอ?"

"ไม่รู้แหละค่ะถ้าคุณพ่อพูดจาไม่ดีกับคุณแม่อีกน้องเฌอจะพาคุณแม่ไปอยู่ที่อื่น"

"โอเคค่ะ พ่อจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว จะไม่พูดแบบนั้นกับแม่อีกแล้ว"

"สัญญาแล้วนะคะ"

"สัญญาค่ะ จากใจลูกผู้ชายเลย"

"ก็ดีค่ะเพราะน้องเฌอไม่ชอบคนที่ไม่รักษาสัญญาเหมือนกัน"

"หืม เดี๋ยวนี้ไปหัดจำคำพูดแบบนี้มาจากไหน"

"จากในทีวีค่ะ"

"แก่แดดใหญ่แล้วนะเราเนี่ย" ชานนท์หยิกแก้มของลูกสาวเล่นไปมาเพราะรู้สึกมันเขี้ยวกับคำพูดและการแสดงท่าทางของลูกสาวที่ดูแก่แดดเกินวัย

"คุณแม่ขา..." เสียงเรียกของน้องเฌอทำให้ชานนท์หันกลับไปมองตาม ซึ่งพะพิมกำลังเดินลงจากบันไดมา

"อ้าว แม่ก็หาตั้งนานลงมาก่อนทำไมถึงไม่บอกคะ"

"ขอโทษค่ะ น้องเฌอเห็นคุณแม่กำลังแต่งตัวอยู่ก็เลยลงมาก่อน"

"คราวหน้าต้องบอกนะคะ แม่ไม่รู้ว่าน้องเฌอหายไปไหนก็เลยตามหาอยู่ข้างบน"

"ค่ะ"

"ไปกินข้าวกันเถอะได้เวลากินข้าวแล้ว" ชานนท์เอ่ยปากชวนสองแม่ลูกด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล ต่างจากเมื่อคืนที่แทบจะตวาดใส่ทั้งสองด้วยซ้ำ แต่พอได้คุยกับพะพิมแล้วกลับรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองได้ยกอะไรที่มันหนักๆ ออกจากอกไป ตอนนี้เขาก็รู้สึกโล่งมากๆ แถมยังรู้สึกดีมากๆ อีกต่างหาก

เวลาผ่านไป

แกร๊ง!!

"อ๊ะ?" พะพิมตกใจ เมื่อมีแม่บ้านคนนึงจงใจทำน้ำร้อนในแก้วหกใส่มือของเธอ ขณะที่เธอกำลังล้างมืออยู่ในครัว "ทำอะไรของเธอเนี่ย?"

"คนอย่างเธอน่ะมาแทนคุณชะเอมไม่ได้หรอกนะ ถึงจะหน้าตาเหมือน กำพืดไม่เหมือนหรอก" ว่าแล้วหญิงสาวแม่บ้านก็มองพะพิมตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับว่ากำลังใช้สายตาดูถูกเธอ

"พูดอะไรของเธอน่ะ?"

"ก็พูดความจริงไง คิดจะเข้ามาปอกลอกคุณชานนท์หรอ ฉันว่ามาทางไหนกลับไปทางนั้นดีกว่า กลับไปดูแลมูลนิธิกระจอกๆ ของเธอเถอะ!"

"ฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น"

"แต่ที่เธอยอมมาอยู่ที่นี่ก็เพราะเงินไม่ใช่หรอ เหอะ! เงินของคุณชานนท์มันคงจะหอมหวานสินะถึงได้ทำให้ผู้หญิงอย่างเธอมาอยู่ที่นี่ได้"

"...." พะพิมยืนกำมือแน่นเพราะกำลังโกรธที่เธอโดนดูถูก แต่ถ้าจะมีปัญหากับคนในบ้านมันก็คงจะไม่ใช่เรื่องดี เธอยังคงต้องใช้งานนี้เพื่อหาเงินจริงๆ จะว่าเธอเห็นแก่เงินก็ได้แต่เธอไม่ได้เห็นแก่ตัว ทุกอย่างเพื่อน้องๆ ของเธอที่มูลนิธิ

"คุณชะเอมน่ะเขาสูงส่งกว่าเธอเยอะ...เธอไม่..."

"แล้วเธอเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องของเจ้านาย เป็นแค่แม่บ้านไม่ใช่หรอ จะว่าฉันมีสิทธิ์อะไรที่จะมาอยู่ที่นี่ถามตัวเองก่อนไหมว่ามีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องของเจ้านาย?"

"นี่เธอ!"

"ฉันมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อทำงานของฉัน ฉันไม่ได้มาเพื่อหาเรื่องกับใคร นิสัยของฉันไม่ใช่คนที่หาเรื่องใครก่อน แต่ถ้าใครจะเข้ามาหาเรื่องฉันฉันก็สู้ไม่ถอยเหมือนกัน แต่ตอนนี้ฉันเลี่ยงที่จะมีปัญหามันดีกว่า ไม่อยากเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ" พะพิมมองเหยียดกลับเหมือนกับที่ผู้หญิงคนนี้มองเธอด้วยสายตาที่ดูถูก ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องครัวท่ามกลางสายตาแม่บ้านคนอื่นๆ ที่ดูเหมือนจะไม่ชอบเธอเหมือนกัน

"คุณแม่ขาหายไปไหนมาคะ?"

"เอ่อ..." พะพิมรีบเอามือตรงที่โดนน้ำร้อนลวกหลบซ่อนน้องเฌอ แผลบนหลังมือมันต้องพองขึ้นมาแน่ๆ เพราะตอนที่โดนน้ำร้อนมันก็แดงแจ๋เลย "ไปล้างมือมาค่ะ แม่ก็บอกน้องเฌอแล้วไงคะว่าขอไปล้างมือแป๊บนึง"

"น้องเฌอเห็นแม่หายไปนานค่ะก็เลยเดินออกมาดู"

"ไปค่ะไปเรียนกันต่อดีกว่า อีกไม่กี่วันก็จะไปรายงานตัวเข้าโรงเรียนแล้ว"

"ค่ะ"

พอพะพิมได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ชานนท์ไม่ต้องจ้างคุณครูสอนพิเศษมาเลย เพราะพะพิมเองก็สามารถสอนหนังสือให้กับน้องเฌอได้เช่นกัน แต่ก็เป็นการสอนขั้นพื้นฐานตามวัยเรียน นอกนั้นก็ให้แกไปเรียนรู้เอาที่โรงเรียน เพราะเธอไม่ได้จบด้านนี้มาโดยตรง

เวลาต่อมา

พะพิมต้องมานั่งทำแผลเพราะตรงหลังมือที่โดนน้ำร้อนลวกมันเป็นแผลพุพองขึ้นมา และมันแสบจนเธอแทบจะขยับมือหยิบจับอะไรไม่ได้เลย

"เล่นกันแรงจริงๆ นะ ฉันยังไม่ทันทำอะไรให้เลย"

"ใครทำอะไรคุณแม่หรอคะ?"

"น้องเฌอ มะ มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"

"มาถึงเมื่อกี้ค่ะ เมื่อกี้คุณแม่บอกว่าใครทำอะไรคุณแม่หรอคะ"

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"

"แล้วนั่นคุณแม่ทำไมต้องเอาผ้าไปพันหลังมือด้วยคะ"

"แม่ซุ่มซ่ามทำน้ำร้อนหกราดมือตัวเองน่ะ"

"เจ็บมากไหมคะเดี๋ยวน้องเฌอเปล่าให้นะ ฟู่ ฟู่ หายแล้วค่ะ"

"หืม หายแล้วจริงๆ ด้วยค่ะไม่เจ็บเลยด้วย"

"หายเร็วๆ นะคะคุณแม่"

"ขอบคุณค่ะน้องเฌอ"