05 เมียรักที่จากไป

ชานนท์ Talk

ผมยืนนิ่งหลังจากที่ลูกสาวเดินออกไปจากห้องนอนของผม บนโต๊ะยังมีเค้กที่แกน่าจะซื้อมาให้ผมวางอยู่เลย แถมหน้าเค้กก็ยังมีการเขียนสุขสันต์วันเกิดให้กับผมด้วย ซึ่งแกน่าจะเป็นคนจัดการเองโดยที่มีพะพิมเป็นคนคอยช่วยเหลือ

ผมคงจะพูดแรงกับแกไปจริงๆ สินะ ผมเองก็ลืมเหมือนกันว่าวันนี้เป็นวันเกิดของตัวเอง เพราะผมมัวแต่อยู่กับงานจนลืมไปเลยว่าวันไหนเป็นวันสำคัญอะไรของใครบ้าง

หลังจากที่น้องเฌอเดินออกไปได้ไม่นานผมก็ถือเค้กที่แกซื้อมาเดินตามออกไป

กึก....

พะพิมเธอออกมาจากห้องนอนของน้องเฌอพอดี

"น้องเฌอล่ะ"

"แกนอนร้องไห้จนหลับไปแล้วค่ะ"

"นี่ผมทำให้ลูกเสียใจ...ผมมัน"

"อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ ถ้าจะมีใครสักคนที่จะผิดก็คงจะเป็นฉันเอง"

"ตามผมมาหน่อยสิ"

"คะ?"

ผมพาพะพิมออกไปนั่งเล่นอยู่ที่หน้าระเบียงห้อง ก่อนที่จะหยิบไฟแช็คที่อยู่ใต้ฐานเค้กออกมาแล้วจุดเทียน

"ทำไมคุณ..."

"น้องเฌอก็หลับไปแล้วมีแต่คุณเนี่ยแหละ"

"ถ้าอย่างนั้นก็สุขสันต์วันเกิดนะคะ"

"ขอบคุณครับ เรื่องเมื่อตอนเย็นผมขอโทษด้วยนะครับที่เผลอขึ้นเสียงกับคุณ"

"ช่างมันเถอะค่ะ ฉันผิดเองแหละที่ไม่ทำตามกฎระเบียบ"

"คุณคงจะเห็นรูปถ่ายที่อยู่ในหนังสือนั่นแล้วสินะ"

"ค่ะ ฉันทำหนังสือหล่นแล้วรูปที่อยู่ในนั้นก็กระเด็นออกมาพอดี"

"นั่นน่ะชะเอมเป็นแม่ของน้องเฌอเอง"

"ทำไมเขาถึงหน้าตาคล้ายกับฉันมากเลยล่ะคะ"

"ผมเองก็แปลกใจเหมือนกัน นี่ถ้าบอกว่าคุณกับชะเอมเป็นพี่น้องกันผมก็เชื่อนะ" พูดแล้วก็หัวเราะ ตอนแรกที่ได้เจอกับพะพิมผมเองก็ตกใจเหมือนกัน ว่าทำไมเธอถึงได้หน้าตาเหมือนกับชะเอมแม่ของน้องเฌอขนาดนี้

"แล้วแม่ของน้องเฌอเธอไปไหนแล้วล่ะคะ"

"เธอคลอดน้องเฌอออกมาแล้วก็เสียชีวิตน่ะ"

"เพราะแบบนี้สินะคะคุณถึงต้องเลี้ยงน้องเฌอมาคนเดียว"

"ครับ น้องเฌอน่าจะไปเห็นรูปอยู่ในสมุดของผม เขาได้ไปเจอคุณแกก็เลยคิดว่าคุณเป็นแม่"

"...."

"ผมบอกกับน้องเฌอว่าแม่ของแกไปทำงานยังไม่กลับมา ผมไม่กล้าบอกว่าความจริงแล้วแม่ของแก..."

"เดี๋ยวโตขึ้นแกก็จะเข้าใจอะไรๆ เองค่ะ เด็กในวัยนี้ยังไม่เข้าใจเรื่องซับซ้อนของผู้ใหญ่หรอกค่ะ ถึงจะบอกว่าน้องเฌอแกเป็นเด็กเข้าใจอะไรง่ายก็เถอะ แต่เรื่องแบบนี้ก็ยังละเอียดอ่อนกับเด็กอยู่ดี"

"ครับ"

"แต่ฉันอยากขอร้องคุณอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ น้องเฌอแกรักคุณมาก แถมวันนี้แกก็ยังเป็นคนเตรียมเซอร์ไพรส์เองอีก ทั้งชุดนางฟ้าที่แกตั้งใจใส่ไหนจะเค้กที่แกตั้งใจเลือกมาให้คุณโดยเฉพาะอีก ฉันบอกตามตรงนะคะ แกเสียความรู้สึกแกเสียใจจนนอนร้องไห้จนหลับไปเลย"

"...." ตั้งแต่แกเกิดมาผมยังไม่เคยทำให้น้องเฌอร้องไห้เลยนี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำให้แกผิดหวังทำให้แกร้องไห้ได้แบบนี้ ผมคงเป็นพ่อที่แย่มากเลยสินะ "คุณพิม"

"คะ?"

"ถ่ายรูปคู่กับผมหน่อยสิครับ"

"ห๊ะ!? ถ่ายรูปอะไรคะ"

"ถ่ายรูปคู่กัน ผมจะเอาไปไว้ให้น้องเฌอดูพรุ่งนี้น่ะครับ แกจะได้เห็นว่าเราสองคนเป่าเค้กด้วยกันแล้ว แกจะได้ดีใจที่เห็นผมเป่าเค้กที่แกตั้งใจซื้อมาให้ผมแล้ว"

"ได้สิคะ"

หลังจากถ่ายรูปเสร็จผมก็เอาเค้กไปเก็บใส่ตู้เย็นเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาตัดแบ่งกินกันตอนที่น้องเฌอตื่นแล้ว และจากนั้นผมกับพะพิมเราก็มานั่งคุยกัน เล่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในอดีตของตัวเองให้กันฟัง ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้มาพูดอะไรแบบนี้ ผมรู้แค่ว่าผมได้พูดกับเธอแล้วมันสบายใจ เธอแค่หน้าตาคล้ายกับชะเอมแม่ของน้องเฌอ แต่นิสัยไม่ได้เหมือนกันเลยสักนิด ผู้หญิงคนนี้เข้มแข็งมากกว่าที่ผมคิดซะอีก และเธอก็คิดถึงน้องๆ มากกว่าตัวของเธอเองด้วยซ้ำ เราสองคนพูดคุยกันจนกระทั่งผมพอจะจำได้ว่าเธอนั่นเองที่ผมเคยเจอเมื่อหลายปีก่อน เธออยู่ในกลุ่มเพื่อนของบรรดาผู้หญิงที่เป็นเมียเพื่อนของผม แต่ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจอะไรเพราะผมมีชะเอมอยู่แล้ว ในตอนนั้นผมก็สนใจแต่ทำงานด้วย เพราะอยากสร้างครอบครัวกับชะเอม ผมจึงไม่ได้สนใจผู้หญิงคนอื่นเลย

"เพราะแบบนี้สินะคะคุณถึงได้ชวนน้องเฌอไปใส่บาตรด้วยทุกเช้า"

"ครับ"

"ตอนฉันมาแรกๆฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรเหมือนกัน ตอนนี้ฉันพอจะเข้าใจแล้วล่ะค่ะ ต้องขอโทษคุณด้วยนะคะที่ถามซักไซ้ แล้วก็ขอโทษคุณด้วยที่เมื่อตอนเย็นฉัน..."

"ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผมคงเป็นพวกที่เคร่งกฎระเบียบมากเกินไป ต่อจากนี้ถ้าคุณกับน้องเฌออยากจะเข้าห้องของผมก็ตามสบายนะครับมันไม่ได้มีของสำคัญอะไรหรอก ผมก็แค่กลัว..."

"กลัวอะไรคะ"

"กลัวคุณจะไปเห็นรูปต่างหาก"

"แค่รูปฉันไม่ได้คิดมากอะไรหรอกค่ะ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้มีสิทธิ์คิดอะไรแบบนั้นด้วย คุณสบายใจได้เถอะค่ะ"

"....."

"นี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันขอตัวไปเข้านอนก่อนนะคะ"

"เอ่อ เดี๋ยวสิครับ"

"คะ?"

"ขอบคุณมากนะครับ"

"ขอบคุณอะไรคะ"

"ขอบคุณที่คุณมานั่งคุยกับผมไงครับ ผมไม่ได้มีเพื่อนมานั่งคุยแบบนี้ตั้งนานแล้ว หลังจากที่พวกเพื่อนๆ มันแต่งงานมีลูกกันไป ผมก็ไม่เคยมานั่งปรับทุกข์กับใครแบบนี้อีกเลยจนกระทั่งได้มาเจอกับคุณ"

"ค่ะฉันยินดีเป็นเพื่อนคุยให้กับคุณนะคะ ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจอะไรอีกก็มานั่งปรับทุกข์กับฉันได้" เธอยิ้มให้กับผมแล้วก็เดินออกไป ให้ตายสิทำไมผมต้องรู้สึกหวั่นไหวกับรอยยิ้มของเธอด้วยเนี่ยหัวใจของผมมันไม่ได้เต้นแรงแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ

อย่าบอกนะว่าผมกำลังรู้สึกดีกับพะพิม

"บ้าน่า" ผมยกมือขึ้นกุมหัวใจของตัวเองที่กำลังเต้นแรงอยู่ในตอนนี้

ไม่ใช่หรอกน่า เพิ่งจะเจอกันไม่เท่าไหร่เอง ถึงจะอยู่ด้วยกันแต่เราก็พูดคุยกันน้อยมากคงไม่ใช่ความรักหรอก

ชะเอมเธอก็จากผมไปนานแล้วหลังจากที่เธอจากไปผมก็ไม่เคยเปิดใจรับผู้หญิงคนไหนเลย ผมให้ความสำคัญอยู่กับน้องเฌอแค่คนเดียว ต่อให้ผมจะมีเงินมีผู้หญิงพร้อมที่จะเข้าหาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผู้หญิงคนนั้นจะรักลูกผมจริงๆ เพราะผมกลัวว่าน้องเฌอแกจะเสียใจต่างหาก