04 ห้ามยุ่ง

หลายวันผ่านไป

วันนี้เป็นวันเกิดของชานนท์ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจำได้หรือเปล่าแต่คนที่จำได้ไม่เคยลืมนั่นก็คือน้องเฌอลูกสาวสุดรักแสนหวงของชานนท์ ซึ่งวันนี้น้องเฌอก็ทำเซอร์ไพรส์เอาไว้ให้กับคนเป็นพ่อเหมือนกัน แน่นอนว่าถ้าเขากลับมาจากที่ทำงานแล้วจะต้องเซอร์ไพรส์มากแน่ๆ

"คุณแม่ขาไปรอคุณพ่ออยู่ในห้องกันนะคะ"

"แม่ว่าเรารออยู่ตรงนี้ก็ได้นะ" เพราะจำได้ว่าป้าแม่บ้านเคยบอกว่าชานนท์ไม่ชอบให้ใครเข้าไปวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของเขาโดยเฉพาะห้องนอน และต่อให้จะเป็นน้องเฌอพาเข้าไปก็อาจจะทำให้เขาไม่พอใจได้เนื่องจากเธอก็ยังเป็นคนนอกอยู่ดี

"ก็ถ้าคุณพ่อเข้ามาในห้องแล้วคุณพ่อจะได้เซอร์ไพรส์ไงคะ"

"แต่ถ้าเราเข้าไปแล้วทำของในห้องของคุณพ่อเสียหายคุณพ่อจะโกรธเราสองคนได้นะคะ"

"ทำไมคุณพ่อต้องโกรธด้วยคะ"

"ไม่รู้สิคะ แต่แม่ว่าเรารออยู่ตรงนี้ดีกว่าไหม"

"...." น้องเฌอทำสีหน้าเศร้า ทำเอาพะพิมเริ่มหนักใจ เธอไม่ได้อยากจะขัดใจให้น้องเฌอเป็นแบบนี้ แต่ถ้าเข้าไปในห้องของชานนท์แล้วก็อาจจะทำให้เขาเกิดการไม่พอใจได้

ถึงเธอจะมีสิทธิ์มากกว่าคนอื่นๆ ในบ้าน เพราะเป็นคนที่น้องเฌอเรียกว่าแม่ แต่เธอก็ต้องทำตามกฎของบ้านหลังนี้อยู่ดี

"โอเคค่ะไปรออยู่ข้างในก็ได้แต่เราต้องรอกันอย่างนิ่งๆ นะคะ"

"โอเคค่ะ"

น้องเฌอที่ใส่ชุดนางฟ้าของตัวเองอยู่พากันจูงมือเดินเข้าไปในห้องนอนของชานนท์ ซึ่งพะพิมเองก็ถือเค้กอยู่ในมือด้วย เป็นเค้กที่น้องเฌอเลือกมาจากร้านเค้กเองกับมือ

"คุณแม่ขาคุณพ่อจะตื่นเต้นไหม"

"แม่ว่าน้องเฌอตื่นเต้นมากกว่านะ"

"จริงๆ ค่ะน้องเฌอตื่นเต้นมากเลย"

"...." พะพิมได้แต่ยิ้ม มองดูน้องเฌอเด็กน้อยที่มีความคิดความสามารถเกินวัย อายุเท่านี้เองแท้ๆ แต่กลับรู้จักคิดรู้จักวางแผนซะแล้ว ก็สมแล้วล่ะที่เป็นลูกของชานนท์

"คุณพ่อชอบลืมวันเกิดตัวเองค่ะ เพราะคุณพ่อจะเอาแต่ทำงานจนไม่รู้ว่าวันเกิดตัวเองวันไหน"

"แต่น้องเฌอก็จำได้"

"ค่ะ น้องเฌอจำได้"

ทั้งสองนั่งแอบอยู่ที่มุมห้องจนกระทั่งถึงเวลาที่ชานนท์จะกลับบ้าน ทว่าชานนท์ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเองเลย และก็ยังไม่ได้ยินเสียงรถของชานนท์ขับเข้ามาจอดในบ้านไปด้วย

"คุณแม่ขาคุณพ่อจะกลับมาไหมคะ" น้องเฌอหันไปถาม เพราะนั่งรออยู่นานพอสมควรแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าคนเป็นพ่อจะกลับมาเลย ถ้าคืนนี้ชานนท์ไม่กลับบ้านนั่นก็แปลว่าสิ่งที่น้องเฌอตั้งใจทำในวันนี้ก็คงจะสูญเปล่า

แกคงจะเสียใจมากแน่ๆ ถ้าไม่ได้เซอร์ไพรส์วันเกิดคนเป็นพ่อตามที่ได้ตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรก

"น้องเฌอจะไปไหนคะ"

"จะไปเดินเล่นค่ะ"

"เดินเล่นที่ไหนคะ เดี๋ยวคุณพ่อกลับมาจะเซอร์ไพรส์ไม่ทันนะคะ"

"แค่จะเดินเล่นในห้องของคุณพ่อค่ะ" ว่าแล้วแกก็เดินไปเล่นรอบๆ ห้องของคนเป็นพ่อ ด้วยความที่พะพิมกลัวว่าน้องเฌอจะเผลอไปทำข้าวของอะไรของเขาเสียหายจึงต้องเดินตามออกไปดูแลด้วย

พรึบ!

"อ๊ะ!" ขณะที่กำลังยืนอยู่พะพิมไม่ทันระวังเผลอทำสมุดที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาร่วงหล่นลงไปทำให้รูปที่อยู่ด้านในนั้นหล่นออกมา "ทำไมถึง..."

พะพิมหยิบรูปถ่ายที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาเตรียมที่จะเก็บใส่สมุดให้เขาตามเดิม แต่เพราะรูปของหญิงสาวที่ถ่ายคู่กับชานนท์มันทำเอาเธออดไม่ได้ที่จะต้องมอง ผู้หญิงในรูปหน้าตาคล้ายกับเธอมาก แตกต่างกันก็แค่สไตล์การแต่งตัว ผู้หญิงคนนั้นออกจากดูเรียบร้อยอ่อนหวาน

"คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"มะ ไม่มีอะไรค่ะ" พะพิมรีบเก็บรูปถ่ายนั้นเข้าไปในหนังสือตามเดิมก่อนจะวางเอาไว้บนโต๊ะที่เดิม

แกร้ก!

"เข้ามาทำอะไรในห้องกัน?"

"คุณพ่อ!"

"ผมเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่หรอ ว่าผมไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในห้องนอนของผม รวมถึงของส่วนตัวของผมด้วยใครก็แล้วแต่ห้ามเข้ามายุ่ง"

"เอ่อ...ฉันแค่ทำมันหล่นฉันไม่ได้ตั้งใจจะ..."

"แล้วใครใช้ให้คุณเข้ามา!" ชานนท์มีท่าทีไม่ค่อยพอใจ เขาเริ่มใช้น้ำเสียงดุดันกับเธอ

"....." พะพิมเริ่มทำตัวไม่ถูก เธอเริ่มตะกุกตะกัก ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน

"หยุดนะ! คุณพ่อจะทำอะไรคุณแม่คะ ทำไมต้องดุกันด้วย" น้องเฌอรีบเข้ามาขวางระหว่างกลางของทั้งสอง อีกทั้งยังอ้าแขนกว้างราวกับนกที่กำลังกางปีก

"น้องเฌอ..."

"ทำไมคุณพ่อต้องดุคุณแม่ด้วยคะก็แค่ทำหนังสือหล่นเอง ยังไม่ทันทำอะไรของคุณพ่อเสียหายเลย"

"พ่อเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าจะเข้ามาเล่นในห้องก็ต้องได้รับอนุญาตจากพ่อก่อน"

"น้องเฌอไม่ได้เข้ามาเล่นนะคะ"

"จะอะไรก็ตามน้องเฌอทำไม่ถูก ไหนเราสัญญากันแล้วไง ว่าจะไม่เข้ามาเล่นในห้องของพ่อถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากพ่อก่อน"

"น้องเฌอก็แค่จะเข้ามาเซอร์ไพรส์วันเกิดคุณพ่อ"

"น้องเฌอ...พะ พ่อขอโทษลูก พ่อลืมไปเลย พ่อ..."

"ทำไมคุณพ่อต้องดุเราสองคนขนาดนี้ด้วยคะ ทำไมคุณพ่อต้องดุคุณแม่ด้วยแค่ทำหนังสือหล่นเอง"

"พ่อขอโทษค่ะพ่อผิดเอง"

"น้องเฌอไม่อยากเซอร์ไพรส์วันเกิดคุณพ่อแล้วค่ะ"

"นะ น้องเฌอ..."

พะพิมรีบเดินตามน้องเฌอออกไป ดูแกจะผิดหวังเอามากๆ ที่อุตส่าห์มารอเซอร์ไพรส์วันเกิดให้กับผู้เป็นพ่อแต่กลับได้รับการตอบรับแบบนี้ แกรู้ดีว่ามันเป็นกฎและเคยสัญญากับคนเป็นพ่อเอาไว้แล้ว แต่เรื่องแค่นี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย แต่กลับโดนชานนท์ดุราวกับว่าตัวเองนั้นทำผิดมากๆ

"น้องเฌอคะหยุดก่อนค่ะ"

"...." ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกแกก็รีบหยุดเดินทันที

"เป็นอะไรไปคะทำไมถึงไปพูดกับคุณพ่อแบบนั้น"

"ก็ทำไมคุณพ่อต้องดุเราสองคนด้วยคะ"

"คุณพ่อคงจะเหนื่อยจากงานมานะคะ"

"....."

"เอาใหม่นะคะ อย่าพูดแบบนั้นกับคุณพ่ออีกนะคะคุณพ่อรักน้องเฌอมาก คุณพ่อคงจะเหนื่อยจากงานมาก็เลยเป็นแบบนั้น น้องเฌออย่าโกรธคุณพ่อเลยนะคะ"

"น้องเฌออยากกลับไปนอนแล้วค่ะ"

"แล้วไม่จุดเทียนเซอร์ไพรส์วันเกิดคุณพ่อแล้วหรอคะ"

"ไม่ค่ะ ไม่อยากเป่าแล้ว ไม่อยากแต่งชุดนางฟ้าให้คุณพ่อเห็นแล้ว"

"...."

"ไปนอนกันเถอะค่ะคุณแม่"

"ค่ะๆ"