03 หอมแก้มแม่

เวลาผ่านไป

ก๊อกๆๆๆ

"คุณพ่อขาทำอะไรอยู่คะ" น้องเฌอเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานของผู้เป็นพ่อ

"ว่าไงคะลูกสาวพ่อ" ชานนท์ทักทายลูกสาวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน พร้อมๆ กันเขาเองก็รีบวางปากกาลง

"คุณพ่อทำงานเสร็จหรือยังคะ"

"ยังเลยค่ะน้องเฌอมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"น้องเฌออยากไปเที่ยวห้างจังเลยค่ะ"

"หืม...อยากไปเที่ยวห้างอย่างนั้นหรอคะ?"

"ค่ะ"

"ได้สิคะงั้นน้องเฌอไปแต่งตัวกับคุณแม่ก่อนนะคะ พ่อขอเวลาสิบห้านาที น้องเฌอก็น่าจะแต่งตัวเสร็จพอดีแหละ เดี๋ยวเราออกไปห้างด้วยกัน"

"ค่ะ"

เด็กน้อยเดินกลับออกไป ก่อนจะเข้าไปหาพะพิมที่กำลังเก็บเสื้อผ้าของตัวเองพับใส่ตู้เอาไว้อยู่

"คุณแม่ขา คุณพ่อบอกว่าให้เราแต่งตัวค่ะ คุณพ่อขอเวลาทำงานสิบห้านาที เราสองคนก็น่าจะแต่งตัวเสร็จกันพอดี แล้วออกไปเที่ยวห้างด้วยกันค่ะ"

"มาค่ะ มาแต่งตัวกันนะคะ"

พะพิมพาน้องเฌอไปแต่งตัวส่วนเธอเองก็ไม่ได้แต่งตัวอะไรเพราะไม่ใช่คนที่จะแต่งตัวอะไรมากมายอยู่แล้ว เธอเป็นคนง่ายๆ ไม่ติดหรูตามสไตล์ผู้หญิงบ้านๆ ที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร

ผ่านไปสักพัก

"เสร็จกันแล้วหรอ"

"เรียบร้อยแล้วค่ะ"

"คุณพ่อขา คุณพ่อซื้อชุดสวยๆ ให้คุณแม่หน่อยนะคะ คุณแม่ไม่มีชุดสวยใส่เลย"

"เอ่อ..." พะพิมก้มมองเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่อยู่อันที่จริงมันก็ไม่ได้เก่าหรือไม่ได้สวยอะไร เพียงแต่สไตล์การแต่งตัวของเธอมันไม่ได้หรูหราหวือหวาก็เท่านั้นเอง

"อ๋อ ได้สิคะ ฟอด...วันนี้คนเก่งของพ่อน่ารักจัง"

"คุณแม่แต่งตัวให้ค่ะแล้วคุณแม่ก็ถักเปียให้ด้วย"

"ถ้างั้นเราก็ไปกันเถอะค่ะ"

"อ๊ะ! เดี๋ยวก่อนค่ะคุณพ่อ"

"หืม มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"คุณพ่อหอมแก้มคุณแม่หน่อยสิคะ"

"...."

"นะ น้องเฌอคะแม่ว่ารีบไปกันดีกว่านะ"

"นะคะคุณพ่อ เมื่อกี้คุณพ่อยังหอมแก้มน้องเฌอได้เลย น้องเฌอก็อยากให้คุณพ่อหอมแก้มคุณแม่บ้าง"

ชานนท์มีสีหน้าที่ดูตกใจแต่แล้วเขาก็ไม่สามารถขัดความต้องการของลูกสาวได้ในเมื่อน้องเฌอร้องขอมาขนาดนี้แล้ว

"คะ คุณฉันว่าเราไม่ต้องทำตามก็ได้นะ คือว่าฉันฉันคิดว่า..."

"อยากให้น้องเฌอโกรธผมหรือไง?"

"แต่ฉันไม่..."

ฟอด!

"อ๊ะ..."

"เย้ๆๆๆ คุณพ่อหอมแก้มคุณแม่แล้ว น่ารักมากๆ เลยค่ะ"

"ไปกันเถอะค่ะเดี๋ยวขนมที่น้องเฌอชอบกินจะหมดก่อนนะคะ"

"ค่ะ"

พะพิมตกใจจนทำตัวไม่ถูก ใจนึงก็รู้สึกเขินที่จู่ๆ ก็ถูกผู้ชายหอมแก้มแบบนั้น เขาทำแบบนี้เพียงเพราะทำตามความต้องการของลูกสาวอย่างนั้นเหรอ แต่เขานิ่งราวกับว่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ หรือว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติสำหรับเขาอยู่แล้ว การหอมแก้มผู้หญิงแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติสำหรับเขางั้นเหรอ เพราะเขาดูไม่มีท่าที่ตกใจหรือตื่นเต้นเหมือนกับเธอเลย

ต่างจากน้องเฌอที่ดูมีความสุขที่ได้เห็นพ่อกับแม่แสดงความรักต่อหน้ากันแบบนี้ แต่ความคิดของแกก็ไม่แปลกหรอกและมันก็ไม่ผิดด้วยน้องเฌอแกมีสิทธิ์ที่จะคิด แกยังเด็กอยู่

ห้างใหญ่ในตัวเมือง

"น้องเฌออยากกินอะไรบ้างคะ"

"อยากกินขนมร้านเดิมค่ะ แล้วก็อยากไปเล่นของเล่นด้วย"

"ใครบอกคะ?"

"คุณแม่บอกค่ะ"

"...." ชานนท์หันไปมองพะพิมด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง ทว่าภายใต้สีหน้าที่เรียบนิ่งนั้นกลับซุกซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ เขามีบางอย่างที่จะพูดกับเธอเพียงแต่เขาไม่ได้พูดออกมาตอนนี้เพราะมีน้องเฌออยู่ด้วย

เวลาผ่านไป

เพราะไม่สามารถทนความรบเร้าของน้องเฌอได้ ชานนท์ก็เลยต้องยอมปล่อยลูกสาวให้ไปเล่นอยู่ที่เครื่องเล่น

"คุณเป็นคนบอกแกหรอว่าที่ห้างมีของเล่นด้วย"

"ค่ะ ฉันคิดว่าน้องเฌอน่าจะเหงาปล่อยให้แกได้มาเล่นอยู่กับเพื่อนๆ แบบนี้บ้างก็ได้ค่ะ คุณอย่าไปเลี้ยงแกอยู่ในกรอบมากนัก ฉันขอโทษนะคะที่ต้องพูดแบบนี้ ฉันเองก็ดูแลน้องๆ ดูแลเด็กมาเยอะอะไรที่พอจะแนะนำได้ฉันก็อยากจะแนะนำค่ะ แกจะได้ไม่ต้องรู้สึกอึดอัดเวลาอยู่กับคุณ"

"ที่ผ่านมาผมคอยดูแลน้องเฌอเป็นอย่างดี ผมไม่รู้ว่าต้องเลี้ยงแกแบบไหนถึงจะเรียกว่าดีที่สุด แต่ผมก็ทำเท่าที่คนเป็นพ่อคนนึงจะทำได้"

"ฉันเข้าใจคุณค่ะ น้องเฌอแกเป็นเด็กน่ารักนะคะ แถมยังเชื่อฟังคำพูดของผู้ใหญ่อีกต่างหาก"

"ครับ แกเป็นเด็กที่น่ารักครับ"

"คุณไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะคุณเลี้ยงน้องเฌอได้ดีมากๆ แล้ว ฉันแค่อยากให้คุณลองปล่อยแกบ้างให้แกได้เรียนรู้โลกภายนอก ปล่อยให้แกได้เล่นกับเพื่อนปล่อยให้แกมีความสนุกอยู่กับเพื่อนๆ"

"...."

"ถ้าคุณไม่รังเกียจ ฉันก็อยากให้คุณพาน้องเฌอไปเล่นอยู่ที่มูลนิธิ ที่นั่นจะมีกิจกรรมทุกๆ วันให้เด็กๆ ได้ทำได้เล่นสนุก"

"คุณเป็นเจ้าของที่นั่นใช่หรือเปล่า"

"จะว่าแบบนั้นก็ได้ค่ะ ฉันก็เป็นเด็กที่เติบโตมากับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นเหมือนกัน พอโตมาเรียนจบฉันก็ไม่อยากไปไหนฉันอยากอยู่กับแม่อยากอยู่ช่วยดูแลน้องๆ จะบอกว่าฉันเป็นเจ้าของที่นั่นก็ไม่เชิงหรอกค่ะ เพราะฉันก็รับหน้าที่ดูแลต่อจากแม่เหมือนกัน"

"ได้สิ...ผมจะพาน้องเฌอไปเล่นกับน้องๆ ของคุณ"

"....."

"อย่าไปคิดว่าผมจะรังเกียจเด็กๆ พวกนั้นเลยครับ พวกแกน่าสงสารจะตายไป"

"....."

"ขอโทษนะครับที่ก่อนหน้านี้เคยพูดจาไม่ดีกับคุณ อาจจะทำให้คุณคิดว่าผมไปดูถูกคุณเพียงเพราะเงิน"

"ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นหรอกค่ะ ฉันรับงานนี้ก็เพราะเงินจริงๆ แต่ฉันเองก็เอ็นดูน้องเฌอนะคะ"

"ถ้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยเหลือน้องๆ ของคุณได้ คุณก็บอกผมมาได้หมดเลยนะครับ"

"ฉันไม่ต้องการอะไรแล้วล่ะค่ะ ที่คุณให้มามันก็มากโขแล้ว ฉันไม่ได้ต้องการอะไรแบบนั้นหรอก สิ่งที่ฉันต้องการคือให้น้องๆได้กินอิ่มนอนหลับ ได้เรียนตามช่วงอายุตามวัยของตัวเอง"

"คุณนี่เสียสละมากๆ เลยนะครับ ถ้าพวกน้องๆ ที่นั่นรู้คงจะดีใจมากแน่ๆ"

"ฉันเองก็เติบโตมากับที่นั่นฉันเข้าใจความรู้สึกของพวกแกดีค่ะ"

"....."

"ฉันขอโทษนะคะ"

"ขอโทษอะไรครับ?"

"ตอนแรกฉันคิดว่าคุณเป็นคนเงียบๆ อาจจะพูดจาห้วนๆ ด้วยซ้ำ แต่พอได้มายืนคุยกับคุณแบบนี้แล้วมันทำให้ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันคิดมาตลอดมันผิดหมดเลย"

"ช่างมันเถอะครับ คนที่ไม่รู้จักผมจริงๆ จะคิดแบบนี้ก็ไม่แปลก"

"ค่ะ"