บทที่ 9

“อ้าวยังไม่ไปข้างนอกหรอ” ทันทีที่ดินแดนเดินเข้ามาในบ้านก็เจอเข้ากับลูกชายของตัวเอง

“พ่อครับ คุณยายไม่สบาย ป้าโทรมาบอกผมเมื่อครู่เอง คงไม่ได้ไปแล้วครับ”

“แล้วจะทำยังไง” ดินแดนเดินเข้ามานั่งที่โซฟาในห้องโถง

“พ่อเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ไม่สบายตรงไหนครับ”

“พ่อเลี้ยงเป็นไข้ครับ” นาวินเอ่ยขึ้น แต่โดนดินแดนมองกลับด้วยความไม่พอใจ

“ไปหาหมอดีไหมครับ พอดีวันนี้แก้มมีนัดหมอตอนบ่ายด้วย ไปด้วยกันเลยถ้าแก้มไปกับพ่อผมจะได้ไม่เป็นห่วง”

“แล้วจะไปหายายแกตอนไหน”

“ไปตอนนี้เลยครับ ผมคุยกับแก้มแล้ว ยังไงผมฝากดูแลแก้มด้วยนะครับ ผมอาจจะอยู่จนอาการยายดีขึ้น พ่อไม่สบายก็พักผ่อนอยู่บ้านเดี๋ยวผมบอกป้าเอง ไม่ต้องห่วงครับ”

“ขับรถดีๆ มีอะไรก็โทรมานะ”

“ครับ”

แดนเหนือเดินขึ้นไปบนห้อง ไม่นานก็ลงมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าและแก้มใส เธอเดินไปส่งสามีที่รถ ก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถอีกคันที่จอดรออยู่ แก้มใสขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อเห็นดินแดนขึ้นมานั่งข้างเธอ

“คุณพ่อจะไปกับแก้มด้วยหรอคะ” เธอถามขึ้นด้วยความสงสัย

“พ่อเลี้ยงไม่สบายจะไปหาหมอพร้อมนายหญิงครับ” นาวินที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถกล่าวขึ้น เธอหันมองไปทางดินแดนทิ้งน้ำหนักตัวไปด้านหลัง นั่งหลับตาไม่เอ่ยคำพูดอะไรออกมาแม้แต่น้อย การเดินทางใช้เวลาประมาณสามสิบนาที ก็มาถึงโรงพยาบาลเอกชนประจำจังหวัด

“แก้มจะไปหาหมอเองค่ะ คุณพ่อไปหาหมอดีกว่านะคะ เสร็จแล้วมาเจอกันที่ด้านล่างตรงนี้ก็ได้ค่ะ” เธอพูดเช่นนั้นก็เดินไปยื่นบัตรนัดของตัวเอง นาวินจัดการทุกอย่างให้กับเจ้านาย ปล่อยให้แก้มใส่เดินไปหาหมอที่นัดเอาไว้เอง ถึงแม้ดินแดนอยากห้ามแต่เขาก็ทำได้แค่คิด เพราะสภาพร่างกายของเขาตอนนี้มันไม่เอื้ออำนวยที่จะดูแลเธอมากนัก

“วันนี้เราจะมาดูเพศเด็กกันนะคะ” แก้มใสถูกพาตัวเข้ามาในห้องอัลตร้าซาวด์ ซึ่งมีหมอประจำตัวคอยให้ความรู้เรื่องต่างๆ มากมายแก่เธอ “เห็นไหมคะ ตรงนั้นค่ะ”แก้มใสมองที่หน้าจอขนาดใหญ่ที่โชว์อยู่ด้านหน้า มันยากที่จะมองออกว่าตรงไหนคือหน้าลูกของเธอ “น้องเป็นผู้ชายค่ะ ดีใจกับคุณแม่ด้วยนะคะ เด็กแข็งแรงมากเลยค่ะ อีกสองเดือนก็จะเจอหน้ากันแล้วนะคุณแม่ ว่าแต่วันนี้คุณพ่อไม่มาด้วยหรอค่ะ”

ก๊อก ก๊อก

“คุณหมอค่ะญาติคนไข้ต้องการพบคุณแก้มใสค่ะ”

“เข้ามาได้เลยค่ะ”

ดินแดนเดินเข้ามาในห้อง เขาจ้องมองหญิงสาวทั้งสองคนสลับกันไปมา คุณหมอขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย

“พ่อสามีของฉันเองค่ะ” แก้มใส่เอ่ยขึ้น ทำให้คุณหมอสาวยิ้มออกมา

“วันนี้เรารู้เพศลูกของแก้มแล้วนะคะ เด็กเป็นผู้ชายค่ะ” เธอพูดพร้อมยิ้มออกมาอย่างดีใจ ทำให้ดินแดนยิ้มตาม เขารู้สึกดีใจ แต่ส่วนลึกของหัวใจเขาทำไมมันหม่นหมองแบบนี้

“เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวหมอจัดยาบำรุงครรภ์ให้ รับยาก็กลับบ้านได้เลยนะคะ” หมอสาวส่งยิ้มมาให้กลับแก้มใส

“แก้มเสร็จแล้วค่ะ คุณพ่อเป็นไงบ้างคะ”

“พ่อเลี้ยงเป็นไข้ครับ แต่คุณหมอฉีดยาให้แล้วรับยากลับไปทานปกติครับ ช่วงนี้ให้พ่อเลี้ยงพักผ่อนสักสองสามวันก็จะหายดีแล้วครับ” นาวินตอบออกไป “นายหญิงจะกลับเลยไหมครับ หรือต้องการแวะที่ไหนหรือเปล่าครับ”

“ไม่ค่ะ กลับกันเลยดีกว่าค่ะ” แก้มใสตอบออกมาอย่างไม่ลังเล ครั้งแรกเธอมีแผนว่าจะไปเดินซื้อของใช้ส่วนตัวสักหน่อย แต่เมื่อเห็นว่าดินแดนมาด้วยเธอจึงเปลี่ยนใจ เอาไว้วันอื่นค่อยมาดีกว่า

“พ่อเลี้ยงค่ะ เกิดเรื่องแล้วค่ะ” ใบตองวิ่งเข้ามาหาดินแดนเมื่อเห็นรถวิ่งเข้ามาจอดที่โรงรถ

“เกิดอะไรขึ้นค่ะพี่ตอง”

“ป้าใจค่ะ เป็นล้มหัวฟาดพื้น”

“ตอนนี้ป้าใจอยู่ไหน” ดินแดนถามขึ้นด้วยความร้อนใจ

“ลุงชัยพาไปโรงพยาบาลแล้วค่ะ ตองกำลังจะตามไปเลยมาแจ้งพ่อเลี้ยงก่อนค่ะ”

“ได้ ฉันฝากป้าใจด้วย มีอะไรรีบโทรมา”

“ค่ะ” ใบต้องรับคำแล้วรีบเดินออกไป วันนี้มันวุ่นวายเกินกว่าที่เขาคิด นาวินมองเจ้านายของตัวเอง แล้วถอนหายใจ

“พ่อเลี้ยงขึ้นไปพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวงานในเหมืองผมจะจัดการแทนเอง มีอะไรผมจะมารายงานอีกครั้งนะครับ”

ดินแดนพยักหน้าเป็นการขอบคุณ ก่อนเดินเข้าบ้าน แก้มใสเดินตามเข้ามาในบ้าน ตอนนี้เหลือเพียงเธอกับพ่อของสามี หญิงสาวมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ตั้งไว้ในห้องโถงตอนนี้ก็บ่ายสี่โมงแล้ว เธอจึงเดินเข้าครัวเตรียมตัวทำอาหารค่ำง่ายๆ ให้กับตัวเองและดินแดน

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องนอนของดินแดนดังขึ้น แต่บุคคลภายในไม่ยอมขานรับแก้มใสจึงเปิดประตูห้องเข้ามา เขามองไปที่เตียงนอนใหญ่ ตอนนี้ดินแดนนอนหลับสนิทคงเป็นเพราะพิษไข้และยาที่ได้รับเข้าสู่ร่างกาย

“คุณพ่อค่ะ” แก้มใสเรียกคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายกลับไม่รู้สึกตัว เธอเอื้อมมือไปเขย่าแขนของเขา

“อื้อ” เสียงครางในลำคอดังขึ้น เขาค่อยๆ ลืมตาที่หนังอึ้งขึ้นมา

“ทานข้าวก่อนนะคะ แก้มทำข้าวต้มมาให้ทานสักหน่อยจะได้ทานยา”

ดินแดนพยุงตัวเองลุกขึ้น นั่งพิงหัวเตียงนอน มองแก้มใสที่กำลังถือถาดข้าวต้มในมือ พร้อมส่งยิ้มหวานมาให้เขา

“ทานเองได้ไหมคะ” ดินแดนส่ายหน้า แก้มใสตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าให้คลายความร้อน เขามองการกระทำของเธออย่างใส่ใจ ก่อนยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย พอใจกับการที่มีเธอมาคอยดูแลไม่น้อย ดินแดนกินข้าวต้มไปแค่ครึ่งเดียว “ทานยาหน่อยนะคะ” เธอยื่นเม็ดยาสีขาวให้พ่อสามี เขารับมันไปอย่างว่าง่าย “อยากได้อะไรไหมคะ ตอนนี้ ที่บ้านไม่มีใครแก้มจะดูแลคุณพ่อเองนะคะ”

“ไม่แล้วละ ขอบใจมาก เธอไปพักผ่อนเถอะ”

“เดี๋ยวแก้มเอาชามข้าวไปเก็บก่อน แล้วจะมาเช็ดตัวให้นะคะ” แก้มใสพูดแล้วเดินออกมาจากห้อง ดินแดนได้แต่มองตามแผ่นหลังของหญิงสาว ภายในใจของเขารู้ดีว่าเธอคือลูกสะใภ้ แต่เขากลับคิดกลับเธอมากกว่านั้น พยายามข่มใจตัวเองบอกตัวเองว่าเธอคือคนรักของลูกชายที่เขารัก ห้ามคิดอะไรเกินเลย แต่หัวใจมันกลับไม่ยอมเชื่อฟัง

ยิ่งได้ใกล้ชิด เธอยิ่งทำให้เขาหวั่นไหว มองย้อนไปในวันแรกที่เจอกันกับเธอ เหมือนเขาได้เจอแสงสว่างในความมืด รอยยิ้มที่แสนสดใสดั่งดวงพระอาทิตย์ นั้นมันคงตราตรึงในหัวใจ เขาได้แต่ถอนหายใจเอามือเกยหน้าผากของตนเอง

ทำไมเขาไม่เจอเธอก่อน ฟ้าทำไมลำเอียงส่งคนที่ใช่เข้ามาในเวลาที่ไม่เหมาะสมเสมอ แล้วเขาต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเองเช่นไร มันยากนัก ยิ่งได้ใกล้ชิดหัวใจของเขามันก็เต้นแรง เขากลัว กลัวเหลือเกิน ว่าจะยับยั้งชั่งใจของตัวเองไม่ได้