บทที่ 3 ถูกพวกหล่อนเข้าใจผิดว่าเป็นกุ๊ย

บทที่ 3 ถูกพวกหล่อนเข้าใจผิดว่าเป็นกุ๊ย

แม้เนี่ยเฟิงอยากจะอธิบายกับคังเมิ่งดี ๆ แต่ตอนนี้พี่เจ็ดยังโมโหอยู่ ถ้าเขาหยุดอยู่ตรงนั้น ต้องถูกทุบหัวปูดเป็นซาลาเปาแน่

ตอนนี้ตัวเขาต้องรีบไปที่โรงแรมอินเตอร์เนชั่นแนลเพื่อยับยั้งพิธีแต่งงานที่เหลวไหล ถ้าใบหน้าหล่อเหลาของเขาเป็นแผลเข้า แล้วเขาจะเปิดตัวอย่างมีประกายได้อย่างไร ?

“ไม่ต้องตามหรอก ! ผมเสร็จธุระแล้วจะกลับมาหาคุณ !”

ประโยคนี้ของเนี่ยเฟิง ทำคังเมิ่งโมโหเข้าจริง ๆ เท่ากับว่าเขาเอาเปรียบแล้วยังทำเป็นคนดี !

ในเวลานี้เอง สายตาคังเมิ่งก็เจอคนคุ้นเคยเข้า เธอรีบร้องเรียกไปว่า:

“เย่หรูเสว่รีบจับคนหื่นกามนี่ไว้เร็ว เมื่อกี๊เขาทำชั่วกับฉันไว้บนรถไฟ !”

“อะไรนะ ! ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว !”

สมรรถภาพของเย่หรูเสว่ดีกว่าคังเมิ่งเยอะมาก เธอตามไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว วิ่งเร็วมาก !

“เจ้าหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ !”

เนี่ยเฟิงตะลึงไปชั่วครู่ เขาวิ่งหนีมาไกลแล้ว นึกไม่ถึงว่าพี่เจ็ดของเขาจะตามมาทัน จำได้ว่าตอนเล่นซ่อนแอบพี่เจ็ดวิ่งไม่เท่าไหร่ก็เหนื่อยไม่ไหวแล้ว สุขภาพออกจะแย่

เนี่ยเฟิงอดใจไม่อยู่เหลียวหันกลับไปดู เห็นแค่แว๊บเดียวก็อึ้งไปเลย

ผู้หญิงที่เนี่ยเฟิงเคยเจอเรียกได้ว่าเยอะเท่าขนวัว แต่คนที่อยู่ตรงหน้าเขากลับสามารถทำให้เขาสูญเสียพลังความคิดไปชั่วขณะได้

ตัวที่ตรงเผงของเธอ เครื่องแบบตำรวจห่อหุ้มรูปร่างที่น่าภูมิใจเอาไว้ ภายใต้แสงแดดที่สะท้อนลงมา ผ่านผิวพรรณที่ขาวละเอียดของเธอจนเปล่งแสง

คิ้วทรงใบหลิวที่ขมวดบนใบหน้าใบนั้น ดวงตากลมดั่งลูกแอปริคอท คงเพราะวิ่งด้วยความรีบร้อนเกินไป พวงแก้มทั้งคู่จึงแดงก่ำ จมูกเรียวปากลูกเชอรี่ ลมหายใจหอมดั่งดอกกล้วยไม้ !

เรียกว่าเป็นโบตั๋นงามประดับเมืองจริง ๆ !

เนี่ยเฟิงฝืดคอกลืนน้ำลาย “คุณสวยจริง ๆ เลย”

พอเย่หรูเสว่ได้ยินเนี่ยเฟิงพูดเช่นนี้ โกรธจนกัดฟันกรอด ๆ “นายมันเป็นกุ๊ยจริง ๆ ยอมให้จับซะดี ๆ”

เนี่ยเฟิงถึงได้รู้ตัวอีกที บนตัวเธอสวมเครื่องแบบตำรวจ ซึ่งเท่ากับว่าเธอเป็นตำรวจหญิง !

มีหรือที่เนี่ยเฟิงจะยอมจำนนโดยดี ถ้าถูกจับไปสอบสวนที่โรงพัก ก็เท่ากับเสียเวลาพอดีสิ

“คุณตำรวจคนสวย ! ผมไม่ได้ทำผิด คุณไม่มีหลักฐาน เที่ยวจับคนไม่ได้จะ”

“คุณไม่ได้ทำผิด แล้วทำไมต้องหนี ?”

น้องเจ็ดบอกว่าเขาเสียมารยาทกับหล่อน น้องเจ็บจะโกหกได้อย่างไร ?

“คุณไล่ตามผมผมก็ต้องหนีสิ หรือจะให้ผมยืนเซ่อก็ถูกคุณจับน่ะสิ ?”

“เหลวไหล !”

เนี่ยเฟิงดูเย่หรูเสว่ที่ไล่ตามไม่ลดละ เขาได้แต่วิ่งอย่างสนุกบนความเหนื่อยไป แต่นึกไม่ถึงว่ากำลังของเย่หรูเสว่จะดีเช่นนี้ วิ่งไล่ตามเขามาหลายไมล์แต่ก็ไม่หยุดเลย

เนี่ยเฟิงเหลือบลูกตา คิดในใจว่าเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ใช่วิธีที่ดี ต้องหาทางสลัดเธอออกไปให้ได้ !

เนี่ยเฟิงสำรวจลักษณะพื้นที่ที่เขาอยู่ในตอนนี้ พวกเขาวิ่งกันมาจนถึงไซด์ก่อสร้าง

ลักษณะพื้นที่ของที่นี่ดูซับซ้อน น่าจะสลัดเธอออกไปได้ !

เนี่ยเฟิงตัวเบาเหมือนนกนางแอ่น เท้าลอยลม วิ่งเร็วมาก แม้จะเป็นเช่นนี้ เย่หรูเสว่ก็ยังตามติดมาข้างหลัง ดูท่าทางไม่มีความคิดที่จะปล่อยเนี่ยเฟิงไป

“คุณอย่าตามอีกเลย ผมไม่มียาแก้ไอน้ำดำหรอก !”

“ตาหื่นกาม ฉันต้องจับนายไปลงโทษตามกฎหมายให้ได้ อย่าได้ใจนัก อ่ะ !”

นึกไม่ถึงในเวลานี้เอง เย่หรูเสว่ก้าวไปในอากาศตกลงไป

เนี่ยเฟิงหยุดฝีเท้าชั่วครู่ ค่อย ๆ ถอยหลังมา มองดูตัวของเย่หรูเสว่ที่อยู่ในถังบำบัดน้ำเสียกว่าครึ่ง ใบหน้าเผยรอยยิ้มความเจ้าเล่ห์

“อุ๊ยตาย คุณตำรวจหญิง คุณตกลงไปได้อย่างไร ? เมื่อกี๊ไม่ได้ดูทางให้ดี ๆ เหรอ ?”

ที่แท้นี่คือถังบำบัดน้ำเสียของไซด์งาน !

เดิมทีตัวถังบำบัดน้ำเสียก็มีกลิ่นรุนแรงอยู่แล้ว และก้นถังก็เต็มไปด้วยโคลนตม ทั้งเละทั้งลื่น เวลานี้เย่หรูเสว่จึงไม่กล้าขยับตัว เพราะกลัวว่ายิ่งขยับก็จะยิ่งจมปลักลงไป

เย่หรูเสว่รู้สึกลนลานขึ้นมา เมื่อกี๊เอาแต่ไล่ตามเนี่ยเฟิง ไม่ได้มองดูใต้ฝ่าเท้าให้ดี จึงติดกับดักของเนี่ยเฟิง

เนี่ยเฟิงยองตัวอยู่ข้างถังบำบัด มองเย่หรูเสว่จากมุมสูง “คุณอย่าขยับเด็ดขาด ยิ่งคุณขยับก็จะยิ่งจมปลักเร็วขึ้น"

“นายมันคนชั่ว ! ถ้าฉันออกจากที่นี่ไปได้ ฉันจะไม่ปล่อยนานแย่”

เย่หรูเสว่กัดฟัน จ้องเนี่ยเฟิงด้วยความเคียดแค้น

“ถ้าคุณพูดอย่างนี้ผมก็ต้องกลัวแล้วล่ะ ยิ่งเป็นคนขี้ขลาดอยู่ด้วย ตกใจไม่ได้ ฉวยโอกาสตอนที่คุณยังปีนขึ้นมาไม่ได้ เผ่นก่อนดีกว่า"

เนี่ยเฟิงพูดพลางก็หันตัวกลับเดินจากไป

“เอ๊ะ ! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ !”

เย่หรูเสว่เริ่มร้อนใจขึ้นมา เมื่อกี๊ตอนเธอเข้ามาไม่เห็นมีใคร คิดว่าคนงานคงกลับไปทานข้าวกัน หรือว่าตัวเองต้องอยู่ในถังบำบัดสักพักแล้ว ?

เย่หรูเสว่ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ครู่หนึ่งก็ลนลานขึ้นมา “นายกลับมานะ ฉันยอมปล่อยนายแล้ว !”

“จริงเหรอ ? คุณตาของผมเคยบอกว่า ผู้หญิงที่ยิ่งสวยก็ยิ่งเชื่อไม่ได้ คุณสวยซะขนาดนั้น คำพูดที่ออกมาคงโกหกผมทั้งเพล่ะสิ ? เมื่อกี๊คุณเพิ่งบอกว่าจะจับผมไปลงโทษตามกฎหมาย แล้วยังว่าผมว่าหื่นกามด้วย”

เนี่ยเฟิงกระพริบตาปริบ ๆ มองเย่หรูเสว่ด้วยท่าทีที่ไม่มีภัย

ก้นถังบำบัดนำ้เสียทั้งเละทั้งลื่น เย่หรูเสว่ไม่มีจุดให้โฟกัสเลย อยากปีนขึ้นไปเจรจาคงไม่ง่าย

“ฉันเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ฉันเป็นตำรวจนะ นายรีบดึงฉันขึ้นไปที ! ฉันไม่กลืนคำพูดตัวเองหรอก”

แม้เย่หรูเสว่จะพูดเช่นนี้ แต่ในใจไม่ได้คิดอย่างนี้ เธออยากจะขึ้นไปอัดเจ้าหมอนี่แทบแย่ แล้วก็ลากตัวไปสอบสวนสามวันสามคืน

“ผมว่านะคุณตำรวจคนสวย ดูท่าทางการขอร้องของคุณไม่ค่อยถูกเท่าไหร่นะ มีใครเขาขอร้องกันดุอย่างคุณบ้าง ? ถ้าคุณพูดให้เพราะ ๆ ผมฟังแล้วรู้สึกสบาย อาจจะยอมดึงคุณขึ้นมาก็ได้นะ”

“นายอย่ามาทำตัวได้คืบจะเอาศอก !”

“ดูคุณสิดุผมอีกแล้ว คุณจะให้ผมเชื่อคุณได้อย่างไรหา !”

เนี่ยเฟิงพูดจบทำท่าจะเดินจากไป

“กลับมา ! ไหนนายว่ามาว่าอยากจะฟังอะไร ?”

เย่หรูเสว่ได้แต่อดกลั้นน้ำเสียง ทว่าบัญชีนี้เธอจดจำไว้ในใจแล้ว

เนี่ยเฟิงลูบคางสักครู่ จากนั้นก็ดีดนิ้วดังเปาะ “ถ้าไง คุณเรียกผมว่าที่รักสักคำ ? หรือไม่ก็เรียกผมว่าพี่ชายที่แสนดีที ว่าไงล่ะ”

“ถุย ! ทำไมหน้าไม่อายเลย ? ไม่ดูตัวเองซะบ้าง เส้นผมยังไม่ขึ้นก็กล้าเอาเปรียบฉันแล้ว ?”

“ในเมื่อคุณพูดเช่นนี้ งั้นเราก็สิ้นสุดความร่วมมือกันเถอะ คุณก็อยู่ที่นี่สักพักแล้วกัน ยังไงต้องมีคนมาช่วยคุณแน่”

เนี่ยเฟิงยักไหล่ จากนั้นก็ฮัมเพลง ดูท่าทางคงปล่อยไว้ไม่สนใจแล้ว

“ฉันเรียก ฉันเรียกโอเคไหม ?”

“โธ่ ทำแบบนี้ตั้งแต่แรกก็เรียบร้อยแล้ว แต่ท่าทางของคุณเมื่อกี๊ทำให้ผมห่อเหี่ยว ฉะนั้นเรียกผมว่าพี่ชายคงทำผมพอใจไม่ได้ ถ้าไงคุณเปลี่ยนคำเรียกก็แล้วกัน”

เย่หรูเสว่กัดริมฝีปากล่างที่แดงระเรื่อของเธอ หมอนี่คิดจะทำอะไรอีก ?

“คุณดึงฉันขึ้นไปก่อนก็แล้วกัน แล้วเปลี่ยนคำเรียกอย่างไรก็ว่ามา !”

เนี่ยเฟิงหาท่อนไม้เท่าที่ได้โยนลงไป เย่หรูเสว่คว้าไว้แม้เสมือนไร้ค่าเฉดหญ้าฟาง เธอจับท่อนไม้ด้านหนึ่งไว้ได้ แต่ในบ่อบำบัดทำอย่างไรก็ออกแรงไม่ได้

“คุณออกแรงดึงสิ !”

เย่หรูเสว่โมโหเล็กน้อย

“คุณยังไม่เรียกเลย คุณเรียกก่อน แล้วผมค่อยดึงคุณขึ้นมาว่าอย่างไร ?”

สายตาของเนี่ยเฟิงส่องประความเจ้าเล่ห์ขึ้นมา “ถ้าคุณเรียกผมว่าสามีที่รัก ผมก็จะดึงคุณขึ้นมาทันที การแลกเปลี่ยนครั้งนี้คุ้มค่าใช่ไหม ?”

ดวงตาทั้งคู่ของเย่หรูเสว่จ้องเหมือนสายฟ้าพิฆาต “นายมันชั่วช้า ไร้ยางอาย !”