Chapter 4 เจ็บจนไม่มีน้ำตา (2)

เธอไม่เคยรู้เลยว่าแม่เป็นโรคหัวใจ กระทั่งหลังจากธุรกิจของกิตติล้มได้ไม่นาน เพียงขวัญที่เพิ่งเรียนจบกลับมาก็พยายามช่วยกิตติหาที่มาของการยักยอกภายในและข้อมูลของบริษัทรั่วไหล แต่ยังไม่ทันจับมือใครดมได้ แม่ก็หัวใจวายต่อหน้าเธอ!

เพียงขวัญรีบพาแม่ส่งโรงพยาบาล ถึงหมอจะช่วยชีวิตแม่ไว้ได้ แต่เงินค่าผ่าตัดหลังจากนั้นก็มากมายจนหญิงสาวไม่รู้จะไปหาจากไหนมาจ่าย พ่อของเธอก็ไม่มีเงินแล้วด้วย คนรวยคนอื่นอาจจะล้มบนฟูก แต่กิตติประมาทกับชีวิตที่ร่ำรวยมาตั้งแต่เด็กมากเกินไป เขาติดลบจริง ๆ

แม้แต่บ้านก็กำลังจะไม่มีที่ซุกหัวนอนแล้ว

เพียงขวัญไม่รู้ว่ากิตติไปเจอกับพยัคฆ์ได้ยังไง แต่เธอก็ต้องยอมรับว่าเงินที่กิตติเรียกร้องพยัคฆ์ไป แลกกับการขายลูกสาวกิน นอกจากจะประคองธุรกิจของกิตติไว้ได้ ก็ยังเพียงพอที่จะเป็นค่าผ่าตัดของแม่ด้วย

โชคดีที่พยัคฆ์กำหนดงานแต่งงานมาหลังจากคุยกันไม่กี่วัน เพียงขวัญจึงไม่ต้องเป็นห่วงแม่มากไปกว่านี้...

“ถ้าพ่อไม่มีอะไรแล้ว หนูไปตามหาพี่เสือก่อนนะคะ ไม่รู้ว่าเดินไปไหนแล้ว”

หญิงสาวผละจากบิดาที่มองเธอด้วยสายตาราวกับศัตรู เธอไม่ได้อยากตามหาพยัคฆ์หรอก แต่เธอไม่อยากคุยกับกิตติ เธอสะอิดสะเอียนผู้ชายที่เรียกว่าพ่อมายี่สิบห้าปีอย่างเกินจะทน!

หญิงสาวเดินออกมาจากงานเลี้ยง ตรงไปยังทางไปห้องน้ำที่อยู่ลึกที่สุดของโรงแรมชั้นนี้ เพราะห้องน้ำใกล้ ๆ มีคนเยอะเกินไป เธอรู้สึกดีขึ้นเมื่อเดินอยู่คนเดียวตรงโถงทางเดินเล็ก ๆ ไปทางห้องน้ำที่อยู่ใกล้กับบันไดหนีไฟ แต่เมื่อดันประตูเปิดเข้าไปในห้องน้ำ เพียงขวัญก็ชะงัก

ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวยืนหันหลังให้เธอในห้องน้ำหญิง... และมีแขนเรียวเล็กขาวนวลกำลังกอดไล้แผ่นหลังกำยำของเขาอยู่

“พี่เสือ...”

เสียงแหบระโหยของเพียงขวัญ ทำให้พยัคฆ์หันมามอง ริมฝีปากของเขาเปื้อนลิปสติกสีแดง ซึ่งชายหนุ่มก็เช็ดออกด้วยสีหน้าไม่ยี่หระ ก่อนที่เขาจะผละจากหญิงสาวหน้าตาสะสวย ดูอ่อนวัยกว่าเธอ ในชุดเดรสสีเดียวกับสีลิปสติกของเธอที่ติดอยู่ตรงริมฝีปากของสามีตีทะเบียนของเพียงขวัญ

“อ๊ะ ยินดีด้วยนะคะสำหรับการแต่งงาน” หญิงสาวคนนั้นร้องบอกด้วยสีหน้าแห่งชัยชนะ ก่อนจะควงแขนพยัคฆ์ แล้วแสร้งทำสายเดี่ยวข้างหนึ่งหล่นจากบ่าไปคล้องอยู่ตรงต้นแขน “ยังไงก็รบกวนปิดประตู แล้วล็อกให้ด้วยนะคะ อย่าดูเลยค่ะ”

“.....”

“หรือจะมา 3P ด้วยกันก็ได้นะคะ ชีสเค้กไม่ติด”

ชีสเค้กยักไหล่ ขยิบตา สีหน้าเยาะเย้ยจนเพียงขวัญได้สติ เธอกำมือแน่น พยายามบังคับใจไม่ให้ร้องไห้ออกมา สีหน้าที่เธอแสดงออกจึงดูเย็นชา ราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่ได้เห็น

“ไม่ดีกว่าค่ะ พี่เสือก็รีบด้วยนะคะ ใกล้ถึงเวลาส่งตัวเข้าหอแล้ว อย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อของขวัญนะคะ คุณพ่อรออยู่ค่ะ”

เธอเบือนหน้าหนี ปิดประตูลง ก่อนจะเดินห่างออกมาจากประตูทางเข้าห้องน้ำ แล้วเลี้ยวเข้าไปตรงบันไดหนีไฟ หญิงสาวยืนพิงกำแพง เงยหน้ามองแสงไฟดวงเล็ก ๆ บนเพดานด้วยสีหน้าว่างเปล่า

มันเจ็บ... จนแม้แต่น้ำตา ก็ไม่มีจะไหลออกมาให้ได้ระบายความทุกข์ทรมานออกไปได้บ้างเลย...