Chapter 4 เจ็บจนไม่มีน้ำตา (1)

“ไอ้เสือไปไหนแล้วครับ?”

เสียงถามจากทางด้านหลัง ทำให้เพียงขวัญที่กำลังรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเพราะพยัคฆ์เดินหายไปไหนแล้วไม่รู้ รู้สึกขมวดเกร็งที่ต้นคอขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวหันไปมองคนถาม เห็นว่าเป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของพยัคฆ์ก็ตอบตามตรงด้วยท่าทางสุภาพ

“ไม่ทราบค่ะ”

“ไอ้*หี้ยเสือไปไหนวะ?”

ชายหนุ่มหันไปถามคนอื่น พวกเพื่อนพยัคฆ์เดินตามหาเจ้าบ่าวกันไปทั่วงาน ปล่อยให้เพียงขวัญถอนหายใจยาว ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง แล้วก้มลงนวดเท้าด้วยความเจ็บจากรองเท้าส้นสูงที่กัดเท้าเธอ

“จะถึงเวลาส่งตัวเข้าหอแล้ว คุณพยัคฆ์ไปไหน?”

เสียงของพ่อดังขึ้นตรงหน้า เพียงขวัญก็ได้แต่ถอนหายใจ แล้วเงยหน้าขึ้นมองบิดาด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

“ไม่ต้องกลัวเขาไม่จ่ายเงินหรอกค่ะ เขาบอกแล้วไงคะว่าจะจ่ายก่อนเข้าหอ ไม่อย่างนั้นเราก็กลับบ้าน ยกเลิกงานแต่ง เรื่องมันก็แค่นี้ค่ะพ่อ”

“ไม่ได้สิ!” กิตติโวยวาย แต่ไม่กล้าเสียงดัง เขาก้มมองเพียงขวัญด้วยสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “บริษัทของฉันล่ะจะเป็นยังไง!”

หญิงสาวเงยหน้ามองบิดาด้วยความหมดศรัทธาในตัวเขา... ก่อนหน้านี้ถึงกับก้มหัวขอร้องแกมบังคับเธอให้แต่งงานแลกเงิน มาตอนนี้เมื่อเธอทำตามที่เขาต้องการแล้ว กำลังจะได้เงินแล้ว... ก็เปลี่ยนจากพ่อที่จนตรอก มาเป็นบิดาหน้าเงินโดยไม่ปิดบังเลยเชียว

“พ่อควรห่วงแม่มากกว่าบริษัทนะคะ” เสียงของเพียงขวัญสั่นเครือ เธอลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเขา เชิดหน้ามองเขาอย่างไม่ยอมเหมือนกัน “เงินนั่นมากพอที่พ่อจะพยุงบริษัทและเป็นค่าผ่าตัดรักษาแม่ พ่อควรจัดการเรื่องโรงพยาบาลก่อน ระหว่างที่หนูกับพี่เสือไปฮันนีมูน”

ถ้าเป็นไปได้... เธอก็อยากจัดการเรื่องการรักษาพยาบาลแม่ให้เรียบร้อยก่อน แต่เพราะเธอขัดพยัคฆ์ไม่ได้ เขาต้องการไปฮันนีมูนพรุ่งนี้ เธอก็ต้องไป

เพราะแท้จริงแล้วเธอคือสินค้า... ที่มีชื่อว่าเมีย

“รู้แล้วน่า!” กิตติตอบอย่างหัวเสีย “นี่ฉันเป็นพ่อแกนะ! แกไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน”

“ค่ะ หนูเป็นลูก แต่ก็เป็นลูกที่เต็มใจให้คุณขายกินไปแล้วเพื่อเงินค่ารักษาแม่... ดังนั้น หนูไม่ใช่สมบัติของคุณอีกต่อไป เจ๊ากันนะคะ”

“ยัยขวัญ!”

“อย่าเสียงดังค่ะ ถ้าใครรู้ว่าเราทะเลาะกันแล้วพี่เสือเสียชื่อ เขาจะตำหนิพ่อได้นะคะ”

สมัยเพียงขวัญยังเด็ก กิตติก็ไม่ใช่พ่อที่ดีอะไรอยู่แล้ว นอกจากนั้นเขายังเป็นผัวเลว ๆ ของแม่ ข้อดีของกิตติมีอย่างเดียวคือร่ำรวย ดังนั้นเขาจึงเป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน ใครก็ห้ามเถียงเขา ไม่ว่าจะแม่หรือเธอ

แม่ของเพียงขวัญเคยทำงานกลางคืนมาก่อน แต่พ่อที่มีอำนาจมากในตอนนั้นก็ลบประวัติแม่จนเกลี้ยง จนไม่มีใครขุดคุ้ยได้ พ่อแต่งงานกับแม่เพราะแม่สวยหยาดฟ้า สวยแบบไม่มีใครรอบตัวพ่อในสมัยนั้นเทียบได้แม้แต่คนเดียว

แต่ความสวยก็ไม่ยั่งยืน...

เมื่อแม่อายุมากขึ้น และเริ่มโรยรา พ่อก็เริ่มเสียใจที่ยกย่องแม่ออกหน้าออกตาจนแก้ไขอะไรไม่ได้ ตอนที่เพียงขวัญเป็นเด็ก เธอมักเห็นพ่อดุด่าตบตีแม่ในห้องส่วนตัวเสมอเวลาไม่ได้ดั่งใจ แม้เธอจะคอยห้าม พ่อก็จะตีเธอด้วย และตราหน้าเธอว่าเธอหน้าเหมือนแม่

‘เชื่อฟังพ่อไว้ซะยัยขวัญ ไม่อย่างนั้นโตไปแกก็จะเป็นกะ*รี่เหมือนแม่ของแก!’

เพียงขวัญสงสารแม่... จับใจ

แม่เป็นผู้หญิงเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูด แต่แม่ก็เล่าทุกอย่างให้เธอฟังว่าอดีตของแม่เป็นมายังไง แม่ไม่เคยรักพ่อ แต่แม่ก็ไม่มีอะไรจะสู้รบตบมือกับพ่อได้เลย แม่รู้ดีว่าพ่อก็ไม่เคยรักแม่ มันก็แค่ความต้องการครอบครอง ความลุ่มหลง ความอยากเอาชนะผู้ชายคนอื่นที่มาติดพันแม่เท่านั้น

‘ลูกจะรังเกียจแม่ก็ได้ แม่ไม่ว่าเลย’

เพียงขวัญส่ายหน้าทั้งน้ำตา เธอไม่เคยรังเกียจแม่ ไม่ว่าแม่จะเคยทำอะไรมา เพราะตั้งแต่ลืมตาดูโลก เธอก็มีแม่เท่านั้นที่เป็นโลกทั้งใบของเธอ