Chapter 2 รักแรก รักเดียว (2)

‘ยังไงก็เคยชอบพอกัน’ กิตติพูดต่ออ้อมแอ้ม ‘ลูก... แต่งงานกับคุณพยัคฆ์ได้มั้ย? ตอนนี้คุณเขารวยมาก พ่อลองถาม ๆ พรรคพวกดูว่าเป็นมายังไง ก็เห็นว่าพอออกจากบ้านไป เขาก็ไปทำงานให้มาเฟีย’

เพียงขวัญนั่งหลังตรง มองบิดานิ่ง เธอไม่แสดงออกว่าอยากรู้เรื่องของเขา แม้ว่าหัวใจจะเต้นแรง เพราะในที่สุดก็จะได้รับฟังข่าวคราวของชายที่เป็นรักเดียวของเธอ ที่เธอไม่เคยลืมเขาลงเลยจนวันนี้เสียที

‘พ่อก็มองอยู่เหมือนกันว่าหน่วยก้านมัน เอ้อ... หน่วยก้านเขาดี ก็ไม่คิดว่าจะเก่งขนาดนี้ แค่สิบปี ตอนนี้เขาพูดได้หลายภาษา แล้วก็เป็นเจ้าของบริษัทหลายแห่ง พูดชื่อไปลูกน่าจะไม่รู้จัก เป็นพวกบริษัทผลิตอาวุธ เรือดำน้ำ เรือรบ อะไรพวกนั้นน่ะ’

ความเงียบปกคลุมเมื่อเพียงขวัญไม่พูดอะไร กระทั่งกิตติจับมือเธอ เมื่อเงยหน้ามอง ก็เห็นพ่อกำลังร้องไห้จนตาแดงก่ำ

‘แต่งงานกับเขา’

‘.....’

‘ถ้าลูกยังไม่อยากเห็นพ่อกับแม่... ตาย’

นั่นเป็นคำสั่ง ไม่ใช่คำขอ

แต่เพียงขวัญก็จะไม่พูดเต็มปากหรอก ว่าที่สวมชุดเจ้าสาวอยู่ตอนนี้เพื่อตอบแทนบุญคุณของพ่อแม่เพียงอย่างเดียว... พ่อพูดถูก เธอชอบเขา และตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ แม้จะไม่รู้ว่าเขายังเหมือนเดิม หรือเปลี่ยนไป...

สิบปีมานี้ แม้จะมีชายหนุ่มมากหน้าหลายตาพยายามเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธอ แต่เพียงขวัญไม่ชอบใครเลย เธอคิดว่าเธอตายด้านกับความรักไปแล้วด้วยซ้ำ

แต่เมื่อพ่อส่งภาพถ่ายของพยัคฆ์มาให้เธอดู

ถึงหน้าตาของเขาจะเปลี่ยนไปมากเพราะอายุที่มากขึ้น ทำให้เขาดูเป็นชายหนุ่มฉกรรจ์ ไม่ใช่หนุ่มน้อยเหมือนวันวาน แต่ดวงตาเซ็กซี่เหลือร้ายคู่นั้นยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

แค่ภาพถ่ายใบเดียว แต่เหมือนเขากำลังปอกเปลือยเสื้อผ้า มองทะลุเข้าไปจนถึงหัวใจที่เต้นเร่าของเธอ!

เพียงขวัญยิ่งรู้ตัวว่าเธอยังรักเขาอยู่

และอยากเจอเขาจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว!

ทว่า... ตลอดระยะเวลาของการเตรียมงานแต่งงาน เพียงขวัญกลับไม่เคยเจอพยัคฆ์เลย... เขาส่งเลขามาจัดการทุกอย่างแทนเขา จนถึงตอนนี้ที่เธอนั่งอยู่บนโซฟา สวมชุดเจ้าสาวกรุยกรายปักด้วยเพชรงามระยิบระยับจากอกเสื้อเกาะอกไปจนถึงปลายกระโปรง สวมผ้าคลุมเจ้าสาวสีขาวบาง นั่งถือรูปถ่ายของเขาอยู่ในห้องแต่งตัวเพื่อรอถูกเรียกเข้างานแต่งงาน

เพียงขวัญก็ยังไม่ได้เจอหน้าเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

แกร๊ก!

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองประตูห้องที่เปิดออก เธอคิดว่าเป็นพนักงานของออแกไนซ์ที่มาตามเธอเข้างาน ถึงจะรู้สึกสงสัยที่พนักงานไม่เคาะประตูก่อน แต่เธอก็ไม่ถือสาเพราะตอนนี้ก็แต่งตัวเรียบร้อยดี

ทว่า... ชายหนุ่มร่างสูงที่เดินถือขวดเหล้าราคาแพงเข้ามา กลับไม่ใช่พนักงานอย่างที่เธอเข้าใจ

แต่เป็นชายหนุ่มหล่อร้ายในชุดเจ้าบ่าวสีขาว... คนเดียวกับที่เธอถือรูปถ่ายของเขาไว้ในมือด้วยความคิดถึงและน้อยใจที่ดูเหมือนเขาจะแต่งงานกับเธอด้วยเหตุผลทางธุรกิจจริง ๆ แต่เขาไม่คิดถึงเธอ... เหมือนที่เธอคิดถึงเขาอยู่เสมอ ตลอดมา...