Chapter 2 รักแรก รักเดียว (1)

เพียงขวัญไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไรดี... กับการแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้

การแต่งงาน... ที่ไม่มีพิธีเช้า ไม่มีขบวนขันหมาก ไม่มีการสู่ขอ ไม่มีพิธีรับไหว้ เจิมมงคล หรือกระทั่งการหลั่งน้ำพระพุทธมนต์ประสาทพร

มีเพียงงานเลี้ยงกลางคืนในสถานที่หรูหราราวกับความฝัน ขนาดว่าเธอเกิดมาบนกองเงินกองทอง ยังไม่เคยจินตนาการว่าวันหนึ่งจะได้จัดงานแต่งงานหรูหราโอ่อ่าราวกับราชนิกุลขนาดนี้มาก่อนเลย

เจ้าบ่าวไม่ใช่คนอื่นไกล แต่เป็นอดีตคนเคยคุ้นในวัยแรกรุ่นของเธอเอง พยัคฆ์เป็นลูกชายคนเดียวของคนขับรถคนสนิทของพ่อ เพียงขวัญโตมากับเขา ได้เขาสอนอะไรในชีวิตเธอหลายอย่าง ตอนนั้นเขาเป็นชายรุ่นพี่ที่แสนอ่อนโยน และเป็นรักแรกรักเดียวของเธอด้วย...

แต่แล้ววันหนึ่ง เขาก็หายไปจากชีวิตเธอ ตอนเพียงขวัญอายุได้สิบห้าปี

พ่อของเขาก็โดนพ่อของเธอไล่ออกกะทันหัน

ตอนนั้นไม่ว่าเพียงขวัญจะถามพ่อยังไง พ่อก็ไม่ตอบว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อบอกเธอเพียงว่า...

‘ลืมไอ้วัวลืมตีนนั่นซะ แค่พ่อไว้ชีวิตมัน ก็ถือว่าปรานีมากแล้ว!’

นี่ไม่ใช่เรื่องปกติ!

เพียงขวัญดูออกว่าเรื่องราวระหว่างพ่อและพยัคฆ์กับพ่อของเขามันจบไม่สวย แต่เธอเองก็ยังเด็ก แม้จะตามหาแบบเด็ก ๆ ยังไง เธอก็หาเขาไม่เจอ จนสุดท้ายต้องยอมแพ้ และใช้ชีวิตต่อไป

ก็อย่างที่บอก เขาเป็นรักแรกรักเดียวของเธอ

ดังนั้นเมื่อเวลาผ่านมาสิบปีที่ไม่ได้เจอหน้า วันที่เธอเรียนจบปริญญาโทจากต่างประเทศ แล้วกลับมาพบว่าธุรกิจของพ่อกำลังจะล้มละลาย อยู่มาวันหนึ่ง พ่อกลับเข้ามาที่บ้านซึ่งมีหมายศาลแปะไว้ตรงรั้วประตูสูงใหญ่ ใบหน้าของพ่อก็เปื้อนรอยยิ้มเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน

พ่อบอกกับเธอว่ามีทางออกแล้ว!

‘แต่ลูกต้องช่วยพ่อนะ’

เพียงขวัญพร้อมทำทุกอย่างที่จะช่วยให้ครอบครัวพ้นวิกฤต ที่ผ่านมาเธอก็เข้าไปช่วยงานในบริษัท แต่ความเสียหายมันเกินกว่าที่เด็กจบใหม่แบบเธอจะแก้ปัญหาได้ หนี้ของพ่อมีเยอะเกินไป

‘จำไอ้เสือ เอ้อ... คุณพยัคฆ์ได้ไหม?’

ผู้ชายที่มีชื่อจริงว่าพยัคฆ์ ชื่อเล่นว่าเสือ ยังไงก็มีมากกว่าหนึ่งคนในโลก แต่ผู้ชายชื่อนี้ที่เธอรู้จักมีแค่คนเดียวเท่านั้น

พี่เสือคนดีของเธอ...

‘ค่ะพ่อ’

‘ลูกเคยชอบพอกับมัน เอ้อ... กับคุณพยัคฆ์ใช่ไหม? ตอนที่ลูกยังเรียนอยู่ ม.3 หรือ ม.4 นะ?’

เพียงขวัญเบิกตากว้าง ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพ่อรู้เรื่องนี้ด้วย!

เธอกับพยัคฆ์ที่อายุมากกว่าเธอสามปี ก็หยุดความสัมพันธ์อยู่แค่ ‘ชอบพอ’ กันจริง ๆ นั่นแหละ แค่ต่างรู้ว่าอีกฝ่ายมีใจ แต่ยังไม่ทันได้สานสัมพันธ์อะไร พ่อก็ทำบางอย่างลับหลังเธอ แล้วเขาก็หายไป

เพียงขวัญคิดถึงเรื่องตอนนั้นแล้ว ก็เม้มปากด้วยความรู้สึกโมโห เธอไม่ตอบคำถามของพ่อ แต่ถามเขากลับ

‘ที่พ่อไล่พวกเขาไปเพราะเรื่องนี้ใช่ไหมคะ?’

กิตติ... พ่อของเธอก้มหน้า หลบตา

คำตอบที่พ่อไม่ได้พูดออกมา มันชัดเจนในสีหน้าของเขาอยู่แล้ว เพียงขวัญกำมือบนตักแน่น ก่อนจะคลายออก เธอถอนหายใจยาว เมื่อคิดขึ้นมาได้ว่า รื้อฟื้นไปก็ไม่มีประโยชน์ มีแต่จะเจ็บทั้งสองฝ่าย ทั้งเธอและพ่อมากกว่า