2

“วิธีการลดน้ำหนักไม่ใช่การอดอาหารนะครับ พอเราอดอาหาร เราก็จะยิ่งกดดันตัวเองกว่าเดิม พอร่างกายเตือนว่าหิวก็จะสั่งตัวเองด้วยว่าห้ามกิน พอตบะแตก สุดท้ายก็กลับไปกินเหมือนเดิม หรืออาจจะหนักกว่าเดิม น้ำหนักก็เลยพุ่งขึ้นมามากกว่าเดิมอีก”

“แล้วต้องทำยังไงคะ”

“ต้องลดน้ำหนักอย่างถูกวิธีครับ อย่างแรกหันมาออกกำลังกายกับพี่ครับ” เขาโยกศีรษะเธอไปมา โคตรฟินเหลือเกินในความรู้สึกของธิดา

“อย่างที่สองคือการควบคุมอาหาร แต่ไม่ใช่อดอาหารนะครับ ทำแค่ สองอย่างรับรองว่าน้ำหนักลดแน่นอน แถมยังได้สุขภาพที่ดีด้วย”

“ถ้ามีเพื่อนออกกำลังกายด้วย น้องดาก็โอเคนะคะ แต่เรื่องอาหารการกิน น้องดาอดไม่ได้จริงๆ ค่ะพี่ธี อดได้วันสองวัน พอได้กลิ่นของอร่อยๆ ก็อยากกินอีกแล้ว”

“พี่ชอบทำอาหารกินเอง ถ้าน้องดาไม่รังเกียจมากินอาหารคลีนกับพี่ก็ได้ครับ”

“อาหารคลีนพวกผักต้มอะไรแบบนั้นเหรอคะ น้องดาเคยกินแล้วค่ะ ทนกินได้อาทิตย์เดียว ไม่ไหวเลยค่ะ”

“ไม่ใช่ครับ รับรองว่าอาหารคลีนของพี่ต้องทำให้น้องดาผอมแน่ๆ ไม่ใช่พวกผักต้มอย่างเดียวแน่ๆ ครับ”

“จริงเหรอคะ”

“จริงสิ พี่เคยหลอกน้องดาเหรอครับ” เขายื่นนิ้วก้อยไปให้เธอเกี่ยวเพื่อสัญญา

“ขอบคุณนะคะ” เธอเกี่ยวนิ้วก้อยกับเขาแล้วรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน

“งั้นเริ่มพรุ่งนี้เลยครับ”

“ต้องทำยังไงบ้างคะ”

“พี่จะโทร. ไปปลุกนะครับ” เขาโยกศีรษะเธอเบาๆ

“ตื่นมาทำอะไรบ้างคะ”

“มาเดินครับ แล้วก็มากินอาหารเช้ากับพี่ ตอนสายพออาหารย่อยก็เข้าฟิตเนส พักกลางวันเล่นโยคะ ตอนเย็นไปว่ายน้ำกันจะได้ไม่ร้อน”

“ต้องออกกำลังกายเยอะขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“หมายถึงช่วงวันหยุดนะ ถ้าวันไหนไปเรียนก็อาจจะเปลี่ยนโปรแกรมนิดหน่อย”

“ต้องออกกำลังกายทุกวันไหมคะ”

“เรื่อยๆ นะครับ อย่าหักโหมมาก เดี๋ยวก็ชินไปเอง แถมยังเสพติดการออกกำลังกายอีก วันไหนไม่ได้ขยับแข้งขยับขาจะรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปเลย พี่ออกกำลังกายทุกวัน รู้สึกว่าสดชื่นกระปรี้กระเปร่า และทำให้เรามีสมาธิขึ้นด้วยนะเพราะได้จดจ่ออยู่กับสิ่งสิ่งหนึ่ง”

“ดีจังเลยค่ะ น้องดาโชคดีจังเลยที่มีพี่ธี”

“เราต้องตั้งโปรแกรมออกกำลังกายกันครับ น้องดาน้ำหนักและส่วนสูงเท่าไหร่ เดี๋ยวพี่คำนวณน้ำหนักปกติให้”

“น้องดาสูง 167 ค่ะ แต่น้ำหนักตั้ง 80 กิโล อ้วนเป็นหมูเลย”

เธอไม่อยากบอกว่าขาแตกลายไปหมด ซอกขาก็เป็นรอยคล้ำเพราะอ้วน เนื่องจากมันเสียดสีกัน

“งั้นก็หนักห้าสิบกว่าๆ พอแล้วครับ จะได้ไม่ผอมเกินไป ลดแค่ 25 โลไหวนะครับ”

“แค่... นั้นเหรอคะ มันต้องพูดว่า ตั้ง 25 โลต่างหากล่ะคะ”

“อะไรก็ตามถ้าเราคิดว่าเราทำได้ เราก็ต้องทำได้ครับ แต่ถ้าคิดว่าทำไม่ได้ ทำให้ตายก็ทำไม่ได้ครับ 25 กิโล ใช้เวลาลดสักปีหนึ่ง กำลังดีครับ”

“งั้นก็ต้องใช้เวลาเป็นปีเลยใช่ไหมคะ”

“เป็นธรรมดาครับ เพราะกว่าเราจะน้ำหนักเท่านี้ก็ต้องใช้เวลากินอยู่นานนะครับ ดังนั้นหากเราจะลดก็ต้องใช้เวลาเหมือนกันครับ อย่าท้อครับ พยายามทำไปเรื่อยๆ เคยได้ยินไหมครับ เป้าหมายใหญ่แต่วินัยเล็ก”

“เป้าหมายใหญ่แต่วินัยเล็กเหรอคะ”

“ใช่ครับ คนเราควรมีเป้าหมายในชีวิตที่ใหญ่ๆ เมื่อประสบความสำเร็จเราจะได้ภาคภูมิใจ แต่ก็นั่นแหละ อะไรใหญ่ๆ มักทำไม่สำเร็จในวันเดียว เราจึงต้องมีวินัย ค่อยๆ ทำมันทุกวัน จากสิ่งเล็กๆ ก็กลายเป็นสิ่งใหญ่ๆ ได้”

“ค่ะ” เธอพยักหน้ายิ้มแป้น

“ไม่ว่าจะเป็นการเก็บเงิน ลดน้ำหนักหรืออะไรก็ตาม เราต้องมีวินัยทำมันทุกวัน เมื่อเราทำทุกวันมันก็จะใกล้ความสำเร็จมากขึ้นๆ แทนที่เราจะทำหนักๆ แล้วหมดแรงท้อแท้ไปเสียก่อน ก็ค่อยๆ ทำไปจะได้ไม่เหนื่อย ไม่หมดแรงง่ายๆ และยิ่งเห็นเป้าหมายเข้าไปทุกที พอใกล้เป้าหมายเราจะมีพลัง มีแรงกายแรงใจที่จะทำให้สำเร็จ”

“พี่ธีย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ตอนไหนคะ” เธอเอ่ยถามเรื่องส่วนตัวของเขา เพราะตอนที่เธอขนของมาอยู่ที่นี่ไม่เห็นเขาเลย

“เดือนกว่าแล้วครับ ไปๆ มาๆ แต่ตอนนี้ลงตัวแล้วก็กะว่าจะมาอยู่ถาวรเลย”

“อยู่ถาวรเหรอคะ” เธอตาโต ก็ว่าอยู่ตอนเธอย้ายมาอยู่ที่นี่ไม่เห็นใคร เขาไปๆ มาๆ นี่เอง

“ใช่ครับ ที่นี่เงียบสงบ เหมาะแก่การเขียนหนังสือ” เขาเป็นนักเขียน แนวจิตวิทยาและแรงบันดาลใจ เธอมีคู่หมั้นที่มีชื่อเสียง แต่เขาก็ไม่ค่อยเปิดเผยตัวเองเท่าไหร่ เข้าใจว่าเขาคงชอบบรรยากาศเงียบสงบอากาศดีแบบนี้ เพื่อจะได้เขียนหนังสือได้อย่างสบายอารมณ์