3

"เห้ยไอ้พอสมึงอย่าแกล้งกูดิ เอามากูจะกินชิ้นนี้" เสียงของตะวันหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มกำลังยื้อแย่งขนมในจานกับพอส่วนน้องชายของฉันกำลังเล่นเกมส์อยู่ไม่ได้สนใจอะไร 

"กูหยิบก่อน"

"แต่กูจองตั้งแต่พี่แม่บ้านยกมาแล้ว"

"อยากกินจริงดิ"

"อืม"

"งั้นหลับตาเดี๋ยวกูแบ่งให้"

"แน่ใจนะ"

"อืม"

"อะหลับตาก็ได้" 

"อ้าปาก"

"อ้าาาาา"  แล้วสิ่งที่ฉันเห็นก็คือฉันเห็นพอสเอาขนมโดนัทเข้าปากตัวเองครึ่งชิ้นก่อนจะขยับหน้าเข้าไปใกล้ตะวันจากนั้นก็เอาขนมอีกครึ่งชิ้นให้ตะวันกิน พอตะวันกัดขนมเข้าปากพอสก็รีบขยับใบหน้าออก ฉันเห็นรอยยิ้มของพอสที่มองตะวันด้วยแววตามีความสุข พอสคงจะชอบตะวันจริงๆสินะ ฉันมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหน่วงๆอย่างบอกไม่ถูก

"ลืมตาได้ละ......อร่อยมั้ยขนมอ่ะ" พอสถามตะวัน

"อื้มมอร่อย" 

"อ่ะงั้นก็กินให้หมด"

"แล้วมึงไม่กินเหรอ"

"ไม่กินแค่เห็นมึงกินกูก็มีความสุขแล้ว"

"ดีมากเพื่อนรัก^^"

ฉันยิ้มเศร้าก่อนจะเดินออกมาเพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจ ฉันรู้สึกมาสักพักแล้วล่ะว่าพอสรู้สึกพิเศษกับตะวัน เราเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่เด็ก ทุกการกระทำของเขาอยู่ในสายตาของฉันตลอด  ฉันคงต้องทำใจสินะ

หลายอาทิตย์ต่อมา.....

"พี่ไปนะ" ฉันบอกกับซันแล้วก็ตะวันที่มาส่งฉันที่สนามบินเพราะวันนี้ฉันต้องไปเรียนต่อส่วนพอสไม่ได้มาส่งฉันซึ่งมันก็ไม่แปลกเพราะเราไม่ได้สนิทกันถึงเขาจะเป็นเพื่อนกับน้องชายของฉันก็ตามแต่ลึกๆแล้วฉันก็อยากเห็นเขาสักครั้งก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีกนาน

"พี่เป็นอะไรทำไมทำหน้าเศร้า" ซันถามฉัน

"ไม่มีอะไรหรอก"

"ตะวันขอให้พี่ซายน์เดินทางปลอดภัยนะคะ"

"จ๊ะ ขอบใจนะ" 

"ถึงที่โน่นแล้วอย่าลืมถ่ายรูปสวยๆ มาให้ตะวันดูด้วยนะคะ^^"

"ไม่ลืมจ้า^^" ฉันยิ้มให้ตะวันที่ไม่ว่าเมื่อไหร่เธอก็ยังเป็นน้องสาวที่น่ารักของฉันเสมอ

"ไว้ว่างๆผมจะไปหานะ"

"อื้มมม"

"ป่ะได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วลูก ซันกลับบ้านเลยนะอย่าพาตะวันเถลไถลที่ไหนล่ะ" แม่ของฉันกำชับน้องชายตัวดีที่ชอบพาตะวันไปเที่ยวเล่นไม่ดูเวลาจนบางครั้งก็ถูกลุงกำนันพ่อของตะวันด่า

"ค๊าบแม่"

"มาให้พี่กอดทีทั้งสองคนเลยพี่จะไปแล้ว" ฉันอ้าแขนรอกอดทั้งสองคนฉันคิดว่าฉันคงต้องคิดถึงพวกเขามากแน่ๆโดยเฉพาะคนที่ไม่ได้มาส่งฉันในวันนี้