2

กลับมาที่ปัจจุบัน

ก๊อก!!!!  ก๊อก!!!!  ก๊อก!!!!!  ประตูห้องนอนที่ถูกเคาะจนเสียงดังไปสามบ้านแปดบ้านทำให้ฉันต้องปิดคลิปวีดีโอของตัวเองสมัยวัยเด็กที่กำลังนั่งดูอยู่อย่างรวดเร็ว

"ซายน์ ซายน์" เสียงเรียกชื่อของฉันโดยน้องชายคนเดียวของฉันเองค่ะ ไอ้ซันเดย์หรือเรียกชื่อมันสั้นๆว่าซันที่ไม่รู้มันมีเรื่องด่วนอะไรนักหนาถึงมาเคาะห้องนอนฉันเสียงดังแบบนี้

"อะไร!!!" ฉันตะโกนออกไปพร้อมกับรีบกดรีโมทเพื่อปิดภาพวิดีโอในความทรงจำของฉันที่ปรากฏอยู่หน้าจอทีวีขนาดห้าสิบนิ้วเพราะมันเป็นความลับและความรักของฉันที่ฉันซ่อนเก็บมันเอาไว้โดนไม่มีใครรู้

"เปิดประตูก่อนดิ"

"เห้ออออ อะไรนักหนา" ฉันจำใจลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้องนอน ก็เจอไอ้ซันที่ใส่ชุดนักเรียนในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเหมือนไปดีกับใครเขามา

"เดี๋ยวไอ้พอสกับตะวันมันจะมาติวหนังสือที่นี่ พี่ช่วยสั่งแม่บ้านทำอะไรขึ้นมาให้พวกผมกินหน่อย"

"แล้งทำไมแกไม่สั่งเอง"

"ผมไม่ว่างจะเล่นเกมส์"

"ตกลงแกกจะเล่นเกมส์หรือติวหนังสือสอบ"

"ตอนนี้เพื่อนผมมันยังไม่มา ผมก็เลยจะเล่นส์เกมส์รอไปก่อน ยังไงพี่ลงไปสั่งของกินเล่นหรืออะไรก็ได้ให้ผมที นะครับพี่สาวคนสวย"

"เออๆ เห็นว่าแกชมฉันสวยหรอกนะ"

"ขอบคุณค๊าบ^^" สั่งจบไอ้ซันมันก็เดินขึ้นไปชั้นบนซึ่งเป็นอาณาจักรของมัน คือทั้งชั้นเป็นของมันคนเดียวส่วนฉันอยู่ชั้นสองเพราะขี้เกียจขึ้นลิฟต์ลงลิฟต์ อยากจะบอกว่าบ้านฉันเป็นบ้านสี่ชั้นก็เลยต้องมีลิฟต์ส่วนตัวนี่ไม่ได้อวดรวยหรอกนะแต่พอ่แม่ของฉันท่านรวยจริงๆรวยแบบชนิดที่ว่าไม่ต้องทำการทำงานอะไรก็อยู่สบายไปตลอดทั้งชาติ แต่ใช่ว่าฉันจะทำตัวเป็นคุณหนูไฮโซหรอกนะฉันก็เรียนโรงเรียนทั่วไปไม่ได้เรียนโรงเรียนอินเตอร์เหมือนลูกคนรวยคนอื่นๆและปิดเทอมนี้ก็จะต้องไปเรียนต่อแล้วเห้อไปตั้งสี่ปี ฉันคงคิดถึงใครบางคนมากแน่ๆ ใครบางคนที่ฉันแอบรักแอบมองเขามานานแต่เขาไม่มีวันรู้และฉันก็ไม่กล้าที่จะบอกด้วยเพราะกลัวจะมองหน้ากันไม่ติดเนื่องจากว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทน้องชายของฉันเอง เห้ออแค่คิดก็เศร้าแล้วค่ะ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...

ฉันเดินเข้ามาดูความเรียบร้อยหลังจากที่ฉันสั่งให้แม่ครัวทำขนมของทานเล่นรวมถึงเครื่องดื่มไว้ให้เด็กๆทั้งสามคน แต่จะว่าไปฉันก็ไม่ได้แก่จนถึงกับต้องเรียกพวกเขาว่าเด็กๆหรอกนะ ฉันกับพวกซันอายุห่างกันแค่สองปีเท่านั้นเอง