10

"พี่ซายน์พี่ประธานนักเรียนเค้ามาพูดอะไรกับพี่เหรอแล้วเค้าให้ดอกไม้พี่ทำไม" พอสถามฉันในขณะที่ฉันกำลังจะเดินขึ้นตึกเรียนซึ่งฉันไม่รู้ว่าเขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง

"วันนี้วันวาเลนไทน์ไงพี่เค้าก็เลยให้พี่มา"

"แปลว่าเค้าชอบพี่เหรอ"

"อืมใช่เค้าบอกว่าเค้าชอบพี่"

ฟึ่บ!!! เสียงดึงดอกไม่ออกจากมือ

"พอสทำอะไรน่ะ"

"เอาไปทิ้ง"

"อย่านะ" ฉันรีบวิ่งตามพอสไปแล้วยื้อแย่งช่อดอกไม้ที่พอสกำลังจะเอาไปทิ้งที่ถังขยะ

"ผมไม่ชอบ" พอสหันมาบอกกับฉัน

"แต่พี่ชอบ" 

"พี่ชอบเค้าเหรอ"

"พี่หมายถึงพี่ชอบดอกไม้ ส่วนคนให้พี่ก็ชอบนะก็เค้าหล่ออ่ะทำไมพี่จะชอบไม่ได้"

"งั้นก็เอาไป" พอสเดินกลับมาแล้วก็เขวี้ยงดอกไม้คืนมาให้ฉันด้วยความไม่พอใจก่อนจะเดินลงตึกไป

และจากวันนั้นพอสก็ไม่พูดกับฉันอีกเลย ฉันไปหาที่บ้านเขาก็คอยหลบหน้า เวลาที่เขาไปหาน้องชายฉันที่บ้านเขาก็ไม่แม้แต่จะมองหน้า นั่นทำให้ฉันรู้สึกเสียใจจนร้องไห้ที่เห็นเขามีท่าทีห่างเหินมันทำให้ฉันรู้แล้วว่าฉันรู้สึกยังไงกับพอสกันแน่ ที่ผ่านมาฉันกับเขาเรานับถือกันเป็นพี่น้องแถมเขาอายุน้อยกว่าฉันและที่สำคัญเขายังเป็นเพื่อนน้องชายของฉันอีกนั่นทำให้ฉันคิดว่าฉันคงต้องตีตัวออกห่างจากเขาเพราะมันอาจจะไม่ถูกต้องถ้าฉันจะคิดกับเขาเกินคำว่าพี่น้องนั่นก็เลยทำให้เราสองคนออกห่างกันไปเรื่อยๆจนกลายมาเป็นคนที่แทบจะไม่รู้จักกัน

"ผมขอตัวก่อนนะม๊า เมื่อคืนนอนดึก"

"ก็มัวแต่คุยอยู่กับหนูตะวันน่ะสิใช่ไหมล่ะแม่เห็นนะ"

"ก็คนเป็นแฟนกันคุยกันไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลยนี่ม๊า"

"จ๊าาาา พ่อคนมีแฟน"

ฉันลอบมองหน้าของพอสที่มองมาที่ฉันแวบนึงก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป ถามว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันก็ตอบไม่ถูกเหมือนกันแต่มันหน่วงและเจ็บในใจแปล๊บๆ เหมือนกับว่าฉันเคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนแต่มันก็นานมาแล้ว