11

พอส....

ผมเดินกลับขึ้นมาบนห้องก็เอามือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะเปิดดูไลน์เพื่อดูว่าตะวันมันว่างหรือยังเพราะเมื่อเช้าผมไลน์ไปตะวัน ตะวันบอกว่าตอนนี้อยู่ข้างนอกออกมาซื้อของถ้าถึงห้องแล้วแล้วจะทักหา พอเห็นข้อความที่ยังไม่ได้อ่านของตะวันผมก็รีบกดเข้าไปอ่านทันที มันไลน์มาบอกว่าถ้าว่างโทรหามันหน่อยมันมีเรื่องจะคุยด้วยผมพร้อมอิโมจิร้องไห้ผมก็เลยรีบโทรกลับไป

"มีอะไรหรือเปล่าตะวัน"

("เมื่อคืนไอ้ซันมันมาหาที่ห้อง")

"แล้วมันรู้ได้ไงว่ามึงอยู่ที่ไหน"

("กูคิดว่ามันคงแอบตามกูกับมึงมานั่นแล่ะ")

"แล้วมันว่าไงบ้าง"

("มันมาร้องไห้มาขอโทษมาขอให้กูให้อภัยมัน")

"แล้วมึงตอบมันไปว่ายังไง"

("กูก็บอกไปว่ากูไม่มีโอกาสจะให้เพราะตอนนี้กูกับมึงเราคบกับแล้วและกูก็มีอะไรกับมึงแล้วด้วย")

"มึงพูดขนาดนั้นเลยเหรอ"

("อื้ม ก็มึงบอกกูเองไม่ใช่เหรอว่าถ้ามันมาก่อกวนก็ให้บอกไปว่าเรามีอะไรกันแล้วมันจะได้ไม่มาตอแยกูอีก")

"แล้วท่าทางมันเป็นยังไงตอนที่มึงบอกแบบนั้น"

("มันก็อึ้งแล้วก็ร้องไห้หนักเลยจนกูเกือบจะสงสารแต่พอคิดถึงสิ่งที่มันทำกับกูก็เลยรีบไล่มันไปเพราะกูกลัวตัวเองจะใจอ่อนให้มัน")

"อืมดีแล้ว ถ้ามึงคิดว่ามึงอยากจะตัดใจจากมันได้"

("กูขอโทษนะที่เอาชื่อมึงไปอ้างแบบนั้น")

"ไม่เป็นไรเพราะกูเป็นคนบอกให้มึงพูดแบบนั้นกับมัน"

("เห้อออ กูจะทำยังไงดี") เสียงตะวันเหมือนมันเหนื่อยๆ

"ทำไม อยากกลับไปหามันเหรอ" ผมถามมันเพราะรู้ว่ามันยังรู้สึกกับไอ้ซันอยู่ ก็คบกันมาตั้งหลายปีจะให้ตัดใจเลิกรักได้เร็วคงไม่ได้

("เปล่าหรอก กูแค่เกลียดความรู้สึกตัวเองที่ยังรักมันอยู่ที่ทั้งมันทำเลวกับกู กูจะทำยังไงดีพอส") นั่นไงเห็นไหมว่าตะวันมันยังรักไอ้ซันอยู่ ผมรู้ข้อนี้ดีเพราะจากแววตาของตะวันตอนที่ผมคุยกับมันที่กรุงเทพผมรู้ได้ในทันทีว่ามันรักไอ้ซันมากแค่ไหนแต่มันก็อยากที่จะตัดใจเพราะไอ้ซันมันทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัย

"ทำอะไรไม่ได้ก็ต้องต้องทำใจ มึงต้องเข้มแข็งเข้าใจไหม"

("อื้มมม กูจะพยายาม ว่าแต่มึงเป็นไงมั่งถึงบ้านอย่างปลอดภัยใช่ไหม")

"อืมกูขับรถถึงบ้านปลอดภัยดี แต่ตอนนี้กูรู้สึกไม่ปลอดภัย"