ตอนที่ 4

เช้าวันต่อมา

ในช่วงเวลาตีห้าได้มีลูกน้องโทรศัพท์ขึ้นมาหาเขาที่ห้องเพื่อต้องการให้ชานนท์ได้มาดูรถของลุกค้าที่เข้ามาเพื่อให้เขาได้ทำการซ่อมแซม ซึ่งรถคันนี้เป็นรถที่ค่อนข้างจะหายากในเมืองไทยพอสมควรเพราะมันเป็นรถแข่งที่นำเข้ามาเพื่อแข่งขันโดยเฉพาะ ชานนท์จึงต้องตื่นขึ้นมาและมาดูแลด้วยตัวเอง ซึ่งบริเวณรอบๆรถคันนี้ก็จะมีรถหลายคันที่ยังคงซ่อมไม่เสร็จอยู่ ซึ่งลูกน้องแต่ละคนนั้นก็ได้ทำการซ่อมแซมมันอยู่ ชานนท์ที่กำลังก้มดูบริเวณใต้รถอยู่นั้นก็เหมือนจะรู้สึกถึงความผิดปกติของลูกน้องตัวเองที่จู่ๆก็เหมือนจะพร้อมใจกันเงียบขึ้นมา ทันทีที่เงยหน้าขึ้นก็ต้องสบตาเข้ากับเจ้ากรรมนายเวรที่เขาเองก็ไม่เคยคิดอยากจะเจอเท่าไหร่นัก

“ มึง! นี่มึงมาทำไมแต่เช้าเนี้ย " ชานนท์พูดขึ้นด้วยความตกใจ

“ ที่บอกไว้เมื่อวานไงครับ “ เบสตอบยิ้มๆ

“ มึงไม่มีเรียนหรือไง " ชานนท์ถามขึ้นเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายใส่ชุดอยู่บ้านปกติมามันเลยดูแปลกตาไปหน่อยสำหรับเขา

“ วันนี้วันหยุดครับ ผมเลยมาหา “ เบสพูดยิ้มๆพร้อมกับ

" เพื่อ? " ชานนท์เลิกคิ้วถามขึ้น

" คิดถึง " คำพูดสั้นๆที่ออกมาจากปากของร่างสูง ทำให้ร่างบางหยุดชะงักไปนิด เพราะไม่คาดคิ้วว่าอีกคนจะตอบกลับมาแบบนี้

" พูดเชี้ยไรของมึง " ชานนท์เลิกลั่กมองซ้ายมองขวาแล้วแกล้งทำเป็นมองรถตรงหน้าของตัวเองต่อ

" เขินหรอครับ " เบสพูดแซวขึ้นยิ้มๆ

" เขินพ่อง! กวนตีนละสัด " ชานนท์ถลึงตาใส่เบส

" หึหึหึ ไปกันเถอะครับ " เบสชวนคนตัวเล็กยิ้มๆ

" ไปไหน " ชานนท์เงยหน้าจากฝากระโปรงรถและหันมาถามเบส

" กินข้าวสิครับ พี่ไม่หิวหรอ " เบสเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

" มึงไม่มีเพื่อนรึไงวะ " ชานนท์เงยหน้ามาถาม

" ผมอยากกินกับพี่ " เบสพูดเสียงนุ่ม ชานนท์ตัวแข็งทื่อทันทีด้วยความเขิน

" มึงเลิกพูดจาอะไรที่มันน่าขนลุกสักทีได้มั้ยวะ " ชานนท์พูดแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง(นางเขินแหละใครๆก็ดูออก)

" หึหึหึ ตกลงไปกินข้าวกันมั้ยครับ " เบสถามเสียงนุ่ม

" รอกูแปป กูไปล้างมือก่อน " ชานนท์พูดจบก็เดินไปล้างมือในห้องน้ำข้างในบ้านพร้อมกับขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อคอกลมสีขาวกับกางเกงสามส่วนสีดำ เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง เมื่อเบสเห็นว่าชานนท์เดินลงมาแล้วก็ยิ้มให้ทันที

" ไปกินกันผมหิวพี่ละ " เบสตอบแล้วลากข้อมือชานนท์ออกไปข้างนอกด้วยความรีบร้อน

" เดี๋ยวๆ กูว่าไม่ใช่ละ กินกันเหี้ยไรแล้วมึงมาหิวกูทำไม " ชานนท์ขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมเดินตามแรงดึงของร่างสูง

" อืมม..ผมพูดผิดครับ ผมแค่จะบอกว่าหิวแล้ว อยากกินข้าวเร็วๆ " เบสพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มส่งไปให้ชานนท์

" เออๆๆ " ชานนท์พยักหน้าตอบกลับแล้วเดินนำไปที่รถด้วยความเขิน เพราะคำพูดแปลกๆที่เบสพูดออกมาหลายๆครั้งทำให้เขาใจเต้นแรงแล้วก็ทำให้เขาเขินจนทำตัวไม่ถูก

เบสพาชานนท์มากินข้าวที่ห้างใกล้ๆแถวร้านของชานนท์ เมื่อมาถึงในห้างเบสก็มองคนข้างๆที่กำลังมองหาร้านอาหารอยู่ในบริเวณชั้นหกของห้างที่พวกเขากำลังยืนอยู่

" กินอะไรดีครับ " เบสถาม

" มึงเลิกพูดเพราะกับกูสักทีได้ปะกูไม่ใช่ผู้หญิง " ชานนท์ต้องหน้าถามเบสด้วยใบหน้าที่แดงซ่านโดยที่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้ตัวเอง

" ผมก็ไม่ได้มองว่าพี่เป็นผู้หญิงเลยนะเพราะผมเองก็.. " เบสมองหน้าชานนท์ด้วยสายตาที่สื่อความหมาย

" ก็? " ชานนท์เลิกคิ้วถาม

" ก็ผมไม่ได้ชอบผู้หญิง " เบสมองเข้าไปในดวงตาของร่างบางแล้วจ้องอยู่แบบนั้นสายตาทั้งสองประสานกันจนกลายเป็นชานนท์เองที่เป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน

" แฮ่ม! เอ่อ..มึง..กูว่าไปแดกเอ็มเคเหอะกู..หิวแล้วว่ะ " ชานนท์ตอบด้วยน้ำเสียตะกุกตะกักแล้วเดินนำไปที่ร้านเอ็มเคที่อยู่ข้างหน้าทันที เบสได้แต่มองคนเขินที่เดินไปข้างหน้ายิ้มๆ

" น่ารักจังว่ะ " เบสยิ้มแล้วพูดกับตัวเองเบาๆ