ตอนที่ 3

เมื่อมาถึงร้านอาหารตามสั่งข้างทาง ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากร้านของชานนท์มากนัก รถมอเตอร์ไซค์ทั้งสองคันเข้ามาจอดหน้าร้านพร้อมกับคนทั้งสี่คนเดินเข้ามานั่งด้านใน โดยเบสได้ให้ชานนท์นั่งก่อนแล้วตามด้วยเขา ส่วนฝั่งตรงข้ามกับชานนท์นั้นก็จะเป็นกายและเล็ก

" กินอะไรดีครับ " เบสหันมาถามชานนท์

" เอากระเพราหมูกรอบไข่ดาวไม่เผ็ดที่นึงครับ " ชานนท์ไม่ได้ตอบเบสแต่เลือกที่จะตอบกับผู้ชายที่มารับออเดอร์แทน

" สองเลยน้อง " เบสเองเมื่ิอรู้ว่าอีกฝ่ายไม่คุยกับเขาเขาก็เลยหันไปสั่งพนักงานด้วย

" แดกอย่างอื่นไม่เป็นรึไงสัด " ชานนท์ขมวดคิ้วถามกลับไป

" ผมกินพี่แทนได้มั้ยละ " เบสกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ

" แดกตีนกูมั้ยละ กวนส้นตีนฉิบหาย " ชานนท์พูดแล้วหันหน้าไปอีกทางนึงด้วยความรำคาญ

" พอๆไอสัดเบสมึงเลิกแกล้งพี่เขาได้ละ " เล็กรีบเข้ามาห้ามทับเพราะกลัวจะเกิดสงครามขึ้น เบสได้แต่ยิ้มแล้วไม่ได้แกล้งอะไรอีกคนต่อ

เมื่ออาหารมาครบแล้วทุกคนก็ต่างกินกันไปมีแค่เบสเท่านั้นที่กินไปอมยิ้มไปแล้วหันมองหน้าอีกคน ทำให้ชานนท์ที่กำลังกินอยู่รู้สึกอึดอัดและกดดันแปลกๆ

" มึงมองหน้ากูทำไม " ชานนท์ถอนหายใจและถามออกไปด้วยความข้องใจ

“ หรือจะให้ผมมองอย่างอื่นดีละ " เบสตอบกลับไป พร้อมกับสายตาที่มองไปยังกลางกายของชานนท์

“ ทะลึ่งแล้วมึง “ ชานนท์ดันหน้าของเบสให้หันไปทางอื่น กายกับเล็กก็หันมองหน้ากันเพราะพึ่งพักยกไม่ได้เท่าไหร่ก็เหมือนจะมีเรื่ิองกันอีกแล้ว

" ใจเย็นๆกันนะครับ อย่าพึ่งมีเรื่องเลย " กายพูดห้าม

ชานนท์เองก็พยายามกินของตัวเองไปเงียบๆถึงแม้จะรู้สึกถึงดวงตาร่างสูงที่จ้องมองมาที่ตนเองก็ตาม เมื่อทั้งหมดกินอิ่มแล้วชานนท์ก็กำลังจะควักเงินออกมาจ่าย

" ไม่เป็นไรพี่มื้อนี้ผมเลี้ยง " เบสรีบยัดเงินของตัวเองใส่มือกายให้เอาไปจ่ายป้าที่ขายข้าว

" กูไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณมึงเอาเงินไป " ชานนท์ยัดเงินใส่มือเบสแต่เบสก็ยัดกลับคืนไป

" ไม่เอาพี่ ผมเป็นคนชวนพี่มาผมก็ต้องจ่ายสิแล้วอีกอย่างถ้าพี่เกรงใจผมจริงๆพี่ก็แค่เลี้ยงผมคืนไง " เบสยักคิ้วแล้วยิ้มหวานให้ชานนท์

" มึงยังคิดว่ากูจะมาร่วมโต๊ะกับมึงอีกหรอไง มื้อนี้้เป็นมื้อสุดท้ายเว้ย " ชานนท์พูดขึ้นและทำท่าจะยัดเงินส่งไปให้เบสอีกครั้งแต่เบสนั้นได้ดันเงินคืนกลับไปทางชานนท์อีกครั้ง

" แล้วคิดว่าห้ามผมได้งั้นหรอ เอาเป็นว่าพี่เก็บเงินพี่ไว้เถอะผมมีปัญญาเลี้ยงพี่ไหว " เบสพูดพร้อมลุกขึ้นเตรียมออกไปนอกร้าน

" มึงเนี้ยนะมีปัญญาเลี้ยงกู เรียนก็ยังเรียนไม่จบงานก็ไม่มีทำจะเอาห่าไรมาเลี้ยงกู " ชานนท์ลุกขึ้นพูดบ้างเพราะเห็นว่ากำลังจะกลับกันแล้ว

" พี่ไม่รู้อะไรสะแล้วไอเบสเนี้ยมันปล่อยเงินกู้นะพี่ปล่อยแถวๆxxxหน่ะแล้วก็มีที่อื่นอีก " เล็กพูดขึ้นเพราะได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนเบสเองก็ได้แต่ยิ้มไปให้ชานนท์

" เป็นเด็กเป็นเล็กริอาจจะทำธุรกิจด้านมืดรึไง " ชานนท์บ่นเบาๆแต่เบสเองก็ได้ยินอยู่ดี

" ตอนนี้ผมก็แค่ทำเล่นๆช่วยงานพ่อแม่หน่ะพี่ผมยังไม่คิดจะลงเต็มตัวสักหน่อย แต่จริงๆอนาคตก็ไม่แน่เหมือนกันนะ" เบสตอบด้วยรอยยิ้ม

" ทำไมมึงไม่ลองหางานอะไรที่มันดีกว่านี้วะ งานนี้มันเสี่ยงจะตาย " ชานนท์ตอบตามที่ใจคิด อันที่จริงเขาเองก็ไม่ได้อยากยุ่งด้วยสักเท่าไหร่แต่ด้วยความที่เขาเองก็มีน้องชายเลยติดนิสัยชอบสอนตั้งแต่เด็ก

" พี่เป็นห่วงผมหรอ " เบสถามพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ

" ส้นตีนเหอะ! " ชานนท์ดันหน้าเบสออกพร้อมจะแยกเขี้ยวใส่

" เอ่อ..ใจเย็นๆนะครับทั้งสองคน นี่มันยังอยู่ในร้านนะครับ " กายรับพูดห้าม เพราะดูเหมือนทั้งสองจะมีเรื่องทะเลาะกันอีกแล้ว

ชานนท์ขมวดคิ้วอย่างขัดใจแล้วก็เดินออกไปรอเบสที่รถเพราะถ้าขืนอยู่นานกว่านี้เขาได้เอาเลือดของไอเด็กเวรนี่ออกแน่ๆ

" มึงก็ไปกวนตีนพี่เขาไอเบส " เล็กพูดขึ้นหลังจากที่เห็นหนุ่มรุ่นพี่เดินออกไปนอกร้าน

" หึหึหึ น่ารักดี " เบสมองไปที่รถตัวเองที่มีร่างบางยืนหันหลังให้อยู่อย่างยิ้มๆ

" โรคจิตฉิบหาย ไปๆไปส่งพี่เขาได้แล้วมึงก่อนที่พี่เขาจะเอาระเบิดมาลงที่มึงอีกรอบ “ เล็กพูดขึ้น

" เออๆๆ " ร่างสูงพูดจบก็เดินไปที่รถเล็กกับกายก็เดินตามไปทันที

" จะนอนเฝ้าร้านรึไงนานชิพ " ชานนท์ถามขึ้นอย่างอารมณ์เสีย

" ขอโทษที่ให้รอครับ " เบสตอบยิ้มๆแล้วขึ้นค่อมมอเตอร์ไซค์ตัวเอง ชานนท์ก็ขึ้นซ้อนท้ายรถของเบสทันที

เมื่อถึงหน้าร้าน

" ขอบใจที่เลี้ยงข้าวกู " ชานนท์พูดหลังจากที่ลงมาจากรถแล้วมายืนข้างๆเบส

" เต็มใจมากๆครับ " เบสตอบด้วยรอยยิ้ม

" จะยิ้มห่าไรนักหนา มึงเป็นบ้ารึไง " ชานนท์ถามขึ้นเพราะตั้งแต่ที่เขาไปกินข้าวด้วยก็ไม่เห็นเบสจะหยุดยิ้มเลยไม่ว่าเขาจะด่าหรือจะว่าอะไรเบสก็จะยิ้มกลับมาตลอด

" ผมมีความสุขก็ต้องยิ้มสิครับ ตอนแรกผมแอบคิดว่าพี่จะไม่ยอมมาซะอีก " เบสพูดเสียงทุ้มแต่ริมฝีปากยังคงยกยิ้มอยู่

" แล้วถ้ากูไม่ไปมึงจะทำไม " ชานนท์ลองเชิงถามเพราะเขาอยากรู้ว่าไอเด็กยักษ์ตรงหน้าจะตอบว่ายังไง

" ก็คงบุกไปฉุดพี่มาละมั้ง หึหึหึ " เบสตอบพร้อมหัวเราะเบาๆ

" สมองมึงนี่คิดแต่อะไรแบบนี้เนอะ " ชานนท์ทำหน้าเอือมทันทีเพราะก็พอเดาได้ว่าไอเด็กตัวยักษ์ตรงหน้าต้องตอบอะไรแบบนี้ออกมาแน่ๆ

" หึหึหึ เอ้อใช่ ผมพึ่งนึกได้พอดีเลยว่าวันนี้ผมต้องไปเก็บดอกเบี้ยตอนเย็นๆ " เบสพูดอย่างนึกได้

" บอกกูไมอะ มึงจะไปทำไรก็ไปดิ " ชานนท์ตอบ

" ผมแค่อยากให้พี่ได้รู้เรื่องของผมทุกเรื่อง ผมผิดหรอครับ " เบสหันไปสบตากับชานนท์ด้วยความรู้สึกบางอย่าง ซึ่งชานนท์เองก็ไม่รู้ว่านี่มันคือความรู้สึกอะไร แต่ที่เขาสัมผัสได้นั่นก็คือ..เขารู้สึกแปลกๆกับไอเด็กตรงหน้า

" ไปๆๆรีบไปได้ล่ะกูจะเข้าร้านแล้ว " ชานนท์เอ่ยไล่เพราะเขาต้องการกลบเกลื่อนความรู้สึกเมื่อสักครู่

" โอเคครับ งั้น..พรุ่งนี้ผขอมาหาพี่อีกได้มั้ย " เบสถามพร้อมใส่หมวกกันน็อคเพื่อเตรียมพร้อมที่จะกลับบ้าน

" ถ้ากูห้ามมึงจะฟังปะละ " ชานนท์พูดขึ้นด้วยความเหนื่อยใจกับนิสัยของคนตรงหน้า

" แล้วพี่คิดว่ายังไงละครับ " เบสเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

" เฮ้ออ กูคงห้ามมึงได้ " ชานนท์ได้แต่กรอกตามองบนใส่ร่างสูง

" หึหึหึ ผมไปแล้วนะครับ เจอกันพรุ่งนี้นะ " เบสพูดจบก็ขับรถออกไปทันที ทิ้งให้ชานนท์ได้แต่มองตามหลังไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก