ตอนที่ 5

เมื่อมาถึงภายในร้านทั้งคู่ก็ได้นั่งติดกับกระจกคนละฝั่ง สายตาทั้งผู้หญิงผู้ชายรวมทั้งพนักงานเสิร์ฟหันมองทั้งคู่เป็นตาเดียวเพราะทั้งสองคนมีรูปร่างที่ดูดีเบสจะออกแนวหล่อดูแบดบอยรูปร่างผอมสูง186ผิวเข้ม ส่วนชานนท์เองก็มีใบหน้าที่มองได้สองแบบ ถ้าจะบอกว่าสวยก็ได้หรือถ้าจะบอกว่าหล่อก็ได้อีกเช่นกัน

" พี่อยากกินอะไรครับ " เบสถามชานนท์

" มันก็เรื่องของกูปะ " ชานนท์พูดกวนกลับไป

" ผมอยากให้เป็นเรื่องของเรามากกว่า " เบสพูดหยอดเสียงหวาน

" เฮ้อ! มึงหยุดหยอดกูสักห้านาทีได้ปะที่บ้านขายขนมครกหรอสัด " ชานนท์ถอนหายใจพลางกรอกตามองบน

" หึหึหึ " เบสหัวเราะเสียงทุ้ม

" หัวเราะโรคจิตฉิบหาย " ชานนท์ว่าพลางดูเมนู เมื่อต่างเลือกได้เรียบร้อยแล้วก็บอกพนักงานที่มายืนรับออเดอร์ทันที

" พี่นนท์ครับ ผมมีเรื่องอยากจะถาม " เบสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังจนทำให้ชานนท์ขมวดคิ้วเพราะรู้สึกคำถามที่จริงจังของเบส

" ว่า? " ชานนท์เลิกคิ้วถาม

" พี่ชอบคนแบบไหนหรอครับ " คำถามของเบสทำให้ชานนท์แปลกใจเล็กน้อย

" ถามทำไม " ชานนท์ถามกลับไป

" ผมจะได้รู้ว่าผมต้องทำตัวยังไง " เบสตอบแล้วมองหน้าชานนท์อย่างจริงจัง(เป็นครั้งแรก)

" เบสคะ " เสียงผู้หญิงคนนึงในกลุ่มที่เดินมาที่โต๊ะของเบสและชานนท์ดังขึ้น

" อ้าวเพรียวมาได้ไงอะ " เบสทักขึ้นพร้อมกับลอบมองหน้าชานนท์ไปด้วย

" เพรียวมากับเพื่อนหน่ะ แล้วเบสละคะมากับใคร " เพรียวชายตามองไปที่ชานนท์ที่ตอนนี้กำลังหันหน้าออกมองข้างนอกอยู่

" เอ่อ.. " เบสคิดหนักเพราะไม่รู้ว่าจะบอกว่าอะไรดีเพราะตัวเองก็พึ่งเริ่มจีบชานนท์ อยากจะแนะนำว่าเป็นแฟนแต่ก็กลัวว่าอีกคนจะตอบปฎิเสธออกมา

" รุ่นพี่หน่ะ " ชานนท์หันหน้ามาตอบแทนเบสด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเขาเองก็รู้สึกแปลกๆกับตัวเองเหมือนกันที่จู่ๆก็รู้สึกหงุดหงิดที่เบสไม่ยอมพูดกับหญิงสาวตรงหน้าว่าเขาเป็นใคร ส่วนเบสเองก็ไม่ได้อยากให้ชานนท์ตอบแบบนั้นแต่ตัวเขาก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน

" อ่อ...แค่รุ่นพี่ " รอยยิ้มของเพรียวที่ส่งมาทางชานนท์มันทำให้เขารู้สึกตงิดใจแปลกๆ เพราะแววตาของหญิงสาวนั้นไม่ได้มองเขาแบบเป็นมิตรเลยสักนิด

" แล้วทำไมหรอครับ " ชานนท์ยิ้มกลับไปแต่เป็นรอยยิ้มที่ออกจะเสแสร้งมากกว่าซึ่งถ้าใครมองดีดีก็จะดูออก เขาก็ไม่ได้อยากพูดอะไรแบบนี้หรอกนะแล้วก็ไม่ได้คิดอยากจะมีเรื่องกับผู้หญิงเท่าไหร่นักแต่เพราะความหมั่นไส้ที่มีต่อหญิงสาวที่ทำท่าทางเมื่อกี้ใส่เขามันเลยทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะแสดงท่าทีแบบนี้กลับไปบ้าง

" ก็...เปล่าหรอกค่ะแค่ถามดูหน่ะ นึกว่าเป็นคู่นอนอีกคนของเบสเขา " รอยยิ้มที่ดูเหยียดแล้วแววตาที่มองมาที่เขาของหญิงสาวทำให้ชานนท์เริ่มขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

" พี่เขาคงไม่ใช่แฟนเก่าเธอหรอกมั้งเพรียวที่จะมีคู่นอนไปทั่วแบบนั้น " เบสตอบกลับไปด้วยความไม่พอใจที่เพรียวมาพูดต่อว่าชานนท์แบบนี้

" พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงเบส! " เพรียวพูดขึ้นอย่างไม่พอใจที่เบสพูดจี้ปมเธอถึงเรื่องแฟนเก่าเธอที่มีกิ๊กเป็นผู้ชาย

" เราพูดไม่ถูกหรอเพรียว " เบสจ้องหน้าแล้วพูดเสียงนิ่งซึ่งถ้าใครฟังดีดีก็อาจจะรับรู้ได้ว่าน้ำเสียงนี้มันแฝงไปด้วยความโมโหและโกธรไม่น้อย

เพรียวจ้อหน้าเบสไม่วางตาด้วยความโมโหจนเพื่อนๆของเพรียวที่มาด้วยดึงแขนของเพรียวเบาๆเป็นการบอกให้ถอยกลับก่อนเมื่อเริ่มรู้สึกว่าพวกเธอจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

" แกไปก่อนเถอะ "

" ถ้างั้นเพรียวขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะ! " เพรียวพูดจบก็เดินออกไปพร้อมเพื่อนทั้งสามคนทันที

" ยัยนี่คือใครวะ เพื่อนมึงหรอ " ชานนท์ถามด้วยน้ำเสียงติดห้วนไม่น้อย

" ครับ " เบสตอบแล้วส่งยิ้มบางๆไปให้

" แต่ดูเหมือนว่ามึงกลับเขาจะไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่นะ " ชานนท์พูดพลางหยิบจานอาหารจากมือพนักงานที่เอามาเสิร์ฟ

" ครับ พอดีว่าแฟนเก่าเพรียวเป็นเพื่อนในกลุ่มพวกผม ก็เลยพอรู้จักกัน " เบสพูดแล้วหยิบเป็ดจากจานคีบให้ชานนท์ ชานนท์ชะงักไปนิดนึงแล้วลอบมองหน้าเบส

" มึง..ก็เลยไม่ถูกกันงั้นดิ " ชานนท์ถามแล้วคีบเป็ดที่เบสเอามาให้ใส่ปาก

" ครับ " เบสบอบแล้วยิ้มๆเพราะรู้สึกดีที่ร่างบางกินของที่ตนหยิบไปให้

" เออแล้วมึงต้องไปเก็บเงินกู้ให้แม่มึงปะ " ชานนท์ถามอย่างคนที่ไม่รู้จะเริ่มคุยอะไร

" ไปครับ แล้ว..พี่จะไปกับผมมั้ย " เบสลองถาม

" แล้วทำไมกูต้องไปด้วยอะ " ชานนท์เลิกคิ้วถามร่างสูง

" ก็...ผมอยากให้พี่ไปไง " เบสตอบแล้วยิ้มหวานพลางจ้องหน้าชานนท์นิ่ง

" ไปเองไม่เป็นรึไง " ชานนท์หลบสายตาที่เบสมองมาแล้วทำเป็นแกล้งดูเมนู

" จะสั่งเพิ่มอีกแล้วหรอครับ " เบสถามด้วยรอยยิ้ม ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังเขินเขาจนทำอะไรไม่ถูก เลยต้องแสร้งทำเป็นหยิบเมนูขึ้นมาดูทั้งๆที่อาหารก็เต็มโต๊ะแถมยังพึ่งมาเสิร์ฟอีกต่างหาก

" อะ..อืม " ชานนท์ทำท่าทางเปิดเมนูดูซึ่งในสายตาของเบสมันเป็นภาพที่ดูน่ารักมากๆสำหรับเขาเบสจึงอดที่จะอมยิ้มกับคนตรงหน้าไม่ได้

" เขินแล้วกินเก่งนะเรา หึหึ " เบสหัวเราะแล้วลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู

" ทะลึ่งละมึง " ชานนท์ปัดมือที่เบสจับทันทีพร้อมถลึงตาใส่

" หึหึ ตั้งแต่ผมรู้จักกับพี่ ผมว่า..ชีวิตผมมันดีขึ้นมากเลยนะ " เบสจ้องหน้าหวานตรงหน้า

" ทำไม ปกติชีวิตมึงย่ำแย่ขนาดนั้นเลยหรือไง " ชานนท์ถามขึ้น

" ก็..ไม่รู้สิครับ ผมก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าชีวิตผมมันแย่มากมั้ยผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมมีความสุข " เบสตอบกลับเสียงนุ่ม

" แดกๆไปเหอะมึงอะจะได้เลิกพูดจาห่าไรแบบนี้สักที " ชานนท์ตักหมู กุ้งรวมทั้งปลาหมึกในหม้อตักมาวางไว้ที่จานของเบสเพื่อไม่ให้ร่างสูงพูดอะไรขึ้นมาอีก

" ถ้าให้ผมเลิกพูดจีบพี่ให้ผมหยุดหายใจง่ายกว่าอีก " เบสพูดหยอดอีกครั้ง

" มึงอยากหมดลมหายใจมั้ยล่ะสัส " ชานนท์ทำท่าจะเอาตะเกียบทิ่มตาเบส

" หึหึหึ พี่รู้อะไรมั้ยปกติผมไม่ค่อยยิ้มเลยนะ แต่พอมาเจอพี่ทีไรผมต้องยิ้มออกมาทุกที " เบสตอบยิ้มๆ

" มึงบ้าไง " ชานนท์มองบนพลางพูดว่าออกมา

" หึหึหึ " เบสหัวเราะอย่างขำๆให้กับคำของอีกคน ทั้งสองต่างก็พูดคุยกันบ้างทะเลาะกันบ้างจนของที่สั่งมานั้นหมดเกลี้ยง เบสจึงเรียกพนักงานมาเก็บเงินทันที

" มื้อนี้กูเลี้ยงเองห้ามปฎิเสธ! เพราะวันนั้นมึงเลี้ยงกูไปแล้ว " ชานนท์พูดดักขึ้นเหมือนรู้ว่าเบสจะพูดอะไรชานนท์ควักเงินให้พนักงานไปทันที

" งั้นมื้อหน้าผมขอเลี้ยงพี่บ้างนะ " เบสพูดขอ

" ยังคิดจะมีอีกหรอ " ชานนท์ถามด้วยความเหนื่อยใจ

" พี่หนีผมไม่พ้นหรอกน่า " เบสยิ้มกริ่ม

" เฮ้ออ " ชานนท์ถอนหายใจเพราะเริ่มปลงกับความตื้อของคนบ้าๆแบบนี้แล้ว