4 : ของขวัญจากพี่

เม็กซิโก

มุมปากหนายกยิ้มเหี้ยมภายใต้แว่นตากันแดดสีดำและปากที่มีหนวดเคราล้อมกรอบรูปหน้าและผิวสีเข้มหัวโล้นนั้นมองรูปแต่ละรูปที่คนของตนนำมาให้ เป็นรูปของจอร์น ซึ่งเป็นอีกชื่อของกันต์ในวงการมาเฟีย ที่ใครก็รู้ดีว่าโหดเหี้ยมมากแค่ไหน เหี้ยมพอๆ กับคนที่นั่งดูรูปของเขาในตอนนี้

“มันกลับบ้านแม่มันที่ไทยนี่เอง ถึงว่าอาทิตย์ที่ผ่านมาไม่มีการเคลื่อนไหวของมัน มีแต่หมารับใช้ของมันเคลื่อนไหว” โอดินเอ่ยเสียงเย็นแล้วก็หยิบรูปเดี่ยวของกันต์ขึ้นมาดู

“ฆ่าพ่อมันแล้วทำไมยังต้องมีมันอีก ถ้าไม่มีมัน ฉันจะเป็นเจ้าพ่อค้าอาวุธรายใหญ่ของเม็กซิโก ส่งคนของเราไปตามดูมันเงียบๆ แล้วฉันจะจัดการงานทางนี้แล้วตามไปเป่าหัวมันด้วยมือของฉันเอง”

“ครับ โอดิน”

“แล้วดูด้วยว่ามันมีใครติดตามเท่าไหร่ จะได้พาคนของเราไปถูก”

“ครับ โอดิน”

แล้วก็โบกมือไล่ลูกน้องออกไปจากห้องทำงานของตน

“พ่อแก ฉันยังฆ่าได้ แกอย่าหวังว่าจะรอดมือฉัน ครั้งก่อนฉันพลาด ครั้งนี้ฉันไม่พลาดแน่จอร์น” โอดินกำรูปที่อยู่ในมือแน่นแล้วก็ทิ้งลงพื้นแล้วใช้เท้าใหญ่ขยี้ซ้ำอีกครั้ง

กรุงเทพฯ ประเทศไทย

ชอนเพิ่งเคยได้เห็นนายของตนในมุมอ่อนโยน อยู่เม็กซิโกจับปืนยิงเป็นยิง ฆ่าเป็นฆ่า แต่พอมาเห็นอยู่กับครอบครัวแล้วต่างกันเหมือนคนละคน โดยเฉพาะเวลาอยู่กับณิการ์ หนึ่งเดือนที่ติดตามเจ้านาย ทุกอย่างมันดูเงียบผิดปกติไปหมดทุกอย่าง ทั้งๆ ที่สองสัปดาห์ก่อน มาร์กแจ้งมาว่าโอดินเคลื่อนไหวแล้ว และคนของโอดินก็อยู่ที่ไทย ซึ่งเมื่อวันก่อนมาร์กก็บอกว่าโอดินมาเมืองไทย แสดงว่าเรื่องที่นายของมันกลับมาพักผ่อนกับแม่ที่ไทยนั้นโอดินรู้แล้ว

“นายให้มาร์กส่งคนของเรามาอีกไหมครับ” ชอนเอ่ย

“ไม่ต้อง! ไอ้โอดินมันจะเก่งแค่ไหนกันเชียว ถ้ามันไม่เล่นสกปรก ฉันฆ่ามันได้สบาย” กันต์เอ่ย

“มาร์กจะมาถึงพรุ่งนี้เช้า”

“อือ...ช่วงนี้ทำงานหนักกันหน่อยนะ เพราะสัปดาห์หน้า ฉันจะพาแม่กับหนูณิไปเที่ยวเขาใหญ่ อย่าให้มีอะไรผิดพลาด เพราะนั่นเป็นโอกาสที่ไอ้โอดินจะเข้ามาทำร้ายฉันช่วงที่พาครอบครัวไปเที่ยว”

“ครับนาย”

“วันนี้นายไปพักเถอะชอน”

“ครับนาย” แล้วชอนก็โค้งคำนับแล้วจากไป

ปึก!

ประตูห้องนอนปิดสนิท ชอนพักที่บ้านหลังเดียวกับเขา ส่วนลูกน้องอีกสิบคนพักอยู่บ้านตรงข้ามที่เขาได้ซื้อไว้เมื่อหลายปีก่อน

“หนูณิหลับรึยังนะ” พออยู่ตัวคนเดียวก็คิดถึงกวางน้อยของตนเอง หยิบโทรศัพท์มากดต่อสายหาทั้งๆ ที่พักอยู่ห้องติดกัน

ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!

รอสายไม่นานปลายสายก็กดรับสาย

“คะ คุณกันต์”

“รบกวนรึเปล่าหนูณิ”

“คุณกันต์มีอะไรกับณิรึเปล่าคะถึงโทรมาหาตอนนี้”

อยากบอกว่า ‘รบกวน’ แต่ไม่กล้า แถมตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว เธอกำลังดูซีรีส์กำลังสนุก แต่เขาก็โทรมารบกวน

“ไม่มีอะไร แค่อยากโทรมาบอกกู๊ดไนท์น่ะ กู๊ดไนท์นะหนูณิ”

“ค่ะ คุณกันต์”

“ไม่บอกกู๊ดไนท์กลับพี่เหรอครับ น้อยใจนะเนี่ย”

“คะ กู๊ดไนท์ค่ะ” สาวน้อยใจเต้นแรง พักนี้เธอว่าเขาแปลกมาก เขาชอบตามเธอตลอดทั้งๆ ที่เธออยากหลบหนีจากเขา แต่เขาก็คอยตาม ขนาดไปข้างนอก ไปกินไอติมกับเพื่อน เขาก็ยังตามไปด้วย ไม่เข้าใจ

“พี่ไม่ได้บังคับหนูณิพูดใช่ไหม”

“ไม่ค่ะ”

“แต่เสียงหนูณิมันฟ้องนะว่าพี่บังคับ”

“ไม่จริงๆ ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ณิขออนุญาตวางสายนะคะคุณกันต์”

“ไปหาที่ห้องได้ไหม?”

ได้ยินว่าสาวน้อยจะวางเลยเอ่ยขอ อยากไปเจอหน้าก่อนนอนทั้งๆ ที่เจอกันแล้วตอนทานข้าวเย็นด้วยกันตอนเย็น

“พรุ่งนี้ได้ไหมคะถ้ามีธุระ ตอนนี้ดึกแล้ว ณิง่วงค่ะ” สาวน้อยโกหก

“พี่ซื้อของมาให้หนูณิ ว่าจะให้ตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว แต่หนูณิรีบขึ้นห้องก่อนเลยยังไม่ได้ให้”

“พรุ่งนี้ได้ไหมคะ”

“งั้นพรุ่งนี้นะ แวะมาหาพี่ที่ห้องด้วยก่อนจะลงไปข้างล่าง”

“ค่ะ”

“งั้นไม่กวนแล้ว นอนเถอะหนูณิ ฝันถึงพี่ด้วยนะ ไนท์ไนท์” แล้วเขาก็กดวางสายจากน้องน้อย

ด้านณิการ์มองโทรศัพท์ในมือแล้วก็วางลง ยกมือกุมแก้มที่ร้อนผ่าวของตนล้มตัวลงนอนหงายมองเพดานที่มีดาวเรืองแสงที่ตนซื้อมาติดไว้เวลานอนจะได้เหมือนนอนดูดาว

“คงไม่ใช่หรอกณิ” เธอพึมพำกับตนเองพร้อมกุมอกที่เต้นแรงแล้วหยิบไอแพดมาปิดซีรีส์แล้วเก็บไว้ในลิ้นชักโต๊ะข้างหัวเตียง

“คุณกันต์ไม่ได้คิดอะไรกับเราเหมือนแหวนพูดหรอก”

มีเรื่องอะไร เธอมักปรึกษาแหวน เพื่อนสนิทตลอด เพื่อนบอกหลายครั้งแล้วว่าเธอกำลังถูกกันต์ตามจีบ แต่เธอไม่เชื่อ เพราะเธอและเขาเป็นพี่น้องกัน และเพื่อนก็บอกอีก พี่น้องต่างสายเลือดไม่นับ อะไรก็เกิดขึ้นได้ หรือจะเป็นแบบนั้นจริงๆ นะ และความรักกับความชอบมันเหมือนที่เธอชอบปกป้อง ชอบแหวนหรือเปล่านะ แต่ความรู้สึกและจังหวะการเต้นหัวใจทำไมต่างกัน ไม่เหมือนตอนอยู่กับแหวนและปกป้องเลยนะ กันต์ทำให้เธอเขิน ไม่กล้าสบตาและประหม่าไม่เป็นตัวของตัวเอง

“คุณกันต์มีสาวเยอะ จะมาสนใจเด็กกะโปโลอย่างเรางั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก แหวนทำให้เราคิดมากไปเอง” แล้วก็สลัดคำพูดของเพื่อนทิ้งแล้วควบคุมการหายใจตัวเอง เลิกผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัว ข่มตาหลับไปทั้งๆ ที่ใจยังเต้นแรงผิดจังหวะเพราะคนที่โทรมาหาก่อนหน้า

ช่วงเช้าพอลงมาช่วยคุณป้าทำกับข้าวใส่บาตรก็รีบขึ้นมาชั้นสองมาเคาะประตูห้องของกันต์ เขาบอกว่าให้มาหาก่อน แต่เธอตื่นเช้ามากจึงไม่มารบกวนเวลานอนของเขา พอทำอะไรเสร็จและมื้อเช้าก็เตรียมเสร็จเรียบร้อยดีแล้วถึงขึ้นมาหาเขาตามที่คุยกันไว้ก่อนนอน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“ตื่นรึยังคะคุณกันต์” ณิการ์เคาะประตูและเรียกเจ้าของห้องเมื่อเห็นว่าเงียบไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมายังประตูห้อง

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เธอเคาะประตูเรียกปลุกเจ้าของห้องอีกครั้ง ถ้าครั้งนี้ยังเงียบ เธอก็จะจากไป

ด้านเจ้าของห้องตื่นตั้งแต่เคาะรอบแรกแล้ว แต่มัวหาผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวสอบของตนเอง เขาติดนิสัยนอนเปลือย

แอค!

“ตื่นแล้วหนูณิ” เขาเปิดประตูออกมาเอ่ยพร้อมกับบอกคนหน้าประตู

ณิการ์ตกใจรีบยกมือขึ้นปิดตาตัวเองเมื่อเห็นอกเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยสักและรอยแผลเป็นของคนตรงหน้า

“ขอโทษนะที่เปิดประตูห้องช้า พอดีหาผ้าเช็ดตัวน่ะ” ท่าทางของณิการ์ตอนนี้มันน่าแกล้งนักและเขาก็โน้มตัวลงมายื่นหน้าใกล้ใบหน้าสวยของสาวน้อยที่ปิดตาอยู่ตรงหน้าตนเอง

ณิการ์สัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันต์ที่กำลังปะทะกับมือที่ปิดตาตนอยู่ตอนนี้จนไม่กล้าเอามือออกและขยับตัวได้แต่ยืนตัวเกร็งอยู่กับที่

“เข้ามาในห้องพี่ก่อน พี่มีอะไรจะให้หนูณิ” ไม่รอให้สาวน้อยตอบ เขาก็คว้าจับมือที่ปิดตาแล้วดึงลากเข้าห้องนอนส่วนตัวของตัวเอง

ปึก!

ประตูห้องปิดสนิททำให้ณิการ์สะดุ้งรีบกระชากดึงมือออกจากมือหนาสากกร้าน

“นั่งรอที่เตียงก่อนนะเดี๋ยวพี่ไปเอาของที่ลิ้นชักโต๊ะทำงานมาให้” แล้วกันต์ก็เดินไปยังโต๊ะทำงานเปิดลิ้นชักนำกล่องกำมะหยี่สีแดงทรงยาวออกมาแล้วถือกลับมาหาณิการ์ที่ยังยืนอยู่ไม่ยอมนั่งลงบนเตียง

“ทำไมไม่นั่งล่ะหนูณิ”

กันต์รู้ว่าตอนนี้สาวน้อยกำลังเขินอายและหวาดกลัวตัวเอง ซึ่งมันเป็นปกติทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันอยู่แล้ว เขากลับมาเป็นเดือน แต่ณิการ์ก็ยังไม่ชินกับการมีตัวตนของเขา ยังคงหวาดกลัวทำเหมือนกับว่าไม่เคยมีความทรงจำวัยเด็กร่วมกันอย่างงั้นแหละ

“เอ่อ...ณิว่าคุณกันต์แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนดีไหมคะ”

“เรียบร้อย?” เขาเลิกคิ้วถามแล้วนั่งลงบนเตียง ไม่สนใจจะไปใส่เสื้อผ้า ตอนนี้มีแค่ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวก็ถือว่าเรียบร้อยแล้วสำหรับเขา อีกอย่างเขาตั้งใจอวดรูปร่างสมบูรณ์แบบของเขาให้เธอดูต่างหากล่ะ

“มานั่งข้างพี่ดีกว่า พี่มีอะไรจะให้ พี่ตั้งใจสั่งทำให้หนูณิพิเศษเลยนะ สำหรับคนเก่งสอบติดมหา’ลัย” เขาคว้ามือเล็กดึงเธอนั่งลงข้างตนเองแล้วเปิดกล่องกำมะหยี่สีแดงออกหยิบสร้อยคอออกมา มีจี้เพชรเป็นสัญลักษณ์ของราศีกันย์ ราศีเกิดของเขาอยู่ และตัวสร้อยทำจากทองคำขาวบริสุทธิ์ ซึ่งมันเหมาะกับลำคอระหงสีขาวอมชมพูของณิการ์มาก

“อะไรคะคุณกันต์” มือน้อยยกห้ามไม่ให้เขาใส่ให้ตนเอง เพราะมันมีค่าและราคาแพงเกินไปสำหรับกาฝากอย่างตน

“ของขวัญสอบติดมหา’ลัยไง พี่สั่งทำให้หนูณิแบบพิเศษเลยนะ จี้ของสร้อยก็เป็นสัญลักษณ์ราศีเกิดของพี่ด้วยนะ หนูณิจะได้รู้ว่าพี่อยู่กับหนูณิตลอดไง พี่ใส่ให้นะ และก็ห้ามถอดมันด้วยไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เข้าใจไหม” เขาฝังชิพติดตามไว้ในตัวจี้ด้วย เพื่อที่เขาจะได้รู้ว่าเวลาที่ห่างกัน ณิการ์ไปไหนมาไหนบ้าง

“ไม่เป็นไรค่ะคุณกันต์ ณิรับไม่ได้ มันแพงเกินไปสำหรับณิ”

“พี่บอกว่ามันเหมาะกับหนูณิก็คือเหมาะ และพี่ก็ทำมาให้แล้ว อย่าทำให้ผู้ใหญ่ต้องเสียใจสิหนูณิ”

เสียงอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นเข้ม แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นห้วนและมันก็ได้ผล ณิการ์ยอมลดมือที่ปัดป้องมือเขาไม่ให้ใส่สร้อยให้ลง

“ขอบคุณนะคะ แต่...”

“ไม่มีแต่ พี่ใส่ให้นะ”

เขารู้ว่าสาวน้อยจะพูดอะไรจึงรีบพูดตัดประโยคแล้วใส่ให้เธอ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวของณิการ์ปะทะกับจมูกจนเขาไม่อยากผละห่าง อยากอยู่ตรงนี้และอยากซุกไซ้ซอกคอระหงนวลเนียนเหลือเกิน และเขาก็หักห้ามความต้องการไม่ได้ทำตามใจที่คิดซุกหน้ากับซอกคอระหง

ณิการ์ตกใจเมื่ออยู่ๆ เขาก็ซุกหน้ากับซอกคอของตัวเองก็รีบผลักเขาออกห่าง

“คะ...คุณกันต์ทำอะไรคะ”

“ก็หนูณิตัวหอม พี่เลยอยากดมดูน่ะ” เขาบอกตรงๆ อย่างไม่อาย

“คุณกันต์ไม่ควรทำแบบนี้กับณินะคะ ณิขอตัวนะคะ และขอบคุณนะคะที่ให้สร้อยณิ” แล้วสาวน้อยก็รีบลุกขึ้นเดินหนีออกจากห้อง

“น่ารักเป็นบ้า แม่ของลูก” กันต์ตีอกพูดกับตัวเองเมื่อสาวน้อยไปแล้ว

“หนูณิจะออกไปไหนลูก ไม่ทานมื้อเช้าเหรอลูก” นงลักษณ์ถามหลานสาวที่เดินลงบันไดมาพอดี

“พอดีหนูนัดกับแหวนไว้ค่ะวันนี้เลยจะออกไปแต่เช้าหน่อย” ณิการ์เอ่ยตอบ

“ไม่กินมื้อเช้ากับป้าและพี่กันต์เหรอลูก”

“คะ...คือวันนี้ขอไปทานข้างนอกกับแหวนนะคะ”

“ไปเถอะลูก ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยนะ”

“ค่ะ ป้านง” แล้วเธอก็ยกมือไหว้ท่านก่อนจะเดินจากไป จะให้อยู่บ้านเจอกับกันต์ทั้งวันได้ยังไง และเรื่องในห้องเมื่อกี้ก็ทำให้ใจเธอเต้นแรงไม่หยุด

“เด็กคนนี้น่ารักจริงๆ แล้วแบบนี้ใครกันจะเหมาะกับหลานป้าเนี่ย” นงลักษณ์เอ่ยแล้วเดินขึ้นบันไดเพื่อจะไปกินยาก่อนอาหารบนห้อง