รักเก่าที่มาพร้อมกับความทรงจำ 2

สองแม่ลูกล่ำลาครูพี่เลี้ยง แล้วก็พากันเดินออกจากโรงเรียน นั่งรถสองแถวมายังที่พัก ซึ่งอยู่ห่างจากโรงเพียงเพียงห้ากิโลฯ เท่านั้น ที่พักของเธอกับลูกชายเป็นหอพักเล็กๆ ที่ราคาไม่แพง เพราะเธออยากเซฟเงินไว้สำหรับเรื่องการเรียนและปากท้องของลูกมากกว่า โรงเรียนที่ลูกชายเรียนก็เป็นโรงเรียนเอกชนระดับกลาง แต่เพราะอยู่ใกล้ที่พัก ดาริณหาข้อมูลดูแล้ว เป็นโรงเรียนที่มีการเรียนการสอนที่ดีในระดับหนึ่ง

เด็กที่เรียนส่วนใหญ่มาจากครอบครัวฐานะชนชั้นกลาง

เมื่อกลับถึงที่พัก ดาริณก็ดูแลให้ลูกชายอาบน้ำ จากนั้นเจ้าตัวเล็กดูการ์ตูนเรื่องโปรด ส่วนเธอทำอาหารค่ำ ส่วนใหญ่

ดาริณจะทำแค่สองเมนูต่อวัน และมีผลไม้ให้ทุกมื้อ ส่วนขนมของหวานต่างๆ เธออนุญาตให้ลูกกินเฉพาะมื้อเที่ยงและเป็นของว่างยามบ่ายเท่านั้น

ก่อนเวลานอนหนึ่งชั่วโมง ดาริณจะสอนลูกอ่านหนังสือนิทานภาพ ทั้งภาษาไทยและอังกฤษ บางครั้งก็ให้วาดรูป เสียอย่างเดียวเธอเล่นดนตรีไม่เป็นสักอย่าง แต่คิดว่าจะหาเงินเพื่อส่งลูกเรียนโรงเรียนสอนดนตรี จะเล่นดนตรีชนิดไหนก็แล้วแต่ลูกชอบ

เพราะถึงแม้จะไม่ได้มีเงินมามายแต่เธอก็อยากให้ลูกมีทักษะในการเรียนรู้หลายๆ ด้าน ไม่ว่าการเรียน กีฬา หรือศิลปะต่างๆ

“วันนี้จะให้แม่เล่านิทานเรื่องอะไรครับ” เมื่อถึงเวลานอนดาริณก็ถามลูกชาย

“ดรีมจะฟังเรื่องพิน็อคคิโอคับ”

“ฟังบ่อยแล้ว ไม่เบื่อเหรอครับ” เนื้อเรื่องของพิน็อคคิโอ ก็เป็นเรื่องราวของพ่อกับลูกด้วยสิ ไม่รู้ว่าลูกอยากมีพ่อเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ หรือเปล่า

เพราะตอนลูกไปโรงเรียน ตั้งแต่เตรียมชั้นอนุบาลที่บ้านเกิด ลูกเห็นพ่อมารับเพื่อนๆ เขาก็ถามว่าพ่อเขาไปไหน เธอจำเป็นต้องบอกว่าพ่อของเขาตายไปแล้ว ซึ่งจริงๆ จะว่าโกหกเลยทีเดียวก็ไม่ใช่

เพราะพ่อของลูกที่ทุกคนเข้าใจนั้นก็ตายไปแล้วจริงๆ แต่ความตายที่ไม่ปกติของเขา ทำให้เธอกลัวว่าจะมีผลกระทบกับชีวิตลูก มันจึงเป็นเหตุผลที่เธอพาลูกย้ายมาอยู่ที่นี่ เพื่อห่างไกลจากปากผู้คนที่จะนำเรื่องเล่าเหล่านั้นมาสู่ชีวิตลูกของเธอ ในเมื่อที่บ้านเกิด ไม่มีแม่ ไม่มีบ้าน มีแต่ญาติๆ ที่รังเกียจเธอกับลูก ที่นั่นไม่มีสิ่งที่เรียกว่า ‘ความทรงจำที่ดี’ อีกต่อไป

“ไม่เบื่อคับ”

ดาริณก็หยิบนิทานแปลเล่มนั้นมา หลังจากปิดไฟกลางห้อง เปิดแค่โคมไฟหัวเตียง ห่มผ้าและหยิบพี่ตุ๊กตาหมีให้ลูก พร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กไว้ข้างๆ หมอน ซึ่งเป็นพร็อบสำหรับการนอนที่ขาดไม่ได้ของลูกชาย ไม่เช่นนั้นจะหลับยาก

จากนั้นเธอก็เอนตัวลงข้างๆ แล้วเปิดหน้านิทานเล่มโปรดของลูก

“ยังมีชายชราผู้หนึ่งชื่อว่า เจพแพทโท เขาไม่มีลูกชายและอยู่ตัวคนเดียววันหนึ่ง เขาก็ได้สร้างหุ่นกระบอกที่ทำจากไม้ขึ้นมา 1 ตัวแล้วก็น่าประหลาดที่เจ้าหุ่นกระบอกนั่นเริ่มขยับตัวเอง

ชื่อของเธอคือ พิน็อคคิโอ นะ เธอจะต้องเป็นลูกชายที่ดีของฉันและจะต้องไปโรงเรียนด้วยนะ จะสัญญากับฉันได้ไหม

ครับ ผมสัญญา ผมจะเป็นเด็กดีและจะไปโรงเรียน”

..........

เธออ่านไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงบทสุดท้าย

“แจพพาโทและพิน็อคคิโอก็เดินทางกลับถึงบ้านได้

พิน็อคคิโอเสียใจกับสิ่งที่เขาทำไปมากๆ

เขารู้สึกเสียใจจริงๆต่อพ่อของเขา

นางฟ้าสีน้ำเงินจึงเสกให้พิน็อคคิโอกลายเป็นคนจริงๆและทั้งสองก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแต่นั้นมา”

................

นิทานจบลงพร้อมกับได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของลูกชายที่หลับใหลไปแล้ว

ดาริณมองใบหน้าเล็กๆ นั้นด้วยความรัก เฝ้ามองแบบนี้ทุกคืนหลังลูกหลับ คิดเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องราวที่ผ่านมา สุดท้ายความทรงจำต่างๆ ก็วนกลับไปยังเรื่องของผู้ชายที่เป็นพ่อของลูก

ป่านนี้อีกฝ่ายคงลืมเธอไปแล้ว ซึ่งก็ดีแล้ว เพราะเขาจะได้ไม่เจ็บปวดกับสิ่งที่เธอเคยทำต่อเขา สิ่งที่เธอรู้ดีว่าจนวันตายก็คงอภัยให้ตนเองไม่ได้ สิ่งที่เยียวยาความรู้สึกนั้นได้ก็คือลูกชาย ที่มีใบหน้าคล้ายกับผู้เป็นพ่อราวกับพิมพ์เดียว

ทั้งรูปหน้าเรียวคม ตาตี๋แต่คมกริบ จมูกโด่ง และริมฝีปากหยักสวย

เธอก้มลงหอมแก้มลูกชายเบาๆ แล้วนอนครุ่นคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่เคยมีเขาในชีวิต

มันเหมือนสิ่งหล่อเลี้ยงหัวใจในทุกค่ำคืน ตั้งแต่วันแรกที่รู้จัก ในมหาวิทยาลัย ที่เธอเพิ่งเป็นเฟรชชี่ ส่วนเขาเป็นรุ่นพี่ปีสามที่คณะ

แค่สบตาคมกริบนั้นเธอก็ตกหลุมรัก แล้วไหนจะใบหน้าหล่อ ตัวสูงโปร่ง แถมยังเป็นนักกีฬาฟุตบอลของมหาวิทยาลัย พอเขาเข้ามาคุยด้วย ขอเบอร์ติดต่อ เธอไม่คิดจะเล่นตัวเลยสักนิด พอได้ทำความรู้จัก ความรู้สึกตกหลุมรักตั้งแต่แรกที่เจอหน้า มันยังน้อยไป

ธีธัสเป็นผู้ชายที่อยู่กับคนทั่วไป เขาจะดูค่อนข้างเงียบขรึม บางคนติดจะเย็นชาด้วยซ้ำ แต่เวลาอยู่กับเธอหรือกลุ่มเพื่อนสนิท เขาก็ขี้เล่น ขี้แกล้ง สิ่งหนึ่งที่เธอชอบมากในตัวเขา เป็นคนนิสัยดี มีน้ำใจ และอ่อนโยนกับเธอมากๆ ดาริณคิดว่าโชคดีมากๆ ที่มีเขาเป็นคนรัก

แต่เขาคงโชคร้ายที่มารักผู้หญิงอย่างเธอ

“ขอโทษนะคะพี่ธี”

ก่อนหลับตาลงทุกคืน เธอไม่ลืมจะพูดคำนี้ เพื่อตอกย้ำความผิดของตัวเอง

"""""""""""""""""