รักเก่าที่มาพร้อมกับความทรงจำ 1

รักเก่าที่มาพร้อมกับความทรงจำ

ภายในครัวของคาเฟ่ในรีสอร์ตอรุณกร พนักงานแผนกทำเบเกอรี่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียงไม่กี่วัน กำลังคร่ำเคร่งกับการอบขนมอยู่หน้าเตา

ใบหน้าเกลี้ยงเกลาชื้นเหงื่อ ขณะที่เจ้าตัวยกถาดขนมออกจากเตาอบ

เค้กกล้วยหอมแบบคลีน มีผิวหน้าสีน้ำตาลอ่อนแต้มด้วยสีน้ำตาลเข้มของช็อกโกแลตชิพ กลิ่นหอมอวลไปทั่วห้องครัวของร้าน กระทั่งคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา อุทานว่า

“กลิ่นหอมมาก อยากชิมแล้ว”

“รอให้เย็นก่อนค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะถูกปากพี่แพรไหม แต่ยังไงก็ปรับสูตรได้ค่ะ” หญิงสาวบอกผู้จัดการคาเฟ่อย่างคนถ่อมตัว

“เอาตามสูตรคลีน หวานน้อยอร่อยมากของดาเถอะ พี่ว่ายังไงก็ถูกใจสายรักสุขภาพอยู่แล้ว”

“ค่ะ” ดาริณขานรับ เธอเพิ่งมาทำงานในคาเฟ่ของรีสอร์ต

อรุณกร เมื่อสามวันก่อน ในตำแหน่งผู้ช่วยฝ่ายเบเกอรี่

ทางร้านมีสูตรทำเบเกอรี่อยู่แล้ว แต่เธอเสนอสูตร

โฮมเมดสายคลีน ซึ่งเป็นสูตรที่เธอทำกินบ่อยๆ วัตถุดิบก็มีเพียงข้าวโอ๊ต กล้วยหอม เนยถั่ว นมโปรตีนจากพืช เพิ่มความหวานด้วยช็อกโกแลตชิฟตามความชอบ เติมกลิ่นวานิลลา ผงฟู และเกลือเพียงเล็กน้อยเท่านั้น อบด้วยความร้อน 180 องศาฯ สิบห้านาที ก็ได้เค้กกล้วยหอมแบบนุ่ม และหวานกำลังดี

เมื่อเย็นแล้ว เธอก็ตัดให้แพรไหมชิม คำแรกเข้าปาก อีกฝ่ายก็ทำตาโต

“อู้ย อร่อย หวานกลมกล่อมกำลังดี ขอพี่ชิ้นใหญ่หนึ่งชิ้นเลยค่ะ จากนั้นก็ยกไปหน้าร้านได้เลยจ้ะ”

ดาริณยิ้มปลื้มกับคำชมของผู้จัดการร้าน เธอเองก็หวังไว้มากกับการทำงานที่นี่อย่างราบรื่นและมีความสุข

เพราะดาริณเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่เมื่อสองสัปดาห์ก่อนนี่เอง บ้านเกิดเธออยู่อีกอำเภอหนึ่ง ไม่ได้ไกลจากที่นี่มากนัก แต่ที่นั่นมีเรื่องราวมากมายที่ทำให้เธอไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างราบรื่นและมีความสุข

หวังจะมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่กับลูกชายคนเดียว ผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ ซึ่งไม่ว่าชีวิตจะผ่านความยากลำบากอย่างไร

ดาริณก็จะไม่มีวันท้อ จะพยายามทำทุกอย่างให้ชีวิตดีขึ้น เพื่ออนาคตของลูก

ดาริณเคยมีความฝันอยากมีคาเฟ่เล็กๆ เป็นของตัวเอง หลายปีที่ผ่านมาเธอพยายามทำตามความฝัน แต่ทุกอย่างก็พังหมด เพียงเพราะว่า...ไม่รู้จะโทษอะไร

โชคชะตา ตัวเธอเอง หรือทั้งสองอย่าง

แต่ไม่ว่าจะโทษอะไร สุดท้ายก็บอกตัวเองว่าต้องพยายามและสู้ต่อไป เพราะความฝันที่ยิ่งใหญ่ของเธอจริงๆ คืออนาคตที่ดีของลูกเท่านั้น

ดาริณยิ้มปลื้มกับตัวเองเมื่อเค้กสูตรโฮมเมดของเธอขายหมดภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมง ต้องทำเพิ่ม มันอาจไม่ได้อร่อยมาก แต่เพียงเป็นเบเกอรี่สูตรใหม่ของทางร้าน ลูกค้าเลยอยากชิม

วันนี้หัวหน้าแผนกเบเกอรี่ลางาน เพราะลูกสาวป่วย ดาริณก็เลยอบขนมกับมาริสา ซึ่งเป็นผู้ช่วยอีกคน ตอนนี้อีกฝ่ายไปกินข้าว ซึ่งพนักงานของร้านทุกแผนกต้องสลับเวลากันไปกิน

โรงอาหารสำหรับพนักงานนั้น อยู่อีกด้านหนึ่งของของบริเวณรีสอร์ต ส่วนคาเฟ่กับร้านอาหารอยู่ไม่ไกลกัน เพราะฉะนั้นในคาเฟ่ จึงไม่มีอาหารคาวขาย นอกจากเบเกอรี่กับเครื่องดื่มเท่านั้น

คาเฟ่เป็นเรือนชั้นเดียว กระจกรอบด้าน สามารถมองเห็นวิวด้านนอกได้ทุกมุมของร้าน แต่มีส่วนเอาท์ดอร์ที่ร่มรื่น เพราะนอกตัวร้านตกแต่งสไตล์สวนหย่อม

เธอชอบที่นี่...ไม่ใช่เพียงเพราะสวย แต่ครั้งหนึ่งเธอกับคนรักเคยพากันมาพักผ่อนในวันครบรอบสามปีที่คบหากัน

ทั้งที่เขาไม่ใช่คนที่มีเงินมากมาย แต่อีกฝ่ายก็แบ่งเงินเดือนที่เก็บไว้เพื่อสร้างอนาคตด้วยกัน พาเธอมาเที่ยวรีสอร์ตสวยๆ และราคาที่พักค่อนข้างแพงสำหรับคนทั่วไป

ที่นี่จึงเป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่ดีของเธอกับธีธัส

ซึ่งไม่รู้ว่าป่านนี้ เขา...จะหายเกลียดเธอหรือยัง

คงไม่...เพราะสิ่งที่เธอทำกับเขา เป็นเรื่องที่อภัยไม่ได้ ความเกลียดชังของเขาก็เป็นสิ่งที่เธอควรได้รับอยู่แล้ว เธอรู้ดี

ดาริณทำงานอย่างเพลิดเพลินกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน คือห้าโมงเย็น เพราะเธอเข้างานตั้งแต่ 9 โมงเช้า

จากนั้นก็รีบไปรับลูกจากโรงเรียน ลูกอายุห้าขวบครึ่ง เรียนอยู่อนุบาลสาม เลิกเรียนสองโมงครึ่ง แต่เธอก็ต้องฝากลูกไว้กับครูพี่เลี้ยงที่รับสอนทำการบ้านให้เด็กๆ กระทั่งเวลาเลิกงานของเธอ

ดาริณมาถึงโรงเรียนลูกชายในเวลาห้าโมงครึ่ง ถือว่าเย็นมาก สำหรับเด็กอนุบาลที่เลิกเรียนตั้งแต่สองโมงครึ่ง แต่จะทำอย่างไรได้ เพราะเธอก็ยังไม่มีเงินจ้างพี่เลี้ยง ได้แต่จ้างครูพี่เลี้ยงให้ดูแลต่อหลังเลิกเรียน

เหมือนเช่นทุกวัน ลูกชายของเธอเป็นเด็กอนุบาลคนสุดท้ายที่รอผู้ปกครองมารับ

ดาริณยิ้มอ่อนโยนเมื่อมองเห็นลูกชายกำลังเล่นเตะบอลอยู่เพียงลำพัง แม้จะอายุเพียงห้าขวบกว่าๆ แต่เมื่อเทียบกับเด็กอายุเท่ากัน ลูกชายของเธอถือว่าตัวใหญ่ เธอต้องซื้อเสื้อผ้าไซซ์เด็กหกเจ็ดขวบให้ถึงจะใส่ได้

หน้าตาและรูปร่างแตกต่างจากเธอโดยสิ้นเชิง ยกเว้นผิวที่ขาวเหมือนกัน

ดาริณหน้าตาเป็นสาวไทยหน้าหวานและตัวเล็ก ทว่าลูกชายตัวสูง หน้าตี๋หล่อ เวลาใครได้เจอก็ชอบทักว่า

‘หล่อโอปป้าตั้งแต่เด็กเลย โตขึ้นมาสาวตรึมแน่นอน’

“เย้ แม่มาแล้ว” เด็กชายธีรดาหรือน้องดรีม วิ่งมาหาผู้เป็นเด็กด้วยสีหน้าร่าเริง

“หิวหรือยังลูก”

“ยังไม่หิวคับ ดรีมกินคุกกี้หมดไปห้าชิ้น” เจ้าตัวบอกแล้วยิ้มตาหยี เพราะแม่บอกให้กินแค่สามชิ้น ที่เหลือเก็บไว้กินวันอื่น

“กินเกินไปสองชิ้นนะลูก”

“ก็แม่ทำอาหย่อย” เจ้าตัวประจบ เพราะดารินจะทำเบเกอรี่เพื่อเป็นของว่างสำหรับยามบ่ายให้ลูกทุกวัน ขณะรอเธอมารับ เพราะกว่าเธอจะมารับก็เย็นมากแล้ว กลัวลูกหิว แต่วัตถุดิบที่เอามาทำของว่างลูกจะเลือกที่ไม่หวานมาก เน้นข้าวโอ๊ตกับกล้วยหอมเป็นส่วนผสมหลัก

“กลับกันเลยนะลูก”

“คับ ดรีมอยากดูการ์ตูนแล้ว” เด็กชายดรีมเป็นเด็กช่างพูด และพูดเป็นประโยคยาวได้ตั้งแต่อายุสามขวบ แต่บางคำก็ยังออกเสียงไม่ชัดนัก

ดาริณพาลูกชายไปล่ำลาครูพี่เลี้ยงที่นั่งสอนการบ้านลูกสาวที่เรียนระดับอนุบาลเช่นเดียวกันกับลูกชายเธอ

“วันนี้น้องดรีมไม่ซนนะคะครูแมว”

“ก็นิดหน่อยค่ะ วิ่งในห้องชนเพื่อนล้ม แต่พอเตือนก็หยุด”

“ดรีมขอโทษเป้แล้วคับแม่” เด็กชายรีบบอก เพราะแม่สอนเสมอว่าทำผิด หรือทำคนอื่นเจ็บต้องขอโทษ

“ทีหลังลูกไม่วิ่งในห้องเรียนอีกนะครับ เดี๋ยวชนเพื่อนเจ็บอีก และบางทีตัวลูกอาจลื่นล้มบาดเจ็บเองด้วย”

“ดรีมจะไม่วิ่งในห้องเรียนอีกแล้ว” เด็กชายรับปาก

""""""""""""""