ความบังเอิญ 1

ความบังเอิญ

“ดา ยกของว่างไปให้คุณดนย์ที่ออฟฟิศหน่อย เด็กๆ ไม่ว่างกันเลย”

“คุณดนย์ เอ่อ...ใครเหรอคะ”

“อ๋อ ตายจริงพี่ลืมบอก คุณดนย์ หรือชื่อเต็มๆ ว่าธีรดนย์เป็นเจ้าของที่นี่ ปกติเขาจะมากินของว่างตอนบ่ายๆ ที่คาเฟ่ แต่ช่วงนี้คงยุ่ง เลยไม่ได้แวะมา ดาเพิ่งมาทำงานเลยไม่มีโอกาสได้เจอน่ะ”

“อ๋อค่ะ งั้นดายกของว่างไปให้คุณดนย์ที่ออฟฟิศนะคะ” ยอมรับว่าชื่อจริงเจ้าของรีสอร์ตทำให้เธอนึกถึงผู้ชายอีกคน เพราะมีชื่อตัว ‘ธี’ นำหน้าเหมือนกัน และเหมือนอีกคนหนึ่งที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเธอด้วย

“จ้า พี่เตรียมไว้ให้แล้ว ที่หน้าเคาน์เตอร์นะจ๊ะ”

“ค่ะ” ดาริณ ซึ่งสวมชุดกันเปื้อนและผ้าคลุมผม ยกถาดของว่างที่เป็นชามะนาวกับเค้กกล้วยฝีมือเธอ ตรงไปยังส่วนของออฟฟิศ ซึ่งอยู่ห่างจากคาเฟ่ไม่มากนัก

เมื่อเข้ามาด้านในเธอก็ถามพนักงานต้อนรับว่าห้องทำงานคุณดนย์อยู่ตรงไหน

“ชั้นสอง ขวามือ ริมสุดค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

เมื่อเดินมาหยุดหน้าห้องก็ประคองถาดด้วยมือเดียว ก่อนเคาะประตูบานเลื่อนเบาๆ

“เข้ามาเลย” เสียงตอบรับนั้นสั้นๆ ห้วนๆ แต่น้ำเสียงก็ชวนฟัง เพราะมีกังวานทุ้ม

ดาริณเลื่อนประตูกระจกเข้าไป มองเห็นผู้ชายตัวสูง รูปร่างดีกำลังยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มองออกไปด้านนอกกระจก

“ของว่างจากคาเฟ่ค่ะ” เธอเอ่ยขึ้นหลังจากวางยกเครื่องดื่มและจานเค้กกล้วยหอมบนโต๊ะหน้าโซฟาเรียบร้อยแล้ว

เจ้าของร่างสูงหันหน้ามาทางเธอ พร้อมส่งยิ้มบาง ดาริณรู้สึกตาพร่าไปชั่วขณะ เพราะใบหน้าของเขามีส่วนละม้ายใครบางคน ไม่เพียงแค่ชื่อเท่านั้น

“หน้าผมมีอะไรติดอยู่เหรอครับ” เสียงทุ้มติดจะเย้าหยอก เพราะเขายิ้มล้อเลียนด้วย ทำให้ดาริณรู้สึกตัว

หญิงสาวจึงยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม ยอมรับว่าอีกฝ่ายนอกจากรูปร่าง บุคลิกดี หน้าตาก็หล่อแล้ว ดูเป็นกันเองอีกต่างหาก ทำให้เธอรู้สึกไม่เกร็งที่จะพูดคุยกับเขา

“เป็นพนักงานใหม่เหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลย” เขาเดินมานั่งบนโซฟาหน้าโต๊ะที่เธอเพิ่งวางของว่างลง

“ค่ะ ดิฉันชื่อดาริณ เพิ่งทำงานที่คาเฟ่ได้ห้าวันแล้วค่ะ อยู่แผนกเบเกอรี่ค่ะ”

“งั้นเมนูนี้ที่คุณแพรเชียร์ให้ผมทาน ฝีมือเด็กใหม่อย่างคุณใช่หรือเปล่า”

“ค่ะ” ตอบรับด้วยรอยยิ้ม

“เห็นว่าแขกหลายคนติดใจ”

“แต่ก็ไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณธีรดนย์หรือเปล่า”

“เอ่อ เรียกผม คุณดนย์ก็ได้ครับ แต่ขนมเนี้ย ไม่ถูกปากผมไม่เป็นไรหรอกนะ ขอแค่ถูกปากแขกในร้าน ผมก็พอใจแล้ว” เขาตอบแล้วหัวเราะเบาๆ

“งั้นดิฉันขอตัวนะคะ”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับ เธอจึงเดินถือถาดกลับไปยังคาเฟ่

ธีรดนย์ตักเค้กกล้วยหอมเข้าปาก กลืนลงคอแล้วก็ยอมรับว่าสมราคาคุยของแพรไหม

หวานน้อยแต่อร่อยมาก กล้วยกับช็อกโกแลตชิพได้รสชาติกลมกล่อม

แถมคนทำก็...สวย น่ารักดี กิริยาท่าทางก็ดูเรียบร้อย อ่อนหวาน ซึ่งบุคลิกแบบนี้หาได้ยากกับสมัยนี้จะปราดเปรียว ปรูดปราด ยิ่งเก่ง ฉลาด ยิ่งหาความอ่อนหวานไม่เจอ

เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นขัดจังหวะห้วงคิด ยกหน้าจอมาดู ก็เห็นว่าเป็นผู้หญิงอีกคนที่แตกต่างจากผู้หญิงเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง แต่ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็เป็นคนที่เขาคบหามานานหลายปี และวางแผนจะใช้ชีวิตคู่ร่วมกันเร็วๆ นี้

“ครับ”

[ตกลงพี่ดนย์จะกลับทันวันเกิดหนิงไหมคะ]

“ก็ต้องทันสิ วันมะรืนพี่ก็กลับแล้วไง ตอนนี้พี่กำลังเคลียร์งานอยู่ไง”

[เดือนที่แล้วก็บอกว่ากำลังเคลียร์ ป่านนี้ยังไม่เสร็จอีกหรือไง!]

“ครั้งนี้เคลียร์จบแน่นอน เพราะอีกไม่กี่วันไอ้ธีก็มาดูแลที่นี่เองแล้ว”

[ค่ะ งั้นหนิงรอนะคะ]

“ครับ ที่รัก”

เมื่อปลายสายวางไปแล้ว เขาก็หันมากินของว่างต่อกระทั่งหมดเกลี้ยง

ถนนในตัวเมืองช่วงเย็นของวันสุดสัปดาห์ รถก็ติดไม่ต่างจากกรุงเทพฯ ชายหนุ่มเอื้อมไปเปิดเพลงเบาๆ ขณะรอรถเคลื่อน จากนั้นก็มองถนนหนทางไปเพลินๆ กระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นหญิงสาว ที่แม้ว่าจะเจอเพียงครั้งเดียว แต่ก็เพิ่งเจอเมื่อบ่ายนี่เอง เธอกำลังจูงมือเด็กชายคนหนึ่งที่ยังอยู่ในชุดโรงเรียนอนุบาล เดินไปตามฟุตบาต กระทั่งไปหยุดที่ป้ายรถประจำทาง

เมื่อรถข้างหน้าเคลื่อนไปได้ ธีรดนย์จึงขับไปจอดหน้าป้ายรถประจำทางทันที แล้วเลื่อนกระจกลง

“ไปไหนครับ” เขาทักทาย พร้อมกับพุ่งสายตามองไปยังเด็กชายที่กำลังจ้องเขาเป๋ง แววตามีความสงสัย นั่นทำให้เขาเกือบช็อก นอกจากความเป็นเด็กจะทำให้เขาสนใจแล้ว ทว่าหน้าตาเด็กคนนี้เหมือนคนในครอบครัวของเขา ตั้งแต่พ่อยันไอ้น้องชายต่างแม่ เพราะสองคนนั่นเหมือนกันมาก ยิ่งเอาภาพสมัยยังเด็กมาเทียบเคียงเหมือนราวกับแฝด และถ้าเอาเด็กคนนี้ไปรวมด้วย ก็แฝดสามดีๆ นี่เอง

แต่ในโลกนี้เขาเคยเห็นคนหน้าเหมือน หรือคล้าย ทั้งที่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด ในกรณีก็คงจะเหมือนกัน เพราะพ่อของเขา หลังจากแม่ของธีธัสหนีไปก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนใหม่อีกเลย ส่วนเจ้าน้องชายต่างแม่ ตั้งแต่รู้จักกันมาก็ไม่เคยเห็นคบหาใครจริงจัง

แล้วเด็กคนนี้เป็นอะไรกับดาริณ...

เพราะเธอน่าจะอายุแค่ยี่สิบกว่าๆ เท่านั้น

ทำให้เขาสนใจดาริณมากยิ่งกว่าเดิม นอกเหนือจากหน้าตาบุคลิกที่น่ารักอ่อนหวานของเธอ ยอมรับว่าอีกฝ่ายมีบางอย่างคล้ายกับแฟนคนแรกสมัยมัยธมปลายของเขา

“คุณดนย์ คือเอ่อ...กำลังจะกลับที่พักค่ะ”

“ขึ้นรถเลยครับ ผมไปส่ง” เขาพูดพร้อมปลดล็อกประตู

“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ ที่พักอยู่ใกล้แค่นี้เอง”

“ขึ้นมาเถอะ พอดีผมมีเรื่องอยากคุยด้วย”

“ค่ะ” ดาริณรับคำ เพราะเขาเป็นระดับเจ้านาย จะขัดคำสั่งแล้วโต้เถียงอยู่ริมถนนคงไม่เหมาะ

หญิงสาวเปิดประตูแล้วพยุงลูกชายขึ้นไปนั่งบนรถก่อน แล้วเธอก็ตามขึ้นไปนั่งแล้วปิดประตู ก่อนจะเอ่ยกับลูกชาย

“น้องดรีมครับ นี่คุณดนย์เป็นเจ้านายของแม่”

ถ้อยคำที่ดาริณพูดกับเจ้าตัวเล็ก ก็ทำให้ธีรดนย์กระจ่างในทันที ว่าเด็กชายเป็นลูกของเธอนั่นเอง แสดงว่าแต่งงานตั้งแต่อายุยังน้อย เพราะเด็กชายน่าจะอายุห้าหรือหกขวบ

"""""""""""""