ความบังเอิญ 2

“หวัดดีคับ เจ้านายของแม่” พูดพร้อมกับยกมือป้อมๆ ขึ้นไหว้ ธีรดนย์ยกมือรับไหว้ แล้วเอ่ยทักทายตอบ

“หวัดดีครับน้องดรีม เรียนอยู่ชั้นอนุบาลไหนแล้วครับ” ธีรดนย์ชวนคุย ขณะรถเลื่อนไปบนท้องถนน เพื่อตรงไปยังร้านอาหารที่เขานึกอยากกินข้าวเย็นนอกรีสอร์ต เพราะสามทุ่มเขามีนัดกับเพื่อนคนหนึ่งที่เพิ่งเดินทางมาจากกรุงเทพฯ ที่บ้านพักตากอากาศของอีกฝ่าย

“น้องดรีมอยู่อนุบาลสามคับ”

“งั้นก็อายุห้าหรือหกขวบแล้วสิ”

“น้องดรีมอายุห้าขวบกว่าๆ แล้ว” ดาริณเป็นคนตอบ

“หน้าตาหล่อมากเลยนะ” พูดออกไปแล้วก็เหมือนชมพ่อกับน้องชายตัวเอง เพราะสองคนนั่นหน้าตาเหมือนน้องดรีม มากกว่า ส่วนเขามีส่วนผสมระหว่างพ่อกับแม่ที่ชัดเจน ส่วนธีธัสแทบไม่มีอะไรเหมือนแม่ตัวเองเลย ทุกอย่างคือพ่อหมด

“คุยไปด้วย และกินมื้อค่ำเป็นเพื่อนผมด้วยแล้วกัน” ธีรดนย์บอก เมื่อเคลื่อนรถเข้ามาในร้านอาหาร

ดาริณยอมรับว่าลุ้นระทึกกับเรื่องที่อีกฝ่ายบอกว่าจะคุยด้วย เธอกังวลว่าการทำงานที่เพิ่งเริ่มต้นได้เพียงสัปดาห์เดียวนั้น ไม่ประทับใจผู้บริหารหรือเปล่า

กระทั่งเข้ามานั่งในร้านอาหาร อีกฝ่ายก็ยื่นเมนูให้เธอ

“ตามสบายเลยนะครับไม่ต้องเกรงใจ น้องดรีมอยากกินอะไรบอกคุณแม่ได้เลยนะครับ” ท้ายประโยคนั้นเขาหันมาบอกกับเด็กชาย

“ดรีมอยากกินไก่ทอดคับ” เจ้าตัวบอก แล้วหันไปทางคุณแม่ เพราะเมนูนี้แม่จะให้กินไม่บ่อยนัก แม่บอกว่าของทอดไม่ดีต่อสุขภาพ กินได้ แต่นานๆ ครั้ง

ดาริณสั่งเมนูโปรดของลูกชาย และสำหรับตัวเองอีกหนึ่งเมนู ส่วนธีรดนย์ก็สั่งอีกสองเมนูเช่นกัน ขณะรออาหารธีรดนย์ก็ชวนคุย

“เด็กอนุบาลปกติจะเลิกเร็วไม่ใช่เหรอครับ”

“ค่ะ เลิกสองโมงครึ่ง แต่ดาเลิกงานห้าโมงเย็น ก็เลิกฝากครูพี่เลี้ยงดูแลค่ะ”

“แล้วเสาร์ อาทิตย์ล่ะ” เพราะพนักงานคาเฟ่ต์นั้น มีวันหยุดสัปดาห์ละหนึ่งวัน แต่ห้ามหยุดเสาร์อาทิตย์ ถ้าไม่จำเป็น เพราะวันหยุดมีลูกค้าเข้าร้านมากกว่าวันปกติ

“ดาฝากลูกไว้ที่ศูนย์รับดูแลเด็กค่ะ”

“ถ้าน้องดรีมไม่ซนจนทำร้านพัง พาไปด้วยก็ได้ อีกอย่างที่

รีสอร์ตก็มีสนามเด็กเล่น น้องดรีมน่าจะชอบนะ” เมื่อได้ฟังคำพูดหญิงสาว ธีรดนย์ค่อนข้างมั่นใจว่าสามีของเธอ ไม่ได้อยู่ด้วยกัน หรือเธออาจเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

“ขอบคุณคุณดนย์มากๆ ค่ะที่เมตตา แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้องดรีมอยู่ที่ศูนย์ดูแลเด็กได้” ดาริณรู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่งว่าเรื่องที่เขาจะคุยกับเธอคงไม่ใช่เรื่องที่กังวลก่อนหน้านั้น

“ดรีมอยากไปคับ” ลูกชายกลับโพล่งออกมาดื้อๆ ทำให้ธีรดนย์ยิ้มอย่างถูกใจ

“งั้น วันหยุดก็พาน้องดรีมไปเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ แต่น้อง

ดรีมห้ามซนในร้านรู้ไหมครับ” ธีรดนย์หันไปพูดกับเด็กชาย ที่ตอนแรกมองเขาอย่างสงสัย และเหมือนเกรงๆ พอตอนนี้เริ่มยิ้มบ้างแล้ว

ให้ตายสิ ยิ้มแล้วยิ่งเหมือนไอ้น้องชายของเขาไปอีก เห็นหน้าครั้งแรกก็ถูกชะตา พอมาเห็นรอยยิ้มเขาก็รู้สึกเอ็นดูทันที

ปกติก็ไม่ได้รักเด็ก ไม่เคยคลุกคลีกับเด็กคนไหนมาก่อน เพราะฉะนั้นตอนที่คนรักของเขา บอกว่าไม่อยากมีลูก แม้จะต้องแต่งงานกันในวันหนึ่ง เขาก็ตอบตกลงทันที เพราะไม่คิดอยากมีลูกเช่นกัน ทว่าตอนนี้เริ่มลังเลแล้ว

ธีธัสอยากจะถามดาริณว่าพ่อเด็กเป็นใคร อยู่ที่ไหน อย่างไร แต่รู้ว่าเป็นการเสียมารยาท เพราะเขาก็เพิ่งรู้จักกับเธอแค่วันเดียวเอง

“เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณดนย์มีเรื่องจะคุยอะไรกับดิฉันหรือเปล่าคะ” เธอร้อนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ ว่ามันมีอะไรเกี่ยวกับการทำงานหรือเปล่า

“อ๋อ...คือ อยากถามว่าคุณดาอยากทำงานตำแหน่งอื่นใน

รีสอร์ตไหมครับ” จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรจะคุยกับเธอ เพียงแต่ตอนนั้นยกมาเป็นข้ออ้างเพื่อให้เธอขึ้นรถมากับเขาเท่านั้น

“ไม่มีค่ะ ดา เออ ดิฉันอยากทำงานในคาเฟ่ ชอบอบขนมมากกว่า”

“อือ โอเคครับ แต่ถ้าวันไหนอยากลองทำตำแหน่งอื่นก็บอกได้นะครับ”

“ขอบคุณมากค่ะ” ดาริณยกมือไหว้ชายหนุ่ม

“ไม่เป็นไร แต่ขออย่างนะครับ”

“อะไรเหรอคะ”

“คุณดา แทนตัวเองว่าดาเฉยๆ ก็ได้ คำว่าดิฉัน มันดูสูงวัยไปนะ” จริงๆ แล้วมันดูไม่เป็นกันเองมากกว่า

“ได้ค่ะ” ดาริณตอบรับด้วยสีหน้าโล่งอก

จากนั้นอาหารที่สั่งไปก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟ ธีรดนย์ชวนคุยกับเธอและลูกชายอย่างเป็นกันเอง จนเจ้าตัวเล็กไว้ใจเขา พูดคุยอย่างไม่เกร็ง แถมยังบอกให้น้องดรีมเรียกเขาว่า ‘ลุงดนย์’

“น้องดรีมชื่อจริงว่าอะไรเหรอครับ”

“ชื่อเด็กชายธีรดา แสงสีมาคับ แล้วลุงดนย์ล่ะคับ”

“โห ชื่อจริงเรา คล้ายกันนะ เพราะชื่อจริงลุงคือ ธีรดนย์ อรุณกรครับผม”

“ธีรดนย์ อู้ว คล้ายธีรดาคับ” เด็กชายพูด ดวงตี่ๆ นั้น ขยายกว้างขึ้นมาทันที

“บังเอิญจังนะครับ” ประโยคนั้นเขาหันไปพูดกับดาริณ ซึ่งหญิงสาวก็ได้แต่ยิ้มรับ เพราะจะบอกว่าเธอตั้งชื่อลูกชายให้ตัวอักษรแรกและคำตรงกับชื่อพ่อของลูก แต่ก็ไม่มีเหตุจำเป็นต้องบอกขนาดนั้น

ดาริณไม่รู้ว่าธีรดนย์จะคุยกับเด็กเก่งขนาดนี้ คุยยาวไปถึงของเล่นต่างๆ การ์ตูนที่ชอบ และเล่นกีฬาที่เล่น เธอเองก็ฟังเพลิน กระทั่งกินอิ่ม

“อ๋อ ผมลืมบอก มะรืนนี้ผมจะกลับแล้วกรุงเทพฯ และจะมีน้องชายมาดูแลรีสอร์ตต่อนะครับ”

อีกฝ่ายบอก เมื่อมาส่งเธอกับลูกชายหน้าหอพัก สองหนุ่มต่างวัยก็โบกมือให้กัน พร้อมสัญญาว่าหากกันอีกครั้งจะไปเล่นเตะบอลด้วยกัน จากนั้นธีดนย์ก็เคลื่อนรถออกไป

ดาริณเลยไม่รู้รายละเอียดกับน้องชายธีรดนย์ที่จะมาดูแล

รีสอร์ตต่อจากเขา

แต่ภาวนาให้เป็นคนใจดี มีเมตตาเหมือนธีรดนย์ แต่ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นอย่างไร พนักงานอบขนมในคาเฟ่อย่างเธอ คงไม่ได้ข้องเกี่ยวกับคนระดับเจ้าของรีสอร์ตอยู่แล้ว เพราะเธอไม่ได้ทำงานในส่วนของออฟฟิศเสียหน่อย

เกี่ยวข้องมากสุดก็แค่...อาจจะได้ยกของว่างไปบริการ ในวันที่พนักงานเสิร์ฟวุ่นกับการต้อนรับลูกค้าในร้านเท่านั้น

"""""""""""""