Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
9 ทำความรู้จัก
พอหญิงสาวเดินออกจากห้องไปแล้วเขาก็หลับตาลงอย่างอ่อนล้า นฤดลไม่เคยต้องอยู่นิ่งหลายๆ วันแบบนี้ เขารู้สึกเบื่ออยากกลับไปทำงาน แต่หมอก็ยังไม่อนุญาตให้กลับสักที
นฤดลไม่รู้ว่าตนเองหลับไปนานแค่ไหน เขารู้สึกตัวตื่นอีกครั้งก็ตอนที่เสียงโทรศัพท์ของตนเองดังขึ้น เขากดรับสายและคุยกับเลขาอยู่นานก่อนจะวางสาย แล้วหันมาถามคนที่นั่งกินขนมอยู่บนโซฟา
“มีนา กลับมานานหรือยัง”
“ไม่ค่ะ ก่อนเสียงโทรศัพท์คุณดลจะดังไม่นานค่ะ คุณดลมียาก่อนอาหารนะคะ เดี๋ยวมีนาเอาให้”
“แล้วกาแฟฉันละ อย่าบอกนะว่าลืมซื้อมาให้”
“มาลืมหรอกค่ะ เดี๋ยวกินข้าวกลางวันเสร็จแล้วมีนาเอาให้นะคะ”
“แล้วเธอกินหรือยังล่ะ”
“มีนาไม่หิวค่ะ กินขนมไปแล้ว” มีนาพูดพลางส่งยาก่อนอาหารให้เขา
พยาบาลพิเศษเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร เขาถามว่ามีอะไรให้ช่วยไหม นฤดลเลยบอกให้เขาพาไปเข้าห้องน้ำก่อนจะทานอาหารกลางวัน
“เดี๋ยวบ่ายโมงคุณมีนาต้องไปเรียนทำแผลนะครับ” พยาบาลพิเศษบอกหญิงสาว ก่อนจะขอตัวออกไปรอข้างนอก
นฤดลนั่งทานอาอาหารเงียบๆ ขณะที่มีนาก็นั่งเล่นมือถือไปเรื่อย เขาเงยหน้าขึ้นมามองหลายครั้งก็เห็นหญิงสาวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับหน้าจอจึงอดถามไม่ได้
“มีนา ดูอะไรอยู่เหรอ”
“มีนาดูซีรีส์ค่ะ”
“จอเล็กแบบนั้นสายตาไม่เสียเหรอ”
“ไม่หรอกค่ะ มีนาไม่ได้ดูนานสักหน่อย คุณดลกินข้าวอิ่มแล้วเหรอคะ”
“อิ่มแล้ว”
“เอาผลไม้ไหมคะ เดี๋ยวมีนาเอาให้”
“ได้ เอากาแฟมาด้วยเลยนะ”
มีนาเอาผลไม้และกาแฟมาวางให้ชายหนุ่มแต่ยังไม่ทันจะเดินกลับไปเขาก็ชวนให้เธอทานผลไม้
“คุณดลกินเถอะค่ะ มีนาไม่อยากแย่งของคนไข่กิน”
“แย่งที่ไหนตั้งเยอะแยะ อ้อ แล้วเชอร์รี่น่ะ มีนากินได้เลยนะฉันไม่ชอบเลย”
“คุณดลจะไม่บอกใครใช่ไหมคะว่ามีแน่แย่งคุณดลกิน”
“แย่งที่ไหนฉันเป็นคนอนุญาต อยากกินอะไรก็กินได้เลยทุกอย่างในตู้เย็นนั่นแหละ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็บอก”
“มีนาไม่ตะกละขนาดกินของในตู้เย็นหมดหรอกนะคะ” หญิงสาวพูดพลางหยิบเชอร์รี่เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
“ชอบไหม”
“ค่ะ หวานอมเปรี้ยว คุณดลไม่ลองหน่อยเหรอคะ”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบผลไม้เปรี้ยว”
มีนาพยักหน้าเข้าใจเธอกำลังเรียนรู้ว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้าง เพราะเธอจะต้องอยู่กับแบบนี้ไปอีกสักพัก
“มีนาซื้อเค้กมาด้วยคุณดลกินไหมคะ”
“ไม่ล่ะ ฉันอิ่มแล้ว ขอบใจนะ”
“เดี๋ยวมีนาจะเรียนทำแผลกับพี่พยาบาลนะคะ ถ้าคุณดลอยากเรียกใช้มีนาด่วนก็โทรหามีนาได้”
“ฉันยังไม่มีเบอร์โทรของเธอเลยนะมีนา”
“ส่งโทรศัพท์มาสิคะ เดี๋ยวมีนาเมมเบอร์ให้”
ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่มีนาเข้ามาดูแลนฤดล ตอนนี้เธอสามารถทำแผลให้กับเขาได้โดยไม่ต้องให้พยาบาลคอยสอนแล้ว ถึงแม้จะทำช้าไปบ้างเพราะกลัวว่าเขาเจ็บ แต่นฤดลก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเขาเห็นถึงความตั้งใจของหญิงสาว
“คุณดลค่ะ บ่ายนี้มีนาขอไปเอาของที่บ้านนะคะ”
“แล้วเธอไม่อยู่ตอนฉันทำกายภาพเหรอ แล้วฉันจะจับมือใคร” เพราะทุกครั้งที่นักกายภาพบำบัดเข้ามาบริหารร่างกายเขามักจะจับมือเธอไว้เสมอ ทั้งที่ไม่ได้เจ็บอะไรมากแต่นฤดลก็อุ่นใจที่อย่างน้อยก็ยังมีคนคอยให้กำลังใจเขา
“จับมือพี่พยาบาลไปก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวขากลับมีนาจะซื้อขนมมาฝาก”
“ฉันไม่ใช่เด็กนะ”
“แล้วคุณดลอยากกินอะไรล่ะคะ”
“อยากกินราดหน้าฝีมือป้าแข ไปเอาที่บ้านให้หน่อยได้ไหม”
“ได้ค่ะ คุณดลบอกป้าแขทำไว้รอได้เลยนะคะ เดี๋ยวมีนาไปเอาให้เอง ไม่น่าจะเกินห้าโมงเย็น”
“แล้วจะไปยังไง”
“นั่งรถเมล์ไปค่ะ”
“ฉันว่ามันไม่สะดวกเลย เธอนั่งรถแท็กซี่ไปดีกว่าไหม ถ้านั่งรถเมล์แล้วต้องเดินเข้าซอยไปอีก บ้านฉันไม่ได้อยู่ต้นซอยนะ”
“แต่ที่ปากซอยมีวินมอเตอร์ไซค์นะคะ มีนานั่งเข้าไปก็ได้ค่ะ คุณดลไม่ต้องเป็นห่วงแค่นี้สบายมาก”
“ฉันเป็นห่วงเธอที่ไหนกันล่ะ ฉันกลัวว่าราดหน้าจะเย็นต่างหาก” ชายหนุ่มรีบปฏิเสธ ทั้งที่จริงเขาก็ห่วงเธอนั่นแหละ เพราะตลอดหลายวันที่ผ่านมาเขาก็มีแค่มีนาที่อยู่เป็นเพื่อน เนื่องจากครอบครัวต่างก็งานยุ่งด้วยกันทุกคน
“ฉันว่าเธอนั่งแท็กซี่กลับไปที่ร้าน พอจัดการธุระของเธอเสร็จก็โทรมาบอก ฉันจะให้น้าชัยมารีบที่ร้านดีไหม”
“ก็ได้ค่ะ”
“เอาค่าแท็กซี่ไปด้วยสิมีนา”
“เงินคุณดลยังเหลือค่ะ มีนาไปก่อนนะคะ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็โทรบอกนะคะ”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
