10 ตัดสินใจ

มีนานั่งแท็กซี่กลับมาที่บ้านจากนั้นเตรียมของใช้เพิ่มสำหรับช่วงที่ตัวเองเป็นรอบเดือน พอออกมาจากห้องก็เห็นน้ากิตติศักดิ์ก็มายืนอยู่ที่หน้าห้อง

“มีนา จะไปโรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ”

“ค่ะ น้าศักดิ์”

“น้าไม่อยากให้มีนาไปเลย” เขาพูดพลางสาวเท้าเข้ามาใกล้จนมีนาถอยหลังชนกับประตูห้อง

“มีนารีบค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”

“จะรีบไปไหน น้ายังไม่หายคิดถึงมีนาเลยนะ” กิตติศักดิ์ก้มใบหน้าเขามาใกล้จนมีนารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่ข้างแก้ม เธอเอามือดันแผงอกขาไว้

“ไม่ต้องกลัว น้าไม่ทำอะไรรีนาหรอก ก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ รู้ไหมน้าชอบกลิ่นตัวหนูมากเลยนะ”

“แต่มีนาไม่ชอบ น้าถอยไปนะคะ ถ้าไม่ถอยมีนาจะเรียกให้แม่ช่วย”

“น้าไม่ได้ทำอะไรมีนาสักหน่อย ก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ แค่นี้เองทำเป็นห่วงตัวไปได้” กิตติศักดิ์พูดจบก็เดินลงไปยังชั้นล่าง ทิ้งให้มีนายืนตัวสั่นอยู่หน้าประตู

หญิงสาวแขนขาอ่อนแรงจนต้องมานั่งพักบนโซฟา เพราะถ้าลงไปข้างล่างตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเวลาเจอหน้าเขาอีกครั้งเธอจะทำตัวเป็นปกติได้ไหม มีนาคิดว่าเรื่องที่คุณดลฤดีชวนไปอยู่ที่บ้านเธอคงจะตอบตกลง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังไม่ให้คำตอบเพราะกลัวว่าตัวเองกับนฤดลจะเข้ากันไม่ได้

แต่พอเจอกับท่าทางที่กิตติศักดิ์ทำกับเธอเมื่อครู่ มันก็ทำให้หญิงสาวตัดสินใจได้ไม่อยาก

ขณะที่กำลังนั่งเครียดอยู่นฤดลก็โทรเข้ามาถามว่าเธอเก็บของเสร็จหรือยังเพราะตอนนี้ป้าแขเตรียมราดหน้าให้เขาเสร็จแล้ว

“คุณดลบอกน้าชัยให้มารับได้เลยค่ะ มีนาเตรียมของใช้เสร็จแล้ว”

“เธออย่าเพิ่งกินข้าวมานะ ฉันให้ป้าแขทำมาเผื่อแล้ว”

“ค่ะ มีนายังไม่ได้กินข้าว” มีนาอยากทานข้าวฝีมือมารดาก่อนไปโรงพยาบาลแต่ก็ต้องเปลี่ยนใจเพราะตอนนี้เธอไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว

หญิงสาวรีบลงมารอข้างล่าง ซึ่งตอนนี้หน้าร้านมีลูกค้านั่งทานอยู่เพียงสองคนเท่านั้น

“แม่คะ แม่รู้แล้วใช่ไหมคะว่าคุณฤดีชวนมีนาไปอยู่ที่บ้าน”

“จ้ะ คุณฤดีบอกแม่แล้ว มีนาล่ะคิดว่ายังไง อยากไปอยู่ที่นั่นไหม”

“แม่ไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะถ้ามีนาจะออกไปอยู่ที่นั่น”

“ไม่ว่าหรอกจ้ะ แต่มีนาอย่าเข้าไปอยู่เฉยๆ นะลูก ช่วยงานในบ้าน ช่วยดูแลคุณดล”

“แล้วถ้าคุณดลหายดีแล้ว มีนาอยู่ต่อได้ไหมคะ แต่วันหยุดมีนาจะมาช่วยแม่ที่ร้าน”

“หนูไปอยู่ที่นั่น ไปช่วยงานคุณท่านดีกว่าจ้ะ ที่ร้านแม่กับน้าศักดิ์ช่วยกันได้ มีนาไม่ต้องห่วงแม่หรอกลูก”

“มีนารู้สึกเหมือนตัวเองอกตัญญูยังไงก็ไม่รู้ค่ะแม่”

“ใช่ที่ไหนล่ะ ที่หนูไปอยู่ที่บ้านคุณท่านก็เพื่อตอบแทนคุณท่าน ให้ท่านได้เรียกใช้งาน เด็กในบ้านคุณฤดีไม่มีใครเรียนสูงสักคน มีนาไปอยู่ก็อาจจะช่วยงานท่านได้บ้าง”

“แม่จะไม้น้อยใจใช่ไหมคะ”

“แม่น้อยใจได้ยังไง มีนาไม่ได้ทิ้งแม่ไปสักหน่อยเวลามาเรียนก็มากินข้าวที่ร้านได้นี่ลูก”

“ขอบคุณนะคะแม่ที่ให้มีนาออกไปอยู่ที่บ้านคุณท่าน เดี๋ยวมีนาจะบอกคุณฤดีค่ะว่ามีนาตกลง”

“แล้วจะเอาอะไรไปบ้างก็บอกแม่นะ ถ้าแม่ว่างแม่จะช่วยจัดให้”

“ไม่ต้องหรอกค่ะแม่ มีนาไม่มีของเยอะอะไร ก็แค่หนังสือกับเสื้อผ้าเท่านั้นเอง รอให้คุณดลออกจากโรงพยาบาลแล้วค่อยมาเก็บก็ได้ค่ะ”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ นั่นรถน้าชัยมาแล้ว”

“มีนาไปก่อนนะคะ รักแม่นะคะ” มีนากอดมารดาแน่น

“แม่ก็รักหนูจะ”

พอรถของน้าชัยลับตาไปแล้วมุกดาก็ถอนหายใจอย่างหนัก เธอดีใจที่ลูกสาวตัดสินใจออกไปอยู่บ้านคุณท่านเพราะอย่างน้อยที่นั่นก็ยังปลอดภัยกว่าที่ร้าน ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับกิตติศักดิ์ก็ยังคนเป็นสามีภรรยากันอยู่แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอีกนานแค่ไหน เพราะเธอได้ยินเขาคุยกับเพื่อนว่าอยากไปหางานทำแถวภาคอีสาน

ถ้าหากกิตติศักดิ์ออกไปหางานทำจริงๆ มุกดาก็จะดีใจมาก เพราะเธอเองก็อยากจะให้เขาออกไปจากชีวิต แต่ก็ไม่กล้าพูดกับเขาตรงๆ เพราะไม่อยากทะเลาะกัน แต่ถ้ากิตติศักดิ์เลือกที่จะออกไปอยู่ที่อื่นมันก็จะดีกับตัวเธอ ถึงแม้จะต้องกลับมาเป็นโสดอีกครั้งแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวลเพราะก่อนหน้าที่จะเจอกับกิตติศักดิ์เธอก็อยู่เป็นโสดมานานหลายปี

“คุณดลอะไรนั่นเขายังไม่หายอีกเหรอ มีนาถึงต้องกลับไปที่โรงพยาบาลอีก”

“ยังจ้ะ ศักดิ์มีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าหรอก ก็แค่แปลกใจว่าเขาก็มีเงินเยอะแยะทำไมจะต้องให้มีนาไปดูแลขาด้วย ปิดเทอมทั้งทีแทนที่จะได้พักอยู่บ้าน”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ให้มีนาไปอยู่ที่โรงพยาบาลก็ดีเหมือนกัน”

“มันจะดียังไง เธอไม่ห่วงลูกเลยเหรอ”

“ก็เพราะห่วงน่ะสิ ฉันถึงให้ลูกออกไปอยู่ที่อื่น แถวนี้พวกเสือพวกตะเข้มันเยอะ มีนาโตขึ้นมากแล้ว ไม่ใช่เด็กอย่างแต่ก่อน”

“ฉันว่าเธอระแวงมากไปหรือเปล่า แถวนี้ก็คนรู้จักกันทั้งนั้น ไม่มีอะไรต้องห่วงเลย”

“ก็คนรู้จักบางทีก็ไว้ใจไม่ได้ ไม่เห็นข่าวในทีวีหรือไง ส่วนใหญ่ก็เกิดจากคนรู้จักทั้งนั้น”

“ฉันก็อยู่ทั้งคน ใครจะมาทำอะไรมีนาได้”

“ฉันรู้ แต่มีนาเองก็อยากไปดูแลเขา เพราะครอบครัวเขามีบุญคุณ” พูดจบมุกดาก็เดินไปต้อนรับลูกค้าโดยไม่ได้หันมามองว่าตอนนี้กิตติศักดิ์มีหน้าผิดหวังมากแค่ไหน