7 บางอย่างไม่เหมือนเดิม

เช้าวันใหม่มีนาจัดของใช้ที่จำเป็นและเสื้อผ้าสำหรับนอนที่โรงพยาบาลลงกระเป๋าจากนั้นลงก็มานั่งรอที่หน้าร้าน ซึ่งตอนนี้มีลูกค้าขาประจำมานั่งทานตั้งแต่ร้านเปิดในเวลาเจ็ดโมงเช้า

“ไปดูแลคุณดลจริงๆ นะมีนา ไม่ใช่ว่าเอาแต่นั่งเล่นโทรศัพท์นะลูก” มุกดาเตือนลูกสาวเพราะเข้าใจดีว่าเด็กวัยรุ่นมักจะติดโทรศัพท์และไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้าง

“แต่ถ้าคุณดลหลับ มีนาก็เล่นได้ใช่ไหมคะ”

“จ้ะ แล้วหนูเตรียมของไปค้างที่โรงพยาบาลกี่คืนล่ะลูก”

“พี่ฤดีบอกสามคืนค่ะ ถ้าต้องอยู่ต่อค่อยกลับมาเอาเพิ่มค่ะแม่”

“จ้ะลูก ถ้าหนูอยากได้อะไรเพิ่มก็โทรมาบอกนะเดี๋ยวแม่จะเอาไปให้ก็ได้”

“ค่ะแม่ มีนาไปก่อนนะคะ ตอนเย็นมีนาจะโทรหานะคะแม่” หญิงสาวรีบบอกมารดาเมื่อเห็นรถมาจอดที่หน้าร้าน

แต่หญิงสาวยังเดินมาไม่ถึงรถดลฤดีก็เปิดประตูลงมาก่อน

“สวัสดีค่ะพี่ฤดี” มีนายกมือไหว้อย่างนอบน้อม

“สวัสดีจ้ะมีนา ไปรอบนรถเลยพี่ขอคุยกับแม่หนูสักหน่อย”

“ได้ค่ะพี่ฤดี”

พอมีนาขึ้นรถเรียบร้อยแล้วดลฤดีก็เดินมาหามุกดาที่กำลังคิดเงินลูกค้าคนหนึ่ง

“คุณฤดี สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะน้ามุกดา ลูกค้าเยอะแต่เช้าเลยนะคะ ถ้ามีนาไม่อยู่น้ามุกดาคงเหนื่อยมากขึ้น”

“ไม่หรอกคุณฤดี ลูกค้าจะเยอะแค่เช้า กลางวันเท่านั้นเองค่ะ ให้มีนาไปช่วยดูแลคุณดลดีกว่าค่ะ หรือถ้าคุณดลหายแล้วจะให้ไปช่วยงานที่บริษัทหรือที่โรงเรียนก็ได้นะคะ”

“น้ามุกดาคะ ไม่รู้ว่าฤดีคิดไปเองหรือเปล่า แต่เหมือนน้าไม่อยากให้มีนาอยู่ที่นี่”

“มีใครบ้างไม่อยากลูกสาวอยู่ด้วยนะคะคุณฤดี น้ากับมีนาอยู่ด้วยกันมาตลอด” พูดพลางหันไปมองสามีที่นั่งดูทีวีอยู่ในร้าน

“แต่ตอนนี้บางอย่างมันไม่เหมือนเดิมใช่ไหมคะ” ดลฤดีพอจะมองออกว่ามุกดากำลังรู้สึกอึดอัดกับอะไรบางอย่าง

“ค่ะ น้าเป็นห่วงมีนา”

“ฤดีกับแม่คุยกันแล้วนะคะ เราให้มีนาไปดูแลตาดลที่โรงพยาบาลก่อน พอเขาออกจากโรงพยาบาลก็ให้ตามไปดูแลที่บ้าน ถ้าน้าไม่ว่าอะไรให้มีนาไปอยู่ที่บ้านฤดีก็ได้นะคะ ที่นั่นยังมีห้องว่างอีกเยอะ”

“น้าคงไม่รบกวนมากขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่ช่วงปิดเทอมก็พอ น้าว่าถ้าเปิดเทอมจะลองคุยกับมีนาให้ย้ายออกไปอยู่หอก่อน ไม่ใช่ว่าน้าเลือกผู้ชายมากกว่าลูกนะคะ แต่ถ้ามีนายังอยู่ที่นี่แล้วไล่เขาออกไป น้าก็กลัวเขาจะแค้นแล้วกลับมาทำอะไรเราสองแม่ลูก อีกอย่างเขาก็ช่วยงานที่ร้านได้ดี

“จะไปอยู่หอให้เสียเงินทำไมล่ะคะ ไปอยู่ที่บ้านฤดีก็ได้”

“น้าเกรงใจค่ะ”

“น้ามุกดาอย่าเกรงใจเลยนะคะ ดีเสียอีกมีนาไปอยู่ที่บ้าน ฤดีจะได้เรียกให้มาช่วยงานได้สะดวก”

“น้ายังไม่ได้คุยกับมีนาเลย”

“ถ้าน้าไม่ว่าอะไร ฤดีขอชวนมีนาเองนะคะ”

“ได้ค่ะ น้าตามใจลูก”

“น้ามุกดาค่ะ ฤดีขอถามอะไรหน่อยได้ไหม มันอาจจะเสียมารยาทไปสักหน่อย”

“ได้สิคะ คุณฤดีถามน้าได้ทุกเรื่องเลยค่ะ”

“พ่อเลี้ยงของมีนาเคยทำร้ายน้าฤดีกับมีนาไหมคะ”

“ไม่ค่ะ เขาไม่เคยทำร้ายเราสองคนแม่ลูก น้ากับเขารู้จักกันมานานแล้วแค่ แต่ก่อนเขาขับรถให้กับบริษัทหนึ่ง แต่มีปัญหากับเจ้านายก็เลยออกมาช่วยน้าขายของ”

ดลฤดีฟังแล้วก็โล่งใจที่อย่างน้อยผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้เลวร้าย แต่ก็ไม่วางใจเสียทีเดียว มีนานั้นไม่ใช่เด็กสาวทั่วไป เพราะเธอมีทั้งใบหน้าและเรือนร่างที่ใครเห็นก็ต้องมองเหลียวหลัง

มีนาและดลฤดีมาถึงห้องพักพยาบาลเช็ดตัวชายหนุ่มเสร็จพอดี

“สวัสดีค่ะคุณดล” มีนายกมือไหว้

“นี่เอาจริงเหรอมีนา” นฤดลเห็นหญิงสาวถือกระเป๋าใบใหญ่เข้ามาก็ถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เมื่อวานเขาคิดว่าหญิงสาวพูดเล่นไปอย่างนั้นเพราะไม่อยากให้เขาเครียด

“ค่ะ คุณดลไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนใจแล้วนะคะ”

“มีนานอนโรงพยาบาลมันไม่สนุกหรอกนะ น่าเบื่อจะตาย” นฤดลทำหน้าไม่ถูก ถ้าเขาให้เธออยู่ดูแล แล้วเธอต้องเช็ดตัวให้เขาเหมือนที่พยาบาลผู้ชายเพิ่งทำไปมันคงไม่ดีแน่ๆ