4 ขอมาเฝ้า

หลังจากทั้งสองคนเดินออกไปแล้วมีนาก็ยืนมองหน้านฤดลอย่างไม่ยอมละสายตา มันนานมาแล้วที่เธอไม่เจอเขา จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ได้เจอก็ตอนที่เธอเรียนจบชั้น ม.6 แม้เวลาจะผ่านมาสองปีแล้วแต่ดูเหมือนหน้าของเขาจะไม่แก่เลยสักนิด

ไม่รู้ว่าเผลอจ้องเขานานไปหน่อยจนเขารู้สึกตัวตื่นหรือเพราะถึงเวลาที่เขาตื่นกันแน่ แต่ที่รู้ๆ คือตอนนี้เขากำลังมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

“เธอ...” นฤดลตกใจที่ตื่นมาก็เจอกับหญิงสาวที่มีใบหน้าสวยหวาน ดวงตากมลโตกำลังจ้องมองอยู่

“คุณดลตื่นแล้วเหรอคะ”

“ใช่สิ ฉันตื่นแล้ว แล้วเธอเป็นใคร มาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง เป็นพยาบาลเหรอ” เขาถามพลางสำรวจหญิงสาวตัวแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง

ผู้หญิงคนนี้เขาคุ้นหน้ามาก แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน เธอยังสาวชุดนักศึกษาอยู่ก็ไม่น่าจะใช่พยาบาล เพราะเมื่อเช้าพยาบาลที่มารดาของเขาจ้างมาเฝ้าไข้ขอลาช่วงบ่าย

“คุณดลจำมีนาไม่ได้เหรอคะ” เสียงถามแผ่วเบาเมื่อคิดว่าเขาจำตนเองไม่ได้ ถึงแม้ที่ผ่านมาจะได้คุยกันเป็นการส่วนตัวแต่ก็เคยเจอกันอยู่หลายครั้ง

“มีนาเองเหรอ ขอโทษที ฉันไม่เจอเธอนานก็เลยนึกไม่ออก” ใช่เขานึกไม่ออก แต่พอเธอบอกชื่อก็เลยรู้ว่าหญิงสาวเป็นหนึ่งในเด็กทุนที่มารดาเขามอบให้ ก็เมื่อก่อนเธอไม่ได้สวยขนาดนี้หรือเพราะเขาไม่ได้ตั้งใจมองกันแน่

“ไม่เป็นหรอกค่ะ เราไม่ค่อยได้เจอกัน คุณดลจำไม่ได้ก็ไม่แปลก”

“ฉันว่าเธอสวยขึ้น ฉันเลยจำไม่ได้ แล้วนี่มาเยี่ยมฉันเหรอ”

“ค่ะ มีนามาเยี่ยม” หญิงสาวตอบแต่ไม่กล้าสบตาคมคู่นั้น ตอนนี้หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากออกเพราะได้ยินเขาชมว่าสวย

“ช่วยปรับเตียงให้หน่อยได้ไหม นอนคุยไม่ถนัดเลย”

“ค่ะ” มีนาเดินมาปรับหัวเตียงให้สูงขึ้น ก่อนจะขยับเก้าอี้มานั่งข้างๆ เตียง

“ไม่เจอกันนานเลย น่าจะสองปีแล้วนะ แม่เป็นไงบ้างสบายดีไหม ฉันขับรถผ่านเห็นที่ร้านขายดีตลอด”

“แม่สบายดีค่ะ คุณดลเจ็บตรงไหนบ้างคะ” มีนายิ้มออกเมื่อเขาพูดถึงแม่เพราะนั้นหมายความว่าเขาจำเธอได้จริงๆ หญิงสาวจึงชวนเขาคุยต่อ

“ก็เจ็บหลายที่อยู่เหมือนกันทั้งขาท่อนล่าง ข้อเท้า แขนแล้วก็แผลที่หัวไหล่”

“ก่อนที่คุณดลจะตื่นมีนาบอกแม่คุณดลว่าจะเฝ้าคุณดลเอง”

“แต่แม่ฉันจ้างพยาบาลแล้วนะ ไม่รบกวนเธอหรอก”

“มีนารู้ แต่มีนาก็อยากเฝ้า เผื่อว่าพยาบาลไม่ว่างเหมือนตอนนี้ไงคะ ”

“มาเฝ้าฉันแล้วไม่ไปเรียนเหรอ” นฤดลมองคนที่อยู่ในชุดนักศึกษาแล้วถามขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอสวมชุดแบบนี้ เมื่อนึกย้อนไปตอนที่เธอยังอยู่ในชุดนักเรียนมันแตกต่างกันจนเขาได้แต่มองอย่างชื่นชม มีนาสวยขึ้นมากและไม่ใช่แค่สวยเพียงอย่างเดียวหากแต่รูปร่างของเธอก็เปลี่ยนไปมากเหมือนกัน

หญิงสาวไม่ได้สูงเก้งก้างอย่างเดิมแต่หุ่นของเธอมีส่วนเว้าส่วนโค้งที่ใครเห็นก็ต้องมองอย่างห้ามไม่ได้

“สอบเสร็จแล้วค่ะ”

“ถ้าเธอมาเฝ้าฉันเธอจะได้อะไร ปิดเทอมทั้งทีเธอน่าจะพักผ่อนนะมีนา”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ให้มีนามาเฝ้านะคะ รับรองจะไม่กวนใจคุณดลค่ะ”

“งั้นก็ตามใจ” ที่นฤดลยอมให้มีนามาเฝ้าเพราะเขาอาจจะต้องให้เธอช่วยเหลืองานเอกสารบางอย่าง เนื่องจากตัวเองคงยังทำอะไรไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่

หลังจากนั่งคุยกันพักใหญ่ พยาบาลก็เข้ามาทำแผล นฤดลบอกให้หญิงสาวออกไปรอนอกห้องเพราะกลัวว่าหญิงสาวเห็นแผลของเขาแล้วจะกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้

“มีนาอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณดลไงคะ ถ้าเจ็บก็บีบมือมีนาไว้แน่นๆ นะคะ” หญิงสาวกระซิบ ก่อนจะสอดมือเข้าใต้ผ้าห่ม มือเล็กสอดนิ้วเข้ากับมือใหญ่ บีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ

แผลที่หัวไหล่มีขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือ พยาบาลต้องค่อยๆ ดึงผ้าก็อซอย่างเบาที่สุด แต่ก็ยังมีเลือดไหลซึมออกมาจากรอยแผล

“ต้องทำแผลทุกวันไหมคะ” มีนาชวนเธอคุย

“ค่ะ ต้องทำแผลและเปลี่ยนผ้าทุกวัน จะเจ็บหน่อยนะคะ เพราะแผลค่อนข้างลึกค่ะ” เธอหันมาตอบทั้งคนถามและบอกคนเจ็บไปพร้อมๆ กัน

“นานไหมคะกว่าแผลจะหาย” มีนาถามด้วยความอยากรู้

“ดูจากลักษณะและความลึกแล้วก็ประมาณเดือนกว่าถึงจะหายสนิทค่ะ แต่แผลก็จะตื้นขึ้นทีละนิดนะคะ หลังจากสัปดาห์แรกคุณต้องพยายามยกแขนข้างนี้ขึ้นบ้าง ช่วงแรกอาจจะเจ็บหน่อย”

“ทำไมต้องยกล่ะคะ รอให้หายก่อนไม่ได้เหรอคะ” มีนายังคงถามต่อ

“ถ้าคนไข้ไม่ใช้แขนหรือขยับหัวไหล่ข้างที่เจ็บเลย หัวไหล่ของคนไข้จะยึดติดได้ค่ะ ถ้าถึงเวลาที่จะเริ่มบริหารหัวไหล่จริงๆ จะมีนักกายภาพมาแนะนำอีกทีค่ะ”