3 นานแค่ไหนแล้วนะ

คุณดวงกมลและลูกสาวที่เพิ่งกลับมาจากการทานอาหารกลางวัน อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นว่าตอนนี้หน้าห้องของลูกชายมีผู้หญิงสวมชุดนักศึกษานั่งรออยู่ แต่พอเดินเข้ามาใกล้หายสงสัย

“มีนา”

“สวัสดีค่ะคุณดวงกมล คุณฤดี มีนามาเยี่ยมคุณดลค่ะ”

“มาเยี่ยมแล้วทำไมไม่เข้าไปในห้องล่ะ มานั่งอยู่ตรงนี้ทำไมแล้วมาถึงนานหรือยัง”

“มาถึงได้สักพักแล้วค่ะ มีนาไม่กล้าเข้าไปเยี่ยม”

“กลัวอะไร”

“มีนาไม่รู้ว่าเหมาะสมไหมที่มีนามาเยี่ยม มีนาเป็นแค่เด็กทุนไม่ได้เป็นญาติก็เลยไม่กล้าเข้าไปค่ะ”

“หมอไม่ได้ห้ามเยี่ยมสักหน่อยเข้าไปเถอะ” ดลฤดีชวน

หญิงสาวเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยที่ตอนนี้บนเตียงมีผู้ชายร่างสูงนอนอยู่ แขนของเขาเข้าเฝือกยาวตั้งแต่ข้อมือถึงข้อศอก ส่วนจุดอื่นเธอไม่เห็นบาดแผลเพราะเขาห่มผ้าไว้

“คุณฤดีคะ มีนาถามได้ไหมว่าคุณดลเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ”

“ไม่เป็นอะไรมากหรอกจ้ะ ก็แค่กระดูกแขนกับกระดูกหน้าแข้งและกระดูกข้อเท้าร้าว แล้วก็มีแผลไฟไหม้ที่หัวไหล่”

“ไฟไหม้เหรอคะ มีนานึกว่าคุณดลโดนรถชน” ตอนที่คุยกับพี่ชบาเธอรู้แค่ว่าเขาเกิดอุบัติเหตุก็คิดเอาเองว่าจากรถยนต์

“จ้ะ พอดีไฟไหมที่โรงงานน่ะ แล้วมีนารู้ได้ยังไง”

“เมื่อวานพี่ชบาไปที่ร้านค่ะ มีนาเป็นห่วงก็เลยมาเยี่ยม มีนาขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้ซื้ออะไรมาเยี่ยมเลย”

“ขอบใจจ้ะ แค่มาเยี่ยมก็พอแล้ว ของเยี่ยมน่ะเยอะแยะไปหมด” ดลฤดีชี้ไปยังมุมห้องที่มีกระเช้าของเยี่ยมอยู่เต็มไปหมด

“นี่ยังแบ่งให้พยาบาลไปหลายกระเช้าแล้วนะ แล้วยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่เลยจะต้องกลับไปเรียนไหม” คุณดวงกมลถามอย่างเอ็นดู

“ไม่ต้องแล้วค่ะ มีนาสอบเสร็จวันนี้วันสุดท้ายพอดี”

“เรียนปีไหนแล้วนะมีนา” คุณดวงกมลถามต่อ

“ปี 2 แล้วค่ะคุณท่าน”

“อีกแค่สองปีเอง ตั้งใจเรียนนะ แล้วเมื่อไหร่จะเลิกเรียกป้าว่าคุณท่านสักที คนอื่นที่ได้ทุนเขาเรียกป้ากันทั้งนั้น มีแต่มีนานี่แหละเรียกคุณท่านตลอด ฟังดูเหมือนเราห่างเกินกว่าคนอื่นเลยนะ”

“มีนาเกรงใจนี่ค่ะ”

“จะเกรงใจอะไร ต่อไปเรียกป้านะ แล้วก็เรียกพี่ฤดี ไม่ต้องเรียกคุณแล้ว”

“ได้เหรอคะ”

“ได้สิ ป้าอนุญาต”

“ขอบคุณค่ะ”

“มีนา หนูปิดเทอมกี่เดือน” ดลฤดีถาม

“4 เดือนค่ะ ตอนแรกมีนาว่าจะไปทำงานพิเศษ แต่แม่บอกให้มีนามาถามพี่ฤดีก่อนค่ะว่ามีงานอะไรให้มีนาช่วยทำไม แต่ไม่ให้รับเงินค่าจ้างนะคะ”

“ถ้ามาช่วยงานก็ต้องได้ค่าจ้างสิ เดี๋ยวพี่ดูก่อนนะว่ามีอะไรที่มีนาช่วยได้บ้าง”

“ถ้าไม่มีงานที่เหมาะสมให้มีนาทำ มีนาช่วยเฝ้าคุณดลให้ก็ได้นะคะ” มีนารีบอาสา

“ดีเหมือนกันนะ ให้มีนาช่วยเฝ้าอีกคน” คุณดวงกมลเห็นด้วยกับความคิดเด็กสาว ถึงแม้ว่าเธอจะจ้างพยาบาลพิเศษไว้แล้ว แต่ก็มีบางอยากที่อยากหาใครสักคนคอยอยู่ใกล้ๆ เพราะเรื่องไฟไหมโรงงานเธอก็ยังหาคนผิดไม่ได้ แต่ครั้นจะจ้างคนอื่นก็กลัวว่าเรื่องจะไปเป็นความลับ

“มีนาไหวแน่นะ”

“ค่ะ”

“ถ้าอยากดูแลจริงๆ เดี๋ยวพี่จะให้มีนาคุยกับคุณพยาบาลดูนะว่าต้องดูแลยังไงบ้าง มีนาไม่กลัวเลือดใช่ไหม”

“ไม่ค่ะ”

“ถ้าอย่างงั้นก็ดี เพราะบางทีมีนาอาจจะต้องเป็นคนทำแผลให้ เดี๋ยวตอนเย็นพยาบาลจะมาเปลี่ยนผ้าก๊อซ มีนาก็ดูตัวอย่างไว้ ถ้าคิดว่าไหวพี่จะให้ไปฝึกทำแผลเพิ่ม”

“ค่ะพี่ฤดี”

“เดี๋ยวพี่กับแม่จะคุยกับหมอนะ มีนาอยู่เฝ้าพี่เขาไปก่อนนะ ถ้ามีอะไรก็กดออดที่หัวเตียงนะ”