15 หวั่นไหว

เกือบจะตีสองนฤดลนั่งมองโทรศัพท์ ถ้าเขาโทรหามีนาในเวลานี้และบอกให้เธอพาเข้าห้องน้ำหญิงสาวก็คงไม่ว่าอะไร เขาแค่อยากเห็นหน้าเธอก่อนนอนอีกครั้งเพราะความเคยชินเท่านั้น

เมื่อตัดสินใจได้แล้วเขาก็กดโทรออกแต่สัญญาณรอสายดังเพียงครั้งเดียวประตูห้องก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว

“คุณดลเรียกมีนาใช่ไหมคะ”

“ใช่ แต่ทำไมเธอมาเร็วจัง”

“ก็มีนาเป็นห่วงคุณดลไงคะ แล้วคุณเรียกมีนามาทำไมคะ”

“ฉันอยากเข้าห้องน้ำ”

พอได้ยินดังนั้นมีนาก็รีบเปิดไฟกลางห้องก่อนจะส่งไม้เท้าให้เขาอย่างรวดเร็ว

หลังจากชายหนุ่มกลับขึ้นมานอนบนเตียงอีกครั้งมีนาก็ปิดไฟกลางห้องแล้วหันหลังกลับ แต่ยังเดินไม่ถึงประตูนฤดลก็เรียกเธอไว้ก่อน

“ฉันนอนไม่หลับ เธอล่ะนอนหลับดีไหม”

“มีนาก็นอนไม่หลับ สงสัยจะแปลกที่ค่ะ”

“เหรอ สงสัยจะเป็นอย่างนั้น ปกติแล้วฉันจะนอนที่คอนโด พอกลับมาอยู่ที่บ้านก็เลยไม่ชิน”

“ค่ะ คุณดลรีบนอนเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว มีนาจะได้รีบกลับไปนอน”

“นอนด้วยกันที่นี่ได้ไหม ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว” เขาพูดพลางขยับไปอยู่อีกข้างหนึ่งของเตียงเพื่อเว้นที่ให้หญิงสาวได้ขึ้นมานอนกับตนเอง

“ไม่ดีกว่าค่ะ มีนาไม่อยากรบกวนคุณดล”

“ไม่รบกวนเลย ขึ้นมานอนเถอะไม่เห็นต้องกลัวอะไร เรานอนด้วยกันมาสองเดือนแล้วนะ”

“มีนาไม่ได้กลัวนะคะ แต่ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาล”

“ถ้าเธอไม่ขึ้นมานอนกับฉัน พรุ่งนี้ฉันบอกแม่ให้หาคนอื่นมาดูแลแทน”

“คุณดลต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่ทำอะไรมีนา”

“มีนาเธอดูสภาพฉันก่อนไหมว่าฉันจะไปทำอะไรใครได้ ขึ้นมานอนเถอะพรุ่งนี้เราต้องตื่นไปทำงานกันแต่เช้านะ”

มีนารีบขึ้นไปนอนอีกฝั่งหนึ่งของเตียงอย่างรวดเร็ว ก่อนหน้านี้หญิงสาวนอนไม่หลับถึงแม่ว่าเตียงนอนจะนุ่มและน่านอนกว่าโซฟาที่โรงพยาบาลหลายเท่า แต่เพราะเธอไม่ชินที่ต้องนอนคนเดียว เนื่องจากที่ผ่านมาสองเดือนเธอมีอีกคนหนึ่งนอนอยู่ด้วยในห้อง

หญิงสาวจึงออกมาเดินวนเวียนอยู่หน้าห้องของนฤดล พอเขาโทรหาเธอจึงรีบเปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“ฝันดีนะมีนา”

“ฝันดีค่ะคุณดล”

ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีทั้งสองคนก็หลับลงอย่างง่ายดาย พอนอนได้สักพักมีนาก็ขยับเข้าหาความอบอุ่น จากที่นอนคนละด้านของเตียง ก็กลายเป็นว่าตอนนี้มีนาขยับมานอนซุกอยู่บนอกของเขา นฤดลรู้สึกตัวตื่นแต่เขาก็ไม่คิดจะปลุกให้เธอกลับไปนอนที่เดิม ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาไม่อยากรบกวนคนที่กำลังนอน

มีนารู้สึกตัวตื่นตั้งแต่เช้า เมื่อลืมตาขึ้นมาก็ต้องตกใจเพราะตอนนี้ตนเองนั้นนอนอยู่บนหน้าอกของนฤดล แต่ยังโชคดีที่ไม่ใช่ข้างที่เขามีแผล หญิงสาวรีบขยับตัวออกอย่างเบาที่สุดเพราะกลัวว่าเขาจะตื่นมาเห็นว่าเธอกำลังกอดเขาอยู่

หญิงสาวลงมาจากเตียงก่อนจะห่มผ้าให้เขา ส่วนตัวเองก็รีบกลับห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปที่บ้านหลังใหญ่เพื่อจะดูว่ามีงานอะไรให้เธอทำบ้าง

“อ้าวมีนา ทำไม่มาแต่เช้าล่ะ กับข้าวยังไม่เสร็จเลยนะ”

“มีนาอยากมาดูว่าในครัวมีอะไรให้ช่วยไหม”

“ไม่ต้องช่วยป้าแขหรอกมีนา ป้าแกไม่ชอบให้ใครไปยุ่งน่ะ แล้วมีนามาในครัวอย่างนี้คุณดลล่ะ”

“คุณดลยังไม่ตื่นเลยค่ะ”

“เดี๋ยวมีนาช่วยกลับไปถามคุณดลให้หน่อยนะว่าจะขึ้นมาทานข้าวที่ตึกใหญ่หรือให้เอาไปส่งที่บ้าน”

“ได้ค่ะ ป้าแข”

“ไม่ต้องรีบมากก็ได้นะมีนา คุณๆ บ้านนี้ทานอาหารเช้าเจ็ดโมงครึ่งจ้ะ”

“ค่ะ ป้าแข เดี๋ยวมีนาไปถามคุณดลก่อนนะคะ”

มีนาเดินกลับทาถึงบ้านแต่ยังไม่กล้าเปิดประตูเข้าไปเพราะกำลังจัดการกับความคิดของตัวเองที่ตอนนี้กำลังรู้สึกแอบรักเจ้านายตัวเองไปทีละนิด หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าและเป่าออกทำซ้ำอยู่แบบนั้นหลายรอบก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอีกครั้ง

เธอเดินตรงไปยังห้องนอนของนฤดล เคาะประตูเบาๆ ก่อนจะแง้มออกทีละนิด

“คุณดลอาบน้ำเหรอคะ”

“อือ” มีเสียงตะโกนตอบมาจากในห้อง

“ป้าแขให้มาถามว่าคุณดลจะไปกินข้าวกับคุณท่านที่บ้านหรือจะให้ป้าแขเอามาให้ที่นี่คะ”

“ไปกินที่บ้านใหญ่ก็ได้”

“ค่ะ เดี๋ยวมีนาไปบอกป้าแขก่อนแล้วจะกลับมาทำแผลให้นะคะ”

“อือ”

พอได้คำตอบมีนาก็กลับมาบอกป้าแขและวิ่งกลับมาที่บ้านอีกครั้งเพื่อรอทำแผลให้กับชายหนุ่ม

นฤดลสวมแค่กางเกงผ้าออกมาจากห้องนอนส่วนท่อนบนนั้นเปลือยเปล่า เพราะเขาต้องให้มีนาทำแผลที่ไหล่ก่อนจะกลับไปสวมเสื้อ

"มีนาทำไมวันนี้มือสั่น” ชายหนุ่มจับสังเกตได้ว่าวันนี้นอกจากมีนาจะมือสั่นแล้วเธอยังมีท่าทีแปลกและไม่ยอมเงยหน้ามาคุยกับเขาเหมือนกับทุกครั้ง

“เมื่อกี้มีนาวิ่งมาเหนื่อยๆ ค่ะก็เลยมือสั่น”

“อ๋อ แล้วไป นึกว่าเธอเห็นกล้ามท้องฉันแล้วมือสั่น”

“หลงตัวเองเกินไปหรือเปล่าคะคุณดล กล้ามท้องของคุณดลน่ะ มีนาเห็นมาสองเดือนแล้วนะคะ ไม่ใช่เพิ่งเห็น”

“ก็จริงนะ เธอเห็นเกือบทั้งตัวของฉันแล้วยกเว้นก็แต่..”

“ไม่ต้องพูดต่อ มีนารู้หรอกค่ะว่าคุณดลหมายถึงอะไร สมัยนี้โลกมันเปิดกว้างแล้วค่ะ ของแบบนั้นเปิดอินเตอร์เน็ตก็เห็นหมด เลือกได้เลยว่าอยากดูของชาติไหน มีทั้งภาพนิ่งมีทั้งคลิป” มีนาตอบราวกับตัวเองเป็นผู้เชี่ยวชาญทั้งที่เคยดูอยู่ไม่กี่ครั้งเพราะเพื่อนส่งต่อกันมาเป็นทอดๆ

“ดูในจอมันไม่เหมือนของจริงหรอกนะมีนา”

“มีนารู้ว่ามันไม่เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามีนาอยากเห็นของคุณดลนี่คะ”

“ไม่อยากเห็นก็ไม่อยากเห็น ฉันขี้เกียจเถียงกับเธอแล้วล่ะ” เขารู้ว่าเถียงยังไงก็ไม่ชนะ เพราะมีนามักจะหาเหตุผลมาหักล้างความคิดของเขาได้ชนิดที่ว่าเขาคาดไม่ถึง