14 เคยชินหรือมีใจ

กลับมาถึงบ้านหลังเล็กมีนาก็ช่วยนฤดลแกะอุปกรณ์ประคองข้อเท้าและผ้าที่พันไว้โดยรอบออกก่อนจะพาเขาเดินมาส่งที่หน้าห้องน้ำ โดยเธอเตรียมเก้าอี้และผ้าเช็ดตัวรอไว้แล้ว

“คุณดลห้ามให้แผลโดนน้ำนะคะ” หญิงสาวย้ำกับเขาอีกครั้งเพราะตอนนี้แผลของชายหนุ่มใกล้จะหายดีแล้ว แต่หมอก็สั่งไว้ว่าห้ามโดนน้ำเด็ดขาด

“มันจะโดนได้ยังไงก็เธอติดพลาสเตอร์กันน้ำไว้แล้ว แต่ถ้าน้ำเข้าไปในแผลมันก็เป็นความผิดของเธอนะมีนา”

“แล้วคุณดลจะอาบทำไมล่ะคะ เช็ดตัวเอาก็ได้เดี๋ยวมีนาเช็ดให้เอง”

“เช็ดตัวกับอาบน้ำมันสดชื่นต่างกันนะ ถ้าเธอมั่นใจว่าตัวเองปิดแผลอย่างดีก็ไม่เห็นต้องกังวล ออกไปรอฉันข้างนอกได้แล้วจะทำธุระส่วนตัวบ้าง”

“มีนารอข้างนอก ถ้าคุณดลอยากได้อะไรก็ตะโกนเรียกนะคะ”

“ไม่ต้องรอหรอก อีกครึ่งชั่วโมงค่อยเข้ามาประคองฉันก็ได้ เธอระหว่างรอเธอก็ไปอาบน้ำก่อน”

“ได้ค่ะ” มีนารับคำก่อนจะกลับไปที่ห้องนอนของตนเอง จากนั้นก็รีบอาบน้ำและทำธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็วให้เร็วเพื่อจะมารับนฤดลออกจากห้องน้ำ

แต่ถึงแม้จะรีบยังไงก็ยังช้ากว่านฤดล เพราะตอนที่หญิงสาวเดินออกมาจากห้องนอนของตนเองนฤดลก็มานั่งอยู่บนโซฟาหน้าทีวีแล้ว

“ทำไมไม่รอมีนาละคะ ถ้าลื่นล้มขึ้นมาจะทำยังไง”

“ก็เธอช้า”

“ช้าที่ไหน ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อล่ะคะ หรือใส่ไม่ได้ ให้มีนาช่วยไหม”

“ฉันไม่รู้ว่าน้ำเข้าแผลหรือเปล่า เลยจะให้เธอช่วยดูหน่อย” นฤดลบอกขณะที่อีกมือก็เช็ดผมของตนเองไปด้วย

“เหรอคะ ขอมีนาดูหน่อย” มีนารีบเข้ามาดูอย่างรวดเร็วจนชายหนุ่มต้องกลั้นขำเพราะดูเธอจะตกใจเกินกว่าเหตุ

“น้ำเข้าไหม”

“ไม่นะคะ” มีนาตอบพร้อมกับเงยหน้าขึ้นแล้วเธอก็นิ่งเมื่อพบว่าเขากำลังมองก้มลงมองเธออยู่ ใบหน้าทั้งสองห่างกันเพียงไม่กี่เซนติเมตร

“ว่าไงมีนา น้ำซึมเข้าแผลไหม”

“ไม่มีค่ะ”

“เหรองั้นก็แล้วไป สงสัยว่าฉันจะคิดมากไปเอง”

“ถ้าคุณไม่สบายใจให้มีนาเปิดออกไหม”

“ไม่เป็นไร ฉันเชื่อใจเธอ”

“คุณดลสวมเสื้อก่อนนะคะเดี๋ยวจะไม่สบาย” หญิงสาวหยิบเสื้อมาสวมให้เขาจากนั้นก็ติดกระดุมจนครบทุกเม็ด แต่ระหว่างติดก็แอบมองกล้ามท้องของเขาไปด้วย

“มีนา ฉันง่วงแล้ว เอาไม้เท้าให้ฉันหน่อยสิ ฉันจะกลับห้องแล้ว” ตอนนี้มันเพิ่งสี่ทุ่มนฤดลไม่ง่วงเลยสักนิด แต่เพราะเมื่อครู่เขาอยู่ใกล้เธอจนเกินไป พอได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ออกมาจากตัวหญิงสาวเขาก็รู้สึกว่าต้องรีบห่างจากเธอให้เร็วที่สุดก่อนที่อะไรในตัวของเขามันจะตื่นตัว

“แต่คุณดลผมยังไม่แห้งเลย เดี๋ยวมีนาเช็ดให้ นานหรอกนะคะ”

นฤดลส่งผ้าเช็ดตัวให้มีนาก่อนที่ตัวเองจะหันหลังให้กับหญิงสาวที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนแล้วเริ่มเช็ดผมอย่างเบามือ

“ผมคุณดลยาว มันเลยแห้งช้า”

“ปกติฉันตัดทุกเดือน แต่นี่มันเลยมาเดือนหนึ่งแล้ว”

“คุณดลอยากไปตัดผมไหม เดี๋ยวมีนาพาไป”

“ฉันไม่อยากออกไปไหนเลย มันเดินไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ ไม่อยากเธอเสียวเวลารอด้วย” นฤดลรู้สึกว่าตนเองจะเป็นเป้าสายตาคนอื่นและไม่อยากให้เธอมีนารู้สึกอึดอัดไปกับเขาด้วย

“ไม่เสียเวลาหรอกค่ะ ถ้าคุณดลอยากไปตัดผมเราก็ไปตัดผม หรืออยากออกไปไหนมีนาก็จะไปด้วย”

“เดินกับฉันไม่อายหรือไง ทั้งไม้เท้าทั้งที่พยุงข้อเท้า อย่างกับหุ่นยนต์”

“ไม่หรอกค่ะ ไม่มีอะไรน่าอายเลย”

“คนอื่นเขาจะหาว่าฉันไม่รู้จักเจียมตัว เจ็บเดินไม่คล่องแทนที่จะอยู่บ้าน ยังจะออกมาเพ่นพ่านอีก”

“จะสนใจคนอื่นทำไมคะ ตกลงพรุ่งนี้เราไปตัดผมกันนะคะ”

“ได้สิ แต่ต้องหลังจากที่ฉันไปประชุมที่โรงเรียนก่อน”

“ค่ะ”

“พรุ่งนี้เธอต้องไปกับฉันด้วยนะมีนา”

“ได้สิคะ คุณดลไปไหนมีนาก็ไปที่นั่น แต่ตอนนี้ต้องแยกกันก่อนเพราะมีนาก็ง่วงแล้วค่ะ ผมคุณดลก็แห้งแล้วด้วย

หญิงสาวหยิบไม้เท้ามาส่งให้เขาจากนั้นก็เดินไปส่งที่บนเตียงจัดการห่มผ้าให้เขาอย่างเรียบร้อย

“ถ้าคุณดลจะเข้าห้องน้ำตอนกลางคืนก็เรียกมีนานะคะ อย่าไปคนเดียว”

“ฉันแล้วเธอจะได้ยินเหรอ ห้องเธออยู่ตั้งไกลนะมีนา”

“จริงสิ มีนาลืมไปนึกว่ายังอยู่ที่โรงพยาบาล ถ้าอย่างนั้นคุณดลก็โทรหามีนา รับรองว่ามีนาจะรีบมาทันทีเลยค่ะ”

“อือ เอาล่ะ เธอไปนอนได้แล้ว อย่าลืมปิดไฟให้ฉันด้วยนะ”

มีนากลับห้องของเธอไปนานแล้วแต่นฤดลก็ยังนอนไม่หลับ ทั้งที่คิดถึงเตียงนอนนุ่มๆ มาก แต่พอมานอนเข้าจริงๆ กลับรู้สึกไม่เหมือนอย่างที่คิดเลยสักนิด

สองเดือนที่ผ่านมาเขานอนห้องเดียวกับมีนามาตลอด ถึงแม้เธอจะนอนที่โซฟาตรงมุมห้อง ส่วนตนเองนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย แต่ทุกครั้งที่หันไปเขาก็จะเธออยู่ที่นั่น

นฤดลคิดว่ามันคงเป็นความเคยชินที่เห็นมีนาอยู่ในสายตาตลอด จึงพยายามข่มตาลงอีกครั้ง แต่มันไม่ได้ช่วยให้เขาหลับลงได้เลย ยิ่งเวลาผ่านไปเขาก็ยิ่งหงุดหงิดเมื่อนึกไปถึงอีกคนที่ป่านนี้คงหลับไปอย่างมีความสุขแล้ว