13 กลับบ้าน

นฤดลมาถึงบ้านหลังใหญ่ทันเวลาอาหารเย็นพอดี เขาทานอาหารกับครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตากันเป็นครั้งแรกในรอบสองเดือน ส่วนมีนานั้นไปทานกับเด็กรับใช้คนอื่นในครัว

“มีนา พี่จะแนะนำให้มีนารู้จักนะ นี่พงษ์สามีพี่ คงเคยเจอกันมาบ้างแล้ว”

“สวัสดีค่ะพี่พงษ์ มีนาเคยเจอหลายครั้งแล้วค่ะ แต่ไม่เคยได้คุยกันเลย”

“สวัสดีจ้ะมีนา” สมพงษ์ทักทาย เขาเคยไปที่ร้านของมีนากับชบาอยู่หลายครั้งก็เลยคุ้นหน้าอยู่บ้าง

“ส่วนคนนี้ชื่อส้มโอ น่าจะอายุเท่ากับมีนา แล้วก็สุดท้ายชื่อพี่รัตน์จ้ะ”

“สวัสดีค่ะพี่รัตน์ สวัสดีจ้ะส้มโอ มีนาขอฝากตัวด้วยนะ”

“มีนาจะมาอยู่กับพวกเราที่นี่เหรอ”

“ค่ะพี่รัตน์ มีนาจะดูแลคุณดลและก็ช่วยงานบ้านที่นี่จ้ะ” มีนาบอกไปตามความเข้าใจของตน

“มีนาเข้าใจผิดแล้ว คุณผู้หญิงบอกว่ามีนาจะมาดูแลคุณดลกับช่วยงานเอกสารคุณผู้หญิงกับคุณฤดีนะ ไม่ได้มาทำงานบ้าน”

“งานพวกนั้นคงไม่เยอะหรอกมั้งคะ มีนาอยากช่วย หรือจะให้มีนาช่วยป้าแขทำครัวก็ได้นะ”

“อย่าเพิ่งคิดเลยว่าจะช่วยอะไรกันบ้าง เดี๋ยวกินข้าวเสร็จคุณท่านเรียกพวกเราทุกคนไปรวมตัวกันที่ห้องรับแขก” ป้าแขที่เดินเข้ามาทีหลังบอกกับทุกคน ก่อนที่เธอจะมานั่งทาอาหารเย็นด้วย

หลังเจ้านายทานอาหารอิ่มแล้วทุกคนก็ช่วยกันเก็บกวาดก่อนจะมารวมตัวกันที่ห้องรับแขกโดยมีสมาชิกในบ้านอยู่กันครบ

“ที่ฉันเรียกทุกคนมาวันนี้ก็อยากจะบอกทุกคนว่าจากนี้มีคุณดลลูกชายฉันจะกลับมาอยู่ที่บ้านหลังเล็ก ฉันสั่งห้ามใครเข้าไปวุ่นวายที่นั่นยกเว้นว่าเจ้าของบ้านจะอนุญาต” คุณดวงกมลบอกกับทุกคนเพราะรู้นิสัยของลูกชายตนเองดี

“แล้วใครจะทำความสะอาดล่ะคะ”

“มีนาเองค่ะ”

“มีนาจะทำความสะอาดเฉพาะวันที่คุณดลอยู่บ้าน แต่ถ้าวันไหนต้องออกไปข้างนอกก็จะให้ส้มโอกับรัตน์เข้าไปทำนะ”

“ค่ะคุณฤดี”

“มีนาจะพักที่นี่กับเรานานไหมคะ” ส้มโอถามเพราะเห็นว่าหญิงสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันก็น่าจะเป็นเพื่อนกันได้

“ก็คงนานพอสมควร”

“ให้มีนานอนกับส้มโอก็ได้นะคะ”

“มีนาจะนอนที่บ้านหลังเล็กกับคุณดล เพราะยังต้องทำแผลและดูแลคุณดลจนกว่าจะหายดี เอาล่ะ คืนนี้ดึกแล้วแยกย้ายกันไปนอนได้แล้ว”

“ค่ะคุณผู้หญิง”

คนอื่นต่างพากันออกไปจากห้องรับแขก ตอนนี้จึงเหลือแค่สมาชิกในครอบครัวและมีนาที่นั่งอยู่บนพื้นพรม

“มีนา ป้ารับมีนาเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะลูกหลาน ถ้ามีใครทำให้อึดอัดใจ ไม่สบายใจก็บอก อยากได้อะไรเพิ่มก็บอกนะ มีนาต้องไปนอนที่บ้านหลังเล็กกับคุณดลสองคน คิดว่าตัวเองอยู่ได้ไหม”

“ได้ค่ะ”

“ลูกชายลุงอาจจะเอาแต่ใจไปบ้าง บางครั้งก็อาจพูดจาไม่เข้าหู หนูก็อย่าถือสาเลยนะ”

“ค่ะคุณลุง”

“พ่อมองผมในแง่ร้ายเกินไปแล้วครับ ผมอยู่โรงพยาบาลกับมีนามาสองเดือนผมยังไม่เคยดุมีนาสักครั้ง ไม่เชื่อคุณพ่อก็ลองถามเธอดูสิ”

“ว่าไงมีนา เขาดุเธอบ้างไหม”

“ไม่นะคะ คุณดลไม่เคยดุมีนาเลยค่ะ แต่ชอบทำหน้าบึ้งแล้วก็ชอบดุเลขาเวลาที่เธอเอางานให้ช้าค่ะ” พ่อบิดาของชายหนุ่มเปิดโอกาสหญิงสาวก็เลยรีบฟ้องเพราะเธอสงสารที่เลขาของเขามักจะโดนดุอยู่บ่อยครั้ง

“เรื่องนั้นลุงรู้อยู่แล้วล่ะ คุณนุชเธอก็ชินแล้ว” บิดาของชายหนุ่มหมายถึงปรียานุชซึ่งทำงานเป็นเลขาของนฤดลมานานหลายปี

“ไม่โดนดุก็ดีแล้วนะมีนา แต่ถ้าเขาดุ เวลาที่มีนาทำแผลให้เขามีนาก็เอาคืนได้นะ ป้าไม่ว่าหรอก”

“แม่ครับให้ท้ายกันอย่างนี้ถ้าเกิดมีนาแค้นแล้วทำแผลผมแรงๆ ขึ้นมาล่ะ แผลผมก็ไม่หายสักที”

“พูดถึงแผล พี่ว่าจะถามดลอยู่เหมือนกันว่าสนใจอยากจะปลูกถ่ายผิวหนังไหม” ธนวัฒน์ถามน้องชายของภรรยา

“ไม่ละครับพี่วัฒน์ แผลมันอยู่ข้างในมีใครเห็นหรอก”

“มันก็จริงนะ แผลอยู่ข้างใน แต่ไม่กลัวว่าสาวๆ จะเห็นแล้วตกใจกลัวเหรอครับ”

“คงไม่หรอกมั้งครับ มีนายังไม่กลัวเลย จริงไหมมีนา” เขาหันมาถามเพราะมีนาเป็นคนที่เห็นแผลของเขามากกว่าใคร อาจจะมากกว่าตัวเอาเองด้วยซ้ำ

“ตอนแรกมีนาก็กลัวนะนะ แต่ไม่ได้กลัวแผล แต่กลัวคุณดลจะเจ็บมากกว่า แผลมันใหญ่และก็ใช้เวลาทำนานมาก”

“แต่มีนาก็เก่งนะทำแผลคล่องแล้ว พยาบาลยังชมให้ป้าฟังเลย”

“แม่ครับ นั้นมันตอนหลังๆ นี่ครับ วันแรกที่ทำ มือสั่นเหงื่อตก ปกติพยาบาลทำก็ไม่เกินยี่สิบนาที แต่มีนาทำเกือบชั่วโมง”

“ก็มีนากลัวคุณดลเจ็บ” หญิงสาวเถียง

“ป้าว่าลูกชายป้าคงด้านชาไปแล้วล่ะ ต่อไปมีนาไม่ต้องเบามือนะ”

“ไม่ดีมั้งครับแม่ อีกนิดเดียวแผลก็จะหายสนิทแล้ว ถ้าทำแรงแผลอักเสบขึ้นมาจะยุ่งเอานะครับ” นฤดลรีบหาเหตุผลมาอ้างเพราะกลัวว่ามีนาจะทำอย่างที่มารดาแนะนำจริงๆ

คุยกันอีกไม่นานทุกคนแยกย้ายกันขึ้นห้อง ส่วนมีนาก็พานฤดลเดินมายังบ้านหลังเล็กทางด้านหลัง ซึ่งก่อนหน้านี้มีนาก็เอาของใช้ส่วนตัวจากบ้านมาเก็บไว้ที่นี่บ้างแล้ว