16 ใกล้ชิด

พอทำแผลเสร็จมีนาก็ช่วยเขาสวมเสื้อและติดกระดุม ทั้งที่เขาทำเองได้ แต่ก็อยากให้เธอเป็นคนทำ

“ผูกไทให้ด้วยสิมีนา”

“มีนาผูกไม่เป็นค่ะ”

“ไม่เป็นก็ต้องฝึกไว้นะ เผื่อจะต้องผูกให้แฟนไง มานี่สิเดี๋ยวฉันสอน”

คำว่าผูกให้แฟนทำให้มีนามีความกระตือรือร้นที่จะฝึก แต่ใช่จะไปผูกให้ใครที่ไหนนะ เธออยากฝึกเพื่อผูกให้เขาต่างหาก ถึงแม้เขาจะไม่ใช่แฟนแต่ตอนนี้เธอก็ขอมโนไปก่อนว่าเขาคือแฟน

ทั้งคนสอนและคนฝึกต่างก็ใจเต้นแรงด้วยกันทั้งคู่ ทั้งที่ก็เคยใกล้ชิดกันมาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ แต่เพราะก่อนหน้าที่อยู่นี้อยู่ในโรงพยาบาลความรู้สึกมันก็เลยแตกต่างกันออกไป

“แบบนี้ใช่ไหมคะ”

“อือ”

“แต่มีนาว่ามันยังไม่สวยเท่าไหร่”

“ฝึกอีกหน่อยก็จะเก่งขึ้นเองแหละ มีนาผูกให้ฉันทุกวันได้ไหมล่ะ”

“ได้ค่ะ”

“ขอบใจนะ”

“คุณดลทานข้าวเสร็จแล้วจะกลับมาที่นี่อีกไหมคะ”

“ไม่ล่ะ ไม่อยากเดินไปเดินมา”

“คุณดลเดินล่วงหน้าไปก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวมีนาปิดบ้านแล้วเอากระเป๋าตามไปค่ะ”

“มีนา วันนี้ฉันต้องทำงานที่โรงเรียนทั้งวัน มีนาเอาไอแพดที่คุณนุชซื้อมาเมื่อวานไปด้วยนะ จะได้เอาไว้ดูซีรีส์แก้เบื่อ”

“มีนาดูในโทรศัพท์ก็ได้ค่ะ”

“จอเล็กนิดเดียวดูยังไงรู้เรื่องล่ะ ไหนๆ คุณนุชก็ซื้อมาแล้วมีนาเอาไปใช้เถอะ”

“มีนานึกว่าคุณดลจะซื้อมาใช้เอง”

“เธอเห็นไหมว่าเคสมันเป็นสีม่วงสีโปรดของเธอ”

“คุณดลตั้งใจซื้อมาให้มีนาเหรอคะ”

“อือ เป็นรางวัลที่เธออดทนดูแลฉันนานถึงสองเดือน”

“แต่คุณดลก็ให้เงินมีนาใช้ตลอด มีนาไม่เอาหรอกค่ะ เกรงใจ มีนาแค่ยืมใช้ชั่วคราวได้ไหมคะ”

“ตามใจละกัน” นฤดลขี้เกียจจะเถียงกับมีนาเรื่องความเกรงใจ ซื้ออะไรให้ก็ไม่เอาให้เงินใช้ก็บ่น ผิดกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาเคยเจอ เพราะเขาไม่ต้องให้แต่พวกเธอจะส่งรูปมาให้เขาดู จากนั้นเลขาของเขาก็ต้องไปหาของเหล่านั้นมาให้กับพวกเธอ ทุกคนที่ผ่านเข้ามาต่างก็นิสัยคล้ายๆ กันหมด จนเขาเริ่มเบื่อและเลิกสนใจสาวๆ มานานเป็นปี

แต่พอเจอกับมีนามุมมองที่เขามองผู้หญิงก็เปลี่ยนไป ไม่ใช่เพราะเธอสวยหรือเพราะเธอหุ่นดีแต่เพราะเธอสดใส เป็นตัวของตัวเองและมองโลกในแง่ดีตลอดเวลา มันทำให้คนที่อยู่ใกล้ได้เปลี่ยนมุมมองไปด้วย

เช้านี้มีนาไม่ได้ทานอาหารในครัวเหมือนกับเมื่อวานเย็นคุณดวงกมลมองเธอเป็นเหมือนกับลูกหลานคนหนึ่ง ถึงแม้มีนาอยากจะนั่งทานในครัวมากแค่ไหนแต่เธอก็ไม่กล้าขัดใจเจ้าของบ้าน

“มีนาเป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนหลับสบายไหม”

“สบายค่ะพี่ฤดี เตียงที่นี่นุ่มกว่าโรงพยาบาลตั้งเยอะค่ะ”

“แล้วดลล่ะเป็นไงบ้างได้กลับมานอนบ้านในรอบหลายเดือนเลยนะ” เพราะก่อนที่จะเกิดเรื่องนฤดลก็ขอย้ายออกไปอยู่ที่คอนโดเพราะที่นั่นอยู่กึ่งกลางระหว่างบริษัทกับโรงเรียนที่ครอบครัวเป็นเจ้าของ

“ก็ดีครับแม่ผมหลับยาวถึงเช้าเลย”

“พ่อว่าดลรีบไปทำงานเกินไปหรือเปล่าเดินยังไม่คล่องเลยนะลูก” คุณประพันธ์พูดด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่ไปประชุมและดูเอกสารนิดหน่อย”

“มีนา ป้าฝากด้วยนะ”

“ค่ะคุณป้า มีนาจะจับตาดูไม่ให้คลาดสายตาเลยค่ะ”

“ดีมากจ้ะมีนา”

หลังทานอาหารเช้ามีนาก็นั่งรถตู้คันหรูออกจากบ้านโดยมีสมพงษ์สามีของชบาเป็นคนขับ ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะฝ่าการจราจรที่ติดขัดมาถึงโรงเรียน

“คุณดลให้ผมรอรับกลับหรือให้ผมกลับไปรอที่บ้านครับ”

“กลับไปรอที่บ้านก็ได้ สักบ่ายสองค่อยออกมารับ แต่ถ้าฉันจะกลับก่อนจะให้มีนาโทรไปบอก”

“ครับคุณดล”

ตลอดทั้งวันมีนาตามติดนฤดลยิ่งกว่าเงาตามตัว แต่เขากลับไม่รู้สึกรำคาญเลยสักนิด ชายหนุ่มรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่หันมาเห็นว่าเธอยังอยู่ข้างเขา

“มีนา เหนื่อยไหม”

“ไม่ค่ะ มีนาไม่ได้อะไรเลย แค่ตามคุณดลเท่านั้นเอง คุณดลล่ะเหนื่อยไหม มีนาว่าวันนี้คุณเดินเยอะไปแล้วนะคะ”

“แต่ฉันก็ใช้ไม้เท้าเก่งขึ้นแล้วนะ”

“มีนาเห็นค่ะ แต่เท้าอีกข้างของคุณดลน่าจะทำงานหนักเกินไป เดี๋ยวเย็นคุณดลต้องแช่เท้าในน้ำอุ่นแล้วตอนนอนก็ต้องยกขาสูงนะคะ”

“หมอสั่งมาเหรอมีนา”

“เปล่าค่ะ แต่มีนาเคยเห็นแม่ทำ วันไหนที่เดินเยอะๆ แม่ก็จะทำแบบนี้ บางครั้งก่อนนอนก็ให้มีนานวดให้”

“แล้วมีนาจะนวดให้ฉันไหมล่ะ”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวคืนนี้มีนาจะนวดให้”

“ถ้านวดดีฉันมีรางวัลให้นะสนใจไหม”

“มีนาไม่ได้นวดเพราะอยากได้รางวัล มีนาก็แค่เห็นใจที่คุณดลทำงานหนักทั้งที่ยังเดินไม่คล่องเลย”

“เรื่องรางวัลถือว่าฉันติดมีนาไว้ก่อนนะ ถ้ามีนาอยากได้อะไรก็มาขอทีหลังได้ตกลงไหมล่ะ”