ตอนที่ 2

“ผมคิดว่าจะดรอปเรียนเอาไว้ก่อน เพราะว่าวันมะรืนตามโปรแกรมที่วางไว้ ผมจะต้องเดินทางไปต่างประเทศ”

ตอนนี้เอิร์ทกำลังเรียนปริญญาโท การเดินทางไปดูงานต่างประเทศครั้งนี้ถือเป็นส่วนหนึ่งของการเรียนและการสอบของหลักสูตร

“เสียดายนะ… แกอุตส่าห์เรียนมาจนใกล้จะจบอยู่แล้วเชียว”

ผู้เป็นพ่อกล่าว

“แต่ผมไม่รู้จะทำยังไง… ”

ประกายความกังวล… ผุดวาบเข้ามาในดวงตาของเอิร์ทอีกครั้ง

ด้วยรู้ว่าอาการป่วยของเฟิร์นนั้นต่างไปจากคนทั่วไป ครั้นจะจ้างคนที่ไม่รู้จักมาดูแล ก็นึกห่วงเรื่องความปลอดภัยทั้งของเมียและทรัพย์สินภายในบ้าน

“เอางี้นะ… แกไปสอบให้สบายใจเถอะนะ ในระหว่างนี้พ่อจะอาสาช่วยเป็นคนดูแลเฟิร์นให้เอง”

นี่แหละคือสิ่งที่เอิร์ทอยากได้ยิน หลังจากนิ่งรอฟังคำตอบจากปากของบิดาอย่างใจจดใจจ่อ

“ขอบคุณครับพ่อ… ”

เอิร์ทกล่าวด้วยสีหน้าดีใจ ยกมือไหว้ขอบคุณบิดา เพราะว่าใจจริงก็นึกอยากไหว้วานให้เขาช่วยอยู่เป็นเพื่อนสะใภ้ แต่ก็อดเกรงใจไม่ได้… ด้วยรู้ว่าพ่อของตัวเองก็มีงานในไร่ในสวนให้ต้องดูแลเช่นกัน

“ผมเกรงใจจัง… แล้วงานในไร่ของพ่อล่ะครับ”

เอิร์ทมองใบหน้าของบิดา สะดุดตากับเค้าโครงหน้าที่ยังคงความหล่อเหลาเอาไว้ไม่สร่าง

จมูกของรุตย์โด่งเป็นสันสวยเพราะมีเชื้อแขก เหนือริมฝีปากมีแพหนวดสีดำหนา คั่นอยู่ตรงกลางระหว่างปลายจมูกกับปาก

เนื้อตัวของรุตย์กำยำล่ำสันไปด้วยมัดกล้ามอย่างคนที่อยู่กับงานหนักในสวนมาค่อนชีวิต ผิวสีน้ำตาลเข้มเกือบดำยิ่งทำให้ผู้ชายคนนี้ดูคมคร้าม มีเสน่ห์สมชายชาตรี

ถ้าใครไม่เคยรู้อายุที่แท้จริงมาก่อน คงคิดว่าผู้ชายคนนี้น่าจะอายุสี่สิบต้นๆ

“ไม่เป็นไร… ตอนนี้พอละมือได้บ้าง… ทางโน้นพ่อมีคนงานคอยดูแลอยู่หลายคน”

รุตย์กล่าวให้ลูกชายคลายกังวล ทุกวันนี้เขามีสวนอยู่ในจังหวัดเพชรบุรีเกือบพันไร่ มีทั้งกล้วยหอม มะนาว ชมพู่ ลิ้นจี่ แก้วมังกร ทุเรียน แตงโมและอีกมากมาย

รุตย์ทำสวนเป็นอาชีพมานานจนมีฐานะ ก่อนจะผันตัวมาเป็นพ่อค้าคนกลางรับซื้อผักผลไม้จากเกษตรกร กระจายขายไปทั่วประเทศ

“ระหว่างอยู่ที่นี่ สงสัยพ่อจะได้เจองานหนักแน่ๆ”

เอิร์ทเปรยขึ้นลอยๆ

“แกหมายถึงอะไร”

หัวคิ้วของรุตย์ชิดเข้าหากัน

“ก็อาการป่วยของเมียผมน่ะสิครับ… อย่างที่ผมบอกว่าไม่ธรรมดา ถ้าเมื่อไรที่ไม่เห็นผม… เฟิร์นจะจำใบหน้าผู้ชายที่อยู่ใกล้ว่าเป็นผม… นั่นแหละคืออาการป่วยสุดแปลกที่หมอเองก็ยังจนปัญญา แต่ก็เคยเจอคนป่วยลักษณะนี้มาแล้ว… แม้จะเกิดได้เพียงหนึ่งในล้าน”

“แล้วพ่อควรทำยังไง… ถ้าตอนที่แกไม่อยู่แล้วหนูเฟิร์นเห็นหน้าพ่อเป็นหน้าแก”

รุตย์ถามลูกชาย ด้วยไม่รู้ว่าเขาควรรับมือกับอาการประหลาดของสะใภ้ยังไง?

“พ่อก็ต้องเล่นไปตามเกม… แกล้งเออออไปครับ อย่าพยายามให้เหตุผลอะไร พ่อต้องลืมความจริงไปสักพัก หมอกำชับไว้ว่าอย่าพยายามอธิบายอะไรให้เฟิร์นต้องใช้ความคิดหนัก… เพราะอาจทำให้อาการยิ่งแย่ลง”

ได้ยินที่ลูกชายบอก ทำเอารุตย์ผู้เป็นพ่อถึงกับถอนใจเฮือกใหญ่ ด้วยไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้มาเจอโรคประหลาดอะไรเช่นนี้

อีกสองวันต่อมา

ตอนค่ำ หลังจากเอิร์ทเดินทางออกจากบ้านไปได้ไม่นานนัก จู่ๆ อาการป่วยของใบเฟิร์นก็แสดงออกมาให้เห็น หลังจากหล่อนนอนหลับไปพักใหญ่ๆ

พอตื่นขึ้นมารุตย์ก็ได้เห็น ว่าอาการที่ลูกชายบอกว่าหล่อนจดจำชายอื่นว่าเป็นสามีนั้นมันเป็นยังไง?

ทั้งที่ตอนเอิร์ทยังอยู่ อาการของใบเฟิร์นก็ดูปกติเหมือนคนทั่วไป

แต่เมื่อเอิร์ทไม่อยู่… ความทรงต่างๆ ที่มีต่อเขา ก็ทำให้สมองของหญิงสาวเกิดมโนภาพขึ้นมาว่าชายอื่นเป็นสามี แม้บางทีหล่อนจะจำได้เหมือนปกติ แต่แล้วจู่ๆ ก็จำไม่ได้ซะงั้น

“เอิร์ท… พี่เอิร์ทไปไหน… ”

ใบเฟิร์นถามพ่อผัว หลังจากหล่อนตื่นนอนแล้วพบว่าเอิร์ทหายไปแล้ว

“คือ… เอิร์ทไปต่างประเทศ อีกห้าวันก็กลับ หนูไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวพ่อจะดูแลหนูเอง”

รุตย์กล่าวกับสะใภ้

“พี่เอิร์ท… งือออ… เฟิร์นจะหาพี่เอิร์ท… ”