พิศวาสลับกับพ่อสามี

พิศวาสลับ

กับพ่อสามี (3P)

นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น

ผู้เขียน กาสะลอง

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ

หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ

เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

*เราเตือนท่านแล้ว

…ปฐมบทของความมันส์…

“เซ็กซี่จัง… พี่เอิร์ทจ๋า… ยาวใหญ่น่าขย่มมาก”

ท่าทางของหญิงสาวคล้ายกับเริ่มสงสัยว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ผัว ด้วยร่างกายของรุตย์มีความเป็นชายชาตรีในทุกกระเบียดนิ้ว เห็นแล้วหิวขึ้นมาทันที

“แปลก… ”

ใบเฟิร์นสะบัดศีรษะ…

คล้ายพยายามขับไล่ความงุนงง เกิดความสับสนอยู่ในความทรงจำ

ก็จะไม่ให้หล่อนประหลาดใจได้ยังไง ก็ผู้ชายคนนี้ต่างกันลิบลับกับเอิร์ทซึ่งเป็นลูกชายของเขา

เพราะว่าเนื้อตัวของเอิร์ทนั้นเกลี้ยงเกลา ผิวขาวซีด ตัวเล็กกว่าเยอะ รูปร่างดูอ้อนแอ้นไร้กล้ามเนื้อ เส้นขนบนร่างกายก็ไม่มี ช่างแตกต่างกับรุตย์ที่ผิวเข้มคล้ำสมชายชาตรี เป็นผู้ชายพันธุ์ขนเพราะมีเชื้อสายแขก

“หนูจ๋า… ขอเบิร์นได้ไหม… ”

รุตย์ชอบเลีย

“อะไรนะ… ”

หญิงสาวทำหน้าประหลาดใจ

“พี่เอิร์ทขอเลีย… เอาลิ้นเลียตรงนี้… ”

รุตย์เอามือชี้มาที่ลิ้นของตัวเอง แล้วก็ชี้ไปที่ง่ามขาของหล่อน รู้สึกกระดากเล็กน้อยที่ต้องแทนตัวเองว่า ‘เอิร์ท’ เพราะมันเหมือนการสวมรอยเป็นผัวหล่อน แต่ลูกชายก็บอกเอาไว้เองว่า ‘พ่อต้องเล่นไปตามเกม’

“อุ๊ย… ”

ใบเฟิร์นทำหน้าอาย

พิศวาสลับ

กับพ่อสามี (3P)

กรุงเทพฯ พุทธศักราช 2562

“สวัสดีครับพ่อ… ”

‘เอิร์ท’ ยกมือไหว้ ‘รุตย์’ ผู้เป็นบิดา ที่เพิ่งเดินทางมาจากต่างจังหวัด เมื่อได้รู้ว่าเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์กับลูกชายของตนเมื่อสองวันก่อน

เอิร์ทเกิดอาการหลับใน ระหว่างขับรถกลับจากเดินทางท่องเที่ยวในช่วงปีใหม่

“เป็นไงบ้างลูก”

รุตย์ถามถึงเหตุการณ์ที่ทำเอาตกใจ ด้วยตัวเขาอยู่ต่างจังหวัด จึงไม่รู้รายละเอียดอะไรมากนัก

“ผมกับเฟิร์นปลอดภัยดีครับพ่อ”

เอิร์ทตอบ เฟิร์นคือภรรยา

“อ้าว… แล้วมันยังไง… ”

รุตย์ย่นหน้าผาก

“ครับ… ผมกับเมียปลอดภัย รถไม่ได้เสียหายอะไร ผมเบรกทันก่อนรถจะตกคลอง… แต่เฟิร์นไม่เหมือนเดิม… ”

เอิร์ทกล่าว เรียกภรรยาสั้นๆ ว่า ‘เฟิร์น’ จนติดปาก ชื่อเต็มๆ ของหล่อนคือ ‘ใบเฟิร์น’

“ยังไง… เมียแกเป็นยังไงที่ว่าไม่เหมือนเดิม”

รุตย์ถามด้วยสีหน้าห่วงใย เหตุการณ์นี้จะว่าไปก็ฟังดูแปลกๆ

“ร่างกายของเฟิร์นปกติดีทุกอย่างครับ… แต่ที่ไม่ปกติก็คือความทรงจำ… ”

“ยังไงกัน… เอ่อ… นี่อย่าบอกนะว่าหนูเฟิร์นจำอะไรไม่ได้เลย”

“เปล่าครับ… เฟิร์นจำได้ แต่กลับกลายเป็นว่าเฟิร์นจำผู้ชายทุกคนว่าเป็นผม… ”

เอิร์ททำหน้าเศร้า

“อ้าว… ทำไมเป็นแบบนี้”

หัวคิ้วของรุตย์ชิดเข้าหากัน ยังไงกัน? อาการแปลกๆ แบบนี้ตั้งแต่เกิดมาจนป่านนี้ ก็เพิ่งเคยได้ยิน

“คุณหมอที่ตรวจอาการของเฟิร์นสรุปว่าเป็นภาวะสูญเสียความทรงจำครับ… ต้องค่อยๆ ดูแลกันไป หมอเชื่อว่าไม่นานก็จะหายได้เองครับ ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าตอนที่รถผมเกือบตกลงไปในคลอง เฟิร์นกรีดร้องเรียกผมเสียงดังลั่นขวัญเสีย หลับตาร้องกรี๊ดกอดผมแน่นด้วยความกลัวที่จู่โจมเข้าจับหัวใจแล้วพุ่งไปถึงสมอง… ทำให้ความจำสุดท้ายของเฟิร์นมีแต่ผม… ”

น้ำเสียงของเอิร์ทเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“แล้วตอนนี้หนูเฟิร์นอยู่ไหน”

“หลับอยู่ในห้องครับพ่อ”

“โถ… น่าสงสารจริงๆ แต่พ่อเชื่อว่าไม่นานหนูเฟิร์นจะต้องหายเป็นปกติ อาการทางสมองมันเป็นเรื่องซับซ้อนต้องใช้เวลา แต่ก็ถือโชคดีมากแล้วที่ไม่พิกลพิการหรือเสียชีวิต”

รุตย์เอื้อมมือตบไหล่ ให้กำลังใจลูกชายอย่างคนที่มองโลกในแง่ดีเสมอ