-Ep.6- วางแผน

Ep.6

"ปล่อยฉันสิ...เหมัน!" เด็กสาวดิ้นเอาตัวรอด เมื่อถูกเพื่อนหนุ่มร่วมห้องดึงเข้าประตูรั้วโกดังเก็บของเก่าที่มันทั้งเงียบแล้วก็ไร้ผู้คน จนร่างบางล้มลงไปนอนบนพื้นปูนข้างโกดังเพราะถูกเด็กหนุ่มผลักลงไป

"ยอมเหอะน่า! ฉันจะให้พ่อซื้อมือถือเครื่องใหม่ล่าสุดให้เธอเลยเพียงดาว ไอ้ต้นเหนือมันมีปัญญาซื้อให้เธอไหมล่ะ?"

"ฉันไม่อยากได้ ฉันไม่อยากได้อะไรจากนาย ช่วยด้วย!! ช่วยด้วยค่า!!!"

"อย่าแหกปากสิวะ!!" เหมันคุกเข่าลงไปปิดปากเพื่อนสาวเอาไว้ ก่อนจะใช้อีกมือรีบแกะเชือกที่ผูกกางเกงออก เขามักจะใช้ของล่อผู้หญิงเสมอ แม้ตัวจะยังเด็ก อายุยังน้อย แต่สาวๆ มอปลายที่อยากได้ของจำพวกวัตถุนิยมก็มักจะเอาตัวเข้าแลกกับเหมันเสมอ

"อื้อออ!!!" เพียงดาวร้องไห้ออกมาพลางทุบตีมือของเหมันจนสุดแรง แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ยอมปล่อยปากบางให้ส่งเสียงออกมา พยายามจะแทรกตัวเข้าไปกลางหว่างขาเรียวเล็ก และพยายามจะแกะกระดุมกางเกงเพียงดาวออก

เพล้ง!!!

เพียงชั่วพริบตา ขมับของเหมันก็ถูกตีด้วยขวดแก้วจนเซล้มไป เมื่อเด็กสาวถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เธอก็รีบวิ่งไปยืนข้างหลังคนที่มาช่วยเธอไว้

"ต้นเหนือ!"

....................................................................

'เฮือก!!'

เพียงดาวลืมตาสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง หญิงสาวหอบหายใจระลอกใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนลมหายใจลงเมื่อเห็นลูกกรงสีดำ และบรรยากาศที่เริ่มจะคุ้นเคยเล็กน้อย

"ฮึกก!..." จู่ๆ น้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มเมื่อนึกถึงฝันที่ทำให้สะดุ้งตื่นเมื่อครู่ เธออยากให้ต้นเหนือโผล่มาช่วยเธอเหมือนครั้งนั้นจังเลย แต่ก็ทำได้แค่หวังลมๆ แล้งๆ เพราะขนาดต้นน้ำยังติดต่อกันไม่ได้ นับประสาอะไรกับต้นเหนือที่หายตัวไปเกือบสิบปี

ระหว่างที่มือบางกำลังปาดคราบน้ำตา สายตาพร่ามัวก็มองสะเปะสะปะไปเห็นกองเสื้อผ้าที่พับไว้บนโต๊ะเล็กๆ ข้างหัวเตียง มีตะกร้าใบเล็กตั้งอยู่ข้างๆ ด้วย ชะโงกมองดูจึงเห็นว่ามันมีครีมอาบน้ำ ยาสระผม แปรงสีฟัน ยาสีฟัน และครีมทาผิวอยู่ในนั้น พอเห็นอุปกรณ์ทำความสะอาดร่างกาย จู่ๆ หญิงสาวก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นมา จนต้องเอามือมาลูบ มาเกาสองแขนและรอบลำคอ

'เธอไม่ได้อาบน้ำมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วสินะ'

เพียงดาวตัดสินใจหยิบชุดเสื้อผ้า และตะกร้าอุปกรณ์อาบน้ำเข้าไปในห้องน้ำที่ตีกระจกกั้นเป็นอีกห้องเล็กๆ ด้วยความระแวงกลัวใครจะเข้ามาเห็น ร่างบางจึงหันหลังกลับไปมองที่ประตู ไม่นานก็หันกลับมาแล้วรูดม่านสีขาวปิดไว้ จากนั้นเธอก็เริ่มทำธุระส่วนตัว

อีกด้าน

"ผมสบายดีนะครับยาย" เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับฉีกยิ้มรับกับแววตาโหยหาอย่างสุดซึ้ง มือหนาลูบเบาๆ บนรูปบานใหญ่ที่ห้อยติดฝาผนังใกล้หัวเตียง ในรูปนั้นมีหญิงสูงวัยอายุราวๆ 57 ปี ยืนยิ้มอยู่ในนั้น ในอ้อมแขนมีเด็กหนุ่มวัย 10 ขวบ นั่งอยู่บนตักกอดตอบด้วยความรักใคร่ เวลาชายหนุ่มมองรูปนี้ทีไร รอยยิ้มจริงใจก็มักจะเกิดขึ้นบนใบหน้าหล่อคมทุกครั้ง

ก๊อกๆๆๆ

เรียวปากหยักเหยียดตรงทันที แววตาโหยหาเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบอย่างเก่า ก่อนจะก้าวอาดๆ ไปเปิดประตู และปิดมันทันที

"ครับป้า"

"ป้าเอาเสื้อผ้ากับสบู่ยาสีฟันไปให้แม่หนูนั่นแล้วนะคะ คุณลูเซียโน่จะให้ป้าเอาข้าวเย็นไปส่งเวลาเดิมไหมคะ?" ป้านิ่ม วัย 57 ปี ยืนประคองมือไว้ใต้สะดือ เอ่ยถามเจ้านายหนุ่มรุ่นราวคราวหลานด้วยรอยยิ้มภักดี

"ต่อไปนี้ให้อาหารเธอตามเวลาปกติเลยครับ" เสียงเรียบเอ่ยด้วยใบหน้านิ่งๆ กับป้านิ่มที่ดูแลเรื่องทุกอย่างในบ้าน และอายุก็รุ่นราวคราวเดียวกันกับยายเขาที่อยู่ในรูป ชายหนุ่มจึงเคารพเธออยู่ลึกๆ และไม่ได้ใช้สายตาเหี้ยมเกรียมหรือเยือกเย็นมองเธอแต่อย่างใด

"ค่ะ งั้นเดี๋ยวป้าไปจัดการให้นะคะ"

ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ก่อนที่จะแยกย้ายกัน โดยที่ลูเซียโน่กลับเข้ามาในห้องและไม่ลืมที่จะปิดประตูอย่างแน่นหนา คนในคฤหาสรวมถึงลูกน้องเขาทุกๆ คนย่อมรู้ดีว่าเขาหวงห้องนอนเป็นที่สุด ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามเหยียบเข้ามาในห้องนอนนี้ มันคือเขตต้องห้าม! และที่ผ่านมาก็ยังไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนคำสั่งเขาสักคน

ร่างสูงกำยำเดินมาหยิบมือถือบนหมอน ก่อนจะกดโทรหาลูกน้องเรียกคนไปที่คาสิโนบนชายฝั่ง จากนั้นชายหนุ่มก็หยิบของใช้ส่วนตัวแล้วเดินออกจากห้องไป พอลงมาถึงหน้าประตูคฤหาสก็มีรถกอล์ฟจอดรอรับ จากนั้นก็พาเขามุ่งหน้าไปยังท่าเรือ

อีกด้าน

เพียงดาวข่มตาลงแล้วเคี้ยวข้าวในถาดลงคอไป แม้หญิงสาวไม่อยากจะแตะมัน แต่ร่างกายมันเรียกร้องอาหารและน้ำตั้งแต่ตอนตื่นขึ้นมาเมื่อตอนบ่ายแก่ๆ แล้ว จริงๆ เธอทนได้สบายอยู่แล้ว เพราะก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ แต่คำพูดของป้าคนหนึ่งที่ขอการ์ดด้านหน้าเข้ามาส่งถาดข้าวด้วยตัวเองทำให้เธอเปลี่ยนใจลุกขึ้นมากินมัน

"ป้าผัดข้าวผัดมาให้นะหนู กินเถอะ ป้าทำเองกับมือ ไม่เป็นอันตรายเชื่อใจป้าได้นะ ป้าช่วยได้แค่นี้จริงๆ เข้มแข็งไว้นะลูก"

คำพูดของป้าคนนั้นทำให้เพียงดาวไม่กล้าที่จะพูดขอความช่วยเหลือ ได้แต่ก้มหน้ารับถาดข้าวมาถือไว้เงียบๆ แล้วนั่งลงกินมันเพื่อความอยู่รอด

หลังจากกินข้าวกินน้ำอิ่มจนมีแรง ดวงตาคู่สวยก็เหลือบมองลูกน้องของลูเซียโน่ที่ยืนอยู่หน้าห้องผ่านช่องกระจกสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่มองเห็นแค่หัวอย่างมีแผน เธอต้องคิดหาวิธีหนีให้ได้ แม้ความเป็นไปได้จะมีแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ก็ตามที ก็ดีกว่าไม่พยายามทำอะไรเลย

"โอ๊ยยย!!!~" ว่าแล้วเสียงแหลมก็ร้องครวญครางลั่นห้อง จนชายชุดดำที่ยืนเฝ้าหน้าประตูต้องเปิดเข้ามาดูด้วยท่าทีปกติไม่ได้ตกใจอะไร

"ร้องทำไม!" เสียงเข้มถามขึ้นด้วยสีหน้าบึ้งตึง

"ฉะ..ฉันปวดท้องเหมือนประจำเดือนจะมาน่ะ"

"....."

"นายช่วยไปขอผ้าอนามัยจากป้าคนนั้นให้ฉันหน่อยได้ไหม..."

"ไม่ได้! นายไม่ได้สั่ง อยู่เงียบๆ ไปซะ!" เขาว่าดุ แล้วกำลังจะเดินออกไป

"แต่ถ้า!...เลือดฉันเลอะเต็มกางเกงแล้วก็ที่นอน นายว่าคุณลูเซียโน่จะโกรธใคร โกรธฉันเหรอ? ฉันอยู่ได้แค่ในนี้ ออกไปซื้อผ้าอนามัยเองไม่ได้หรอก เขาสั่งให้นายเฝ้าฉันนี่ นั่นหมายถึงนายก็ต้องคอยดูฉันไม่ให้สร้างปัญหา รู้รึเปล่า ประจำเดือนผู้หญิงน่ะสิบวันถึงจะหมด คงเป็นเทือกเต็มห้องแน่ๆ แล้วนายก็จะ!..."

"เออๆ พูดมากจริงๆ!" ด้วยความรำคาญปนกลัวเจ้านายหนุ่มลงโทษ การ์ดคนนั้นจึงเสี่ยงที่จะไปเอาของที่หญิงสาวต้องการ

เมื่อเพียงดาวเห็นแผนที่วางไว้ดำเนินการด้วยดี เรียวปากบางก็ยกยิ้มขึ้นมา หญิงสาวเห็นกุญแจประตูห้องกรงห้อยอยู่บนเอวชายชุดดำคนนั้นมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว หากหาเรื่องใกล้ชิดเขาได้ เธออาจจะมีโอกาสฉกกุญแจนั้นมา

ชายชุดดำหายไปประมาณพักหนึ่ง ก่อนจะกลับมาพร้อมกับถุงสีดำ ที่ในนั้นมีผ้าอนามัยอยู่ หญิงสาวจึงทำเป็นแกล้งนั่งอยู่บนเตียงตัวขดตัวงอ พร้อมกับแสดงละครว่าเจ็บปวดที่ท้องน้อยสุดๆ

ชายชุดดำคนเดิมเดินเข้ามาแล้วยื่นถุงดำให้ผ่านช่องลูกกรงเล็กๆ กรงที่นี่เป็นแบบเหล็กตั้งตรง ไม่ได้มีเหล็กพาดเป็นตาราง จึงสามารถยื่นแขนและของเล็กๆ เข้ามาได้

"โอ๊ยยย..." เสียงหวานแกล้งครางอย่างทรมาน แล้วค่อยๆ ลงจากเตียง เดินงอตัวอย่างเชื่องช้า เมื่อใกล้ถึงมือหนาสีเข้ม ร่างบางก็แกล้งล้มลงเกาะประตูลูกกรงไว้

ตุบ!!

"อ๊ะ! โอ๊ยยย~ ฉันวานอีกรอบนะ ไปขอยาจากป้าคนนั้นให้หน่อยสิ ฉันจะตายอยู่แล้ว" น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ราวกับกำลังจะขาดใจตายอย่างไรอย่างนั้น เพื่อเพิ่มความสมจริงหญิงสาวก็ทิ้งตัวพิงกรงเหล็กในท่ากึ่งนอนกึ่งนั่งซะเลย

"หึ้ย!! เรื่องมากจริง!" ถุงผ้าอนามัยถูกโยนทิ้งลงมา ก่อนที่ชายชุดดำคนนั้นจะเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไป เขาไม่ได้ห่วงว่าหญิงสาวจะเจ็บปวด แต่กลัวเธอเป็นอะไรไปแล้วจะถูกลูเซียโน่ลงโทษต่างหาก

เมื่อการ์ดที่ทำหน้าที่เฝ้าหน้าห้องไม่อยู่แล้ว เรียวปากบางก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ แล้วชูกุญแจที่ฉกมาจากเอวหนาตอนแกล้งล้มขึ้นมาดูอย่างภูมิใจ

"โอกาสของฉันมาถึงแล้วสินะ"