-Ep.5- สังหาร

Ep.5

ร่างบางไร้ชีวิตชีวานั่งกอดเข่ามองถาดข้าวและน้ำอย่างไม่คิดจะแตะมันแม้แต่คำเดียว ขนตายาวเป็นแพยังคงเปียกทั้งบนและล่าง ดวงตากลมยังคงแดงช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง จนตอนนี้มันเหนื่อยที่จะต้องปล่อยน้ำตาออกมาแล้ว หญิงสาวจึงนั่งนิ่งคล้ายคนเหม่อลอย แต่ลึกๆ ในใจก็พยายามคิดอยู่ตลอดว่าเคยเห็นชายหนุ่มใจอำมหิตอย่างลูเซียโน่ที่ไหน เขาเป็นศัตรูกับสำนักพิมพ์ที่เธอทำงานอยู่หรือเปล่า แต่คิดไปคิดมา คนบ้าเลือด นิสัยชอบความรุนแรงแบบเขาคงไม่ใช่ศัตรูของสำนักพิมพ์เธอแน่ มีลูกน้องพกอาวุธคอยคุ้มกันเยอะแยะขนาดนั้นคงจะทำธุรกิจผิดกฎหมายแน่นอน

ใบหน้าสวยรูปไข่ค่อยๆ เบือนหน้ามองไปรอบๆ ห้องขังอีกครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างในนี้มันเหมือนถูกทำไว้รอเธอโดยเฉพาะ ไม่รู้สินะ เธอรู้สึกแบบนั้น

ร่างบางของเพียงดาวค่อยๆ ล้มตัวนอนขด แม้ไม่อยากจะแตะผ้าห่มผืนหนาเก่าๆ นี้สักเท่าไหร่ ทว่าในนี้มันช่างหนาวเย็นเสียจนเนื้อตัวเกร็งสั่นไปหมด จึงต้องจำใจหยิบมันขึ้นมาคลุมร่างกายเอาไว้ แต่กลิ่นของมันก็ทำให้เธอต้องแปลกใจ

'กลิ่นของใหม่'

มือบางจับชายผ้าห่มขึ้นมาดู ก็พบว่ามันเป็นผ้าห่มผืนใหม่ ไม่ได้เก่าอย่างที่คิด เพียงแค่สีของมันทำให้ดูเหมือนของเก่าเท่านั้นเอง ใครจะรู้ว่ามีผ้าห่มสีสนิมขายด้วย เธอก็พึ่งจะเคยเห็น หญิงสาวที่เริ่มเหนื่อยล้าค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง แม้ในหัวจะคิดมากจนสมองจะแตก แต่ก็สู้ความอ่อนเพลียที่มีไม่ได้ เมื่อเปลือกตาปิดลง เพียงดาวก็ผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว และหลับสนิทอยู่ใต้ผ้าห่มสีสนิมผืนโต

เช้าวันต่อมา...

เวลา 10:00 น.

ซ่าาา!!!

น้ำเย็นๆ ถูกสาดเข้าไปกระทบกับร่างบางที่ถูกผูกไว้กับเก้าอี้

'เฮือก!'

".....!!!" เพียงดาวสะดุ้งสุดตัวพลางหอบหายใจแรงเมื่อรู้สึกเปียกชุ่มไปตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอพยายามขยับตัวแต่ก็รู้สึกอึดอัด พยายามปรับสายตาโฟกัสภาพเลือนลางตรงหน้า จนกระทั่งภาพทุกอย่างเริ่มชัดเจน "คะ..คุณ!!"

"ตื่นได้สักทีนะ" ลูเซียโน่ยืนขาไขว้ สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงสแลกส์ พิงกำแพงเอียงคอมองหญิงสาวที่ถูกมัดติดเก้าอี้ด้วยสายตาเย็นยะเยือก

แสงไฟสีส้มที่ห้อยอยู่ด้านบนส่องสลัวลงมาทำให้เห็นใบหน้าทุกคนไม่ชัด ภายในห้องดำนี้มีชายสองคนถูกมัดมือยืนห้อยอยู่กลางห้อง สภาพทั้งคู่ดูอิดโรย ราวกับไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน

ตึก! ตึก! ตึก!

เสียงรองเท้าหนังจระเข้ดังเป็นจังหวะช้าๆ เมื่อชายหนุ่มเดินไปหาร่างบางที่นั่งทำหน้าตาตื่นกลัวกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ ลูเซียโน่มาหยุดอยู่ข้างหลังหญิงสาว ก่อนจะก้มตัวลงกระซิบเสียงเย็นใส่หูบาง แล้วเอามือวางไว้บนบ่าเล็ก บีบนวดเบาๆ ซ้ำๆ อย่างต้องการจะปลุกความกลัวในตัวเธอขึ้นมา

"ฉันมีอะไรจะให้เธอดูน่ะ" เรียวปากหยักลึกได้รูปกรีดยิ้มร้ายแล้วมองไปที่ชายหนุ่มสองคนที่ถูกห้อย

"ฉันไม่ดู!" ใบหน้าสวยสะบัดหนีมาด้านข้างแล้วหลับตาปี๋ ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดอยู่บนต้นคอทำเอาเส้นขนบนลำตัวลุกเกรียว เธอขยะแขยงเขา รังเกียจความบ้าคลั่ง โรคจิต และใจอำมหิตผิดมนุษย์ที่เกินจะเยียวยา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าชายหนุ่มด้านหลังคิดจะทำร้ายร่างกายผู้ชายสองคนนั้นให้เธอดู

"ถ้าฉันสั่ง เธอก็ต้องดู!!"

"อื๊อออ!!!" หญิงสาวเบ้หน้าด้วยความเจ็บ เมื่อถูกมือหนาบีบแก้มอย่างแรง แล้วบังคับให้เธอหันหน้าไปมองกลางห้อง ท่อนแขนแข็งแรงอีกข้างของชายหนุ่มรัดคอเธอไว้ ถึงจะไม่ได้รัดให้ตายแต่มันก็แน่นจนเพียงดาวหายใจฝืด

"เฮ่ย!!" เสียงเข้มตะโกนส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่ยืนกันอยู่ในนี้แปดคน แค่คำว่า 'เฮ่ย!' คำเดียว ชายชุดดำทั้งแปดคนก็เข้าใจความต้องการของเจ้านายหนุ่มได้เป็นอย่างดี รีบยืนประจำที่เตรียมตัวลงโทษคนที่มันกล้าเอาโฉนดปลอมมาจำนองกับคนอย่างลูเซียโน่ พวกมันคิดว่าเขาโง่ แต่แท้ที่จริงแล้วคนที่โง่ก็คือพวกมันต่างหาก ที่อยู่ดีๆ ก็เดินมาตาย

"ผมขอโทษครับท่าน.." เสียงชายหนึ่งในสองคนที่ถูกมัดมือห้อยพูดขึ้นเสียงแผ่วเบาจนเกือบจะฟังไม่รู้เรื่อง ดวงตาสองคู่นั้นปรือขึ้นปรือลงอย่างหมดแรง เหมือนโดนบางอย่างมาก่อนหน้านี้แล้ว

ปัก!!

"อัก!.."

ตุบ! ตุบ!

"อ๊ากก!... ข้อร้องล่ะครับท่าน~" เสียงคล้ายคนจะร้องไห้อ้อนวอนขึ้นเหมือนทรมานปานจะขาดใจ ก่อนจะโดนลูกน้องของลูเซียโน่ต่อยท้อง และรุมทำร้ายร่างกาย มีเพียงแค่เสียงเดียวเท่านั้นที่จะหยุดความเจ็บปวด ทรมาน นั้นได้ นั่นก็คือเสียงของชายหนุ่มผู้ทรงอำนาจ

"อื้อออ!!... ฮึกก...ฮืออ!" เพียงดาวพยายามจะเบือนหน้าหนี แต่ชายหนุ่มที่ก้มตัวอยู่ด้านหลังก็เอาแต่บีบบังคับเธอไม่ยอมปล่อย ยิ่งหญิงสาวหลับตาหนีภาพการทารุณกรรมนี้ มือหนาก็ยิ่งบีบแก้มเธอแรงขึ้น และกระชับแขนที่รัดรอบคอเธอให้แน่นขึ้นด้วย เพื่อข่มขู่ให้เธอต้องลืมตามองภาพตรงหน้า

"ดูเอาไว้...คนไม่ซื่อ ชีวิตมันจะต้องจบแบบไหน" น้ำเสียงเย็นเยียบแฝงไปด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมเอ่ยเบาๆ ข้างใบหูขาว รู้สึกได้ถึงความสั่นกลัวของร่างบางในอ้อมแขน ยิ่งเพียงดาวแสดงความจิตตกให้เห็น ลูเซียโน่ก็ยิ่งสะใจ เพราะเขาอยากให้เธอเห็นความเจ็บปวดของคนที่ถูกรุมทำร้าย ว่ามันทรมานจนต้องร้องขอชีวิตให้ตัวเองได้รอดกลับไปยังไง

"ปล่อยฉันนะ!! ฮืออๆ" เสียงอื้ออึงดังขึ้นพลางน้ำตาไหล เพียงดาวอยากจะตะโกนใส่หน้าคนบ้าอำนาจอย่างลูเซียโน่ให้หูแตกละเอียดเป็นผุยผงไปเลย 'คนไม่ซื่องั้นเหรอ?' เธอไม่ใช่ลูกน้องใต้บังคับบัญชา หรือลูกหนี้ของเขาสักหน่อย จะมายกตัวอย่างการซื่อสัตย์กับเธอทำบ้าอะไร! คนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน และไม่ได้ร่วมงานกัน ใยเธอจะต้องไปซื่อสัตย์กับเขา เพราะยังไงเธอกับลูเซียโน่ก็ไม่ได้เจอกันอยู่แล้ว ต่างคนต่างอยู่ ไม่มีการได้เปรียบเสียเปรียบ ไม่มีผลประโยชน์ใดๆ เว้นเสียว่าเขาจะเป็นไอ้พวกโรคจิต! ชอบทรมานคนอื่น และมโนไปเรื่อยว่าคนอย่างเธอเคยไปทำให้เขาคับแค้น ขุ่นเคืองกายและใจ คนที่ไม่ซื่อมันก็คือตัวเขาเองนั่นแหละ!

ปัก!! ตุบๆๆ!! ปัก!! ปัก!!

เลือดสีแดงสดกระจัดกระจายเป็นจุดเล็กๆ เต็มพื้น อีกทั้งยังอาบหน้าชายหนุ่มสองคนที่ถูกซ้อมอย่างสะบักสะบอมจนมองใบหน้าเก่าไม่ออกแล้วว่าหน้าตาเคยเป็นยังไง บอดี้การ์ดของลูเซียโน่ถูกฝึกมาอย่างเข้มงวดและหนักหน่วงพอสมควร หมัดพวกเขาแต่ละคนจึงแข็งไม่ต่างจากเหล็ก ขนาดลูกน้องยังแข็งแกร่งขนาดนี้ แน่นอนว่าคนเป็นนายอย่างลูเซียโน่ย่อมเหนือกว่าอยู่แล้ว คนที่โดนหมัดของเขากระแทกหน้า มักสลบจบในหมัดเดียวแทบทุกคน

"คุณพอได้แล้ว!...ฮึกก!"

"ทำไม สงสาร?"

"พวกเขาจะตายเอานะ...อื้ออ!!"

"คิกๆๆๆๆ!" ลูเซียโน่หัวเราะออกมาราวกับเพียงดาวกำลังเล่าเรื่องตลกให้ฟัง นี่หญิงสาวในอ้อมแขนเขาโลกสวยเกินไปหรือเปล่า ดูไม่ออกเลยเหรอว่าเขาต้องการจะฆ่ามารสังคมสองตัวนั้นอยู่แล้ว คิดว่าเขาเสียเวลาลากตัวพวกมันมาซ้อมเล่นๆ หรือยังไง "เธอนี่มัน...บอกแล้วไง ว่าให้ทิ้งโลกสีชมพูไปได้แล้ว!"

"มะ..หมายความว่าไง!?" หญิงสาวถามขึ้นโดยที่แก้มขาวๆ ถูกมือหนาบีบแรงมากขึ้นอีกเรื่อยๆ แต่ความเจ็บนี้มันไม่สามารถหยุดความอยากรู้ถึงชะตาชีวิตของสองหนุ่มนั่นได้

"ดูเอาเองสิ..." เรียวปากหยักลึกกรีดยิ้มร้ายราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะกลับมาเหยียดตรงพร้อมกับส่งสายตาให้ลูกน้องสองคน แล้วพยักพเยิดหน้าไปทางสองร่างที่ทิ้งตัวลงงอเข่า ปล่อยให้เชือกที่ตรึงมือดึงร่างทั้งร่างเอาไว้

บอดี้การ์ดสองคนพยักหน้ารับคำสั่ง ก่อนจะไปยืนประจำที่แล้วจ่อวัตถุสีเงินเงาวับไปที่กลางหน้าผากของชายหนุ่มชะตาขาด

"มะ..ไม่จริงใช่ไหม!? อย่าทำอย่างนั้นนะ!!" ใบหน้าสวยส่ายเป็นพัลวัลคามือหนา พลางเบิกตาโตตื่นกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

'มันไม่จริงใช่ไหม? นั่นคนทั้งคนเลยนะ!'

"ยิง!!" เสียงเข้มสั่งขึ้นลั่นห้อง จนเสียงมันก้องอยู่ในหูคนฟัง สำหรับบอดี้การ์ดที่ได้ยินจนชินจึงไม่สะทกสะท้านอะไร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่กลัว แต่สำหรับคนที่ไม่เคยได้ยินอย่างเพียงดาว ก็ถึงกับใจเต้นผิดจังหวะ มือเท้าชา หน้ามืดไปชั่วขณะ จนกระทั่ง....

ฉึบ! ฉึบ!

เสียงปืนไร้เสียงดังขึ้นเบาๆ คล้ายเสียงไฟฟ้าช็อต ก่อนที่ชายหนุ่มสองคนจะสลับกันหน้าหงายไปด้านหลัง เลือดสีแดงสดไหลลงมาตามกรอบหน้าที่ช้ำจนเกือบเละ และอีกบางส่วนที่หยดลงพื้นเจิ่งนอง บ้างก็กระจายติดกำแพงเป็นจุดๆ ไม่เว้นแม้แต่เสื้อผ้าชายชุดดำที่ยืนอยู่ในระยะใกล้ๆ

เพียงดาวที่ได้เห็นภาพนั้นต่อหน้าต่อตา ก็ได้หอบหายใจแรง ช็อค ไปชั่วขณะ ก่อนน้ำตามากมายจะพรั่งพรูออกมาพร้อมกับเสียงกรีดร้อง

"กรี๊ดดดด!!!!" ไม่นานเสียงแหลมเล็กก็เงียบไปพร้อมกับใบหน้าสวยที่ตกลงใส่ท่อนแขนของลูเซียโน่เนื่องจากหมดสติลง

"เอาพวกมันไปโยนให้เพื่อนพวกมึงกิน!"

"ครับนาย!"

ลูเซียโน่จัดการแก้เชือกที่มัดมือมัดเท้าเพียงดาวไว้ แล้วอุ้มหญิงสาวออกไปจากห้องสังหารโหดนี้ ด้วยแววตาเย็นชาสาดประกายอำมหิต ชนิดที่ลูกน้องตัวเองยังไม่กล้ามอง