-Ep.4- นักโทษ

Ep.4

หลายวันต่อมา... ขณะที่เพียงดาวกำลังเดินไปยังสนามบาสที่ติดสนามเด็กเล่นของหมู่บ้าน เพราะนัดกับต้นเหนือและต้นน้ำเอาไว้ จู่ๆ เหมัน เพื่อนชายห้องเดียวกันก็เดินเข้ามาหาเด็กสาว และตรงนี้ก็เป็นโกดังเก็บของเก่าของลุงเหมันพอดี มันทั้งเปลี่ยวแล้วก็เงียบ

"มีอะไรเหรอ?" เพียงดาวยืนนิ่ง ถามเหมันด้วยน้ำเสียงใจดี แต่ดวงตากลับสั่นกลัวเพื่อนหนุ่มร่วมห้องที่ยืนขวางหน้า

"ฉันชอบเธอ! มาเป็นแฟนกับฉันสิ" เหมันพูดอย่างเอาแต่ใจ ด้วยความที่พ่อเป็นกำนัน และมีปู่เป็นถึง ส.ส. ครอบครัวเด็กหนุ่มจึงร่ำรวยมีหน้ามีตากว่าบ้านอื่น และการที่เหมันถูกตามใจอย่างหนัก จึงเป็นเหตุให้ไม่ได้รับการสอนสั่งที่ดี ทำตัวเป็นอันธพาลอวดดีไปทั้งอำเภอ เพราะไม่มีใครหน้าไหนกล้าสู้กับเขาอยู่แล้ว

"มะ..ไม่ได้หรอก เราพึ่งจะอายุ 15 กันเอง"

"ทำไมจะไม่ได้! ฉันไม่อยากจะคุยนะ ผู้หญิงสวยๆ ในโรงเรียนอำเภออื่นฉันได้มาหมดแล้ว รุ่นพี่ ม.6 โรงเรียนเราฉันก็ได้จัดมาแล้ว ไม่ใช่เด็ก ป.3 ป.4 สักหน่อย"

"ตะ..แต่ว่าฉันไม่ได้ชอบนาย" ยอมรับว่าตกใจมากที่ได้ยินเหมันพูดเช่นนั้น เท้าเล็กเริ่มขยับถอยหลังเมื่อเห็นท่าไม่ดี ใครๆ ต่างก็รู้ว่าเขาเอาแต่ใจ เพราะว่ามีพ่อแย่ๆ คอยให้ท้าย

"แล้วเธอชอบใคร! ไอ้ต้นเหนือใช่ไหม!!?" เหมันตวาดถามอย่างไม่พอใจ ก่อนจะขยับเข้าไปจับแขนเรียวขาวที่กำลังเปล่งปลั่งเป็นสาวแรกรุ่น

"ปล่อยฉันนะ!!"

...............................................................

"อย่างแรกที่ฉันสะใจคืออะไรรู้ไหม?"

".....!"

"คือการที่เธอต้องถูกทรมานและไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด เพราะฉันเองก็เคยเป็นแบบนั้น...เพราะเธอเพียงดาว!"

เพียงดาวสูดลมหายใจเข้าอย่างช้าๆ เมื่อถูกแววตาคมกริบดั่งใบมีดของลูเซียโน่มองมา มือบางกำแน่นอยู่ข้างลำตัว พลางนั่งตัวรีบเนื้อสั่นอยู่บนเตียง "คุณมันคนสารเลว!!"

ลูเซียโน่แสยะยิ้มเยือกเย็นเบือนหน้าไปทางอื่นแวบสั้นๆ ก่อนจะเอาลูกกุญแจที่ถือติดมือมาไขตัวล็อคประตูลูกกรงออก

เอี๊ยด!~

แล้วผลักประตูลูกกรงเปิดเข้าไปอย่างแรง

"คะ..คุณจะทำอะไร!?" เท้าเล็กยกขึ้นบนเตียงก่อนจะคุกเข่าถอยหลัง แต่ก็ไม่ทันร่างสูงใหญ่ที่พุ่งเข้ามาบีบปากเธออย่างเจ็บปวด "อื๊ออออ!!!"

"ฉันก็เลวกับคนที่เลวใส่ฉันก่อนเท่านั้นแหละ!" ดวงตาคมกราดเกรี้ยวมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยสั่นระริกราวกับจะสุมไฟเผาหญิงสาวให้มอดไหม้ไปทั้งตัว ก่อนที่มือหนาจะสะบัดใบหน้าสวยทิ้งจนร่างบางล้มฟุบลงไปกับหมอน

"ฮึกก!...ฮือๆๆ" เพียงดาวได้แต่ฟุบหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มแม้แต่เศษเสี้ยวของเงา เขามันหมาบ้าชัดๆ ไร้หัวใจ อำมหิตผิดวิถีของคน จนกระทั่งได้ยินเสียงโซ่ถูกลากมาใกล้ๆ หญิงสาวจึงรีบลุกขึ้นมามองต้นทางของเสียงด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิด "คะ..คุณจะทำอะไร!? อย่านะ!!!"

"มานี่!!" เสียงเข้มคำรามลั่นแล้วคว้าข้อเท้าขาวนวลของหญิงสาวกระชากกลับเข้ามาเมื่อเธอคลานหนีจะลงจากเตียง ลูเซียโน่จัดการใช้โซ่ที่เอื้อมไปหยิบมาจากใต้เตียงล็อคข้อเท้าเพียงดาวไว้อย่างแน่นหนา ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างเลือดเย็นสะใจกับสิ่งที่หญิงสาวโดนกระทำ

"ปล่อยฉันนะ!! มาล่ามฉันไว้ทำไม...ฮึกก! ปล่อยย!!! ฮืออๆๆ" มือบางทั้งดึงทั้งเขย่าโซ่ที่รัดแน่นรอบข้อเท้า หวังจะเอามันออก แต่ก็ไม่สามารถที่จะช่วยเหลือตัวเองได้ จึงได้แต่โวยวาย และร้องไห้ฟูมฟายออกมา ชีวิตเธอสิ้นหวังแล้วจริงๆ อยู่ดีๆ ก็ถูกเขาจองจำและตีตราให้เธอเป็นนักโทษ สุดท้ายก็แค่หวังให้เรื่องทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน

...แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับมันสมจริงเกินกว่าจะโกหกตัวเองว่าเป็นเพียงแค่ความฝันได้...

"ใช้ชีวิตในนี้ได้ตามสบายเลยนะ ฉันจะให้คนส่งข้าว ส่งน้ำมาให้ วันละสามมื้อ คืนนี้นอนให้สบายล่ะ พรุ่งนี้เธอจะได้เจอของจริง!" ลูเซียโน่ยืนสั่งอยู่ปลายเตียง มองหญิงสาวที่นั่งก้มหน้ากำข้อเท้าเอาไว้ร้องไห้จนตัวโยน เขาจะไม่มีวันสงสารผู้หญิงอย่างเธอ! และไม่สนว่าใครจะมองเขายังไง ตามวิถีชีวิตของเขา ขวางหน้าก็ฆ่าทิ้งอย่างเดียว! นั่นคือกฎเหล็กที่เขาได้ตั้งกับตัวเองเอาไว้ คนอ่อนแอมักจะต้องแพ้ให้คนไร้จุดอ่อน และเขา..ไม่เคยมีจุดอ่อน!

ลูเซียโน่หมุนตัวหันหลังพร้อมๆ กับใช้หางตามองร่างบางน่าสมเพศจนเธอหายไปจากรัศมีของดวงตา ก่อนจะเดินออกไปจากห้องขังแล้วหันมาล็อคประตูด้วยโซ่อย่างแน่นหนา จากนั้นก็เดินออกจากประตูห้องไปโดยไม่ลืมที่จะล็อคมัน

"เอาข้าวเอาน้ำมาให้เธอ แล้วเฝ้าให้ดี!" เสียงเข้มน่าเกรงขามเอ่ยสั่งลูกน้องที่ยืนรออยู่หน้าห้อง พลางมองประตูเหล็กด้วยแววตาคมปราบยิ่งกว่าใบมีด ก่อนจะดึงสายตากลับมา แล้วตวัดไปมองชายชุดดำทั้งสามตรงหน้า ซึ่งพวกเขายืนก้มหน้าฟังคำสั่งของลูเซียโน่อยู่ สิ้นเสียงเข้มทรงอำนาจ ชายชุดดำก็ตอบกลับรับคำสั่งอย่างแข็งขัน จากนั้นชายหนุ่มก็เดินออกมาพร้อมกับชายชุดดำสองคน อีกคนทำหน้าที่เฝ้าประตูให้นักโทษอย่างเพียงดาว

ร่างสูงใหญ่กำยำที่สูงถึง 185 ซม. น้ำหนัก 75 กก. เต็มไปด้วยมัดกล้ามแข็งแรงที่ซ่อนอยู่ภายในร่างกายดูดีจนสาวๆ ทั้งในประเทศและต่างประเทศต่างก็ฝันว่าจะได้ชายหนุ่มมาเป็นพ่อของลูก ทว่าความเป็นจริงกลับไม่มีใครกล้าคิดที่จะใกล้เขาแม้แต่น้อยหากเขาไม่ได้ต้องการ

ชายหนุ่มเดินขึ้นมาจากห้องใต้ดินที่ซ่อนตัวอยู่ภายในคฤหาสหลังมหึมา ลูเซียโน่ไม่ได้อยู่คนเดียว ชายหนุ่มจัดการแบ่งเสี้ยวหนึ่งของคฤหาสให้ลูกน้องอยู่ และอีกเสี้ยวหนึ่งให้พวกแม่บ้านและคนสวนอยู่ ส่วนอีกส่วนใหญ่ๆ ราว 60% ของตัวคฤหาสคือพื้นที่ของเขาทั้งหมด

คฤหาสหลังนี้ตั้งอยู่บนเกาะส่วนตัวที่มีพื้นที่ 500 ไร่ ซึ่งอยู่ในจังหวัดกระบี่ แน่นอนว่ารอบข้างเป็นทะเลทั้งหมด ใช้เวลาเข้าฝั่งประมาณ 20 นาทีได้ มีท่าเรือส่วนตัว ฟาร์มจระเข้น้ำเค็ม และยังมีบ่อฉลามที่ลูเซียโน่ใช้กรงเหล็กไฟฟ้าขนาดใหญ่ล้อมไว้ อาหารของพวกมันก็คือร่างไร้ลมหายใจของพวกไม่ซื่อ ซึ่งพรุ่งนี้เจ้าฉลามและเจ้าจระเข้ก็จะได้กินอิ่มๆ อีกบ่อละหนึ่งร่าง

"เจอกันพรุ่งนี้ตอนสิบโมง ลากเพียงดาวไปมัดรอไว้ ฉันมีหนังสยองขวัญแบบสดๆ จะให้เธอดู!"

"ครับนาย!!"

เสียงเข้มหันไปสั่งลูกน้องที่เดินติดตามมาเมื่อมาถึงเขตพื้นที่ส่วนตัวในคฤหาสแล้ว ถึงเวลาที่ชายหนุ่มจะต้องพักผ่อน ซึ่งคนในคฤหาสรู้ดีว่าไม่ควรรบกวนเจ้านายหนุ่มเวลาที่เขากำลังพักสายตาและร่างกาย บอดี้การ์ดที่ต้องอยู่เวรกลางคืนจึงต้องตรวจตราพื้นที่โดยรอบอย่างเข้มงวด