-Ep.3- คุกขังกาย

Ep.3

"หืม!...ข้าวผัดยายจีนอร่อยสุดๆ เลย ยายของต้นเหนือทำอะไรก็อร่อยไปหมด พ่อกับแม่เราทำงานทั้งวันไม่มีเวลาทำกับข้าวกินเองเลย ได้แต่ซื้อกินทุกมื้อ" เด็กสาวทำหน้าตัดพ้อเมื่อนึกถึงความเป็นอยู่ในครอบครัวตัวเอง ขณะที่เธอนั้นกำลังนั่งกินข้าวอยู่บนเตียงใต้ต้นไม้ มองสวนผักแบบพอเพียงของบ้านต้นเหนือ

"ยายเราทำอร่อยทุกอย่างอยู่แล้ว"

"ยายกูเหอะไอ้ต้นน้ำ!" ต้นเหนือหันไปถลึงตาใส่เพื่อนเมื่อถูกแย่งคุณยายสุดที่รักไป ในมือทั้งสามคนถือจานข้าวผัดกองโต แถมยังแข่งกันกินอีกด้วย

"ยายมึงก็เหมือนยายกูนั่นแหละ กูมากิน มานอนบ้านมึงเกือบจะทุกวัน ยายเขาก็รักกูเหมือนกัน" ต้นน้ำเชิดหน้ายักคิ้วท้าทายเพื่อน ถึงเขาจะเติบโตมากับวัดในหมู่บ้านเพราะว่าพ่อบวชตลอดชีวิต แต่เขาก็รับรู้ถึงความรักที่ยายจีนมีให้แม้ไม่มีแม่หรือครอบครัวคอยสั่งสอนเรื่องทั่วไปพวกนี้

"เออ กูให้ยายกูเป็นยายมึงก็ได้ ถ้ามึงซ่อมไอ้เศษเหล็กนี่จนมันใช้งานได้" ต้นเหนือบุ้ยปากไปยังโทรศัพท์เก่าๆ หลายเครื่องที่เก็บได้จากกองขยะ ที่บัดนี้มันอยู่ในมือของต้นน้ำ

ตี่ ดี ดี้!

"เฮ่ย!"

"ว้าว!"

ทั้งต้นเหนือและเพียงดาวรีบพากันวางจานข้าวผัดไว้ข้างตัว ก่อนจะชะโงกหัวไปชนกันสามคนมองโทรศัพท์ที่ต้นน้ำหมุนๆ แคะๆ อยู่มาสักพักใหญ่

"เป็นไง...เป็นไง อนาคตแฮกเกอร์อย่างกูซ่อมได้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว" ต้นน้ำยกนิ้วโป้งกับนิ้วชี้สอดไว้ใต้คางพร้อมกับคุยโวโอ้อวดอย่างภูมิใจ

และทั้งสามคนก็สุมหัวกันซ่อมมือถือเครื่องต่อไป ซึ่งไม่มีใครซ่อมมันได้เลย ยกเว้นต้นน้ำคนเดียว เสียงเจื้อยแจ้วหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ทำให้ยายจีนที่ยืนมองอยู่ในสวนผักยิ้มออกมาอย่างสุขใจ

แกร๊ก!

เอี๊ยดอ๊าด~

ตุบ!

เสียงร่างบางกระแทกลงกับเตียงไม้แข็งๆ ที่มีผ้าผืนบางปูรอง ก่อนที่ประตูเหล็กจะปิดลงแล้วถูกล็อคด้วยโซ่จากฝีมือของชายชุดดำ เมื่อตั้งสติได้ หญิงสาวจึงรีบวิ่งไปดึงประตูเหล็กนั้นออก ทว่ามันถูกล็อคสนิทไม่สามารถเปิดออกได้อีกแล้ว

"กรี๊ดดด!!! ปล่อยฉันออกไปนะไอ้พวกบ้า! ฉันไปทำอะไรให้นายของแก ขอร้องล่ะ~ นี่ต้องไปเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ ฮึกก..." มือบางกำกรงเหล็กสีดำไว้อย่างหมดแรง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งร่ำไห้ออกมาปานใจจะขาดอย่างไม่เข้าใจ

ดวงตาคู่สวยทอประกายความสิ้นหวังมองผ่านม่านน้ำตาไปรอบๆ ห้องที่ไร้แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ ห้องใต้ดินที่เพียงดาวถูกลากมาทิ้งไว้เป็นห้องปูนเก่าๆ ที่ถูกทาทับด้วยสีแดงคล้ายเลือด มีห้องลูกกรงคล้ายกับตารางคุกไม่มีผิดอยู่สองห้อง ห้องฝั่งตรงข้ามที่ว่างค่อนข้างเล็กกว่าห้องที่หญิงสาวถูกขังอยู่ มีเตียงนอนแข็งๆ และหมอนหนึ่งใบ ผ้าห่มผืนหนาที่วางไว้ค่อนข้างจะเก่าเล็กน้อย ส่วนห้องกระจกที่ล้อมด้วยม่านสีดำทึบคือห้องส้วมเพราะเห็นชักโครกโผล่ออกมาครึ่งอัน ส่วนอีกฝั่งมีม่านสีใสรูดเปิดไว้เผยให้เห็นฝักบัวที่ติดอยู่กับฝาผนัง มองเลยขึ้นไปอีกหน่อยจะเห็นพัดลมระบายอากาศ แม้ห้องใต้ดินที่เหมือนคุกขังนักโทษนี้จะดูทรุดโทรมน่ากลัว ทว่าก็ยังมีเครื่องปรับอากาศปล่อยไอความเย็นออกมาให้ได้หายอกหายใจอย่างโล่งปอดอยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นคนที่อาศัยอยู่ในนี้ได้หายใจแบบติดๆ ขัดๆ เป็นแน่

สามชั่วโมงต่อมา...

เวลา 21:30 น.

ร่างบางนอนขดตัวอยู่บนเตียงโดยใช้มือรองข้างแก้มเอาไว้พลันน้ำตาก็ไหลลงมาผ่านจมูกโด่งรั้นได้รูปแล้วหยดลงเปียกผ้าปูที่นอนผืนบางจนชุ่ม เพียงดาวไม่สามารถข่มตาลงได้เพราะพยายามคิดแล้วคิดเล่าแต่ก็คิดไม่ออกว่าไปเป็นศัตรูกับลูเซียโน่ตอนไหน ครั้นจะโทรศัพท์หาต้นน้ำให้มาช่วยก็ทำไม่ได้เพราะเท่าที่จำได้หญิงสาวไม่ได้เอาอะไรลงมาจากรถเลย เธอกำลังจะได้ไปชื่นชมกับวิวธรรมชาติที่ประเทศสวิตเซอร์แลนด์แท้ๆ เพราะอาชีพนักเขียนการ์ตูนแบบเธอต้องพึ่งสถานที่สวยงาม และให้ความสดชื่นแก่ร่างกายมือมันถึงจะวาดงานออกมาได้สวย เธอจึงได้ไปสัมผัสโลกกว้างอยู่บ่อยๆ แต่เพียงเสี้ยววินาทีโลกกว้างกลับกลายเป็นโลกแคบเล็กๆ ที่สัมผัสไม่ได้แม้กระทั่งอากาศบริสุทธิ์ และเธอก็ไม่อาจรู้ได้ว่าต้องถูกจองจำไปจนถึงเมื่อไหร่

แกร็ก!

ครืดด!!

เสียงประตูเหล็กบานใหญ่เก่าๆ ด้านหน้าถูกไขและผลักเข้ามาจนเสียงฝืดเคืองของสนิมดังลั่น ก่อนจะปรากฏกายร่างสูงใหญ่ของลูเซียโน่ ซึ่งเขายังอยู่ในชุดเดิม และพึ่งกลับมาจากการสังหารลูกหนี้หน้าโง่ที่กล้าหนีหนี้คนอย่างเขาไปไกลถึงประเทศเพื่อนบ้าน ใช้เวลาเพียงแค่สองวันลูกน้องของเขาก็สามารถไปลากตัวมาได้ จึงปิดบัญชีหนี้ด้วยลูกปืนนัดเดียวเจาะกลางขมับ แล้วสั่งลูกน้องให้หิ้วร่างไร้ลมหายใจไปโยนทิ้งไว้ในบ่อจระเข้

...เป็นหนี้ก็ต้องชดใช้ จะใช้ด้วยเงินหรือลมหายใจเขาไม่ใช่คนที่ตัดสิน แต่ตัวคนเป็นหนี้ต่างหากที่มันตัดสินชีวิตตัวเอง...

พรึบ!

หญิงสาวรีบลุกขึ้นนั่งปาดน้ำตา เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินล้วงกระเป๋าเข้ามายืนแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมหน้าประตูลูกกรงเหล็กที่ใช้ขังร่างกายเธออยู่

"คุณจับฉันมาทำไม ฉันไปทำอะไรให้ถึงได้โกรธแค้นฉันนักหนา ฉันอยากให้คุณทบทวนดูอีกสักครั้ง...ฮึกก นี่อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันก็ได้..." เสียงสะอื้นไห้ที่พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้สั่นเครือจนสันกรามแข็งเกร็งเกือบจะพูดออกมาไม่ได้ศัพท์ เธออยากให้เขามองหน้าเธอให้ดีๆ และทบทวนดูอีกสักครั้งว่าเธอไม่ใช่คนที่เขาแค้นเคือง หรือตามหาและเป็นแค่การจับผิดตัว

"หึ! ทบทวนอย่างนั้นเหรอ? เธอคงไม่อยากให้ฉันทำแบบนั้นแน่เพียงดาว เพราะยิ่งฉันเห็นภาพตอนนั้นอีกครั้งเมื่อไหร่ ฉันก็ยิ่งอยากจะฆ่าเธอ! อยากทรมานเธอให้ได้ตายทั้งเป็นเหมือนกันกับฉัน!" ดวงตาคมที่เต็มไปด้วยเพลิงโทสะจ้องเขม็งไปยังหญิงสาวที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาต้องเคยพบเจอกับนรกบนดิน เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะมาร้องฟูมฟายตอนนี้ เพราะเขายังไม่ได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ

"แล้วฉันไปทำอะไรให้คุณเล่า! คุณก็พูดมาสิ!!" เสียงแหลมโวยถามทันควัน เพราะเธอเองก็จะบ้าตายอยู่แล้วที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด

ปึง!!

มือหนาทุบลงที่ประตูลูกกรงอย่างแรงพลางขบสันกรามแน่น ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาสัมพันธ์กับแววตาร้ายกาจที่ดูเยือกเย็นไร้จิตใจ

"อย่างแรกที่ฉันสะใจคืออะไรรู้ไหม?"

".....!"

"คือการที่เธอต้องถูกทรมานและไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด เพราะฉันเองก็เคยเป็นแบบนั้น...เพราะเธอเพียงดาว!"