-Ep.2- หมายหัว

Ep.2

"เพียงดาว! วันนี้ไปกินข้าวผัดยายเราไหม?" เสียงเด็กหนุ่มแรกรุ่นวัย 15 ปี เอ่ยเรียกเพื่อนสาวคนพิเศษขณะที่เธอกำลังเดินออกนอกประตูโรงเรียนมัธยมต้น

"วันนี้ยายนายจะผัดข้าวให้กินเหรอต้นเหนือ!?" เด็กสาวหันกลับไปถามเพื่อนหนุ่มที่วิ่งหอบแห้กๆ ด้วยท่าทีตื่นเต้น

"อืม ยายบอกว่าให้ชวนเธอไปด้วยน่ะ" เด็กหนุ่มยิ้ม เพราะจริงๆ แล้วเขาเป็นคนตื๊อยายให้ผัดข้าวเย็นนี้เอง

"งั้นยายมึงต้องให้มาชวนกูด้วยอย่างแน่นอนเลย"

"ไอ้ต้นน้ำ!" น้ำเสียงสุดเซ็งของต้นเหนือดังขึ้นเมื่อเพื่อนหนุ่มคนสนิทวิ่งมากอดคอเขาพร้อมรอยยิ้มขี้แกล้ง ก่อนจะได้ยินเสียงกระซิบที่หูเบาๆ

"มึงชอบเพียงดาวละซิ๊ไอ้เหนือ ถ้ามึงให้กูไปแดกข้าวด้วยกูจะช่วยเชียร์"

"โอเค"

"ฮ่าๆๆๆ!" ต้นน้ำหัวเราะลั่นเมื่อต้นเหนือหันมาตอบอย่างไม่ลังเล พวกเขาไม่ใช่ญาติพี่น้องกัน แต่ชื่อดันคล้ายกันอย่างกับแฝดที่ออกมาจากท้องเดียวกันเลย

ณ ปัจจุบัน

ในรถตู้

"นายครับ เธอกำลังมาสนามบิน จะสวนทางกับเราอีกประมาณ 15 นาทีครับนาย"

"หาวิธีทำยังไงก็ได้ลากตัวเธอมา!" เสียงเข้มสั่งขึ้นพร้อมกับใช้สายตาเย็นยะเยือกจ้องไปที่รูปในมือ ก่อนจะค่อยๆ กำมันจนยับย่นอยู่ในกำมือหนาสั่นเทาแล้วปล่อยมันทิ้งลงไปที่ปลายเท้า

'เธอทำให้เขาต้องทุกข์ทรมาน เพราะฉะนั้นเธอต้องชดใช้ เพียงดาว'

รถตู้สีดำเงาพุ่งทะยานสู่เป้าหมาย เพื่อไปให้ถึงหญิงสาวที่ลูเซียโน่กำลังหมายหัว ขับไปเพียงสิบนาทีเท่านั้นรถตู้คันดังกล่าวก็ได้จอดนิ่ง ร่างสูงใหญ่ได้ลงไปยังท้องถนนที่เบื้องหน้ามีรถเก๋งคันสีขาวหักหลบเข้าข้างทางเพราะมีรถเก๋งสีดำขวางหน้าเอาไว้ ดวงตาคมดุดันคล้ายต้องการสังหารคนมองไปยังร่างบางที่เปิดประตูลงมา ลูเซียโน่จึงเดินอาดๆ เข้าไปพร้อมกับลูกน้องอีกห้าคน

20 นาทีก่อน...

ครืดดด~ ครืดดด~

ดวงตาคู่สวยเหลือบไปมองมือถือที่สั่นอยู่ช่องหน้ารถ ก่อนที่มือเรียวเล็กข้างซ้ายจะละจากพวงมาลัยลงไปหยิบบลูทูธขึ้นมาเสียบหู จากนั้นก็ใช้นิ้วจิ้มหน้าจอเพื่อรับสาย

"ฮัลโหล"

(เธออยู่ไหนน่ะ?) เสียงทุ้มจากปลายสายถามขึ้น

"อ่อ ฉันกำลังไปสนามบินน่ะ"

(บินตอนไหน?)

"ตอนห้าโมง จะรีบไปเช็คอินก่อนเดี๋ยวเย็นกว่านี้รถจะติด"

(อืม งั้นระวังตัวด้วยนะ)

".....?" คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเมื่อเพื่อนหนุ่มคนสนิทพูดจาแปลกๆ "หกปีที่แล้วนายก็เตือนฉันแบบนี้ และเมื่อสามปีก่อนนายก็พูดแบบนี้อีก และ ณ วันนี้นายก็พูด อธิบายมาให้เคลียร์ดีกว่าต้นน้ำว่านายกำลังห่วงฉันเรื่องอะไร!"

(........) เสียงปลายสายเงียบไป จนหญิงสาวต้องถอนหายใจหรี่ตาลงอย่างพินิจพิจารณาเรียกปลายสายด้วยน้ำเสียงบังคับ

"ต้นน้ำ!"

(เออ ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็พูดไร้สาระไปเรื่อย)

"แล้วสรุปหาต้นเหนือเจอไหม นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้วนะ"

(ฉัน....ฉันยังไม่เจอข้อมูลของมัน)

"นี่นายเป็นแฮกเกอร์ประสาอะไร แค่แฮกข้อมูลสถานพินิจดูเรื่องเมื่อ 11 ปีก่อนแค่นี้ทำไม่ได้เหรอ ทีข้อมูลการหาเสียงเลือกตั้ง ส.ส. ของพ่อไอ้เหมันนายยังทำได้ชิลๆ เลย"

(อย่ามาหัวร้อน ยังไม่เจอก็คือยังไม่เจอ ไว้เจอฉันจะบอกเอง แค่นี้แหละ)

ตู๊ดๆๆๆ!

"ต้นน้ำ!...ไอ้ต้นนะ!...เฮ้ออ~" มือบางดึงบลูทูธออกจากหูแล้วเหวี่ยงมันลงช่องด้านล่างอย่างหงุดหงิด ก่อนจะต้องตกใจเมื่อมีรถเก๋งสีดำขับพุ่งตรงสวนเลนมาทางเดียวกับเธอ และรถคันนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะหักหลบ เธอจึงต้องหักเข้าข้างทางแทน

เอี๊ยดดด!!

"ขับรถประสาอะไรเนี่ย!" ใบหน้าสวยเงยขึ้นมาจากพวงมาลัยเมื่อรถหยุดนิ่งแล้ว ดีนะที่เธอคาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้ มิเช่นนั้นคงไม่ได้นั่งบ่นอยู่แบบนี้

ดวงตากลมสั่นระริกมองไปยังรถตู้คันสีดำที่มาจอดต่อท้ายรถเก๋งที่เบรคขวางหน้าเธอไว้ก่อนหน้านี้ หญิงสาวค่อยๆ เปิดประตูลงไป ไม่ได้นึกกลัวคนที่อยู่ในรถสองคันข้างหน้าเลย เพราะมั่นใจว่าไม่เคยมีปัญหากับใครมาก่อน แต่แล้วสิ่งที่คิดกับสิ่งที่เห็นมันดันไม่สัมพันธ์กัน เมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งลงมาจากรถตู้คันสีดำ แววตาของเขามันช่างน่ากลัวจนเธอรู้สึกหนาวไปทั้งตัว

"....!!" ร่างบางก้าวถอยหลังจนร่างกระแทกประตูรถเมื่อเห็นชายนิรนามห้าถึงหกคนเดินตรงเข้ามาล้อมเธอเอาไว้ ผิวพรรณที่ว่าขาวผุดผ่องยังสู้ความมืดครึ้มของท้องฟ้าที่ฝนกำลังจะมาไม่ได้ และท้องฟ้าที่มืดครึ้มเพราะเค้าฝนก็ยังสู้อำนาจมืดที่ผุดผ่องจุดประกายรอบตัวชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้เช่นกัน

เพียงดาว มองชายหนุ่มแปลกหน้าด้วยความประหลาดใจ ร่างสูงที่สวมเสื้อเชิ๊ตสีดำปลดกระดุมลงมาสามเม็ดอวดแผงอกกำยำขาวใส แขนเสื้อที่ถูกพับไว้เหนือนาฬิกาเรือนหรูเผยให้เห็นท่อนมือเรียวโอบล้อมไปด้วยเส้นเลือดสีเขียวปูดโปนขึ้นมาอย่างเด่นชัด มองปราดเดียวก็รู้ว่าเขาเป็นคนมีอำนาจ ท่าทางจะมีเรื่องเข้าใจผิดกัน เพราะเธอไม่เคยไปมีเรื่องกับคนพวกนี้มาก่อน

"ไม่เจอกันนานนะ เพียงดาว!" ลูเซียโน่กระตุกยิ้มร้ายสัมพันธ์กับแววตาดุจปีศาจคู่นั้น ก่อนที่เรียวปากหนาจะกลับมาเหยียดตรงจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาคมกริบเย็นยะเยือก

"คะ..คุณรู้จักฉันได้ยังไง!?" เพียงดาวถามเสียงสั่นพร้อมทั้งใช้สายตาที่กำลังสั่นกลัวมองร่างสูงใหญ่ตรงหน้าอย่างขบคิด แต่ทว่าคิดจนหัวสมองจะแตกหญิงสาวก็พูดกับตัวเองในใจซ้ำๆ อยู่เพียงประโยคเดียวว่า เธอไม่เคยรู้จักกับผู้ชายคนนี้!

"เรื่องนั้นมันไม่สำคัญพอที่ฉันจะตอบ แต่สิ่งที่ฉันจะบอกเธอตอนนี้คือ..." ลูเซียโน่ขยับเข้าไปหาหญิงสาวที่ยืนเบียดประตูรถจนแทบจะสิงตัวเข้าไปหลอมรวมกับเศษเหล็กราคาถูก ก่อนจะใช้มือที่สวยกว่ามือผู้ชายทั่วไปจิกเส้นผมท้ายทอยหญิงสาวแล้วกระชากจนใบหน้าสวยแหงนขึ้น

"กรี๊ดดด!!! นี่คุณจะทำบ้าอะไรเนี่ย!?"

"ลืมโลกสีชมพูใบนี้ของเธอไปซะ! เพราะจากนี้ไป...เธอจะพบกับโลกใบใหม่สีแดงที่เต็มไปด้วยเลือด และทุกข์ร้อนเหมือนอยู่ในนรก! เอาตัวไป!!" ประโยคหลังลูเซียโน่ได้หันไปสั่งลูกน้องพร้อมๆ กับเหวี่ยงร่างบางจนกระเด็นไปกระแทกกับชายชุดดำที่รอรวบตัวเธออยู่

"กรี๊ดดด!! ปล่อยฉันนะ! ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย!!" เสียงกรีดร้องของเพียงดาวดังลั่นริมถนนขณะที่ถูกลูกน้องของลูเซียโน่อุ้มพาดบ่าไปใส่ท้ายรถตู้คันสีดำพร้อมกับมัดมือมัดเท้าและใช้เทปปิดปากเธอไว้ไม่ให้ร้องโวยวายรบกวนเจ้านายหนุ่ม และหญิงสาวช่างโชคร้ายนักที่ถนนหนทาง ณ ตอนนี้ไร้รถสัญจรไปมา ทั้งๆ ที่มันไม่ควรจะเป็นไปได้เลย และมันก็เป็นไปไม่ได้แน่ๆ ถ้าคนของลูเซียโน่ไม่ปิดทางทั้งสองฝั่งเอาไว้ มีแค่รถหญิงสาวคันเดียวที่ถูกปล่อยเข้ามาติดกับ โชคร้ายที่เธอไม่ได้สังเกตความผิดปกตินี้

"แล้วรถเธอล่ะครับนาย?" ชายชุดดำถามขึ้นขณะที่เจ้านายหนุ่มกำลังจะก้าวเท้าเดินกลับไปที่รถ

"เอาไปเผาทิ้ง!" สิ้นเสียงเข้มทรงอำนาจ เท้าหนาก็ก้าวเดินตรงไปขึ้นรถตู้คันเดิม เพิ่มเติมคือมีหญิงสาวที่ถูกพันธนาการด้วยเชือกอยู่ท้ายรถหลังเบาะ

-เบาได้เบานะจ๊ะพ่อทูนหัวลูเซียโน่ เพราะสักวันนึงคุณพี่จะได้น้ำตานองกับสิ่งที่ตัวเองทำ อันนี้เตือนคุณพี่ไว้เฉยๆ 555555