-Ep.1- การกลับมา

Ep.1

ตึก! ตึก! ตึก!

เสียงฝีเท้าหนาทรงอำนาจกำลังย่ำเดินบนพื้นสนามบินด้วยความเร่งรีบ โดยมีบอดี้การ์ดนับสิบคนเดินล้อมรอบคอยอารักขาให้ความสะดวกและคุ้มครองความปลอดภัย ถึงเส้นทางที่พวกเขากำลังเดินอยู่จะไร้ผู้คนเพราะถูกเปิดเป็นทางพิเศษให้ชายหนุ่มโดยเฉพาะ แต่บอดี้การ์ดพวกนั้นก็ต้องทำตามหน้าที่แม้บริเวณโดยรอบจะดูปลอดภัยไร้เหตุอันตรายก็ตามที

"คนของเราจอดรถรออยู่ทางประตู G ครับนาย"

"อืม งั้นก็รีบไป ฉันไม่ชอบถูกขาย จับตาดูให้ดี!" เสียงเข้มทรงอำนาจสั่งขึ้น พร้อมกับมองตรงไปทางข้างหน้าด้วยแววตาสาดประกายอำมหิต เขาไม่อยากให้การกลับมาในทุกๆ ครั้งเป็นที่จับตามองของสังคม และหลายครั้งที่ชายหนุ่มกลับมาเหยียบประเทศบ้านเกิดมักชอบมีพวกปาปารัสซี่มาแอบถ่ายรูปเขาแล้วเอาไปเร่ขายให้พวกสำนักข่าวบันเทิงเล่นข่าวกันไปต่างๆ นาๆ และมักจะมีแต่ข่าวโคมลอยไร้ข้อเท็จจริงทั้งสิ้น

"ครับนาย!"

แชะ! แชะ!

กึก!

เท้าหนาหยุดทันทีที่แสงแฟลชสาดส่องเข้ามาเต็มใบหน้าหล่อคมดุ ชายหนุ่มขบสันกรามแน่น ไม่ต้องรอให้สั่ง บอดี้การ์ดก็ทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ไม่ถึงสามนาทีเจ้าของแสงแฟลชอายุสั้นก็ถูกลากตัวมาคุกเข่าลงตรงหน้าร่างสูงใหญ่ที่บัดนี้กำลังหรี่ตาซ่อนความเหี้ยมโหดมองไปยังรถตู้สีดำเงาที่จอดเปิดประตูรอเขาอยู่ข้างหน้าไม่ไกล

เพียงแค่สามก้าว ตัวเขาก็จะพ้นประตูสนามบิน และเพียงแค่ห้าก้าว ตัวเขาก็จะได้ขึ้นรถออกไปจากที่นี่

"ผะ..ผมขอโทษนะครับ! ปล่อยผมไปเถอะครับผมไม่ได้ตั้งใจ ขอร้องนะครับ~" ปาปารัสซี่หนุ่มอายุราวๆ สามสิบต้นๆ ยกมือไหว้ร้องขอชีวิตจากชายหนุ่มที่ใครๆ ก็รู้จักกันเป็นอย่างดี แต่ไม่อาจเข้าถึงตัวเขาได้ง่ายๆ ซึ่งผู้คนส่วนใหญ่มักจะรู้ดีว่าไม่ควรมีเรื่องหรือมีปัญหาขัดแย้งกับเขาผู้นี้ แม้แต่บุคลากรยศสูงหรือตำแหน่งใหญ่ๆ ยังต้องฉีกยิ้มก้มหัวหงึกๆ ให้เวลาคุยกับเขาเลย

ดวงตาคมหาญเหี้ยมไม่ได้เสียเวลาหลุบมองปาปารัสซี่หนุ่มดวงซวยที่แนบหน้าอยู่กับรองเท้าหนังจระเข้เคลือบแว็กซ์ชั้นดี แต่กลับมองตรงไปยังรถตู้คำนวณนับก้าวเดินที่เขาควรจะได้ขึ้นไปนั่งชิลๆ บนรถได้แล้ว

"แปดก้าว... อีกแปดก้าวฉันก็จะได้ขึ้นรถแล้ว" ดวงตาคมกริบเหลือบมองลูกน้องที่ยืนประกบข้าง เพียงแค่ได้สบตา บอดี้การ์ดพวกนั้นก็รับรู้ถึงคำสั่งการของเขาได้ทันที

"ปล่อยผมเถอะครับ!! ผมขอร้อง...ผมจะไม่ทำอีกแล้วครับท่าน~" เสียงร้องอ้อนวอนโวยวายขึ้นอย่างกระเสือกกระสนเมื่อถูกชายชุดดำหิ้วปีกลากออกไปให้พ้นเท้าหนาของชายหนุ่มเจ้าของฉายา ฆ่าไม่เลือกหน้าหากกล้ามาขวางทางเดิน

"เอากล้องที่มันถ่ายฉันตีปากมันแปดที! ให้มันพักปากไปสักสามเดือน อย่าลืมลบรูปแล้วก็เผากล้องมันทิ้งด้วย"

"ครับนาย!"

ปาปารัสซี่คนนั้นถึงกับอ้าปากค้างเบิกตาโตคามือบอดี้การ์ดที่หิ้วปีกเขาทั้งสองข้างอยู่ ก่อนจะตะโกนฟูมฟายทั้งน้ำตาร้องขอชีวิตจากชายหนุ่มที่เดินตรงไปยังรถตู้ไม่ได้เฉียดหางตามามองทางนี้สักนิด จากนั้นเหตุการสะเทือนขวัญก็เกิดขึ้นหลังกำแพงบันได เสียงของแข็งกระแทกเข้ากับบางอย่างแปดครั้ง ก่อนจะมีเปลวเพลิงขนาดย่อมลุกโชนเผากล้องถ่ายรูปจนมันค่อยๆ มอดไหม้ ส่วนเจ้าของกล้องก็ได้นอนสลบคากองเลือดใกล้ๆ กันกับเปลวไฟ

เมื่อทำตามคำสั่งผู้เป็นนายเรียบร้อยแล้ว บอดี้การ์ดสองคนนั้นก็เดินออกมา ทิ้งให้ปาปารัสซี่ดวงตกนอนรอความหวังที่จะได้รอดชีวิตจากผู้คนที่น้อยนักจะเดินผ่านมาเห็น

เอี๊ยด!!

เสียงล้อรถตู้เสียดสีกับพื้นถนนหลังจากออกตัวไปด้วยความเร็ว ภายในรถมีชายหนุ่มนัยน์ตาสีดำสนิทนั่งไขว่ห้างมองรูปหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังฉีกยิ้มอย่างสดใสเหมือนโลกทั้งใบเป็นสีชมพู แต่โลกที่เขาต้องเผชิญก่อนหน้านี้กลับเป็นสีดำมืดมนจนหาทางออกไม่ได้ ทั้งๆ ที่เขาควรจะได้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบสีฟ้าอันสดใสแท้ๆ

(Luciano Cruz) ลูเซียโน่ ครูส ชายหนุ่มชาวไทยแท้อายุ 26 ปี ที่ไปเติบโตอยู่ประเทศแคนาดาเพราะได้รับการอุปการะจาก (Hagan Cruz) ฮาเกน ครูส เจ้าพ่อธุรกิจสีเทาที่มีบ่อนคาสิโนหลายสาขาทั้งในประเทศแคนาดาและต่างประเทศ แถมยังเป็นเจ้าพ่อโฉนดที่ดินอีกต่างหากเนื่องจากรับจำนองและยึดมันมาจากลูกหนี้หน้าโง่ที่คิดไม่ซื่อทั้งหลาย และชื่อลูเซียโน่ ตามด้วยนามสกุล ครูส ก็ได้มาจากเจ้าพ่ออย่างฮาเกนที่เป็นคนจัดการเปลี่ยนให้ใหม่ นอกจากชื่อแล้ว ฮาเกนยังมอบชีวิตใหม่ให้กับลูเซียโน่ด้วย

เมื่อ 11 ปีที่แล้ว ครั้งที่ลูเซียโน่ยังอายุได้เพียง 15 ปี เขาได้ถูกเหวี่ยงเข้าไปในสถานพินิจจากการถูกใส่ร้าย ลูเซียโน่ต้องใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมานในสถานที่กักกันถึงสามปี ทั้งโดนกระทืบ โดนใช้งาน สารพัด และอยู่ตัวคนเดียวไม่มีพวกฝูง ทำให้ต้องเก็บกดฝังความแค้นไว้ในใจตลอดมา จนกระทั่งเขาอายุ 18 ย่าง 19 ปี ความแค้นที่ฝังเอาไว้ได้ระเบิดออกมา ลูเซียโน่ได้ใช้ซ่อมทิ่มตานักโทษคนหนึ่งและใช้ตะเกียบแทงคอซ้ำจนนักโทษคนนั้นตาย วันนั้นฮาเกนบุกไปช่วยเด็กของเขาที่ถูกเจ้าหน้าที่จับมากักกันไว้จึงได้เห็นเหตุการณ์พอดี เขาใช้อำนาจที่มีขอตัวลูเซียโน่มาคุยในห้องส่วนตัว เพียงแค่คำตอบเดียวของลูเซียโน่ที่บอกว่า 'มันสมควรตาย' สะกิดใจฮาเกนให้ทำเรื่องพาลูเซียโน่ออกจากประเทศ และพาเขามารู้จักกับโลกใบใหม่ ทุกวันนี้ลูเซียโน่ยังคิดอยู่เสมอว่า หากวันนั้นไอ้สถุนนั่นไม่มาฉี่รดหัวเขา เขาก็คงไม่ได้ฆ่ามัน และฮาเกนก็คงไม่ได้เห็นความบ้าคลั่งของเขาในวันนั้น เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะไม่ได้รู้จักกับโลกใบใหม่ที่ฮาเกนมอบให้ คงต้องขอบคุณไอ้สถุนนั่นสินะ ที่อย่างน้อย...ก็ตายโดยไม่ไร้ประโยชน์