17 พี่เสืออย่า 1

“ขอให้พี่ประสบความสำเร็จ ฉันจะเป็นกำลังใจให้”

“ขอบใจมาก ในเมื่อรู้เรื่องของพี่แล้ว คราวนี้มณีเล่าให้ฟังบ้างว่าที่บ้านมีใครบ้าง”

“เรื่องของมณีไม่น่าสนใจหรอก แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง มีพ่อเป็นกำนัน แม่ที่รักลูก มีพี่สาวบุญธรรมชื่อเพชรรุ่งซึ่งเป็นลูกของเพื่อนพ่อ เอามาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก นอกจากนี้ก็มีน้องสาวคนเล็กซึ่งเป็นน้องบุญธรรมชื่อเพชรสี ตอนนี้ส่งไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ โดยพักอยู่กับญาติ นานๆ ครั้งจะกลับบ้านที”

“พี่ดีใจที่ได้มณีเป็นแฟน คอยเป็นกำลังใจให้ รออีกนิดเถอะนะ ให้พี่มีฐานะดีกว่านี้ พี่จะเข้าไปหาพ่อกำนันที่บ้านขออนุญาตคบมณีเป็นแฟน”

“จ้ะ มณีจะรอวันนั้น” หญิงสาวหันหน้าไปมองคนรักที่กำลังมองเธออยู่พอดี ปลายจมูกโด่งสัมผัสกับแก้มนวลอย่างจัง เขาไม่อาจหักห้ามใจเอาไว้ได้ จูบเนิ่นนานแล้วทาบริมฝีปากลงที่ปากของเธอ ขยับคลึงเคล้าเคล้าเบาๆ มณีใจสั่นสิ้นแรงต่อความสุขแปลกใหม่ที่ได้รับ ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว

เธอแทบขาดใจเมื่อปลายลิ้นนุ่มๆพยายามที่จะเกี่ยวรัดกับลิ้นของเธอ เมื่อสัมผัสซึ่งกันและกัน ความซาบซ่านที่ได้รับ แทบกลั้นลมหายใจ

ฝ่ามือใหญ่คลึงไปมาอยู่ที่หน้าอกตูม พร้อมๆ กับบีบด้วยปลายนิ้วทั้งห้า มณีแอ่นตัวขึ้น เผลอครางออกมาด้วยความลืมตัว

“อืม...พี่เสือ ยะ อย่าจ้ะ”

ร้องห้ามเสียงระส่ำสั่นพอๆ กับเนื้อตัวที่สั่นน้อยๆ จากแรงกระตุ้นด้วยแรงปรารถนาจากบุรุษ พยายามที่จะปลุกความต้องการของเธอที่ซ่อนเอาไว้ให้ระอุขึ้นมา

ริมฝีปากร้อนๆค่อยๆ เลื่อนลงมาที่ลำคอ เม้มเนื้ออ่อนเบาๆ ก่อนที่จะไซ้จมูกสูดกลิ่นหอมอย่างมีชั้นเชิง มณีที่ไม่เคยสัมผัสกับสิ่งนี้มาก่อนถึงกับเคลิ้ม เนื้อตัวอ่อนปวกเปียก เมื่อเขาดันร่างงามให้นอนราบลงกับพื้น ทันทีที่แผ่นหลังแตะกับพื้นกระดานแข็งๆ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเกิดขึ้น

รู้ว่าถ้าปล่อยเนื้อปล่อยตัวด้วยอารมณ์ปรารถนา ความสูญเสียจะต้องตามมา เมื่อมีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สอง กระทั่งกลายเป็นที่ระบายความใคร่ของพยัคฆ์ ต้องการเมื่อไรก็ได้เมื่อนั้น ถ้าท้องขึ้นมาเธอจะทำอย่างไร พ่อแม่จะเอาหน้าไปไหว้ที่ไหน

ก่อนที่กระดุมเสื้อจะถูกปลดออกจากรังดุม มณีสลัดอารมณ์ใคร่ออกไปจากความรู้สึก ยกมือทั้งสองขึ้นดันใบหน้าพยัคฆ์เอาไว้ เขาพยายามที่จะก้มลงมาอีก แต่เธอส่ายหน้าไปมา

“ไม่! พี่เสือ อย่าทำอย่างนี้ พอเถอะ”

“ทำไมล่ะ ในเมื่อมณีก็มีความต้องการเหมือนกัน”

“เห็นใจมณีด้วย พ่อแม่อีกล่ะ มณีไม่อยากทำให้ท่านเสียใจถ้าเกิดพลาดพลั้งขึ้นมา ถ้าพี่เสือรักมณี รอก่อนนะจ๊ะ”

“มณี พี่...พี่ขอโทษที่เอาแต่ใจตัวเองมากไปหน่อย งั้นพี่จะไปส่งมณีที่หน้าบ้านนะ”

“ไม่ต้องหรอกพี่ เดี๋ยวใครเห็นเข้าจะไม่ดี รอให้มณีพร้อมกว่านี้นะ”

เธอกลัวว่าเขาจะจะเสียใจที่ปฏิเสธมีความสัมพันธ์ทางกาย เมื่อเขาจับมือจึงไม่ดึงออก ปล่อยให้กุมเอาไว้อย่างนั้นพร้อมๆ กับโน้มร่างเธอเข้าไปกอดอีกครั้ง

“พี่จะรอ มณีกลับบ้านเถอะ พี่จะเดินตามห่างๆ”

“จ้ะพี่ นอนหลับฝันดีนะ”

“พี่คงหลับไม่ลง ในเมื่อมันค้าง...อย่างนี้ คงต้องทำอะไรสักอย่าง”

“ค้าง คืออะไรพี่”

“เอาเถอะน่า เรื่องของพี่ เดี๋ยวจัดการเอง ไปเถอะ”

ชายหนุ่มตัดบทดื้อๆ ไม่ให้ความกระจ่างแก่เธอที่ยังคงข้องใจในคำพูดแบบกำกวมว่าจะต้องมีความหมายบางอย่างซ่อนเอาไว้ กระทั่งมือข้างหนึ่งสัมผัสบริเวณเป้ากางเกงเขาโดยบังเอิญ รู้ว่ามีสิ่งผิดปกติซ่อนเอาไว้ รีบดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว รู้แต่เพียงว่าเวลานั้นหน้าร้อนผ่าว ใจเต้นแรง เธอจะต้องกลับบ้านให้เร็วที่สุด

มณีคิดว่าเพื่อสะดวกในการออกไปกับพยัคฆ์โดยไม่มีคนสงสัย เธอจะต้องแยกห้องนอนกับเพชรรุ่งจึงขอให้กำนันพูนทำห้องส่วนตัวให้ กำนันพูนมองด้วยความแปลกใจ

“ทำไมนอนห้องเดียวกับพี่ไม่ได้”

“ฉันอยากมีห้องส่วนตัวบ้างสิพ่อ เผื่อว่าจะทำอะไรได้สะดวก”

“จริงของมณีนะพี่กำนัน ลูกเราโตพอที่จะมีห้องส่วนตัวได้แล้ว ห้องเก่าก็ยกให้เพชรรุ่งไป พี่ก็ให้ช่างมากั้นห้องเพิ่มก็ได้ ไม้เรามีเหลือตั้งเยอะแยะ”

แก้วเห็นด้วยกับลูกสาวที่ต้องการมีห้องส่วนตัว กำนันยังรีๆ รอๆ เพราะอยากให้ลูกสาวนอนห้องเดียวกัน เพชรรุ่งเห็นดังนั้นได้สนับสนุนน้องสาวอีกคน

“ทำห้องให้มณีเถอะพ่อ ฉันอยากส่วนตัวเหมือนกัน บอกตรงๆ เลยว่า ตอนนี้ทำอะไรไม่ค่อยสะดวก กลัวมณีแอบมอง”

“เออ ในเมื่อไม่อยากนอนห้องเดียวกันก็ได้ พ่อจะทำห้องให้ เดี๋ยวจะตามช่างมาดูว่าจะทำแบบไหน”

กำนันกล่าวด้วยเสียงสะบัดเพราะไม่เห็นด้วยต่อความคิดของทุกคนที่จะกั้นห้องให้บุตรสาว แต่ก็ต้องยอมเพราะสู้เสียงข้างมากไม่ได้ จากนั้นอีกไม่กี่วันชาวบ้านในบริเวณนั้นได้ยินเสียงเลื่อยไม้ ตีตะปูดังมาจากบ้านกำนันพูนและรู้ว่าแกกำลังทำห้องให้มณี