ตอนที่ 3

“โอ้ย!”ปีแอร์ร้องออกมายอมปล่อยมือฉันเป็นอิสระ

“โซรีนบอกให้ปล่อยทำไมแกถึงไม่ปล่อย!”เสียงเข้มห้าวบอก

ฉันได้แต่ยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น ไม่นึกว่าคนที่ช่วยไว้จะเป็นเคเซย์ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมีพละกำลังหักข้อมือของปีแอร์ได้ มันราวกับฉันได้พบเรื่องมหัศจรรย์ เข้าใจไหมว่า.... เคเซย์น่ะเป็นคนไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เขาไม่มีเพื่อนเลยด้วยซ้ำ แต่วันนี้เขากลับกล้าต่อกรกับปีแอร์ซึ่งหมอนี่ไม่ธรรมดาเลยถ้าจะให้เปรียบเทียบก็เหมือนนักเลงคุมซอยนั้นล่ะ

“พวกมึงยืนเฉยทำไมวะ ช่วยหน่อยดิ!”ปีแอร์เริ่มร้องให้พักพวกช่วย

“อย่าเข้ามานะ ไม่อย่างนั้นกูจะหักแขนไอ้ปีแอร์!”เคเซย์ชี้หน้า และทุกคนก็ถอยทัพออกมากันหมด

“ปล่อยดิวะ ก็กูปล่อยโซรีนแล้วไง”

“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก ครั้งนี้จะปล่อยไป!”

เคเซย์ยอมปล่อยท่อนแขนอีกฝ่ายเป็นอิสระ เขาหันมาสบตาฉันนิดนึงแล้วเดินจากไป ทุกคนในโรงอาหารมองเขาอย่างตื่นตะลึงไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ

สงครามกลางโรงอาหารจบลงปีแอร์ยอมลามือจากฉัน แต่สายตาเหมือนกับว่าต้องการเล่นงานเคเซย์เสียมากกว่า หลังทานอาหารกลางวันฉันกลับมาที่โต๊ะเรียนตัวเดิม ฉันดึงหนังสือจากช่องใต้โต๊ะ

ตุบ!

ฉันก้มลงมองว่าอะไรตกลงมาจากใต้โต๊ะ สิ่งทีเห็นตรงหน้าคือตุ๊กตาหมีตัวเล็กพร้อมกระดาษโน้ต เมื่อหยิบมันขึ้นมาได้พบข้อความ

เราให้... อย่าเศร้าไปเลย ในโลกนี้ยังมีคนมากมายที่เจอกับเรื่องราวเลวร้าย เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะโซรีน

ฉันพูดไม่ออก ใครกันเป็นคนให้ตุ๊กตาตัวนี้กับฉัน แต่ที่สำคัญมันทำให้รอยยิ้มของฉันกลับคืนมา เพราะอย่างน้อยก็เข้าใจได้ว่ายังมีคนยืนเคียงข้างฉันเสมอมา

“อะไรอะโซรีน ใครให้ตุ๊กตาน่ารักจังเลย”เอมมี่ถาม

“ไม่รู้เหมือนกัน ฉันเจอมันอยู่ใต้โต๊ะเมื่อกี้”

“ว้าว! มีหนุ่มปิ๊งแกอีกแล้วแน่เลย ถึงได้ให้หมีน้อยแทนใจไว้เนี่ย”

“คงงั้นมั้ง”ฉันตอบแบบขอไปที แล้วค้นหนังสือในกระเป๋าออกมาเพื่อเตรียมตัวเรียนคาบแรก

อาจารย์เข้ามาสอน ตอนนี้ฉันรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีใครจ้องมองอยู่ เมื่อหันไปพบกับสายตาของเคเซย์กำลังมองมา แม้ว่าฉันจะจ้องกลับแต่หมอนั่นก็ไม่ยอมหลบสายตาเลย เขาชี้มือตรงหน้าอกตัวเอง ฉันงุนงงส่งภาษาใบ้กับเขาด้วยความไม่เข้าใจ จนกระทั่งก้มลงมองช่วงอกตนเองกระดุมเสื้อเม็ดหนึ่งมันหลุดออกโชคดีที่ใส่เสื้อซับในมาด้วย แต่มันก็สร้างความไม่พอใจให้อย่างมาก ฉันหันขวับไปหาเคเซย์และหลุดปากทำในสิ่งที่ไม่ควร

“ไอ้บ้า นายมันทุเรศ!”ฉันตวาดเคเซย์ เพื่อนในห้องพากันมอง เมื่อหันกลับมาเห็นสายตาดุจพญาเหยี่ยวของอาจารย์จับจ้องมารังสีอำมหิตแผ่ซ่าน

“เธอสองคนไปเย็นนี้ไปทำความสะอาดโรงยิมซะ พรุ่งนี้โรงเรียนจะจัดงานแข่งกีฬาสามัคคีกับโรงเรียนอื่น ถือว่าเป็นการทำโทษที่บังอาจมาเสียงดังในคาบเรียนของครู!”อาจารย์พิมอรเดินหนีออกจากห้องไป ปล่อยให้ฉันยืนค้างเติ่งอยู่ตรงนั้น แล้วค่อยๆ หย่อนก้นงามๆ นั่งลงดั่งคนไร้เรี่ยวแรงแล้วปรายสายตาของฉันก็หันหาคนต้นเรื่องอย่างอาฆาต