ตอนที่ 2

ฉันตั้งท่าจะขวางแม่อีกครั้ง แต่พ่อกลับยึดไหล่ไว้ส่ายหน้าเหมือนต้องการให้หยุดทำ ถึงแม้ฉันจะรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์แววตาแม่ตัดสินเด็ดขาดแล้วว่ายังไงเสียก็จะจากไป แต่ว่า... มันทำใจไม่ได้เลยครอบครัวเราเคยมีความสุขด้วยกัน ช่วงเวลาเหล่านั้นไม่มีความสำคัญกับแม่เลยหรือ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่แม่แท้ๆ ของฉันก็ตาม

“มันเกิดอะไรขึ้นคะพ่อ หนูไม่เข้าใจเลย”ฉันหันมาถามพ่อ

“ไม่มีอะไรหรอกลูก แม่เข้าใจผิดพ่อก็เลยพาล”

ไม่จริงเลย แม่เข้าใจแล้วพาล ท่าทางแม่โกรธมากเหมือนอยากจะฆ่าพ่อให้ตายเสียด้วยซ้ำ

“พ่อ... มีเรื่องปิดบังหนูหรือเปล่า”

“ไม่มีนี่ลูก ไม่เป็นไรหรอกโซรีน ไม่มีแม่เราก็อยู่กันได้”พ่อกอดฉันไว้แล้วลูบศีรษะ

ฉันปล่อยโฮออกมาตรงนั้น ไม่ใช่ว่าสงสารแม่หรอกนะ แต่พ่อต่างหากที่ฉันสงสาร ฉันกลัวพ่อจะเหงาแล้วก็เศร้า ก็มีลูกสาวคนเดียวแถมยังกะโปโลพ่อคงเฉาตายคราวนี้

รุ่งเช้าฉันเดินทางไปโรงเรียนวางกระเป๋านั่งลงประจำที่ขอบตาดำคล้ำ สีหน้าหม่นหมองเพื่อนในห้องจ้องฉันเป็นตาเดียว แต่เวลานี้คนอย่างโซรีนไม่แคร์ใครปัญหาหนักอกตอนนี้คงไม่มีใครช่วยได้ เอมมี่เพื่อนสนิทรีบเดินมาหาโอบไหล่ไว้

“เป็นอะไรหรือเปล่าโซรีน”

แค่เพื่อนมาปลอบน้ำตาฉันมันดันพาลจะไหลออกมา รีบยกมือปาดมันออกเพราะรู้สึกอาย

“ไม่มีหรอกเอมมี่ ช่างมันเถอะเดี๋ยวมันก็ผ่านไป”ใช่สิ... ฉันเชื่อว่าทั้งพ่อแล้วก็ตัวฉันจะผ่านเรื่องราวเลวร้ายไปได้

“มีอะไรระบายให้เราฟังได้นะ เรายินดีรับฟัง เพราะว่าเราเป็นเพื่อนกันไง”เอมมี่บอกฉันแล้วยิ้มกว้างออกมา

“ขอบใจนะ”

คาบเรียนที่สามจบลงนักเรียนต่างแยกย้ายกันไปที่โรงอาหาร ความจริงช่วงนี้ฉันกระเดือกอะไรไม่ค่อยลงเท่าไหร่ สงสารพ่อ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง

“โซรีนจะกินอะไรดีอะ”เอมมี่ถามฉันเมื่อถึงโรงอาหาร

“ไม่อยากกินอะไรเลย”หน้าฉันบ่งบอกว่าไม่อยากอาหารจริงๆ

“กินอะไรรองท้องหน่อยเถอะ ยังต้องเรียนอีกตั้งหลายชั่วโมงเดี๋ยวก็หิวหรอก”

“งั้นเอาก๋วยเตี๋ยวก็แล้วกัน กินง่ายดี”ตอบแบบขอไปทีแล้วรีบไปต่อคิวร้านก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟเจ้าประจำ

หมับ!

ท่อนแขนเรียวถูกคว้าไว้ ฉันหันควับด้วยความหงุดหงิด ใครกันที่กล้าหยาบคายกับฉันแบบนี้ เมื่อเห็นหน้าอารมณ์ฉันเดือดแทบปะทุ

“ปล่อยเลยนะปีแอร์!”เสียงตวาดฉันดังลั่นจนนักเรียนพากันหันมามอง

“ไม่ปล่อย ทำไมต้องปล่อยคนเป็นแฟนกันจับมือถือแขนแค่นี้ไม่ได้!”

“ใครเป็นแฟนนายฮะ อย่ามาพูดจาทุเรศ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

ฉันพยายามสะบัดท่อนแขน เอมมี่รีบมาช่วยดึงแต่กลับถูกเพื่อนปีแอร์กระชากตัวออกไป ฉันหงุดหงิดจริงๆ ไอ้หมอนี่มันจะเอายังไงกันแน่ถึงได้ตามตอแยกันนัก

หมับ!