2 มีแฟนแล้ว

“แม่คร้าบบบบ” เบจิงวิ่งมากอดเอวมารดา อีกฝ่ายก็ทั้งกอดทั้งหอมด้วยความรัก

“สวัสดีครับพี่แพร วันนี้เลิกช้าหน่อยพอดีผมมาช้าครับ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะลิน”

“ไม่เป็นไรครับพี่แพร เดี๋ยวผมกลับไปกินที่หอได้ครับ”

“กว่าจะถึงหอพี่ว่าได้หิวจนตาลาย กินด้วยกันที่นี่แหละ วันนี้ป้าสายทำกับข้าวเยอะเลย”

พาลินเองก็เริ่มรู้สึกหิวเขาจึงไม่ได้ปฏิเสธอีกรอบ

“ลิน นี่น้องชายพี่ชื่อโดม”

“สวัสดีครับคุณโดม” เขายกมือไหว้อีกฝ่ายด้วยความเคารพ

“คราวหลังไม่ต้องไหว้นะ แล้วก็เรียกพี่โดมไม่ต้องเรียกคุณหรอก”

“ครับ”

“ยังเรียนอยู่เหรอ”

“ครับ”

“ปีไหนแล้ว”

“ปี 3 ครับ เปิดเทอมก็ขึ้นปี 4 ครับ”

ยังไม่ทันได้ซักถามต่อปรานต์ก็เดินลงมาจากชั้นสองผู้ใหญ่ทั้งสี่คนเลยนั่งทานอาหาร ส่วนเด็กชายเบจิงนั้นพี่เลี้ยงพาไปอาบน้ำเตรียมเข้านอนแล้ว

ระหว่างทานอาหารดลธรรมเอาแต่จ้องคุณครูของหลานชายไม่วางตา นานแล้วที่ไม่เคยเจอใครทำให้ใจเต้นแรงแบบนี้ เห็นทีต้องแวะมาที่บ้านนี้บ่อยสักหน่อย

ใช่ว่าดลธรรมจะมองอยู่แค่ฝ่ายเดียวเพราะพาลินเองก็แอบมองชายหนุ่มอยู่เป็นระยะ น้าชายของเบจิงคนนี้ทั้งหล่อทั้งหุ่นดี

‘ทำไมไม่เจอเขาให้เร็วกว่านี้นะ’ พาลินแอบคิดในใจ เพราะตอนนี้ตัวเองไม่อยู่ในสถานะที่จะมองคนอื่นได้

พาลินมีแฟนแล้ว เพิ่งตกลงคบหากันได้ไม่ถึงหกเดือนหลังจากที่แอบมองกันมาตั้งแต่ขึ้นปีสอง เขาเป็นรุ่นพี่คณะวิศวะชื่อกันต์ธีร์ ส่วนพาลินเรียนคณะบัญชี

หลังทานอาหารพาลินก็ขอตัวกลับก่อน วันนี้เขาต้องกลับหอพักเองเพราะกันต์ธีร์ไม่ว่างมารับ

บ้านของแพรรดาอยู่ในซอยค่อนข้างลึก แต่ยังโชคดีที่ตลอดทางเดินมาปากซอยนั้นแสงไฟส่องสว่าง พอเดินมาถึงกลางซอยก็รู้สึกว่ามีรถคันหนึ่งแล่นมาทางด้านหลัง เขารีบหลบเข้าข้างทาง รถคันนั้นแล่นผ่านไปแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าก่อนที่เจ้าของรถจะเปิดประตูลงมา

“ขึ้นมาสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”

“ขึ้นมาเถอะน่า อีกตั้งไกลกว่าจะถึงปากซอย ไม่ต้องเกรงใจขึ้นมาเลย”

“ครับ” พาลินยอมขึ้นรถมากับเขาทั้งที่เพิ่งเคยเจอกันแต่เพราะรู้ว่าเขาเป็นน้องชายของแพรรดาเขาจึงไว้ใจ

พาลินรีบเปิดประตูขึ้นมานั่งข้างคนขับ คาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยเจ้าของรถถึงได้เหยียบคันเร่ง

“หอพักอยู่ที่ไหน” คนตัวโตหันมาถาม

“ส่งผมที่ป้ายรถเมล์ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมกลับเองได้”

“ลองบอกมาก่อนว่าหออยู่ที่ไหน เผื่อเป็นทางผ่านจะได้ไปส่ง” เขาตั้งใจว่าถึงแม้จะไม่ใช่ทางผ่านแต่ก็จะไปส่งคุณครูของหลานชายเพราะเวลาดึกอย่างนี้ให้นั่งรถเมล์กลับก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“อยู่หน้ามหาลัยxx ครับ”

“งั้นก็ทางเดียวกัน คอนโดพี่อยู่เลยไปอีกนิด” ดลธรรมไม่ได้โกหกคอนโดของเขาอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยไม่ถึงสองกิโล

“ครับ งั้นก็ต้องรบกวนด้วย” พาลินดีใจที่ไม่ต้องนั่งรถเมล์กลับ เขาไม่ชอบการไปยืดเบียดกันบนรถเมล์และยิ่งในเวลาดึกแบบนี้รถเมล์บางสายก็หยุดวิ่งไปแล้ว แต่จะให้นั่งแท็กซี่แถวนี้ก็เรียกรถยากพอจะเรียกแกรปก็ต้องรอคิวเกือบชั่วโมง

พาลินรู้สึกเกร็งที่ต้องนั่งรถมากับผู้ชายที่เพิ่งเจอกันแค่วันแรก แต่อีกคนคงไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเพราะดูเขาผ่อนคลาย ฮัมเพลงมาตลอดทาง

พาลินแอบมองเสี้ยวหน้าของดลธรรมเป็นระยะ นับว่าเขาเป็นผู้ชายที่หล่อมากคนหนึ่ง ใบหน้าออกไปทางลูกครึ่งผมสีน้ำตาลเข้ม ตาคม คิ้วเฉียงขึ้นเสริมเสน่ห์ให้ดูน่าค้นหา รูปร่างสูงโปร่ง ไหล่กว้างแต่ลำตัวไม่หนา ดูจากสายตาคงสูงไม่ว่า 185 แน่ๆ เพราะขนาดเขาที่สูง 170 ยังดูตัวเล็กเมื่อเทียบกับอีกคน

“ถ้าใกล้ถึงแล้วบอกนะ” เสียงทุ่มฟังแล้วหัวใจของคนฟังเต้นแรง

“ครับ” พาลินต้องพยายามกดความรู้สึกของตัวเองไว้ เขาต้องท่องอยู่ในใจว่า ‘เรามีแฟนแล้ว’

“ปกติเวลาสอนเสร็จแล้วกลับยังไง”

“นั่งรถเมล์ครับ บางครั้งแฟนก็มารับครับ”

ดลธรรมชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะถามต่อ

“แล้ววันนี้แฟนไปไหนทำไมถึงไม่มารับ เขารู้ไหมว่าเราจะกลับดึกอย่างนี้”

“ไม่ว่างครับ” พาลินไม่แน่ใจว่าทำไมกันต์ธีร์ถึงไม่ว่าง เขาไม่กล้าถามเพราะกลัวอีกคนจะโกรธ

“มันดึกมากเลยนะ เขาไม่ห่วงเราเลยเหรอ”

“เขาคงมีธุระสำคัญจริงๆ นั่นแหละครับ ปกติผมไม่ได้กลับดึกแบบนี้ แต่วันนี้มาช้าไปหน่อย” ถึงไม่รู้ว่าอีกคนทำอะไรอยู่ถึงมารับไม่ได้แต่ก็ไม่อยากให้เขาดูแย่ในสายตาคนอื่น