ตอนที่ 2 ข้าไม่เป็นไร

ตอนที่ 2 ข้าไม่เป็นไร

ถ้อยคำอันแสนหยาบคายนั้นออกจากปากของแม่ทัพหลี่ จึงทำให้เสี่ยวเถาหอบเอาความคับแค้นใจกลับไปยังเรือนของนายสาว ซึ่งไม่รู้ว่าป่านนี้แล้วยังนั่งคอยท่านแม่ทัพผู้เป็นเจ้าบ่าวอยู่หรือไม่

เสี่ยวเถาเดินกระแทกส้นเท้าดังตึกตัก ช่างเป็นสาวใช้ที่ไร้มารยาทยิ่งนัก สาวใช้ในเรือนของตระกูลหลี่ หากผู้ใดทำเยี่ยงนี้คงต้องถูกโบยเป็นแน่ วันนี้ถือว่าอนุโลมให้สาวใช้ผู้มาใหม่เสียสักหนึ่งครั้ง แม่นมหูจักไม่เอาความ เพราะทราบแล้วว่าเหตุใดสาวใช้ของฮูหยินน้อยจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้

ตัวต้นเหตุก็คือคุณชายใหญ่ผู้ซึ่งเอาแต่ใจนักหนา ช่างเป็นคนพูดหว่านล้อมได้ยากเย็นแสนเข็ญนัก กว่าจะรับเจ้าสาวมาที่จวนได้ก็อิดออดเกือบทำให้งานมงคลวันนี้ล่มเสียแล้ว

แม่นมหูได้รับการไหว้วานจากฮูหยินผู้เฒ่า มาดูลาดเลาของคุณชายใหญ่ ว่าจักเข้าหอกับเจ้าสาวหรือไม่ เสิ่นฮูหยินผู้เฒ่าเห็นใจว่าที่ลูกสะใภ้ยิ่งนัก ซ้ำยังรักและเอ็นดูราวกับสายเลือดเดียวกัน

เมื่อแต่งเข้ามาเป็นสะใภ้แล้ว จึงกังวลใจนักว่า ลูกชายผู้แสนดื้อรั้น ซึ่งมักเอาตนเองเป็นที่ตั้งจะก่อเรื่องหรือไม่ อีกทั้งแม่นมหูแอบชื่นชมเสิ่นฮูหยินผู้เฒ่าอยู่ในใจ ช่างคาดการณ์ได้แม่นยำราวกับตาเห็นยิ่งนัก

เสี่ยวเถากลับมายังห้องของผู้เป็นนาย พบว่าคุณหนูยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียงเช่นเดิม ภายในอกเสี่ยวเถานั้นปวดใจเสียเหลือเกิน ก็เพราะวันแรกนายสาวของนางก็ถูกสามีหมางเมินเสียแล้ว

ซ้ำยังเอ่ยวาจาให้ชอกช้ำระกำใจอีกด้วย สาวใช้ผู้น้อยหย่อนกายนั่งลงบนพื้น ดวงตากลมโตมีม่านน้ำตาแห่งความเสียใจเอ่อคลออยู่หน่วยตาทั้งสองข้าง นางกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือขึ้นว่า “คุณหนูเจ้าคะ ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เสียเถิดเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพติดธุระยังไม่มาในเวลานี้”

“ไม่เป็นไรเสี่ยวเถา ข้ารอเขาได้ เจ้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้วไปพักเสียเถิด” เมื่อครู่ยังแอบคิดว่าหลี่ฮั่วช่างใจดำเหลือเกิน ปล่อยให้นางนั่งรอเก้ออยู่หลายชั่วยาม

ทั้งยังแอบคิดว่าคงแค่กลั่นแกล้งนางเล่นเท่านั้นกระมัง จึงถ่วงเวลาไม่เข้าหอเช่นนี้ ที่แท้เขาติดธุระนี่เอง หากเสร็จกิจธุระแล้วก็คงจะมากระมัง เช่นนั้นฟางเจียวเหมยจึงเอ่ยขึ้นมา เพราะเป็นห่วงสาวใช้ เกรงว่าจะอดหลับอดนอนนั่งเฝ้านางเช่นนี้

“แต่ว่าคุณหนูเจ้าคะ” เสี่ยวเถาไม่รู้จะพูดอย่างไรดี คันปากยุบยิบไปหมด หากบอกความจริงไปอาจทำให้คุณหนูเสียใจ หากกลายเป็นเรื่องราวบานปลายใหญ่โตจะทำเช่นไร

เสี่ยวเถาหนอเสี่ยวเถาเหตุใดต้องมาเผชิญหน้ากับคนใจร้ายใจดำเช่นแม่ทัพหลี่ด้วยนะ นางก็ได้แต่รำพึงรำพันในใจ มิได้เอื้อนเอ่ยสิ่งที่ได้สดับรับฟังมา ว่ามันรุนแรงทำร้ายน้ำใจของสตรีนางหนึ่งมากเพียงใด และสตรีนางนี้ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

ฟางเจียวเหมยระบายยิ้มอ่อนภายใต้ผ้าคลุมหน้าอันสวยงาม ใบหน้าของโฉมสะคราญนั้น หากผู้ใดได้พบก็คงเอ่ยชื่นชมเป็นเสียงเดียวกัน แม้มิใช่งามสะท้านผ่านดิน แต่ก็งามตราตรึงใจชายหนุ่มได้ไม่น้อยนัก

หญิงสาวเอ่ยเสียงนุ่มไพเราะขึ้นอีกครั้ง “เสี่ยวเถา ข้าไม่เป็นไร เจ้าไปพักเถิด ถ้าหากเขาไม่มาอีกเดี๋ยวข้าจะเปลี่ยนชุดเอง ขอบใจเจ้านะที่อยู่เป็นเพื่อนข้า” ด้วยมีเจตนาดีกับสาวใช้ของนาง แต่ภายในใจก็แอบหวั่นวิตกอยู่ว่า เขาจะมาหรือไม่ ทว่านางก็แอบภาวนาขอให้เขามาพบหน้า ทำตามธรรมเนียมให้เสร็จสิ้น

เสี่ยวเถาอึดอัดใจนัก ยังคงทอดสายตาโศกเศร้ามองผู้เป็นนาย จึงตัดสินใจขึ้นว่าจะบอกความจริงแก่นายสาว แต่แล้วนางมิทันได้พูดมันออกมาสักครึ่งคำ “แม่นางเสี่ยวเถา ออกมาหน่อย”

แม่นมหูเดินตามสาวใช้อ่อนเยาว์กว่า และได้ยินถ้อยคำสนทนาระหว่างผู้เป็นนายกับสาวใช้ หญิงชราชื่นชมเสียวเถานัก ช่างรู้หนักเบา รู้จักใคร่ครวญตรึกตรอง เมื่อครู่นี้ยังได้ยินว่าฮูหยินน้อยให้สาวใช้ไปพักช่างมีเมตตายิ่ง

ดังนั้นเองแม่นมหูจึงเรียกเสี่ยวเถา ทว่าผู้ถูกเรียกขานกำลังจะบอกความจริงบางอย่าง กลับถูกขัดจังหวะได้เสียนี่ ใบหน้าของนางจึงงอคว่ำไม่พอใจนักหนา เมื่อเปิดประตู พลันพบเข้ากับหญิงชรา

เสี่ยวเถารีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นแย้มยิ้ม แม้ภายในใจแอบตำหนิแม่นมหูเข้าให้ “แม่นมหูมีอันใดหรือ เหตุใดดึกดื่นแล้ว มิพักผ่อนเล่าเจ้าคะ” นางจึงสอบถามไปหนึ่งประโยค

ส่วนฟางเจียวเหมยนั่งตัวตรงอยู่บนเตียง ด้านหลังของเจ้าสาวนั้นมีส้ม สี่ผล และถุงใส่เมล็ดพันธ์ุห้าชนิด พร้อมวางยอดทับทิมไว้ด้านบน นางรอคอยอย่างจิตใจจดจ่อ คาดหวังเหลือเกินว่าในเวลาอันสั้นนี้เขาจะมา

แต่ทว่าความหวังของนางกลับสูญสิ้น เมื่อเสียงที่เรียกขาน กลายเป็นแม่นมหู ผู้ที่รับใช้ดูแลมารดาของสามีอย่างชิดใกล้ เจ้าสาวจึงนั่งเกร็งอยู่เช่นนั้น หายใจเข้าออกอย่างช้า ๆ พยายามทำใจให้สงบแต่มันก็ไม่เป็นผลนัก

หญิงชรายิ้มแป้น พร้อมกับดึงมือของเสี่ยวเถาออกจากห้องมา นางพูดยกยอขึ้นว่า “ดึกดื่นแล้ว เจ้าเป็นสาวสวยสะพรั่งเช่นนี้ก็ต้องพักผ่อนให้มาก เอาไว้ข้าจะแนะนำคุณชาย บ้านที่ข้ารู้จักมักคุ้นให้เจ้านะ ข้าล่ะถูกชะตากับเจ้าเหลือเกิน”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะแม่นมหู ข้าไม่รีบร้อนออกเรือน อยากดูแลคุณหนูไปก่อน” ผู้อายุน้อยกว่าลักลอบต่อว่าในใจ แม่ทัพหลี่ยังเป็นขนาดนี้ แล้วคุณชายบ้านอื่นที่ถูกยัดเยียดจะเป็นเช่นไร เพียงแค่ครุ่นคิดได้อึดใจหนึ่ง จู่ ๆ ขนแขนก็ลุกเกรียวกราวเข้าให้ทันที

“เจ้าไปพักเถิด อีกเดี๋ยวคุณชายใหญ่ก็มาแล้ว” แม่นมหูหลอกล่อให้เสี่ยวเถาออกห่างจากนายสาว เพื่อจะได้ไปหว่านล้อมคุณชายใหญ่อีกครั้ง เพราะยามนี้มีพ่อบ้านจางกำลังคะยั้นคะยออยู่ เช่นนั้นเองแม่นมหูจึงมั่นอกมั่นใจนักหนาว่า คุณชายของหญิงชราจะมาร่วมหอกับฮูหยินน้อยเป็นแน่

“จริงหรือเจ้าคะ” เสี่ยวเถาตาโตลุกวาว หลงเชื่อคำพูดของหญิงชรา ใบหน้าที่ห่อเหี่ยวเมื่อครู่พลันจางหาย กลายเป็นแสนเบิกบานดีใจนักหนา พลอยยิ้มออกมาในที่สุด

“จริงสิ ข้าจะโกหกเจ้าทำไมกัน” สิ้นเสียงของแม่นมหู ฟางเจียวเหมยยิ่งหายใจติดขัด เพราะรู้สึกตื่นเต้นยิ่งนัก ในที่สุดเขาก็จะมาเสียที

ทว่ารอแล้วรอเล่า จากราตรีกาลอันแสนเงียบเหงา ความหนาวเหน็บเขามากอบกุมจิตใจของนาง คืบคลานเข้าสู่รุ่งอรุณวันใหม่มาเยือน เหล่าวิหคร้องขับขาน ท่วงทำนองไพเราะเสนาะหู ทว่านางกลับถูกเขาทอดทิ้งเอาไว้ สร้างความหดหู่เศร้าใจให้นางยิ่งนัก

ฟางเจียวเหมยไม่เข้าใจว่า เพราะเหตุใดกันเขาจึงเย็นชาไร้เยื่อใยกับนางถึงเพียงนี้ แต่แล้วความคิดอันฟุ้งซ่านได้หายไปในพริบตาเดียว เมื่อเสี่ยวเถาเอ่ยเรียกผู้เป็นนาย “คุณหนูเจ้าคะ ตื่นหรือยังเจ้าคะ”

“เข้ามาได้” หญิงสาวยังคงนั่งอยู่เช่นนั้นยังคงสวมชุดเจ้าสาวเอาไว้เหมือนเมื่อคืน ยามนี้แข้งขาอ่อนแรงไปหมดแล้ว ยากจะลุกขึ้นยืนไหว

“คุณหนู เมื่อคืนท่านแม่ทัพมิได้มาหรือเจ้าคะ” เสียวเถาตกใจจึงอุทานออกมาเสียงดัง นางถูกแม่นมหูหลอกเข้าให้เสียแล้ว

ฟางเจียวเหมยยังคงมองเขาในแง่ดี แม้ว่าเมื่อคืนจะถูกเหยียบย่ำหัวใจดวงน้อย ๆ จนป่นปี้แต่นางก็ยังขอจะสู้ทำความดีเพื่อเอาชนะใจเขาให้ได้ “อืม เขาไม่มา ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ข้าจะทำหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุด ความดีของข้าคงเอาชนะใจเขาไม่ยากนักหรอก เสี่ยวเถาอย่ากังวลใจไปเลย”